Οι «μηχανές» του χρόνου

1 Αυγούστου, Nis-Βουδαπέστη, χιλ 641

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Η βρόχα έπεφτε ράιτ θρου όλο το βράδυ, αλλά ευτυχώς το πρωί έχει κοπάσει. Τα σύννεφα παραμένουν απειλητικά και το ψιλόβροχο μας κάνει παρέα στα πρώτα μας χιλιόμετρα προς Βελιγράδι. Ο άδειος δρόμος με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση κρατά το γκάζι μας ψηλά και με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε βενζινάδικο μετά βίας μετά από διακόσια χιλιόμετρα. Ο Μανώλης παραπονιέται ότι η μοτοσυκλέτα του πατινάρει και αγχώνεται πως θα μείνει από δίσκους. Ρεγουλάρουμε λίγο την ντίζα και problem solved. Συνεχίζουμε βόρεια και σύντομα βρισκόμαστε πάνω από την πρωτεύουσα όπου ταλαιπωρούμαστε λόγω της κίνησης και των έργων. Προσπαθούμε να βρούμε την έξοδο για Novi Sad αλλά οι πινακίδες και το navigator μας στέλνουν στην πίσω πλευρά ενός super market.

Ξαναβγαίνουμε στον κεντρικό για να δούμε νέες πινακίδες προς Novi Sad 500 μέτρα πιο κάτω. Η κίνηση ελαττώνεται αλλά ο αυτοκινητόδρομος είναι μισοτελειωμένος. Πότε κινούμαστε σε φρεσκοστρωμένο δρόμο με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και πότε μέσω έργων. Οι ευθείες ατελείωτες, και το τοπίο κατά το πλείστον αδιάφορο με μόνη εξαίρεση την εντυπωσιακή γέφυρα που διασχίζει τον Δούναβη. Σε κάποιο βενζινάδικο συναντάμε μια παρέα Γερμανούς με super sport μοτοσυκλέτες όπου γυρίζουν από τουρ σε Τουρκία και Ελλάδα. Καταριούνται τους τούρκικους δρόμους και υμνούν τους δικούς μας. Λόγω άθλιων αγγλικών -αυτών ντε, εμείς το σπικάρουμε βέρι γουέλ- δεν καλοκαταλάβαμε ποιούς δρόμους μας υμνούσαν για να τους επισκεφτούμε και εμείς.

Εν τέλει φτάνουμε στα σύνορα για Ουγγαρία όπου για άλλη μία φορά γίνεται πανζουρλισμός. Ο έλεγχος σχολαστικός και για πρώτη φορά ζητάνε να ανοίξουμε μια πλαϊνή μπαγκαζιέρα! Κατά τα άλλα ο σύντομος διάλογος που είχα με τον συνοριοφύλακα ήταν στα ελληνικά:
Συνοριοφύλακας: Που πας;
Η αφεντιά μου: Βουδαπέστη.
Συνοριοφύλακας: Καλό ταξίδι
Η αφεντιά μου: Ευχαριστώ πολύ.

Με το που περνάμε τα σύνορα υπάλληλοι διοδίων με ανακλαστικά γιλέκα μας οδηγούν στο παραπλήσιο ταμείο για να αγοράσουμε κάρτες διοδίων προς 765 φιορίνια ανά μοτοσυκλέτα. Τα € γίνονταν δεκτά, τα ρέστα ήταν σε φιορίνια.

Παρεμπίπτοντος για την διαδρομή από Nis μέχρι τα σύνορα δώσαμε 13,5€ διόδια ανά μοτοσυκλέτα και περάσαμε από 3 σταθμούς διοδίων (ένα πάνω από το Βελιγράδι όπου πληρώσαμε 7,5€ και δύο από Βελιγράδι για Novi Sad με κόστος 2,5 και 3,5€ αντίστοιχα).

