Balkan Express: του δρόμου η χαρά

Ημέρα 11^η: Σάββατο 11 Αυγούστου 2012, Sibiu – Brasov (241,8 km)

Συνάντηση κορυφής στην Brasov

Όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο πιο πολύ ευχαριστιόμουνα το ταξίδι. Έχω την αίσθηση πως η κάθε ημέρα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Ναι, ταξιδεύω μόνος και το παράδοξο είναι πως δεν αισθάνομαι μοναξιά και διάφορα άλλα καταθλιπτικά συναισθήματα – μακριά από εμάς! Ίσως επειδή το πρόγραμμά μου είναι γεμάτο με πολλά χιλιόμετρα, δίτροχα και ποδαρίσια που δεν μου επιτρέπει τέτοιου είδους εσωτερικές αναζητήσεις. Από το πρώτο λεπτό, ζω έντονα την κάθε στιγμή και την απολαμβάνω. Κι αν που και που συναντώ δύσκολες καταστάσεις όπως την χθεσινοβραδινή, καλούμαι να τις αντιμετωπίσω καθώς αποτελούν μέρος του ταξιδιού. Έχουν βέβαια κι αυτές την πλάκα τους κι αν δεν υπήρχαν, τότε ας πήγαινα να παίξω… Playstation!

H σημερινή μέρα είναι ιδιαίτερη για ‘μένα, καθώς το βράδυ στην Brasov θα συναντήσω τον – διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για διαφημίσεις. Kατά τη σχεδίαση του ταξιδιού άφησα επίτηδες αυτή τη μέρα χαλαρή, γιατί σχεδίαζα να κάνω τον Transfagarasan και μέσω Campulung θα κατευθυνόμουνα προς Brasov. Κι επειδή ο Transfagarasan έλαβε χώρα χθες, ελέω καιρού, η σημερινή ημέρα προμηνύεται ακόμα πιο χαλαρή.

Τα πρώτα λεπτά της ημέρας με βρίσκουν στο πρωινό του ξενοδοχείου με τους πέντε Έλληνες, να έχουμε στήσει πηγαδάκι σ’ένα τραπέζι απολαμβάνοντας τον καφέ μας. Αποχαιρετώ τα παιδιά, τα οποία πάνε Βουκουρέστι και θα διασχίσουν τον Transfagarasan. Εγώ με τη σειρά μου, ετοιμάζομαι για μια βόλτα στο κέντρο της μεσαιωνικής πόλη της Sibiu όπου επιτέλους θα τη δω και υπό το φως της ημέρας.

Ένα από τα πάρα πολλά πράγματα που μου έχουν κάνει εντύπωση μέχρι τώρα σ’ αυτήν την πανέμορφη χώρα, είναι τα σπίτια, τόσο με την αρχιτεκτονική, όσο και με τα χρώματά τους. Στοιχείο, το οποίο παρατηρώ τόσο στα χωριά, όσο και στις πόλεις. Αυτή η πολυχρωμία και η ιδιαιτερότητα των σπιτιών, πέραν του ότι σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές, σε κάνει να τα παρομοιάσεις με κουκλόσπιτα. Μάλλον πρέπει να είναι Ρουμάνοι, αυτοί που φτιάχνουν τα κουκλόσπιτα που έχουν για παιχνίδι τους τα κοριτσάκια.

Για αρκετή ώρα περπατώ στην πόλη, όπου το μάτι μου γεμίζει με όμορφες και πολύχρωμες εικόνες. Πολύ κίνηση και ετοιμασίες για το rock festival που λαμβάνει χώρα, αυτές τις ημέρες.

Περπατώ για κάμποση ώρα στην πόλη μέχρι να επιστρέψω στο ξενοδοχείο και να πάρω τον δρόμο για την Brasov.

Ετοιμάζω τα πράγματά μου, ευχαριστώ τα παιδιά στο ξενοδοχείο, τα οποία ήταν από τα πιο ευγενικά και εξυπηρετικά και το κυριότερο απλά. Σου δίνουν την εντύπωση πως είναι φίλοι σου και όχι απλά υπάλληλοι του ξενοδοχείου. Δώδεκα παρά κάτι φεύγω από την Sibiu και ακολουθώ τον ίδιο δρόμο, όπως και στο ξεκίνημα της χθεσινής ημέρας. Ναι, αλλά δεν θα στρίψω στον 7C, θα πάω ντουγρού προς Brasov. Στα δεξιά μου βλέπω τα βουνά Fagaras σκεπασμένα από πυκνά σύννεφα και αμέσως σκέφτομαι τους Έλληνες, οι οποίοι λογικά θα βρίσκονται κάπου εκεί. Άραγε θα λένε “α, ρε Μερκούρη στα καλύτερα μας έστειλες” ή θα με βρίζουν για τη βροχή που ενδεχομένως θα τρώνε;

H διαδρομή από τον 1 – Ε68, αδιάφορη σε γενικές γραμμές, εκτός από μερικά γραφικά κομμάτια, με μόνο ενδιαφέρον τα ιππήλατα κάρα και το ομώνυμο χωριό Fagaras.

