Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

Ημέρα 4η, Κάννες – Alcolea del Pinar (1098 χλμ)

Ξημερώνει…
Πού, πού διάολο είμαι πάλι; Α, ναι, Γαλλία. Πάνω που είχα αρχίσει να μαθαίνω τα Ιταλιάνικα, πρέπει να αρχίζω νέα γλώσσα. Για να δούμε, έφτιαξε το Wi-Fi του ξενοδοχείου ή πρέπει πάλι να στέλνω μηνύματα με roaming; Χμμ, σιγά μην έφτιαξε…

Καφές και πρωινό στο κρεβάτι, τακτοποίημα, ξανά τακτοποίημα, ρε γαμότ, όλα ανάποδα τα βάζω, πάμε από την αρχή.

06:30 τοπική ξύπνησα, 08:30 καταφέρνω με πολύ μεγάλη βιασύνη να είμαι έτοιμος στη μηχανή. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα που καλό είναι να λυθεί πριν ξεκινήσω και περιγράφεται με δύο λέξεις: Καμένη λάμπα. Παίρνω τηλέφωνο τον yns, το και το, μπας και να έστελνες με την Κική καμία λάμπα γιατί εδώ με τα γατάκια τα Γαλλάκια άντε να συνεννοηθείς. Μόλις έφτασα και εγώ και δεν πρόλαβα να μάθω καλά τη γλώσσα τους, καταλαβαίνεις. Τι; Είναι πολύ κοινή; Λογικά την έχουν παντού; Καλά, θα δοκιμάσω να βρω.

Πράγματι, ψάχνω και βρίσκω ένα βενζινάδικο μεγάλου σουπερμάρκετ που έχει και αντίστοιχο μεγάλο μαγαζάκι (το βενζινάδικο). Αρχίζω το χειρουργείο, ξεβιδώνω, ιδρώνω, πιέζω, τα καταφέρνω εν τέλει. Η7 γράφει η λάμπα. Μπαίνω μέσα στο μαγαζί, με εξυπηρετεί μία petit Γαλλιδούλα μπουκιά και συχώριο.

«Παρλε βου Ενγγλέζ; Νον; Αλεμάν; Νον;» χμμ, πάλι σε μορφωμένους έπεσα. Χαλάλι όμως, τουλάχιστον το ένοχο ύφος που παίρνει με κάνει να θέλω να τη συγχωρήσω ιδιαιτέρως…
Ουστ, πίσω μου σ’ έχω σατανά, παντρεμένος άνθρωπος!

«Για πε μου μορφονιά, σε ουν λαμπ φορ μαι μπάικ. Λουκ. Γιου Χαβ;»

Λίγο τα άπταιστα πλέον Γαλλικά μου (εμ, τόσες ώρες εδώ, μαθαίνω), λίγο η φυσική γοητεία μου, η κοπελιά σύντομα μου βρίσκει τη λάμπα και μου τη δίνει με ένα χαμόγελο που σε κάνει να μετανιώνεις που δεν έχεις τίποτε άλλο να ψωνίσεις.

Έτσι, 5 λεπτά μετά, είμαστε έτοιμοι με τα φώτα να λειτουργούν στο 100%. Φύγαμε;

ΦΥΓΑΜΕ!

ΥΓ: Φεύγοντας από το βενζινάδικο νιώθω σε μία στροφή το τιμόνι κάπως περίεργο, κάπως βαρύ. Τι στο… λες να με έπιασε λάστιχο;

Σταματάω, πιάνω το μπροστινό με το χέρι, δείχνει όντως να έχει χάσει. Πάω να βάλω αέρα και τι βλέπω. Έχει τιμή στον αέρα. 50 Cent το λεπτό, 1 euro τα πέντε λεπτά αέρα σπέσιαλ, κοπανιστό. Ε όχι, όχι ρε Γαλλάκια, δεν παίρνετε τίποτα για αέρα, κοπανιστό ή μη, θα πάω με τη ζάντα. Ευτυχώς λίγο παρακάτω πετυχαίνω άλλο βενζινάδικο που είχε τον αέρα δωρεάν. Αλλά… άλλο πρόβλημα. Παντού (τελικά) στη Γαλλία έχουν τα πιεστικά σε Bar ενώ εγώ θυμάμαι τις πιέσεις μόνο σε Psi. Η λύση ήρθε (ας πούμε) από έναν Γάλλο μοτοσυκλετιστή streeta όταν έβαλα την ίδια ακριβώς πίεση που έβαλε και αυτός στα δικά του. Πάντως, είναι πλέον γεγονός, το μπροστινό λάστιχο χάνει, χάνει ΠΟΛΥ!

