Ημέρα 21η: Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016, Cascais (129 km)
Δέσμιος του σταρχιδισμού
Το βράδυ είχε ψύχρα, την περισσότερη μέχρι τώρα στο ταξίδι. Μπαροκλειδώθηκα στη σκηνή, σκεπάστηκα με τον υπνόσακο και είχα έναν απολαυστικό ύπνο. Σηκώνομαι λίγα λεπτά μετά τις 07:00 και μετά την καθιερωμένη επίσκεψη στο μπάνιο, απολαμβάνω τον καφέ μου. Και με πιάνει πρωί – πρωί όρεξη για γράψιμο, καταθέτοντας μερικές αράδες στο ημερολόγιο:
Είμαι σε φάση “μωρέ δε γ@μιούνται όλα”. Δεν θα κάτσω να σκάσω και φυσικά δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να τρέχει πανικόβλητος σαν τον Βέγγο για να δει όσο περισσότερα πράγματα μπορεί. Λες και αυτός που θα διαβάσει το ταξιδιωτικό μου, περιμένει εμένα και μόνο εμένα για να τον ξεναγήσει στ’ αξιοθέατα. Λες και είμαι ο γκουρού των ταξιδιωτικών συγγραμμάτων με γνώσεις τύπου “Bικιπαίδειας” κι αυτές με copy – paste. Θέλω να πιστεύω πως η οπτική του κάθε ταξιδιώτη αλλά και η κριτική του σκέψη, ξεπερνούν κάθε “Βικιπαίδεια”, κάθε “LonelyPlanet” και κάθε ταξιδιωτικό οδηγό. Γι’ αυτό και δεν μου βγαίνει να γράψω ένα ταξιδιωτικό, αλλά ένα προσωπικό ημερολόγιο.
Έχω μάθει να ταξιδεύω για την πάρτη μου. Για την καύλ@ μου. Για κανέναν άλλον. Κι αν με πιάνει η όρεξη για γράψιμο, αυτή προέρχεται από μια εσωτερική ανάγκη να περιγράψω τα όσα έζησα. Αλλά και να καταθέσω με ειλικρίνεια τις προσωπικές μου σκέψεις. Σε κάθε μου ταξίδι αισθάνομαι ελεύθερος. Σ’ αυτό αισθάνομαι πιο πολύ. Δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν. Μόνο σ’ εμένα. Και σ’ αυτό το ταξίδι, αισθάνομαι θα έλεγα, “δέσμιος του σταρχιδισμού”. Γιατί τα έχω όλα γραμμένα (ξέρεις πού) …
Αφού άφησα στην άκρη ημερολόγιο και στυλό, όντας “δέσμιος του σταρχιδισμού” βάζω τ’ ακουστικά στ’ αυτιά κι ακούω μουσική, πίνοντας καφέ και καπνίζοντας μερικά Davidoff. Μέχρι να βαρεθώ …
H βαρεμάρα μού τελειώνει στις 10:00 όπου αποχωρώ από το camping με σκοπό να περιηγηθώ στην ευρύτερη περιοχή με χαλαρή διάθεση. Πρώτος σταθμός το Cabo da Roca, να το δω και υπό το φως της μέρας.
Έχει ηλιοφάνεια και κινούμαι έχοντας ως θέα τον Ατλαντικό.
Μετά από λίγα λεπτά πιάνει συννεφιά και η θερμοκρασία πέφτει αισθητά, καθώς κινούμαι σε μια καταπράσινη διαδρομή γεμάτη στροφές.
