Ταξιδιωτικό στις Η.Π.Α., στη χώρα των αντιθέσεων


Death Valley

Το ταξίδι με το VTX κολλημένο στα 75 μίλια την ώρα αν και παίζει με τα όρια της υπομονής έχει μεγάλο εικαστικό ενδιαφέρον. Ξέρετε τι είναι να έχεις στη διάθεσή σου δύο extra large λωρίδες τέλειας ασφάλτου, χωρίς κίνηση στο δρόμο, με αριστοτεχνικά σχεδιασμένες παρατεταμένες ικανές να αφαιρέσουν πολλά κιλά χρώμιο από την μοτοσυκλέτα, και συ να πηγαίνεις πατ-πατ-πατ με το θηρίο που σε παρακαλεί να ανοίξεις το γκάζι σιχτιρίζοντας όλες τις δυνάμεις καταστολής του κόσμου μαζί με τα ηλεκτρονικά εργαλεία τους; Όχι τίποτα άλλο, αλλά κυκλοφορούν φήμες ότι σε κάθε αμερικάνικη φυλακή ένας δίμετρος έγχρωμος Bubba με το παλαμάρι του βαρκάρη λιγουρεύεται τρυφερούς νέους που σκύβουν να πιάσουν το σαπούνι.

Δυστυχώς οι ευθείες είναι ατέλειωτες. Εικοσιδύο μετρημένα μίλια χωρίς καμία απολύτως στροφή είναι το τέλειο υπνωτικό ακόμα και λίγα εκατοστά πάνω από τις φαλτσοκομμένες Screaming Eagle, οι οποίες πρέπει να έχουν ένταση τουλάχιστον 100 ντεσιμπέλ παρά το γεγονός ότι φοράω ωτοασπίδες. Τουλάχιστον μας ανταμείβει η άγρια ομορφιά της φύσης. Είμαστε 300 μίλια νότια του Salt Lake City στον Ι-15 και το τοπίο έχει μίνιμαλ διακόσμηση. Βράχοι και πέτρες αριστερά και δεξιά μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, με ελάχιστους κάκτους και άλλα είδη βλάστησης που δεν χρειάζονται νερό να αποτελούν τις μοναδικές μικρές πράσινες πινελιές στον συγκεκριμένο πίνακα του καλλιτέχνη.



Ανά τακτά χρονικά διαστήματα περνάμε από μικρές πόλεις στην μέση του πουθενά όπου σταματάμε για βενζίνη και νερό, ενώ καθώς διασχίζουμε την πάνω αριστερή γωνία των συνόρων της Arizona πριν μπούμε στη Nevada σταματάμε για να χαζέψουμε από μια γέφυρα το φαράγγι απ’ όπου περνάει ο μικρός ποταμός Virgin. Η Γιάννα συμφωνεί ότι το αεροπλάνο είναι εύκολο και γρήγορο, ο δρόμος όμως είναι αυτός που σου ανοίγει τα μάτια και σε κάνει πλουσιότερο σε εμπειρίες άνθρωπο. Η μέση της δεν είναι και στα καλύτερά της πάνω στην υποψία σέλας κουβαλώντας την μεγάλη τσάντα πλάτης με τα πράγματά μας, όμως να που το Las Vegas έχει αρχίσει να διακρίνεται από μακριά και δεν έχει αρχίσει ακόμα να βραδιάζει.

Πέραν πάσας υπερβολής

Στο Las Vegas δεν υπάρχει μέση οδός: ή το λατρεύεις ή το μισείς. Ανήκω στην πρώτη κατηγορία μολονότι αναγνωρίζω στην δεύτερη ότι η πόλη είναι ο ορισμός της ρηχότητας και του εύκολου εντυπωσιασμού. Είναι όμως τόσο κιτς που περνάει πλέον στο πλαίσιο του αξιοθαύμαστου και γραφικού.