Ήλιος με ελάχιστα σύννεφα, μέχρι και αντηλιακό έβαλα! Το βασικό όμως είναι πως επιτέλους ΚΙΝΟΥΜΑΙ! Ανεβαίνω στη μηχανή και ξεχνάω να κατέβω. 130 το όριο ταχύτητας, 130-140 εγώ, πάντα πίσω από κάποιον λαγό.

Βέβαια, ο καιρός δε με αφήνει να απολαύσω τη διαδρομή όσο θέλω…

Μπορεί να μη φαίνεται στις φωτογραφίες αλλά ΦΥΣΑΕΙ! Φυσάει πολύ! Ή μήπως φαίνεται στις φωτογραφίες;

Η οδήγηση σε αυτές τις συνθήκες απαιτούν το 100% της προσοχής, πράγμα που κουράζει. Ευτυχώς που ακόμα νιώθω να πλημυρίζω από ενέργεια και αντέχω. Στάσεις λοιπόν κάθε 250 περίπου χιλιόμετρα για βενζίνα, αέρα στο μπροστινό λάστιχο, δύο γουλιές νερό ή καταδρομικού (ζεστού) καφέ στην προκείμενη περίπτωση (ποιος εντόπισε τον “απολαυστικό” καφέ στη φώτο;), μερικές χούφτες φουντουκοσταφίδες και πάμε παρακάτω.

450 περίπου ανεμοδαρμένα χιλιόμετρα αργότερα, αρχίζω να ανεβαίνω λόφους και παίρνω καθαρά νότια πορεία. Αμέσως ο άνεμος σταματάει να είναι πλάγιος και αφόρητα ενοχλητικός ενώ πολύ γρήγορα πέφτει και η έντασή του. Με τους ρυθμούς που πάω έχω την εντύπωση (και όχι για τελευταία φορά) πως αλλάζω όχι απλά πόλεις, επαρχίες και χώρες, αλλά και ολόκληρα κλίματα σε μία μέρα. 50 χιλιόμετρα αργότερα φτάνω στην pirámide de la frontera, Πυραμίδα των συνόρων δηλαδή Γαλλίας–Ισπανίας όπου μάλλον υπήρχαν από παλιά τα συνοριακά φυλάκια και ελάχιστα αργότερα…

…Bienvenido a España.

Τι πράμα είναι αυτό με την ενωμένη Ευρώπη. Περνάς από το ένα κράτος στο άλλο και αν εξαιρέσεις μία μεγάλη πινακίδα που αγανακτείς μάλιστα να εντοπίσεις, είναι λες και πας για καφέ Ηράκλειο-Ρέθυμνο.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση στην Ισπανία είναι ότι μιλάνε… Ισπανικά! Τέρμα τα bonjour, αρχίσανε τα hola! Πάνω που άρχισα να εξοικειώνομαι με τα Γαλλικά, πάλι πρέπει να μάθω νέα γλώσσα! Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι τα πάρα πολλά πρατήρια βενζίνης Repsol. Γίγαντας λέει στα πετρελαιοειδή, στην Ελλάδα όμως ούτε που θα την ήξερα αν δεν υπήρχαν τα motogp. Με την πρώτη ευκαιρία λοιπόν, φουλάρω Σπανιόλικη μπενζίνα Repsol και νιώθω λίγο αγωνιάρης και εγώ. Είναι και φτηνότερη στην Ισπανία (1,46 περίπου) από τη Γαλλία (1,64 περίπου).

Νέα χώρα, νέα όρια ταχύτητας. Ιταλία και Γαλλία ήταν 130, εδώ είναι 120. Και ενώ στη Γαλλία τα όρια σε γενικές γραμμές τα τηρούσαν όλοι και είχες την αίσθηση πως σε παρακολουθούν, στην Ισπανία είναι αρκετά πιο χαλαρά τα πράγματα. Πολύ σύντομα προσαρμόζομαι και πηγαίνω 130-140, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος δηλαδή.

Κατά τα άλλα, οι δρόμοι της Ισπανίας είναι καλοφτιαγμένοι και πολύ ενδιαφέροντες στην οδήγηση περνώντας από όμορφα, δασωμένα τοπία.