Μπροστά μου εμφανίζεται η πινακίδα του δυτικότερου άκρου της ηπειρωτικής Ευρώπης, όπου η Ροσινάντε θέλει φωτογραφία σ’ άλλο ένα “μακρινό” σημείο της Γης. Όχι για να καυχιέται στις φίλες της, αλλά για να θυμάται η ίδια πού έχει κυλήσει τις ρόδες της. Και πού δεν έχει πάει αυτό το κορίτσι …
Και φτάνω στο Cabo da Roca, όπου υπάρχει αρκετός κόσμος. Παντού σέλφηδες και κονταροσέλφηδες. Χαζοχαρούμενες φάτσες και επιτηδευμένα χαμόγελα που διαρκούν όσο το κλικ της φωτογραφικής. Σαν τελάληδες που πωλούν χαμόγελα προκατασκευασμένα. Κι αν στη φωτογραφία δεν φαινόμαστε ωραίοι, φτου κι απ’ την αρχή. Ίσως αυτό να μαρτυρά πως ταξιδεύει κανείς για να τον δουν και όχι για να δει. Μια φιλοσοφία που δεν την ασπάζομαι, αλλά κανένα δικαίωμα δεν έχω ώστε να την κατακρίνω …
To Cabo da Roca αποτελεί το δυτικότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Αν δεν κάνω λάθος, το δυτικότερο σημείο όλης της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης και της νησιωτικής, είναι το Slea Head στην Ιρλανδία, στο οποίο βρέθηκα την προηγούμενη χρονιά εντελώς συμπτωματικά. Τώρα ποιο από τα δυο είναι, δεν με απασχολεί γιατί όπως λέει κι ο λαός ”περί ορέξεως κολοκυθόπιτα”.
Σύμφωνα με ιστορικά αρχεία, τον 17ο αιώνα υπήρχε στην περιοχή ένα φρούριο για τη φύλαξη του λιμανιού της Λισαβόνας και πλέον σώζονται μόνο κάποια ίχνη του. Στο ακρωτήρι υπάρχει ένα μνημείο που αναγράφει τις συντεταγμένες του και στο πάνω μέρος υπάρχει ένας σταυρός.
Στην περιοχή υπάρχει ένας φάρος, ο οποίος βρίσκεται 165 m πάνω από τα νερά του Ατλαντικού και λειτουργεί από το 1772. Θεωρείται ως ο 3ος πιο παλαιός φάρος της Πορτογαλίας και το φως του εκπέμπει σε ακτίνα 165 m στο επίπεδο της θάλασσας.
Περπατώ κατά μήκος των απόκρημνων βράχων, οι οποίοι ξεπερνούν τα 100 m από τη θάλασσα του Ατλαντικού. Ένα σημαντικό μέρος τους αποτελείται από ογκόλιθους γρανίτη και ασβεστόλιθου και το θέαμά τους είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, θυμίζοντάς μου αντίστοιχους απόκρημνους βράχους της Ιρλανδίας και της Σκωτίας.
Ο Ατλαντικός Ωκεανός αποτελεί την πιο πολυφωτογραφισμένη θάλασσα που έχει ποζάρει η Ροσινάντε στα εκτός Ελλάδας ταξίδια της.
Mετά από αρκετή ώρα αποχωρώ από το Cabo da Roca. Η ευρύτερη περιοχή αποτελεί μέρος του Εθνικού Πάρκου Sintra – Cascais, όπου σκοπεύω να περιηγηθώ. Βασικά περιηγήθηκα από χθες το βράδυ, αλλά τι να δω μέσα στο σκοτάδι; Την προσοχή μου αποσπούν κάποιες πινακίδες, οι ονομασίες των οποίων παραπέμπουν σε σεξιστικούς συνειρμούς σύμφωνα με την ελληνική φωνολογική τους εκδοχή.
Ο αδελφός μου, ο οποίος ταξίδεψε πρόσφατα σε Ισπανία και Πορτογαλία (αεροπλανικώς και όχι μοτοσυκλετιστικώς, αλλά καμία σημασία δεν έχει) είχε πάθει την πλάκα του με την Sintra. Kαι δεν άφησε αξιοθέατο γι’ αξιοθέατο που να μη δει! Και γνωρίζοντας πως δεν είμαι φανατικός “αξιοθεατής”, μου είπε να πάω οπωσδήποτε στο Quinta da Regaleira. Να σημειώσω εδώ πως με τον αδελφό μου έχουμε μια μικρή κόντρα ως ταξιδιώτες. Αυτός είναι περισσότερο του αξιοθέατου, ενώ εγώ είμαι πιο πολύ του δρόμου. Και οφείλω να ομολογήσω πως αυτή τη φορά θα τον ακούσω μιας και η σημερινή ημέρα είναι ημέρα χαλάρωσης. Για να δούμε ρε Γιάννη, τι θα κερδίσω σήμερα βλέποντας κάστρα, παλάτια κι εκκλησίες;
Η διαδρομή στο εθνικό πάρκο είναι απολαυστική. Το πράσινο χρώμα δηλώνει πανταχού παρών και κινούμαι σ’ έναν δρόμο ιδιαίτερα στενό που σε αρκετές περιπτώσεις περνώ ξυστά από τα αντιθέτως διερχόμενα αυτοκίνητα.