Συνολικά έχω πάει πάνω από δέκα φορές στη ζωή μου, και κάθε μία απ’ αυτές ήταν μοναδική. Ολοκαίνουργια καζίνο-ξενοδοχεία ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια με χρόνο αποπεράτωσης λιγότερο από δώδεκα μήνες, και έχετε υπόψη σας ότι δεν μιλάμε για rooms-to-let “Η Ασπασία”, αλλά για γίγαντες 5.500 δωματίων ή παραπάνω. Τα μεγάλα συγκροτήματα προσπαθούν να τραβήξουν πελάτες ελκύοντας την προσοχή τους με την εξωτερική τους εμφάνιση ή με κάποιο θέμα. Για να καταλάβετε τι εννοούμε να σας δώσουμε μερικά παραδείγματα. Περπατώντας έξω από το Treasure Island στον κεντρικό δρόμο Las Vegas Boulevard μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει εντελώς δωρεάν μια εντυπωσιακή ναυμαχία ανάμεσα σε άγγλους και πειρατές, με εντυπωσιακά υδραυλικά συστήματα και οπτικοακουστικά εφέ να ρίχνουν κανονιοβολισμούς, να σπάνε κατάρτια και να βυθίζουν πλοία. Λίγο πιο κάτω, κάθε 40 λεπτά το ενεργό ηφαίστειο πάνω στο νερό μέσα στην ζούγκλα του Mirage εκρήγνυται πετώντας λάβα και όλα τα παρελκόμενα. Σημειώστε ότι κάθε έκρηξη στοιχίζει στο καζίνο 50.000 δολάρια. Στο επόμενο τετράγωνο το Ceasar’s Palace μας μεταφέρει εντυπωσιακά στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία, το Excalibur στο Μεσαίωνα, και η πυραμίδα του Luxor στην αρχαία Αίγυπτο. Κι αυτά είναι τα “παλιά”.




Από τα πιο πρόσφατα εξαιρετικά καλόγουστο είναι το Venetian το οποίο εντυπωσιάζει με την κατασκευή που επιμελήθηκε ο αρχιτέκτων-ιστορικός από την Βενετία αντιγράφοντας υπό κλίμακα τα αυθεντικά σχέδια, ενώ εντός του καζίνο γόνδολες σε παίρνουν από τη ρεσεψιόν και σε κάνουν βόλτα στα κανάλια μέχρι την Πλατεία του Αγίου Μάρκου. Και αν δεν έχετε εντυπωσιαστεί ακόμα, πάρτε νά ’χετε το Bellagio: με κόστος 1,6 δις δολάρια, πρόκειται για την ακριβότερη κατασκευή στο Las Vegas. Εξωτερικά ξεχωρίζει από την τεράστια τεχνητή λίμνη εμπρός από το κεντρικό κτήριο που αναπαριστά την λίμνη του Como. Εκεί, κάθε 15 λεπτά δεκάδες σιντριβάνια που ελέγχονται από υπολογιστές εκτοξεύουν με χορευτικό τρόπο νερό σε ύψος 60 μέτρων υπό των ήχο κλασικών και σύγχρονων τραγουδιών. Για τους κουλτουριάρηδες εραστές της τέχνης παίζει και η πινακοθήκη του Bellagio αξίας 300 εκατομμυρίων δολαρίων, με αυθεντικά έργα των Picasso, Van Gogh, Monet, Renoir και άλλων καλλιτεχνών. Και μια συμβουλή: μην τυχόν περάσετε από το Las Vegas και δεν δείτε κάποια από τις απίστευτες παραστάσεις του διάσημου Cirque Du Soleil – προτείνω ΚΑ στο MGM και MYSTERE στο Treasure Island. Μπορεί τα εισιτήρια που ξεκινάνε από τα 100 δολάρια να σας φανούν υπερβολικά, όταν βγείτε έξω όμως θα καταλάβετε ότι τους πιάσατε και κορόιδα. Το εγγυώνται τα 1.500 άτομα που γεμίζουν δύο φορές την ημέρα τα αμφιθέατρα εδώ και δέκα χρόνια.


Σου φαίνονται όλα αυτά αστεία, πλαστικά, υπερβολικά, ανούσια, μάταια; Ανέβα στο VTX μαζί μας και πάμε να θαυμάσουμε την βαθύτερη ρωγμή στον πλανήτη.

Θαύματα της φύσης

Όλοι οι γνωστοί που είχαμε ρωτήσει συμφωνούσαν στο ότι η νότια πλευρά του Grand Canyon δεχόταν περισσότερους τουρίστες με αποτέλεσμα να είναι πιο ανεπτυγμένη και να διαθέτει κάθε είδους υποδομές και δραστηριότητες – ελικόπτερα, μουλάρια, rafting, και ούτω καθεξής. Μιας όμως που το βόρειο χείλος απείχε το ένα τρίτο της απόστασης από το Las Vegas, είχε λιγότερους τουρίστες, και η εικόνα κατά κοινή ομολογία ήταν το ίδιο συγκλονιστική, αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς τα εκεί.