Τέλος οι βροχές της Ιταλίας, τέλος οι ευθείες και οι αέρηδες της Γαλλίας, τέλος ακόμα και στην αιμορραγία των διοδίων λίγο μετά το ύψος της Βαρκελώνης. Στρίβοντας δυτικά, αρχίζουν κάτι τρομερά στροφιλίκια πολλών χιλιομέτρων, μέσα από τούνελ, γέφυρες και πλαγιές…

…και το καλύτερο; Ελάχιστη κίνηση! Πραγματική παιδική χαρά! Μπορεί να περνούσα δύο ώρες από γέμισμα σε γέμισμα, 230 πες χιλιόμετρα, και να μην είχα δει κανένα χωριό, καμία πόλη, πέρα από τα σκόρπια βενζινάδικα και μοτέλ στην άκρη του δρόμου. Αστυνομία; Τόσο μακριά από την κοντινότερη καφετέρια; Μπααα.

Σταθερά ραντάρ; Μηδαμινά και με ξεκάθαρες προειδοποιητικές πινακίδες αρκετά νωρίτερα.

Αργώ λιγάκι να τα πάρω όλα αυτά πρέφα, όταν όμως το κατάλαβα, δεν πέφτω κάτω από 140 πουθενά.

Παράδεισος δηλαδή σε όλα!

Στα ψηλότερα κομμάτια βλέπω παντού λόφους. Με τους ρυθμούς όμως που πάω δεν αργεί το τοπίο να αλλάξει.

Πεδιάδα

Μαζί με την πεδιάδα αλλάζει και το κλίμα. Αν και αρχίζει το απόγευμα, η ζέστη γίνεται πιο έντονη. Βλέπω και μερικά σκόρπια χωριά και κάστρα αλλά γενικά το τοπίο είναι άδειο από σπίτια και ανθρώπους. Τι στο καλό, για να πάει ο άλλος στο χωράφι του πρέπει να κάνει 50 χλμ και βάλε;

Στον γρήγορο ρυθμό μου, μπαίνει σφήνα μία κάπως απότομη αλλά και σύντομη στάση. Μία καμάρα περνάει πάνω από το δρόμο και ίσα που προλαβαίνω να σταματήσω αρκετά παρακάτω. Τι είναι αυτό; Το σημείο που περνάει ο Πρώτος Μεσημβρινός, αυτός του Γκρίνουιτς του Λονδίνου.

Θαρρώ πως ήδη είμαι αρκετά μακριά από την πατρίδα…

ΥΓ: Τι μου μιλάει ρε ο Μπάρμπας Σπανιόλικα, δε βλέπει την πινακίδα ξένικη; Δε βλέπει τα μπαγκάζια; «Νο πρόμπλεμ μίστερ. Μάι μπάικ ιζ οκ. Θανκ γιου» του λέω, με άφθονες κινήσεις για να του δείξω πως όλα είναι καλά. Φεύγει, μέχρι να καλωδιωθώ, να σου σταματά άλλος ένας. «Νο προμπλέμο, νο προμπλέμο σενιόρ» ψσσσ, αρχίζω να το ‘χω σιγά-σιγά, άντε όμως να φύγω γρήγορα γιατί προβλέπω να συνεχιστεί αυτό. Τρομεροί αυτοί οι Ισπανοί!

Καιρό είχε να προκύψει κάποιο απρόοπτο, δε νομίζετε; Το ίδιο νόμισε και η μοίρα μου και είπε να παρέμβει λιγάκι πειράζοντας το GPS στο κινητό μου που ενώ είχα αποκτήσει τρομερό ρυθμό και σωστή πορεία, αυτό αποφάσισε να με στείλει σε κάτι επαρχιακούς στο ύψος της Zaragoza.

Ξέρετε, όταν σχεδίαζα το ταξίδι, είχα ένα δίλημμα σε αυτό το κομμάτι. Από Κάννες μέχρι Zaragoza είναι 930 χλμ. Μέχρι Μαδρίτη είναι 1230. Πού να πω «στοπ, αρκετά, ώρα για στάση και ύπνο»; Η ώρα είναι 19:00, έχω βγει από τον εθνικό, έχω μπλέξει-χαθεί, πινακίδες για Μαδρίτη δε βλέπω πουθενά και πρέπει να πάρω μία απόφαση. Βρίσκω ξενοδοχείο Zaragoza ή προσπαθώ να βρω το δρόμο για Μαδρίτη και όπου φτάσω;

