Isle of Man

Κείμενο & Φωτογραγίες: Γιώργος Παρτσινέβελος

Θυμάμαι τον εαυτό μου κάπου στις μεσαίες τάξεις του δημοτικού να χαζεύει την ομορφιά του τοπίου από το πίσω παράθυρο ενός αυτοκινήτου. Με μάγευαν οι ατέλειωτοι δρόμοι και όλα αυτά που αποκαλύπτονταν στα παιδικά μου μάτια! Ένιωθα το συγκλονιστικό για την ηλικία αίσθημα της ανακάλυψης του κόσμου και απολάμβανα σιωπηλός, κάθε μικρή ή μεγάλη διαδρομή προσπαθώντας να παρατηρήσω τον κόσμο που αποκαλύπτονταν μπροστά μου.

Κάπου εκεί έκαναν και την εμφάνισή τους οι πρώτες μοτοσυκλέτες, προσπερνώντας μας άλλοτε γρήγορα και βιαστικά κυνηγώντας τον-ή από τον- χρόνο κι άλλοτε αργά, νωχελικά, απολαυστικά…

Τότε άρχισα να τις παρατηρώ και να νιώθω μια απροσδιόριστη έλξη γι’ αυτή την μάζα πλαστικών και μετάλλων, που έκανε τους αναβάτες να έχουν μια περίεργη λάμψη στα μάτια τους κάθε φορά που έβγαζαν το κράνος.

Λίγο αργότερα, κάπου στο τέλος του γυμνασίου-αρχές λυκείου ήρθαν και τα πρώτα περιοδικά μοτοσυκλέτας, και κάπως έτσι «κόλλησα». Περίμενα με ανυπομονησία κάθε νέο τεύχος και άρχισα να ονειρεύομαι τους δρόμους που με περίμεναν να τους διαβώ με την μοτοσυκλέτα μου. Περνώντας τα χρόνια όμως, κατάλαβα πως δεν θέλω να ζω με τα όνειρα και τα κλισέ που δημιουργούν τα περιοδικά και κάπου εκεί σταμάτησα να τα αγοράζω.

Ο σπόρος όμως είχε φυτρώσει.

Θυμάμαι επίσης (και πώς να ξεχαστεί άραγε;), πως ανυπομονούσα να έρθει το καλοκαιρινό τεύχος για να διαβάσω για την μοτοσυκλετιστική «Μέκκα», ένα μικρό νησάκι ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιρλανδία όπου κάθε καλοκαίρι γινόταν ο πιο επικίνδυνος αγώνας μοτοσυκλετών στον κόσμο! Αυτό που εξίταρε την φαντασία μου ήταν ο κίνδυνος και πως ο αγώνας γινόταν σε δημόσιο δρόμο. Στον δρόμο που την επομένη του αγώνα χρησιμοποιούνταν από τους ντόπιους για να πάνε στις δουλειές τους!

Έτσι περνούσαν τα καλοκαίρια κάνοντας όνειρα πως και γω θα πάω κάποια στιγμή στο μικρό νησί που έχει για σύμβολο στην σημαία τα τρία πόδια και είναι γνωστό για τις γάτες με την κομμένη ουρά.

Διαβάζοντας και μαθαίνοντας λοιπόν για αυτόν τον αγώνα γνώρισα (μέσα από φωτογραφίες και ότι κείμενο μπορούσα να βρω στην προ Google εποχή) αναβάτες όπως ο Joey Dunlop, Mike Hailwood, Giacomo Agostini και διάφορους άλλους που δεν έτυχαν τόσης προβολής όσο τα μεγάλα «αστέρια». Αναβάτες μιας άλλης εποχής που αγωνιζόντουσαν επειδή γούσταραν και όχι επειδή πίεζε κάποιος χορηγός.

Όταν αγόρασα λοιπόν μοτοσυκλέτα, άρχισα να κάνω σχέδια για μια επίσκεψη στη Νήσο του Μαν μα το κόστος του ταξιδιού ήταν μεγάλο και ο χρόνος που χρειαζόμουν αρκετός. Έτσι τα σχέδια αναβαλλόντουσαν κάθε καλοκαίρι μέχρι την στιγμή που μου έγινε πρόταση από την εργασία μου για εξάμηνη μετεκπαίδευση στην Αγγλία. Μια αστραπιαία σκέψη έβαλε φωτιά στο μυαλό μου και σκέφτηκα πως ίσως τελικά καταφέρω να οδηγήσω και γω στον δρόμο που άφηνε τα ίχνη των ελαστικών του ο Joey..

Σταματάω εδώ την εκτενή εισαγωγή γιατί μάλλον σας κούρασα (για όποιον κατάφερε να έρθει μέχρι εδώ και δεν προχώρησε στις φωτογραφίες).

«Θα πάω τώρα που είναι ευκαιρία», είπα στον καθρέπτη μου την Δευτέρα και άρχιζα να σχεδιάζω όλη την εβδομάδα το πρόγραμμα για το ερχόμενο Σαββατοκύριακο. Το καράβι έφευγε από το Heysham Παρασκευή κατά τις 2.30 το βράδυ και έφτανε ξημερώματα Σαββάτου στο Douglas, και επιστροφή την Κυριακή τα μεσάνυχτα στο Heysham και μετά 2 με 2.30 ώρες οδήγηση για να επιστρέψω σπίτι, και το πρωί δουλειά! Ένα σφιχτό Σαββατοκύριακο αλλά ήμουν έτοιμος να οδηγήσω και να το απολαύσω όσο περισσότερο μπορούσα!
Ο καιρός προβλεπόταν άσχημος (Δεκέμβρης στην Αγγλία…) αλλά δεν πτοήθηκα, μονάχα ανησύχησα λίγο για τον πάγο που θα έβρισκα στον δρόμο, αλλά αν έμενα σπίτι κάθε φορά που ανησυχούσα για κάτι δεν θα είχα οδηγήσει τις ωραιότερες διαδρομές μου! Έτσι λοιπόν έκλεισα την ζελατίνα του κράνους μου, έβαλα τα θερμαινόμενα γκριπ να δουλεύουν στο τέρμα και ξεκίνησα με την θερμοκρασία να δείχνει -1οC και να φτάνω στο Heysham στους -4 οC!!! Δύο ώρες οδήγηση υπό το μηδέν και ο πάγος έχει απλωθεί στην μηχανή και στα αδιάβροχά μου!
Αν αγαπάς όμως κάτι, σφίγγεις τα δόντια και προχωράς.