Όπισθεν λοιπόν με κατεύθυνση προς το βορρά κάμποσα μίλια προς την Utah, και μετά δυτικά στον highway US 163. Τα πιστόνια ταψιά του VTX ροχαλίζουν ρυθμικά λίγο πάνω από το ρελαντί, και δείχνουν ότι και μέχρι τον Καναδά να πηγαίναμε δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα. Το “ψαλίδι” της Γιάννας όμως θα είχε. Το κόλπο που δούλευε μέχρι τώρα ήταν οι ανά ώρα στάσεις για να ξεπιαστεί και να δροσιστούμε. Αυτή την φορά σταματήσαμε στο χωριό Virgin, σ’ ένα café του οποίου την αυλή διακοσμούσαν μερικά τίπι (σκηνές) ινδιάνων. Μπήκαμε μέσα και πιάσαμε την κουβέντα με τον ιδιοκτήτη. Φύγαμε τρεισήμιση ώρες αργότερα, έχοντας ξοδέψει περισσότερα από 250 δολάρια!




Ο 58χρονος Byron Nall είχε υιοθετηθεί από ινδιάνους της φυλής Zuni όταν ήταν 6 ετών. Πάντα έτρεφα μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους ινδιάνους, τώρα όμως τους θαυμάζω σαν τους δικούς μας προγόνους, τους αρχαίους Έλληνες. Η κουβέντα με τον Byron μπορεί να γεμίσει έναν τόμο εγκυκλοπαίδειας “Για Σας Παιδιά”, αξίζει όμως, έστω και περιγραμματικά, να αναφέρουμε δύο σημεία της. Την αδικία με την οποία αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα οι χωρίς ποτέ κουλτούρα λευκοί ιμιτασιόν αμερικάνοι τους γνήσιους αυτόχθονες, και τον υψηλότατο πνευματικό πολιτισμό των τελευταίων. Κάθε μία από τις υποσχέσεις που έδωσε το κράτος στους Ινδιάνους αθετήθηκε προκλητικά, ενώ το σύστημα προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους εξαφανίσει “εκπολιτίζοντάς” τους σύμφωνα με τα δικά του ελεεινά πρότυπα. Οι άνθρωποι όμως ήταν και -όσοι ζουν- είναι σε άλλο επίπεδο. Με ιερό σεβασμό στην φύση και τα φαινόμενά της, σε πλήρη αρμονία με τους συνανθρώπους τους, με μοναδικά έθιμα και παραδόσεις, με λαμπρά δείγματα σε κάθε είδος τέχνης. Κι όλα αυτά τείνουν προς εξαφάνιση. Πραγματικά κρίμα.

Αφήνοντας για άλλη μια φορά την Utah και μπαίνοντας σ’ αυτό το σημείο της Arizona το τοπίο εναλλάσσεται για άλλη μία φορά. Αυτή τη φορά τα πάντα γύρω είναι καταπράσινα εκτός τον μαύρο δρόμο με την πρόσφυση πίστας. Τι να το κάνεις όμως…

Από τη μία θα ήθελα να μεταμορφώσω το VTX σε R6, από την άλλη σκέφτομαι τον Bubba με το παλαμάρι και μου φεύγει κάθε διάθεση για γκαγκστεριλίκια. Να όμως και η είσοδος του πάρκου. Τι; Κι εδώ εικοσάρικο κύριοι; Χαλάλι του όμως. Το Grand Canyon είναι ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα της φύσης, το μεγαλύτερο φαράγγι στον πλανήτη.

Είναι φιλοτεχνημένο από την οργή του ποταμού Colorado μέσα σε μια περίοδο δέκα εκατομμυρίων χρόνων. Το απέναντι χείλος δείχνει να είναι πολύ κοντά, διαβάζουμε όμως στο φυλλάδιο που μας έδωσαν οι υπάλληλοι στην είσοδο ότι αυτό το “κοντά” απέχει από δω που βρισκόμαστε 16 χιλιόμετρα.

Από το συγκεκριμένο σημείο δεν μπορούμε να δούμε τον ποταμό αν και τον ακούμε, μπορούμε όμως ευθεία μπροστά να διακρίνουμε αχνά τις κορυφές των βουνών του San Francisco, μερικές χιλιάδες μίλια μακριά. Είναι από τις στιγμές εκείνες που αισθάνεσαι σαν κόκκος άμμου στην έρημο της Σαχάρα, σαν τρίχα στο δάσος της πλάτης μου.