Πιθανότατα ήδη θα ξέρετε την απάντηση εσείς αλλά εγώ τότε ακόμα δεν…

Σύντομα όμως την έμαθα. Μισό μπουκαλάκι εξαιρετικού καταδρομικού καφέ και δύο χούφτες φουντοκοσταφίδες αργότερα, η απόφαση ελήφθη. Στα φρύδια μου η Zaragoza (το μόνο που είδα από αυτήν είναι αυτές οι θλιβερές πολυκατοικίες χτισμένες στη μέση του πουθενά και χωρίς λογική). Στα φρύδια μου το ότι το GPS έχει τρελαθεί και μου λέει ότι να ‘ναι. Στα φρύδια μου ακόμα και το ότι η επόμενη πόλη που έχω γράψει στο Road Book μου είναι η Μαδρίτη και πινακίδα Μαδρίτης δε βλέπω. Θα κινηθώ με το ένστικτο δυτικά κυνηγώντας τον ήλιο που δύει, και όπου φτάσω!

Προχωράω και χώνομαι σε ένα τεραστίων διαστάσεων αιολικό πάρκο. Αυτή η Ισπανία είναι χώρα της μονοτονίας τελικά. Δάσος θες; Πάρε 300 χλμ δάσος. Πεδιάδα; Πάρε 1000 χλμ πεδιάδα. Αιολικό πάρκο; Πάρε 30 χλμ ανεμόμυλους να γυρίζουν.

Τουλάχιστον κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση, εγώ και η λατρεμένη μου BMW ενώ σύντομα…

…σύντομα μπαίνουμε στην εθνική και βλέπουμε και τις πρώτες πινακίδες προς Μαδρίτη. Μεγαλύτερη όμως εντύπωση μου κάνουν κάτι τεράστιες μαύρες φιγούρες Ταύρων, διάσπαρτες στην περιοχή, οι Toros de Osborne.

Η ώρα νιώθω να περνάει αργά. Όχι στο ρολόι, στον ήλιο. Και εγώ, και αυτός, οδεύουμε δυτικά σε μία ξέφρενη κόντρα ποιος θα ξεπεράσει τον άλλον. Και εκεί που λέω, πάει, τον νίκησα, έτσι όπως πάμε θα φτάσω Ατλαντικό και ακόμα δε θα έχει δύσει, ο δρόμος γυρίζει φουλ δυτικά.

Και αντικρίζω ΑΥΤΟ:

Πού να πας γρήγορα σε αυτές τις συνθήκες; Τι γυαλιά ηλίου, τι να οδηγάω με το ένα χέρι και με το άλλο να προσπαθώ να σκιάσω τα μάτια μου, τίποτα.

Η επιλογή να σταματήσω δεν υπάρχει. Είμαι πραγματικά στη μέση του πουθενά, έχω να δω πόλη δε θυμάμαι πόσα χιλιόμετρα πριν, ακόμα και τα τελευταία δύο βενζινάδικα που συναντάω έχουν απλά αντλίες καυσίμου και τίποτε άλλο, ούτε Μοτέλ, ούτε καν αέρα να προσθέσω στο μπροστινό που συνεχίζει να χάνει με όλη του την όρεξη.

Ο ήλιος δύει και, για άλλη μία φορά, είμαι στο δρόμο ακόμα. Νύχτα οδήγηση στη μέση της Ισπανίας με σκοπό να πάω που; Να κάνω τι; Κανένας σκοπός, κανένα σχέδιο, με μαγνήτισε ο δρόμος και πήγα. Τώρα όμως νιώθω σα να έχω ξυπνήσει από ένα καλό μεθύσι και συνειδητοποιώ πως αρκετά, καλά πέρασα, είναι ώρα να σταματήσω.

Βρίσκω μία έξοδο από την εθνική που με οδηγεί σε έναν μικρό οικισμό (Alcolea del Pinar) και μία συστάδα μοτέλς, παλιά εργοστάσια μάλλον, στον παράδρομο της εθνικής. Στο πρώτο δε μου αρέσει η φάτσα του Άραβα ρεσεψιονίστ (που εννοείται μιλάει μόνο Ισπανικά). Στο δεύτερο δε μου άρεσε η τιμή που μου είπε ο άραβας σερβιτόρος (40 ευρώ για αυτή τη τρώγλη και χωρίς ασφαλές παρκινγκ; Και μιλάει μόνο Ισπανικά, μην επαναλαμβανόμαστε). Τρίτη και φαρμακερή, είναι πια νύχτα και μπαίνω σε αυτό εδώ. Με υποδέχεται μία χαμογελαστή στρουμπουλή Μαροκινή μπαργούμαν.