Περνώτας από τον κεντρικό δρόμο η εντυπωσιακή εκκλησία με τον χρυσό τρούλο μου αποσπά την προσοχή.

Mετά από κάποια χιλιόμετρα μπαίνω στην Brasov, όπου με καλωσορίζει ψηλά στην κορυφή του βουνού η χολιγουντιανού τύπου, κακόγουστη ταμπέλα με το όνομα της πόλης.

Αρχίζω να αναζητώ φθηνό ξενοδοχείο και για καλή ή κακή μου τύχη βρίσκω στο κέντρο της πόλης. Ασφαλές πάρκινγκ για τη μοτοσυκλέτα δεν διαθέτει, αλλά ο πιτσιρικάς– με το σνομπ ύφος- υπάλληλος στη ρεσεψιόν μου υποδεικνύει ένα εκεί κοντά. Ήταν το μόνο πράγμα που μ’ εξυπηρέτησε καθώς μου έδινε πληροφορίες με το σταγονόμετρο, ήταν αδιάφορος κι ατάραχος και κολλημένος στον υπολογιστή. Άσε δε, που έχει κι αυτό το σπαστικό, δήθεν ύφος που μου την παίζει στα νεύρα. Έχω συνηθίσει μέχρι τώρα σε όλα τα ξενοδοχεία κάθε φορά που τους ρωτάω κάτι, όλοι να είναι πρόθυμοι να μ’ εξυπηρετήσουν, μέχρι και να βγαίνουν έξω από την υποδοχή προκειμένου να γίνουν πιο παραστατικοί, πράγμα που σημαίνει ότι σε υπολογίζουν. Αυτός εκεί, απρόθυμος, έβγαινε έξω από τη ρεσεψιόν μόνο για να πλακωθεί στα γαλλικά (φιλιά) με την σχολικής ηλικίας γκόμενά του. Η οποία γκόμενά του, τη στιγμή που φεύγει κι εγώ μιλάω στο τηλέφωνο, μου πετάει κι ένα “γειά σου” στα ελληνικά και με κουφαίνει!

Τακτοποιώ τα πράγματά μου με σκοπό να επισκεφθώ αμέσως τα κάστρα της Rasnov και της Bran, της οποίας το δεύτερο θεωρείται η τουριστική βερσιόν του κάστρου του κόμη Δράκουλα. Αρχίζει να βρέχει και σταματώ σε μια άκρη του δρόμου, προκειμένου να φορέσω τα αδιάβροχα. Η Rasnov απέχει 10 km από την Brasov, η οποία επίσης με καλωσορίζει με τη χολιγουντιανού τύπου ταμπέλα της που βρίσκεται ψηλά στο κάστρο.

Εύκολα βρίσκω τον δρόμο που οδηγεί στο κάστρο και στο πάρκινγκ σταματώ να ρωτήσω κάτι έναν υπάλληλο, αλλά δεν πρόλαβα, καθώς λαμβάνει χώρα το παρακάτω σκηνικό, βγαλμένο από ελληνική ταινία με τον Νίκο Ξανθόπουλο, την Μάρθα Βούρτση και τον Βασίλη Καΐλα.

Ένας τύπος ξεπηδάει από το τρενάκι που είναι έτοιμο να μεταφέρει τον κόσμο στο κάστρο και μου λέει:

– Που είσαι ρε;
– Στέλιο…!
– Μερκούρη…!