Φτάνω στο Quinta da Regaleira, ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της περιοχής αλλά και της Πορτογαλίας. Και έξω από αυτό δεν κουνιέται όχι μύγα, αλλά ούτε κουνούπι από την ασφυκτική κίνηση, η οποία με κρατάει ακινητοποιημένο για αρκετά λεπτά της ώρας.
Εν συνεχεία παρκάρω σ’ ένα σημείο τη μοτοσυκλέτα και εισέρχομαι στο αξιοθέατο, όπου πληρώνω είσοδο και μου παρέχεται ένα αναλυτικό και ιδιαίτερα προσεγμένο φυλλάδιο σχετικό με αυτό.
Αφού άφησα τα πράγματά μου στο κέντρο υποδοχής, πλέον περιηγούμαι στο αξιοθέατο και με ύφος αδιάβαστου μαθητή που η δασκάλα τον σήκωσε να πει μάθημα, κοιτώ το φυλλάδιο προκειμένου να κατατοπιστώ στην περιοχή. Ή λες και παίζω το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού …
Τo Quinta da Regaleira είναι ένα κτήμα το οποίο αποτελείται από ένα παλάτι κι ένα εκκλησάκι και περιλαμβάνει ένα πάρκο με λίμνες, σπηλιές, σήραγγες, πύργους κι άλλα τέτοια ωραία. Ανήκε κάποτε στην υποκόμισσα της Regaleira η οποία προερχόταν από μια πλούσια οικογένεια εμπόρων από το Porto. Eν έτει 1892 πωλείται στον António Augusto Carvalho Monteiro, ο οποίος είχε το ψευδώνυμο “millionaire” δηλαδή εκατομμυριούχος. Στο πέρασμα των χρόνων το κτήμα άλλαξε πολλούς ιδιοκτήτες και από το 1998 άνοιξε τις πύλες του για το κοινό, με το υπουργείο πολιτισμού της Πορτογαλίας να το χαρακτηρίζει ως “ιδιοκτησία δημοσίου συμφέροντος”. Συγκαταλέγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Σε κάθε μου βήμα βλέπω και κάτι που μου αποσπά την προσοχή. Μεσαιωνικά κτίρια, πύργοι, λίμνες και πολύ πράσινο.
Στην κορυφή του απέναντι λόφου βλέπω ένα κάστρο, η θέα του οποίου με προκαλεί να το επισκεφθώ στη συνέχεια. Τα δε πετρώματα με κάνουν να απορώ αν είναι λαξευμένα ή είναι από τη φύση τους έτσι.
Παρατηρώ ένα πηγάδι το οποίο στο φυλλάδιο χαρακτηρίζεται ως Ανεπεξέργαστο Τροχός. Τώρα τι μπορεί να είναι, I don’t known dike mou, που λένε και στο ελληνόφωνο χωριό μου.
Η Πύλη των Κηδεμόνων είναι εντυπωσιακή προσελκύοντας αρκετούς επισκέπτες.
Μικρές καλοπελεκημένες γέφυρες βρίσκονται πάνω από το μονοπάτι και σε κάνουν να νομίζεις πως ζεις σε άλλους περασμένους αιώνες.
Και ξάφνου βλέπω ένα σημείο που τραβάει σαν μαγνήτης αρκετούς επισκέπτες.
Είναι το highlight, αν μπορώ να το πω έτσι ή το σήμα κατατεθέν του Quinta da Regaleira και πρόκειται για τον Ινιακό Τροχό. Ο οποίος είναι επί της ουσίας ένας υπόγειος πύργος που βρίσκεται σε βάθος 27 m κάτω από την επιφάνεια της Γης, όπου μπορείς να φτάσεις στο κατώτερό του σημείο μέσω μια σπειροειδούς σκάλας. Η θέα τόσο προς τα κάτω όσο και προς τα πάνω είναι μοναδική.
