Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Τουρκία”

Παρασκευή, 16 Αυγούστου (Amasya – Ordu – Trabzon – Macka)
Το πρωί μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Το προηγούμενο απόγευμα είχαμε δώσει τα ρούχα μας για πλύσιμο με την υπόσχεση το πρωί να είναι έτοιμα. Αντί αυτού βρήκαμε την σακούλα με τα άπλυτα δίπλα στην ρεσεψιόν, όπως ακριβώς την είχαμε αφήσει. “Τέλεια” σκέφτηκα, “αυτή η μπόχα δεν θα μας αφήσει ποτέ”. Πήραμε το πρωινό μας (κι αυτό καθυστερημένα μιας και οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου είχαν ένα θεματάκι με το πρωινό ξύπνημα) και φύγαμε για Τραπεζούντα.

Στο δρόμο, περνώντας από το Erbaa μας κάνουν σινιάλο κάτι αστυνομικοί να σταματήσουμε. Έρχεται ο αστυνομικός, μας ρωτάει εάν έχουμε τα χαρτιά και φεύγει. Τον ακολουθούμε στο περιπολικό οι δύο οδηγοί και αρχίζουμε να του δίνουμε ένα-ένα τα έγγραφα. Παραδόξως, οι τύποι ήταν αρκετά φιλικοί μαζί μας, και έγιναν ακόμα περισσότερο όταν έμαθαν ότι είμαστε έλληνες. Χαιρετηθήκαμε και κατευθυνθήκαμε προς τις μηχανές μας. Εγώ ετοιμάστηκα γρήγορα αλλά ο Κώστας καθυστέρησε λίγο γιατί προσπάθησε να φορέσει ένα αδιάβροχο κάλυμμα στα πράγματα του. Κάπου εκεί είδα έναν αξιωματικό να πλησιάζει το μπλόκο, να μιλάει με τους ένστολους και να μας κοιτάει. “Τον ήπιαμε” σκέφτηκα. Μας ξανακάνουν σινιάλο να κατέβουμε και να ακολουθήσουμε τον αξιωματικό προς τα μέσα, εκεί που ήταν τα γραφεία. “Τι βρήκαν πάλι; Θα κολλήσουμε τώρα με την γραφειοκρατία και θα ξεμπερδέψουμε αύριο”.

Βλέπω ότι την πομπή ακολουθεί ένας τύπος που κουβαλάει κάτι τσάγια… “πλάκα θα έχει”. Πάμε όλοι μαζί σε ένα κιόσκι, έρχεται και ένας φρουρός με καλάσνικοφ (ήταν ο μοναδικός που μιλούσε λίγα σπαστά αγγλικά οπότε ήταν απαραίτητος) και μας εξηγεί ότι ο διοικητής έμαθε ότι ήμασταν Έλληνες και ήθελε να μας προσφέρει ένα τσάι για να μας γνωρίσει. Όσοι μέχρι σήμερα έχουν στο μυαλό τους για την γειτονική χώρα το “Εξπρές του Μεσονυχτίου”, να ξέρουν ότι έχουν αλλάξει οι εποχές. Οι άνθρωποι ήταν απίστευτα ευγενικοί και φιλόξενοι μαζί μας, “unan kardesi” (“έλληνες αδέρφια” στη γλώσσα μας) φώναξε ο διοικητής.

Αφού του αφηγηθήκαμε την ιστορία μας, αφού γελάσαμε και τελειώσαμε το τσάι μας, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες όλοι μαζί και σηκωθήκαμε να φύγουμε. Ο διοικητής δεν μας άφησε, μας πήγε πρώτα πίσω από το κιόσκι όπου υπήρχε ένας κήπος με μηλιές, δαμασκηνιές και άλλα δέντρα και μας έβαλε να κόψουμε φρούτα. Μας έφερε και μια σακούλα και τα τοποθετήσαμε μέσα. Τι άλλο να μπορούσαμε να περιμένουμε από αυτούς τους ανθρώπους. Χαιρετηθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε και φύγαμε για το Ordu με τη διάθεση ανεβασμένη στα ύψη.

Στο δρόμο μας συναντήσαμε μερικά πανέμορφα τοπία, 10 χιλιόμετρα χωματόδρομου και λίγη βροχή.

Φτάσαμε στη Μαύρη Θάλασσα και στην πρώτη αξιόλογη παραλία πετάξαμε τα ρούχα και πέσαμε για βουτιές. Στην παραλία κατά κανόνα άντρες. Οι λιγοστές γυναίκες ντυμένες πολύ προσεκτικά. Ολόσωμα μαγιό (φανταστείτε μαγιό με μορφή κελεμπίας) ή φουστανάκια στο κάτω μέρος, γύρω από το μαγιό ώστε να μην αφήνει πολλά ακάλυπτα. Το νερό εν τω μεταξύ χάλια, μύριζε λίμνη, ζεστό και θολό. Καθυστερήσαμε χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι και μέσα στο τρέξιμο ο Θανάσης έχασε το ένα του γάντι (όπως καταλάβαμε αργότερα).

Μετά το Ordu είχαμε κανένα δίωρο ακόμα μέχρι την Trabzon (Τραπεζούντα). Εκεί μας περίμενε η Inci, μια γλυκύτατη κοπελίτσα που είχα γνωρίσει μέσω couchsurfing, φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, που προσφέρθηκε να μας ξεναγήσει στην πόλη της. Περπατήσαμε στο κέντρο, κάτσαμε για κάτι δροσιστικό εκεί κοντά, γνωριστήκαμε και δώσαμε ραντεβού για την επομένη. Φεύγοντας, οδηγήσαμε προς το μοναστήρι της Παναγίας της Σουμελάς. ‘Έπειτα από 30 χιλιόμετρα φτάσαμε στο χωριό Macka και λίγο μετά βρήκαμε το camping που θα μέναμε. Στήσαμε σκηνές, φάγαμε και πέσαμε για ύπνο.

Οι μοτοσυκλέτες παρκαρισμένες στο camping Sumela ενώ εμείς στήνουμε τις σκηνές μας

Αποστάσεις : Συνολικά: 520 χλμ
Amasya – Ordu 292 χλμ
Ordu – Trabzon 178 χλμ
Trabzon – Macka 30 χλμ

Διαμονή : Camping Sumela, 15 TL (6€) το άτομο χωρίς πρωινό, στις σκηνές μας
Φαγητό : Camping Sumela, 20 TL (8€) το άτομο