Ναι σωστά κατάλαβες, αυτός ήταν ο μέντορας(!) Οικονομάκης, ο οποίος μαζί με την Νατάσα τριγύριζαν κι αυτοί εκείνες τις μέρες στις γύρω περιοχές. Είχαμε δώσει ραντεβού να συναντηθούμε στην Brasov, αφού εκεί συμπίπτουν τα πλάνα μας, αλλά με τίποτα δεν περίμενα να τον συναντήσω σ’ αυτό το κάστρο. Και μάλιστα λίγα δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει το τρενάκι. Μιλάμε για κωλοφαρδία, έτσι;

Στη συνέχεια ακολουθεί ένα μελόδραμα σαν αυτό που βλέπεις σ’ αυτού του είδους τις ελληνικές ταινίες. Μετά μπουκάρει και ο Μihai και σαν να με ξέρει χρόνια, ανοίγει το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του, για να αφήσω τα πράγματά μου. Πλέον μπαίνω στο τρενάκι που το σέρνει τρακτέρ, το οποίο μετά από λίγα λεπτά μας αποβιβάζει στην είσοδο του κάστρου.

Για αρκετή ώρα τριγυρνάμε στο κάστρο, ο Στέλιος, η Νατάσα, ο Μιχάι, η Χριστίνα κι εγώ. Πιάνω την πάρλα και το μπούρου–μπούρου με τον Οικονομάκη, ανταλλάσσοντας παραστάσεις από τα οδοιπορικά μας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που συναντώ τον άνθρωπο που με βοήθησε όσο μπορούσε με πληροφορίες και συμβουλές έτσι ώστε να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι, γι’ αυτό τον λιβανίζω συνέχεια. Είδες Οικονομάκη; Ούτε από εκκλησία να έβγαινες…

Αφήνω τα δικά μας στην άκρη και παραθέτω εδώ μερικά χρήσιμα στοιχεία για το κάστρο της Rasnov, κάνοντας c-l-opy paste από τον Πάπυρο Λαρούς Μπριτάνικα – Οικονομάκη: To κάστρο χτίστικε από Τεύτονες Ιππότες για προστασία από τις εισβολές των Τατάρων. Είναι χτισμένο σε στρατηγική τοποθεσία, στην εμπορική οδό που συνδέει τις επαρχίες της Τρανσυλβανίας και της Βλαχίας και διαφέρει από τα άλλα φρούρια δεδομένου ότι είχε σχεδιαστεί ως καταφύγιο για μεγάλες χρονικές περιόδους. Φιλοξενεί τουλάχιστον 30 σπίτια, ένα σχολείο, ένα παρεκκλήσι και άλλα διοικητικά κτίρια. Το αμυντικό του σύστημα περιλάμβανε εννέα πύργους, δυο προμαχώνες και μια κρεμαστή γέφυρα. Περιτριγυρισμένο από απότομες πλαγιές στα βόρεια, νότια και στα δυτικά, το κάστρο έπεσε μόνο μια φορά στα χέρια των εχθρών, όταν οι εισβολείς κατάφεραν να βρουν τη μυστική διαδρομή που χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι για να προμηθευτούν νερό από το χωριό. Όπως είναι φυσικό, υπάρχουν διάφοροι μύθοι γύρω από το κάστρο, με τον πιο εντυπωσιακό να περιγράφει την ιστορία δυο Τούρκων κρατούμενων όπου έσκαβαν 17 χρόνια ένα πηγάδι με απώτερο σκοπό να αποδράσουν. Η τύχη των κρατούμενων δεν έχει εξακριβωθεί, καθώς κάποιοι ισχυρίζονται ότι αφέθηκαν ελεύθεροι, ενώ άλλοι ότι τους σκότωσαν.

Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το βράδυ και με προτροπή του Στέλιου την κάνω για την Bran να δω το γνωστότερο και πιο πολυδιαφημισμένο κάστρο του κόμη Δράκουλα, το οποίο απέχει 16 km από ‘δω. Αφού έφαγα αρκετή βροχή σ’ έναν κάκιστης ποιότητας δρόμο με πολλές λακκούβες, βρίσκομαι στην είσοδο του κάστρου προσπαθώντας να βρω κάπου να παρκάρω με ασφάλεια τη μοτοσυκλέτα. Βρίσκω και βουρ για το κάστρο. Η ώρα είναι έξι και δέκα και το κάστρο κλείνει στις έξι. Ο μεσήλικας φύλακας του κάστρου μου λέει πως απαγορεύεται πλέον η είσοδος καθώς υπάρχουν κανόνες που τηρούνται αυστηρά. Μα έχω έρθει από Ελλάδα ρε δικέ μου, έχω κάνει τόσα χιλιόμετρα, έχω φάει βροχή, έχει κινδυνέψει η σωματική μου ακεραιότητα κι άλλα τέτοια σάλια μήπως κερδίσω την κατανόησή του, αλλά αυτός εκεί! Να επιμένει λέγοντάς μου συνεχώς τη λέξη “rules” και στο καπάκι μου κλείνει και την πόρτα. Έχε χάρη καημένε μου που είμαι στα χάι μου σήμερα, αλλιώς θα σου ‘δειχνα εγώ πως θα μου έκλεινες την πόρτα! (Σιγά Έλληνα νταή, θα σου σκιστεί ‘κανα καλσόν!)