Φτάνω κάτω και πριν προλάβω να σκεφτώ πως θα ξανανεβώ – που με κουράζει μόνο σαν σκέψη – μετά από λίγα μέτρα εμφανίζεται μπροστά μου φως κι ένα θέαμα που με αφήνει άφωνο. Μια καταπράσινη λίμνη με περίεργες γέφυρες όπου μέσω κάποιων πλακών μπορείς να περπατήσεις σ’ αυτές. Φαντάζεσαι να παραπατήσω και να πέσω μέσα; Θα ‘χει πολύ πλάκα, εκτός κι αν καταστραφεί ο φωτογραφικός μου εξοπλισμός που δεν θα έχει φυσικά καθόλου πλάκα …
Η συνέχεια με βρίσκει στoν Πύργο Regaleira, όπου ανεβαίνω υπομονετικά τις ιδιαίτερα στενές σπειροειδείς σκάλες, μιας και έχω μερικές τουρίστριες μπροστά μου οι οποίες κινούνται πιο αργά κι από χελώνα. Αφού βρίζω από μέσα μου, καταφέρνω ν’ ανεβώ στον πύργο όπου εκεί απολαμβάνω μια πανοραμική θέα της περιοχής.
Η συνέχεια με βρίσκει στην Εκκλησία,
όπου και αποτελεί τον τελευταίο μου σταθμό στο Quinta da Regaleira, από το οποίο αποχωρώ με τις καλύτερες εντυπώσεις. Είναι από τις ελάχιστες φορές τα τελευταία χρόνια που πληρώνω εισιτήριο προκειμένου να δω ένα αξιοθέατο και τα μόλις 6 € που πλήρωσα, τα θεωρώ ένα αστείο ποσό. Σε άλλες χώρες πληρώνεις 10, 12, 15, 20 και βάλε € και υποθέτω πως αν αυτό το αξιοθέατο βρισκόταν σε άλλη χώρα, η ταρίφα θα ήταν από εικοσάυερο και πάνω. Και τέλος, ωραίο το παλάτι που ανήκε κάποτε σε εύπορους ιδιοκτήτες, με εμφανές το στοιχείο της υπερβολής, αλλά εδώ δεν μπορείς να πεις τίποτα. Δικά τους είναι τα λεφτά, όπως θέλουν τα τρώνε και γούστο τους, καπέλο τους στην τελική. Κι άσε τους φτωχούς να πεινάνε αφού έτσι θέλει ο καπιταλισμός …
Αποχωρώ από το Quinta da Regaleira και έχω βάλει σκοπό να επισκεφθώ το κάστρο Castelo dos Mouros και το παλάτι Palácio da Pena, τα οποία δεσπόζουν στην κορυφή ενός βουνού. Ο αδερφός μου έχει βαλθεί να με βάλει σε μπελάδες, φαίνεται! Πηγαίνω στο σημείο που έχω παρκάρει και τα γραφικά τρίκυκλα τα οποία μεταφέρουν τουρίστες, μου προκαλούν εντύπωση.
Οδηγώ σε μια υπέροχη διαδρομή, σ’ έναν ιδιαίτερα στενό δρόμο και βρίσκομαι στο παλάτι. Γίνεται χαμός από κόσμο και η σχετικά τσιμπημένη είσοδος των 14 € (αν συγκράτησα σωστά) θα με αποτρέψει από την επίσκεψη. Δεν ξέρω, μπορεί να αξίζει τα λεφτά του ή μπορεί να είναι και λίγα, αλλά εγώ με τ’ αξιοθέατα δεν το πολυέχω.