Διανύουμε εκατό εβδομήντα χιλιόμετρα αδιάφορου τοπίου για να φτάσουμε στην άδεια πρωτεύουσα της Ουγγαρίας. Ο λόγος της ερήμωσης οφείλεται στον αγώνα της Formula 1 ο οποίος διεξάγεται σήμερα στην πίστα Hungaroring, είκοσι χιλιόμετρα έξω απ’ την πόλη. Μπορεί να το απολαμβάνουμε σήμερα, αλλά πιστέψτε μας δεν το απολαύσαμε καθόλου κατά την διάρκεια του σχεδιασμού όπου ψάχναμε κατάλυμα. Σχεδόν όλα τα ξενοδοχεία είχαν διπλάσια τιμή μόνο γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο! Εν τέλει κλείσαμε στο Regency Suites και το οποίο καταφέρνουμε να πλησιάσουμε μετά από αρκετή ώρα καθώς περικλειόταν από πεζόδρομους και κλειστούς δρόμους λόγω έργων.

Το ξενοδοχείο βρίσκεται πολύ κοντά στο κέντρο και είναι ένα παλιό ανακαινισμένο κτίριο, με άνετα δωμάτια αλλά έχει πολύ ακριβό φυλασσόμενο πάρκινγκ. Εμείς προτιμούμε να χρησιμοποιήσουμε το δημόσιο χώρο στάθμευσης ακριβώς μπροστά του. Τακτοποιούμαστε και τραβάμε για μια πρώτη γνωριμία με την Πέστη.

Για τους μη γνωρίζοντες η Βούδα βρίσκεται στην νότια πλευρά του Δούναβη, ενώ η Πέστη στην βόρεια. Κάθε μια διεκδικεί επάξια τον τίτλο της ωραιότερης πλευράς της πόλης αλλά δυστυχώς εμείς δε θα μπορέσουμε να εκφέρουμε γνώμη γιατί όπως θα δείτε στη συνέχεια, και λόγω του λιγοστού χρόνου που είχαμε, “αδικήσαμε” την Πέστη.

Ο κεντρικός πεζόδρομος, η Vaci Ucta, βρίσκεται μόλις τρία τετράγωνα μακριά από το κατάλυμα μας. Σύντομα λοιπόν βρισκόμαστε να βολτάρουμε σε αυτόν χαζολογώντας τα γραφικά κτίρια και τον κόσμο που πηγαινοέρχεται. Δύο τετράγωνα ακόμα πιο μακριά συναντάμε τον Δούναβη με τα δεκάδες πλωτά εστιατόρια και την Chain Bridge στο βάθος η οποία είναι και η πρώτη μας στάση. Η γέφυρα σχεδιάστηκε από τον Άγγλο μηχανικό William Tierney Clark το 1839 και η κατασκευή της άρχισε την ίδια χρονιά υπό την επίβλεψη του Σκωτσέζου Adam Clark. Είναι δε ο μεγάλος αδελφός της Marlow Bridge η οποία διασχίζει τον ομώνυμο ποταμό στην ομώνυμη πόλη της Αγγλίας. Εγκαινιάστηκε το 1849 και ήταν η πρώτη μόνιμη γέφυρα που συνέδεε την Βούδα με την Πέστη. Τα λιοντάρια που κοσμούν τους πυλώνες τοποθετήθηκαν το 1852 ενώ η γέφυρα ανακατασκευάστηκε δις. Μία το 1914 όπου και έγιναν εργασίες ενδυνάμωσής της και δεύτερη το 1949 όπου αποκαταστήθηκαν οι ζημιές από το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο.

Κλικ για μεγέθυνση...

Το “κάδρο” της φωτογραφικής μηχανής “γεμίζει” με το επιβλητικό κάστρο που δεσπόζει στο λόφο πίσω απ` την γέφυρα (γι αυτό θα μιλήσουμε αύριο όπου και θα το επισκεφτούμε).

Συνεχίζουμε παραλιακώς απολαμβάνοντας τα ζεστά χρώματα του ηλιοβασιλέματος, ψάχνοντας ταυτόχρονα κάπου να σβήσουμε την πείνα μας. Θέλοντας να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, οργώνουμε τα πλωτά εστιατόρια καταλήγοντας τελικά στο Spoon, το οποίο όπως αποδεικνύεται εκτός της υπέροχης θέας, έχει και πολύ καλό φαγητό. Οι τιμές πάντως κυμαίνονται σε επίπεδα Ελλάδος.