Δεν χρειάστηκε και πολύ να καταλάβω πως από τη στιγμή που σ’ ένα μέρος υπάρχει τουρισμός και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, δεν λογαριάζουν τη μονάδα ή τη μικρή ποσότητα, αλλά τη μεγάλη μάζα. Κάπου εκεί χάνουν την ευγένεια και την εξυπηρετικότητα που είθισται να έχουν, αποκτώντας μια αγενή τύπου “άντε να τελειώνουμε και μ’ αυτούς τους τουρίστες” νοοτροπία. Πολύ τουρισμός και πολύ τουπέ ρε γαμώτο, πράγματα τα οποία εμένα δεν με εκφράζουν και με κάνουν να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να την κάνω πίσω στην Brasov. Ευτυχώς τα παιδιά στο πάρκινγκ είναι ευγενικά (μα γιατί στην Ρουμανία έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τον μοτοσυκλετιστή;) εκτός από την κυρία που μόλις πήγα στην τουαλέτα να ρίξω μια πιστολιά, μου φωνάζει δυνατά “ουάν λέι” και με κοιτά σαν να διέπραξα αδίκημα που προχώρησα μισό βήμα, χωρίς να βγάλω πρώτα χρήματα από το πορτοφόλι. Μα κατουριέμαι μαντάμ, μισό να ρίξω πρώτα την πιστολιά μου και μετά…

Δε μπορώ άλλο, βρωμάει τουρισμός εκεί πέρα… με έκδηλη την απογοήτευση παίρνω την άγουσα για Brasov. Δεν πρόλαβα για δέκα λεπτά της ώρας να μπω στο κάστρο του Κόμη Δράκουλα, αλλά δεν πειράζει. Για ‘μένα το πιο σπουδαίο της σημερινής μέρας, είναι ότι είδα τον Στέλιο και την Νατάσα και γνώρισα τον Μihai και την Christina. Το κάστρο, next time, όπως και κάποια ιστορικά στοιχεία για τον κόμη Δράκουλα ή Vlap Tepes, τον περίφημο ανασκολοπιστή…

Η βροχή με ακολουθεί μέχρι και λίγο πριν μπω στην Brasov. Βρίσκω το πάρκινγκ και αφήνω εκεί τη μοτοσυκλέτα μέχρι το επόμενο πρωί και στη συνέχεια περιηγούμαι στην παλαιά πόλη της Brasov.

Η Βasov ή Kronstadt (Κρονστάνδη ίσως; δεν της πάει;) είναι η 8η μεγαλύτερη πόλη της Ρουμανίας. Η παλαιά της πόλη, θεωρείται από τις ωραιότερες της χώρας και ξεχωρίζει για την πλατεία Piata Sfatului, όπου σε αυτήν υπάρχουν πολύχρωμα και όμορφης αρχιτεκτονικής κτίρια. Ένα από αυτά είναι το παλαιό Δημαρχείο Council House στην κεντρική πλατεία.

Εκεί υπάρχουν πολλά μαγαζιά και καφετέριες, καθώς και αρκετός κόσμος. Επίσης και η Brasov, όπως και η Sibiu, σε παραπέμπει σε μεσαιωνική εποχή με την ιδιαίτερη αισθητική της.

Ένα άλλο αξιοθέατό της είναι η Μαύρη Εκκλησία (Βiserica Neagra ή Βlack Church αγγλιστί) χτισμένη σε γοτθικό ρυθμό, η οποία πήρε την ονομασία της από μια καταστροφική πυρκαγιά το 1689.

Εν συνεχεία περπατώ κάπου μεταξύ παλαιάς και νέας πόλης, προκειμένου να αφουγκραστώ τον παλμό της πόλης και να τη γνωρίσω καλύτερα.

Στο καπάκι σκάει τηλέφωνο από Οικονομάκη και Μihai και παίρνω ένα ταξί που με οδηγεί στη διεύθυνση που μου υπoδυκνύει ο Mihai. Μπαίνοντας στο σπίτι βλέπω δύο BMW 1150 RT και ρωτώ τον Mihai ποια από τις δυο είναι η δικιά του. Πριν προλάβω να ρίξω το καθιερωμένο μου θάψιμο στις μοτοσυκλέτες, ο Mihai με προλαβαίνει λέγοντάς μου με χιουμοριστική διάθεση:

– O Στέλιος μου έχει πει για τα αισθήματα που τρέφεις για τα BMW!