Αποφασίζω να την κάνω, αλλά τουλάχιστον είμαι γεμάτος από τη διαδρομή που ακολούθησα μέχρι να φτάσω εδώ. Κάθε διαδρομή που ακολουθώ στο Εθνικό Πάρκο Sintra – Cascais, είναι υπέροχη και μου προσφέρει αυτό το “κάτι”. Κατηφορίζω έναν πλακόστρωτο στενό δρόμο, τον οποίο θα χαρακτήριζα ολίγον τι επικίνδυνο, καθώς γλιστράει τόσο πολύ λες και βρίσκομαι σε πίστα πατινάζ. Που να έβρεχε κιόλας …
Η συνέχεια με βρίσκει έξω από το Palácio Nacional de Sintra, το οποίο ξεχώρισα προηγουμένως από τις δυο τεράστιες κωνικές καμινάδες.
Και εδώ γίνεται χαμός από κόσμο και πλέον σκέφτομαι να πεταχτώ μια σύντομη βόλτα στην Λισαβόνα, η οποία απέχει περίπου 45 km από εδώ. Καθώς βρίσκομαι καθ’ οδόν για την πρωτεύουσα, γυρίζω προς τα πίσω προκειμένου να βρω κάπου να φάω. Βρίσκομαι σε κάτι σαν pub, όπου παραγγέλνω ένα burger, μια μερίδα πατάτες, μια coca – cola κι ένα μπουκαλάκι νερό. Και για όλα αυτά πληρώνω μόλις 6,80 €! Πάμφθηνη χώρα η Πορτογαλία, με τις τιμές της να κυμαίνονται σε επίπεδα πιο χαμηλά από της Ελλάδας και της Ισπανίας.
Μετά τον ανεφοδιασμό του κοιλιακού ρεζερβουάρ, κατευθύνομαι στο Estádio da Luz, όπου το GPS με πηγαίνει από έναν δρόμο χωρίς διόδια. Πως διάβασε τη σκέψη μου το ρημάδι, ακόμα απορώ! Το Estádio da Luz είναι το στάδιο που η Εθνική Ελλάδας στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Euro 2004, νικώντας στον τελικό την Εθνική Πορτογαλίας με 1-0. Σχεδόν πριν δυο μήνες, η Εθνική Πορτογαλίας, 12 χρόνια μετά στέφθηκε αυτή πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Euro 2016 με προπονητή τον Πορτογάλο Φερνάντο Σάντος, ο οποίος διετέλεσε παλαιότερα προπονητής τόσο σε διάφορες ελληνικές ομάδες, όσο και στην Εθνική Ελλάδας. Το γήπεδο αποτελεί έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας Benfica, στην οποία έχουν αγωνιστεί και Έλληνες διεθνείς ποδοσφαιριστές όπως ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Κώστας Κατσουράνης και ο Κώστας Μήτρογλου.
Οι “Αετοί της Λισαβόνας”, όπως αποκαλούνται οι παίχτες και οι φίλαθλοι της Μπενφίκα, λόγω του αετού που αποτελεί και το έμβλημα της ομάδας.
Eκείνη την εποχή έβλεπα ποδόσφαιρο, αλλά εδώ και μια δεκαετία και βάλε, οφείλω να ομολογήσω πως δεν με συγκινεί ούτε καν ως θέαμα. Το πολύ – πολύ να διαβάσω κάποια αθλητική είδηση όταν τρώω ή όταν είμαι τουαλέτα. Δεν ξέρω, αλλά ο εθνικός παροξυσμός που ζήσαμε τότε, ίσως περισσότερο κακό μας έκανε παρά καλό. Τι μ@λακίες ακούγαμε τότε δεν περιγράφεται. Για αθάνατη ελληνική ψυχή, για των Ελλήνων τα ιερά και για κάλεσμα πεολειχίας και ταυτόχρονου συνουσιασμού αντίπαλων ποδοσφαιριστών κι άλλα τέτοια γελοία. Ένας λόγος που σταμάτησα να βλέπω ποδόσφαιρο είναι αυτή η καφρίλα …
Στη συνέχεια βρίσκομαι στον πύργο Torre de Belém, η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε το 1515 και τελείωσε το 1520. Βρίσκεται σε μια όχθη του ποταμού Τάγου (Tejo) και αποτέλεσε σημαντικό οχυρωματικό έργο της πόλης. Σχεδιάστηκε από τον Πορτογάλο αρχιτέκτονα Francisco de Arruda, ο οποίος είχε εργαστεί σε ανάλογα οχυρωματικά έργα στο Μαρόκο και γι’ αυτό η κατασκευή του πύργου έχει πολλές μαυριτανικές ή αραβικές επιρροές. Παραμένει ακόμα και σήμερα ένα από τα ομορφότερα δείγματα στρατιωτικής αρχιτεκτονικής παγκοσμίως και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Ωπ, να κι ένα υδροπλάνο!