Και φυσικά το πρώτο πράγμα που έκανα φτάνοντας στο Douglas, ήταν να πάω στην εκκίνηση του αγώνα.

Glencrutchery Road

Ο πύργος της εκκίνησης

Ξημέρωμα

Η ΔΕΗ τους…

Το σύμβολο του νησιού από τον 13ο αιώνα είναι τα τρία πόδια και υπάρχουν σε κάθε γωνιά του νησιού σε διαφορετικά σχέδια και χρώματα. Είναι άγνωστο από πού κατάγετε ο συμβολισμός αλλά συνδέετε έντονα με τα τρισκέλια τα οποία υπήρχαν στην Αρχαία Ελλάδα και Σικελία.

Έξω από το αεροδρόμιο

Και ξεκινάω να κάνω την περίμετρο του μισού νησιού με ιδανικό καιρό!

Στο νησάκι του Αγ. Μιχαήλ που βρίσκεται λίγο πριν την Castletown, την πρωτεύουσα του νησιού για πολλούς αιώνες.

Το μικρό κάστρο που βρίσκεται στο νησί χρησίμευσε ως φρούριο για να προστατέψει την πρωτεύουσα από τις επιθέσεις.

Μια πιο κοντινή ματιά.

Ο δρόμος πέρναγε μέσα από γήπεδο του γκολφ…

…όπου υπήρχαν ταμπέλες που σε προειδοποιούσαν για ιπτάμενα μπαλάκια!!

Το παλιό κοινοβούλιο του Isle of Man όπου τώρα στεγάζετε λαογραφικό μουσείο.

Το αστυνομικό τμήμα λίγο παραδίπλα.

Άποψη του κάστρου

Όλες οι ταμπέλες είναι στα Αγγλικά και στην τοπική γλώσσα, την Manx, η οποία κινδύνεψε να εξαφανιστεί όταν πέθανε ο τελευταίος κάτοικος που την μιλούσε το 1974. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 υπήρξε έντονη η επιθυμία επαναχρησιμοποίησης της γλώσσας και γι’ αυτό τον λόγο ξεκίνησε να μαθαίνετε στα σχολεία και να χρησιμοποιείτε σε επίσημα έγραφα. Κάπου διάβασα μάλιστα πως ο πρωθυπουργός που εκλέγετε θα πρέπει να γνωρίζει την γλώσσα, αλλιώς δεν τον δέχονται!

Το μεσαιωνικό κάστρο το οποίο είναι κλειστό τον χειμώνα αλλά ήταν ανοιχτό για μια χριστουγεννιάτικη παιδική γιορτή. Όταν άκουσε έκπληκτος ο φύλακας από πού είμαι μου επέτρεψε να μπω χωρίς εισιτήριο στους λίγους χώρους που ήταν ανοιχτοί!

Αναπαράσταση της ζωής των βασιλιάδων που διοικούσαν.

Άλλη μια είσοδος του κάστρου.

Άποψη της πόλης

Ο δρόμος για την Cregneash, ένα όμορφο ιστορικό χωριό.

Περπατώντας στο χωριό.

Το λαογραφικό μουσείο το οποίο ήταν κλειστό τον χειμώνα όπως και όλα τους τα μουσεία.

Η “διάσημη” παραδοσιακή φυλή προβάτου.

Ταχυδρομικό κουτί ενσωματωμένο σε φράκτη εκκλησίας.

Άποψη του νησιού Calf of Man το οποίο φιλοξενεί πληθυσμούς από φώκιες, τις οποίες δεν κατάφερα να δω.

Αχ αυτές οι καμπύλες…

Ένας πύργος που έστησαν οι κάτοικοι του Port Erin προς τιμήν ενός εύπορου κατοίκου (δεν θυμάμαι το όνομά του) επειδή βοηθούσε οικονομικά τους άπορους του χωριού.

Kαι η ομορφιά μου για να μην με ξεχνάτε.

Η θέα από ψηλά.

Το Port Erin.

Ψαρόσπιτο στην παραλία.

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή!

Τα σημάδια του χρόνου σε έναν κινητήρα.

Στον δρόμο προς το Peel.

Φάρος στο Peel.

Η πόλη από μακριά μοιάζει με Αγγλική αποικία.

Το κάστρο του Peel κατασκευάστηκε με ξύλο από τους Βίκινγκς τον 11ο αιώνα, και τον 14ο αιώνα κτίστηκε με πέτρες από τους ντόπιους για να προστατευτούν από επιθέσεις.
Είναι σημαντικό ιστορικό μνημείο για τους Manx (οι κάτοικοι του νησιού είπαμε) αλλά δυστυχώς είναι κλειστό τον χειμώνα.

Δρομάκι της πόλης.

Άποψη του κάστρου από την παραλία.

Περπατώντας στο Peel βλέπεις αυτές τις εικόνες.

Επόμενη Σελίδα »