«Hola μορφονιά. Παρλάρε Ινγκλέζ; Νο; Παρλάρε alemán; Νο;» Μου ‘ρθε να πω καμία κουβέντα αλλά αυτό το χαριτωμένο χαμογελαστό βλέμμα αγελάδας της κοπελιάς κάτι μου έκανε. Αρχίζουμε λοιπόν. Εγώ να παλεύω να τα εξηγήσω με παντομίμα ανακατεμένη με Ελληνο-Αγγλο-Γερμανο-κάτι (ακόμα δεν είχα προλάβει να μάθω Σπανιόλικα καλά) και αυτή να μου απαντάει φαρσί Καταλανικά. Άντε να κάνεις συνεννόηση.

Άμα υπάρχει καλή διάθεση όμως, υπάρχει και συνεννόηση. Η (τελικά) αξιολάτρευτη στρουμπουλή μπαργούμαν μαζί με την επίσης στρουμπουλή ιδιοκτήτρια με βολέψανε σε ένα πολύ φίνο δωμάτιο και φύλαξαν τη μηχανή σε κλειστή κλειδωμένη αυλή-αποθήκη. Και όλα αυτά για μόνο 25 ευρώ. Νιώθω σα να τους έχω κλέψει οπότε αποφασίζω να κατέβω κάτω για μια μπύρα, έτσι για το καλό και να συνεχίσουμε τη συζήτηση που είχαμε ξεκινήσει νωρίτερα με την κολλητή.

Παραγγέλνω μία μπύρα, κερνάει μεζέ. Νιώθω τέλεια, μεγάλη χαλάρωση επιτέλους μιλάω και με ανθρώπους, είχα ξεχάσει πως είναι να έχεις μία αξιοπρεπή κουβέντα με επίπεδο. Βέβαια, στα χαριτωμένα αγνώστου περιεχομένου τιτιβίσματα της κολλητής εγώ απαντάω με ένα μονότονο «si, si» (γυναίκα είναι, δίκιο θα έχει) αλλά τουλάχιστον εισπράττω πολλά ξεκαρδιστικά γέλια εκ μέρους της που μου δείχνουν πως, δε μπορεί, καλά θα τα λέω. Παραγγέλνω δεύτερη μπύρα, φέρνει μεζεδάκια, κερασμένα πάλι. Αλλά…; Τι διάολο έχει η μπίρα; Αρχίζω να ζαλίζομαι και να χαχανίζω και εγώ. Καλύτερα να πάω για ύπνο πριν με κεράσουν καμιά μπύρα ακόμα και δε βρίσκω το δωμάτιο.

Μέχρι να ανέβω στο δωμάτιο είμαι μεθυσμένος πλέον για τα καλά, ναι, με δύο μπύρες! Πάνω, δοκιμάζω για μία ακόμα φορά να μπω στο Wi-Fi ΚΑΙ αυτού του ξενοδοχείου. ΚΑΙ εδώ, το Wi-Fi δε δουλεύει. Ευτυχώς έχω αγοράσει απεριόριστο roaming με 15 ευρώ και στέλνω ένα μήνυμα στο advride.gr να δουν συγγενείς και φίλοι πως είμαι καλά:

– «Αγαπητοι αμιγκος. Ειμαθ καλα. Το ιντερνετ οχι και τοσο. Το WiFi του μοτελ δε δουλευει. Εφτασα σχεδον μαδριτη. Σταματησα με ρη δυση του ηλιου. Ειμαι πιωμενος. Παω να κανω ενα ντουζ γιατι εχω ραντευου Αυριο. Ps: Εγω μηλαω ελληνικα, αγγλικα γερμανικα. Εγω και κανεις αλλος εδω. Μηλανε γαλλικα, αραβικα, Ισπανικα, καταλονικα. Και συνενοκυμαστε μηλαμε τελεια!Αντε καληνηχτα,!»

Καληνύχτα, με την ώρα να είναι 23:30 τοπική, ύστερα από δώδεκα+ ώρες οδήγηση, 1100-κάτι χιλιόμετρα, και μεθυσμένος.

Όμως είμαι Ισπανία, και έτσι νομίζω πως η βαλίτσα μου κέρδισε επάξια το τρίτο της αυτοκόλλητο ταξιδίου, αυτό της Ισπανίας.