Από αυτή την όχθη διακρίνεται η γέφυρα Ponte 25 de Abril και το άγαλμα Santuário de Cristo Rei. H γέφυρα εγκαινιάστηκε στις 6 Αυγούστου 1966 και το 1999 προστέθηκε πλατφόρμα για τα τρένα. Μοιάζει τόσο σχεδιαστικά όσο και χρωματικά με τη γέφυρα Golden Gate στο Σαν Φρανσίκο των ΗΠΑ, καθώς κατασκευάστηκε από την ίδια εταιρία. Με μήκος 2.277 m αποτελεί την 21η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα στον κόσμο. Μέχρι το 1974 ονομαζόταν Γέφυρα Salazar και μετά ονομάστηκε σε Γέφυρα της 25ης Απριλίου λόγω της Επανάσταση των Γαρυφάλλων που έλαβε χώρα στις 25 Απριλίου 1974.
Με την Επανάσταση των Γαρυφάλλων, κατέρρευσε ο πορτογαλικός φασισμός, ο οποίος κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ μακροβιότητας, καθώς διήρκησε επί 46 ολόκληρα χρόνια! Ο δικτάτορας Aντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ έγινε δικτάτορας το 1928 και πέθανε το 1970, όμως η δικτατορία στην Πορτογαλία πέθανε 4 χρόνια μετά τον θάνατό του, στις 25 Απριλίου 1974 με την Επανάσταση των Γαρυφάλλων. Οι επαναστάτες τότε, μοίραζαν γαρύφαλλα στον κόσμο και οι απλοί πολίτες τοποθετούσαν γαρύφαλλα στις κάνες των όπλων των επαναστατών, θέλοντας να αναδείξουν τις ειρηνικές προθέσεις τους! Αυτό είναι ένα περιστατικό που αναδεικνύει τον ήπιο και φιλειρηνικό χαρακτήρα πολλών Πορτογάλων. Μάλιστα η επανάσταση ήταν σχεδόν αναίμακτη, με μόλις 4 νεκρούς. Έτσι λοιπόν, οι Πορτογάλοι άλλαξαν την ονομασία της γέφυρας που έφερε το όνομα του δικτάτορα και της έδωσαν την ονομασία της ημερομηνίας που επανέφερε τη δημοκρατία στη χώρα μετά από σχεδόν μισό αιώνα.
Θέλω να επισκεφθώ το Santuário de Cristo Rei, όμως δεν το βρίσκω στο GPS και αρκούμαι στη μακρινή θέα του. To άγαλμα θυμίζει το πασίγνωστο άγαλμα του Χριστού στο Ρίο της Βραζιλίας και εγκαινιάστηκε στις 17 Μαΐου 1959 και ανεγέρθηκε προκειμένου να εκφράσει την ευγνωμοσύνη των Πορτογάλων που γλίτωσαν τα δεινά του Β’ ΠΠ. Πρέπει να τονιστεί πως εκείνη την εποχή, τόσο η φασιστική Ισπανία του Φράνκο, όσο και φασιστική Πορτογαλία του Σαλαζάρ, δεν έλαβαν μέρος στον Β’ ΠΠ δηλώνοντας ουδετερότητα.