Ήθελε, δεν ήθελε, βρήκε την ευκαιρία και μ’ έκανε ρεζίλι στον άνθρωπο, ο Οικονομάκης! Αλλά πού θα πάει, όταν επιστρέψω στη μαμά πατρίδα θα του πω εγώ! Μπαίνω μέσα στο σπίτι και μια μεγάλη παρέα περίπου 15-20 αντρών και γυναικών από τους Kronstadt Bikers, βρίσκονται σ’ ένα τεράστιο τραπέζι, έτοιμοι να ξεκινήσουν το δείπνο τους, καθώς με περίμεναν για αρκετή ώρα. Συστήνομαι στον καθένα ξεχωριστά και πρέπει να είχα επαναλάβει τουλάχιστον 20 φορές τη φράση “nice to meet you”. Λίγο ακόμα και θα νόμιζαν ότι αυτό είναι το όνομά μου! Νάις Τουμήτγιου …

– Ξεμπέρδεψες ωρέ από τον Κρήστοφερ Λη; με ρωτάει ο Στέλιος.

– Το σημερινό φαγητό θα σε βοηθήσει να γράψεις αύριο πολλά χιλιόμετρα! μου λέει ο Mihai και είχε δίκιο εδώ που τα λέμε.

Το φαγητό φοβερό και την καυτερή σάλτσα θα κάνω χρόνια να την ξεχάσω. Mετά το φαγητό πηγαίνουμε στον κήπο όπου πίνουμε ρακόμελο που έφερε ο Στέλιος από τα Χανιά. Εβίβα, στην υγειά σου και noroc στα ρουμανικά, ήταν οι εκφράσεις που διαδέχονταν η μία την άλλη σε κάθε τσούγκρισμα ποτηριού. Μιλάμε για αρκετή ώρα με κυρίαρχο θέμα συζήτησης τα ταξίδια με μοτοσυκλέτα.

Από τη φωτογραφική συλλογή του Mr Moto Adventures

Ο Mihai σε κάποια φάση παίρνει τον χάρτη και μου προτείνει διαδρομές για τις επόμενες μέρες που θα είμαι στην Ρουμανία. Nα τον ακούσω; Εννοείται, καθώς πέραν από χάρτες, ταξιδιωτικούς οδηγούς και τα λοιπά, η καλύτερη πηγή πληροφοριών για ένα μέρος είναι οι ίδιοι οι ντόπιοι καθώς ζουν και γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα την περιοχή. Και πόσω μάλιστα ο Mihai, ο οποίος έχει οργώσει όλη την Ρουμανία με τη μοτοσυκλέτα του.

Kαι μια που έγινα και κολλητός με τον Mihai, ας κράξω και το μηχανάκι του! Mπα, δεν θα γίνω γραφικός, αλλά θα περιοριστώ μόνο σε λίγες λέξεις. Το τι πληροφορία μου έδωσε ο καινούριος μου φίλος, δεν περιγράφεται. Και όπως θα διαβάσεις στη συνέχεια, όλες του οι πληροφορίες ήταν ακριβείς και επαληθεύτηκαν πλήρως την επόμενη ημέρα! Mihai, ευχαριστώ ρε φίλε… και να ‘σαι σίγουρος πως θα τα ξαναπούμε πολλές φορές και στην Ρουμανία αλλά και στην Ελλάδα.

Μετά το φαγητό, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο της Christina, εγώ και τα δυο ζευγάρια και περπατάμε στη Strada Sforiι ή The Rope Street. Me 80 m μήκος και μόλις 1,1 m πλάτος, αποτελεί τον 3ο πιο στενό δρόμο της Ευρώπης.

Ή εγώ είμαι πολύ ελαφρύς ή ο Οικονομάκης έχει υπερφυσικές ικανότητες ή οι νόμοι της βαρύτητας καταρρίπτονται στη Strada Sforii

Στη συνέχεια αποχαιρέτησα τα παιδιά, έκανα έναν τελευταίο νυχτερινό περίπατο στην Brasov και οδηγούμαι στο δωμάτιό μου, για λίγες ώρες ξεκούρασης μετά από μια γεμάτη, ιδιαίτερη και ευχάριστη ημέρα. Αύριο όμως, με περιμένει μια δύσκολη ημέρα με μεγάλη πιθανότητα βροχής, τουλάχιστον στην Brasov.