Η θέα από τα μπαλκονάκια που υπάρχουν ανά τακτά διαστήματα κατά μήκος πολλών διασταυρούμενων μονοπατιών είναι συγκλονιστική. Ειδικά η κάθετη ρωγμή που διασχίζει κατά πλάτος το φαράγγι και έγινε κατά την διάρκεια ενός σεισμού δύο εκατομμύρια χρόνια πριν. Πιάνω το μυαλό μου να δυσκολεύεται να συλλάβει τα μεγέθη. Γιατί πρέπει να τα συλλάβει όμως;

Είναι ανάγκη να γεμίσει τον πεπερασμένης χωρητικότητας σκληρό δίσκο του με νούμερα που θα ξεχαστούν μετά από λίγο; Ας απολαύσει απλώς το μεγαλείο της φύσης. Ίσως έτσι μπορεί να περιγράψει καλύτερα τις εικόνες και την αίσθηση στους φίλους και γνωστούς στην πατρίδα. Σε δύο μέρες θα είμαστε εκεί.

Finito la musica

Υπάρχει κάτι στον κόσμο μας που να είναι τέλειο με μόνο θετικά στοιχεία και κανένα αρνητικό; Κάθε γωνία αυτού του πλανήτη σ’ όλες τις διαστάσεις του –μήκος, πλάτος, ύψος, βάθος, χρόνος, ή οποιαδήποτε άλλη– έχει τα καλά της και τα …λιγότερο καλά της. Αν ο κάθε ταξιδευτής (και όχι τουρίστας) βλέπει καλά και ωραία πράγματα, εικόνες, συνήθειες, έθιμα και παραδόσεις μπορεί να τα αφομοιώνει στη ζωή του κάνοντάς την ομορφότερη, ενώ αν βλέπει κακά και άσχημα μπορεί να διδαχτεί από την αιτία που τα οδήγησε εκεί (ή την αιτία που τον οδηγεί να τα βλέπει έτσι) και ίσως εκτιμήσει αυτά που έχει. Αναμφίβολα, μεγαλώνει η παλέτα με τις επιλογές, ακονίζεται το κριτήριο της αισθητικής, και ασφαλώς γίνεται καλύτερος και σοφότερος. Ομοίως και το ταξίδι μας στις Ηνωμένες Πολιτείες: κάποιοι θα το βρουν εκπληκτικό, κάποιοι άλλοι λιγότερο ενδιαφέρον, κανείς όμως δεν πρέπει να αμφιβάλλει ότι ήταν ιδιαίτερα διδακτικό.

Τι μας άρεσε περισσότερο; Όλα είναι θέμα προσωπικών επιλογών. Όσοι γουστάρουν τις μεγαλουπόλεις και τον πολυποίκιλο κόσμο τους, τρελαίνονται για ψώνια – ίσως να είναι και λίγο ψώνια –, ζουν για τρελούς ρυθμούς ζωής, θέλουν τα πάντα στα πόδια τους, και το καυσαέριο είναι ένα αναπόφευκτο κακό που δίνει τύπο και χαρακτήρα, στη Νέα Υόρκη θα βρουν τον παράδεισό τους. Αν πάλι λαχταρούν να δουν τι μπορεί να φτιάξει το ανθρώπινο χέρι με εργαλείο την αστείρευτη φαντασία που υποστηρίζεται από ατέλειωτο χρήμα, ένα τριήμερο στο Las Vegas θα τους κάνει να παραμιλούν. Αν για κάποιους άλλους τα παραπάνω ακούγονται ανούσια και η φύση πρέπει υποχρεωτικά να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του, στην Utah ίσως βρουν τον τόπο που θα κάνει την εσωτερική φωνή τους να αναφωνήσει “This is the place”.

Και μην ξεχνάμε ότι αν σ’ ένα γιγάντιο κήπο με όμορφα και μυρωδάτα λουλούδια υπάρχει λίγη κοπριά, μια μύγα θα την βρει και θα κάτσει ακριβώς εκεί. Αντιθέτως, αν σ’ ένα βόθρο υπάρχει ένα μόνο λουλούδι, μια μέλισσα θα καθίσει μόνο επάνω του. Εσύ τι επιλέγεις να είσαι; Μύγα ή μέλισσα;

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
NATIVE UNIVERSE – VOICES OF INDIAN AMERICA, Gerald McMaster and Clifford E. Trafzer
LIFTING THE VEIL: David Icke interviewed by Jon Rappoport
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΙΔΑ, Ιός – Δημοσιογραφικές Έρευνες
ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ
WIKIPEDIA, Διαδικτυακή Εγκυκλοπαίδεια
ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, Αθανάσιου Στρυγά
GRAND CANYON – A SCENIC WONDERLAND, Steven L. Walker