Αποφασίζω να επιστρέψω στη βάση μου, ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο Ν6 προς Cascais. Πριν όμως πάρω τον Ν6, κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο ο οποίος έχει όριο τα 120 km/h. Kινούμαι με το εν λόγω όριο ταχύτητας στο αριστερό τμήμα του ρεύματός μου και μπροστά έχω 2- 3 αυτοκίνητα που κινούνται με το ίδιο όριο. Όταν αυτά κάνουν δεξιά, τότε τα προσπερνώ. Και ξαφνικά στα δεξιά μου βλέπω ένα αυτοκίνητο με τον οδηγό να μου κορνάρει και να μου κάνει νόημα με έντονο ύφος ν’ ανοίξω το γκάζι! Αν είναι δυνατόν! Κινούμαι με τα όρια, έχω μπροστά μου αυτοκίνητα που αν δεν τα είχα θ’ άνοιγα κι άλλο το γκάζι και ο τύπος τα βάζει με ‘μενα! Είναι η πρώτη φορά που τυγχάνω τέτοιας αντιμετώπισης στο εξωτερικό. Τουλάχιστον δεν έγινα δέκτης ύβρεων, χυδαίων χειρονομιών και ούτε με πήραν στο κυνήγι με τα κουμπούρια …
Κινούμαι πλέον στον παραλιακό Ν6 και περνάω από το Estoril, όπου δεν πήρα χαμπάρι πού είναι το Estoril και πού βρίσκεται η πίστα moto GP την οποία δεν κατάφερα να βρω στο GPS. Τη διαδρομή θα τη χαρακτήριζα αδιάφορη, καθώς ξεχώρισα μόνο ένα νησάκι με κάστρο στην αρχή κι ένα άλλο κάστρο στο τέλος. Αρκετή κίνηση και αρκετά φανάρια έκαναν τη διαδρομή ανυπόφορη και θα έλεγα πως περισσότερο με ταλαιπώρησε παρά μου άρεσε.
Φτάνω στο Cascais και αράζω στο camping. Φοράω μαγιώ, φτιάχνω παγωμένη καφεδάρα και αράζω με τις ώρες για βουτιές και ηλιοθεραπεία στην πισίνα. Το ωραίο φύλο θα φροντίσει να με κολάσει με την παρουσία του κι άντε μετά να ηρεμήσω! Κι άντε μετά να κλείσω τα μάτια μου ξαπλωμένος στην ξαπλώστρα, τα οποία μου έχουν βγει έξω! Πανέμορφες και οι Πορτογαλίδες, όπως άλλωστε και οι Ισπανίδες – Λατίνες γαρ που τα εξωτικά χαρακτηριστικά στο πρόσωπό τους και η μελαμψή επιδερμίδα τους, προσθέτουν πόντους ιδιαίτερης ομορφιάς.
Επιτηδευμένη ποδο-selfie από φωτογράφο του κώλου …
Μετά από αρκετές ώρες και έχοντας πλέον βραδιάσει, οδηγούμαι στο εστιατόριο του camping για μπύρα και πίτσα.
Το προσωπικό είναι ευγενέστατο και ιδιαίτερα φιλικό. Η αίσθηση που έχω αποκομίσει από τους Πορτογάλους, είναι πως μου φαίνονται πολύ συμπαθείς και ζεστοί άνθρωποι, ήσυχοι, χαμηλόφωνοι και ιδιαίτερα φιλικοί προς τον ξένο. Οι Ισπανοί από την άλλη είναι φωνακλάδες με έντονα πάθη και έχουν μια πιο “βαρβαρική” συμπεριφορά η οποία μπορεί και να οφείλεται στα 800 χρόνια αραβοκρατίας. Μιλώ σε γενικές γραμμές αλλά χωρίς γενικεύσεις και με βάση την αίσθηση που έχω αποκομίσει. Και σίγουρα αυτό που έχω αποκομίσει, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικατοπτρίσει το σύνολο.
Πλέον βρίσκομαι στη σκηνή μου, όπου τελευταία φορά που κοίταξα το ρολόι αυτό έδειχνε 22:55. Αύριο με περιμένει άλλη μια χαλαρή μέρα και το κυριότερο, χωρίς να έχω καν ιδέα για το τι θα κάνω και το πού θα μείνω …
Boa noite!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: CampingOrbitur (16,20 €)
Διόδια: (1 σταθμός – 0,35 €)
Aξιοθέατα: QuintadaRegaleira (6 €)
Λοιπά: 19,60 €
Σύνολο: 42,15 €
Γενικό σύνολο: 1.927,73 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