« Προηγούμενη Σελίδα

Σελίδες: 1 2 3 4
Μπορείτε να ακολουθήσετε τις απαντήσεις σε αυτή την καταχώρηση μέσω RSS 2.0 feed.You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.
Subscribe
Notify of
guest

7 Comments
Inline Feedbacks
View all comments
Giwrgos
Giwrgos
10 years ago

Φίλε μου ολα αυτά που μας περιέγραψες μεσα απο το ταξίδι σου ειναι μαγικά και μπορεί να τα καταλάβει κάποιος που εχει τρέλα με της μηχανές και τα ταξίδια ! Θα ηθελα να σε ρωτήσω όμως κατι που δεν το αναφέρεις μεσα ! Ενα ταξίδι σαν αυτο υπερατλαντικό για να το κάνουμε για τι ποσό μιλάμε ?

Jack
Jack
10 years ago
Reply to  Giwrgos

Για τι ποσόν μιλάμε εε?Πολύπλοκη ερώτηση – προσωπικά πήρα αεροπλάνο (εισιτήρια δες, εξαρτάται από εποχή και προορισμό, άλλο Νέα Υόρκη άλλο Λος Άντζελες), έμεινα σε κολλητούς (ξενοδοχεία και δωματια απειρα, προσθεσε κι αυτά αν δεν εχεις που να μείνεις), και δανείστηκα την μοτοσυκλέτα φίλου (πρόσθεσε ενοίκιο μοτοσυκλετας και βενζινες)…
Ουσιαστικά αν δεν έχεις κανένα γνωστό είναι πανάκριβο ταξίδι. Στη διάθεσή σου αν χρειάζεσαι περισσότερες λεπτομέρειες και δεν ρωτάς φιλοσοφικά

Ανεστης Βεζουλης
Ανεστης Βεζουλης
10 years ago

Φιλε ενα τετοιο ταξιδι ονειρευομαστε χρονια με το παρεακι.Υπαρχουν τελικα εκεινα τα μοτελ -μπαρ στην ερημια με την κλασικη φωτιζομενη τεραστια μποτα και τα καυτα κοριτσια της επαρχιας με τα κοντα μπλουζακια και τα ψηλοκαβαλα κολητα τζην η τσαμπα ελπιζουμε?Καλους δρομους και παντα ορθιος,Ανεστης

Jack
Jack
10 years ago

Ναι, Ανέστη, και τα μοτέλ-μπαρ στην ερημιά υπάρχουν με τις κλασσικές φωτιζόμενες ταμπέλες, και η Νταίζη των Ντιούκς υπάρχει, και άλλα πολλά και άλλα πολλά που μόνο αν πας θα καταλάβεις. Σας εύχομαι να τα καταφέρετε να πάτε με το παρεάκι γιατί η Αμερική είναι καταπληκτική εμπειρία – είναι και θα είναι στην καρδιά μου. Δεν θα έμενα φυσικά ποτέ εκεί (άλλη κουλτούρα και νοοτροπία και ποιότητα ζωής), αλλά ένα ταξίδι μερικών εβδομάδων είναι πάρα πολύ διδακτικό. Για οργανώστε το…

Jack
Jack
11 years ago

Μπα Κώστα, δεν ήταν καθόλου παράξενο το ταξίδι αυτό, με χαρά ξαναπήγα στα μέρη που πέρασα οχτώ από τα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής μου. Οι ευθείες δεν ήταν τόσες πολλές αλλά και πάλι ο κ@λ@ς μου το ξέρει! Και γιατί νομίζεις ότι δεν θα τα δεις ποτέ; Πανεύκολο, πις οφ κέηκ. Σε ευχαριστώ για το σχόλιο

costas
costas
11 years ago

Η Πρώτη μου εντύπωση είναι ότι ήταν ένα παράξενο ταξίδι.θα πρέπει να είχες πολύ κουράγιο να οδηγας σε ατέλειωτες ευθείες.παρα όλα αυτά μας ταξιδευσες σε μέρη που νομίζω δεν θα δούμε ποτέ!! σας ευχαριστούμε …….

worldvespa
11 years ago

Άντε γεια!!!

(για τη Vespa στην 8η φωτο λέω, ΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧ)

7
0
Would love your thoughts, please comment.x
()
x