Από την Πίνδο στην Τουρκία

Ημέρα 4η, Κωνσταντινούπολη – Selcuk
Η μέρα ξημέρωσε γλυκά. Υπήρχε η ανυπομονησία να αρχίσουμε να “τσουλάμε” καθώς τα 680χλμ φάνταζαν κουραστικά, αλλά γέμιζαν και τα εγκεφαλικά κύτταρα από αδρεναλίνη και εγρήγορση για το τι καινούργιο θα συναντούσαμε. Πρώτα όμως είχαμε την επίσκεψη στην Αγία Σοφία. Έμεινε τελευταία, αλλά ίσως έδωσε και ένα όμορφο χρώμα για την συνέχεια της ημέρας.

Επιβλητική και ακόμα πιο μεγαλοπρεπείς όταν την δεις από κοντά. Περνάς την είσοδο και νιώθεις ένα δέος, παρόλο την όχι τόσο θετική μου άποψη για την Βυζαντινή αυτοκρατορία (θεωρώ ότι αρκετά έκανε ώστε να μειώσει τον αρχαίο πολιτισμό και να προβάλει την δική της αυτοκρατορία… αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και μια άλλη συζήτηση). Κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει από κοντά την Αγία Σοφία και να μην νιώσει ανατριχίλα για την αρχιτεκτονική και το μέγεθος της κατασκευής.

Παρόλο που οι περισσότεροι Σουλτάνοι φρόντισαν για την διάσωση της (καθώς η Οθωμανική αυτοκρατορία προωθούσε το μοντέλο της Περσικής αυτοκρατορίας, όπου στις κατακτημένες χώρες επέτρεπαν να συνεχίσουν τα θρησκευτικά πιστεύω τους), υπήρξαν και εξαιρέσεις με αποκορύφωμα την καταστροφή μέρους των ψηφιδωτών που διακοσμούν τους τοίχους και τους τρούλους της. Ο Κεμάλ στην προσπάθεια του απαγκίστρωσης της Τουρκίας απο τον ισλαμισμό μετέτρεψε την Αγία Σοφία απο χώρο θρησκευτικής κατάνυξης σε μουσείο.

Μετά την επίσκεψη στην Αγία Σοφία το πρόγραμμα περιελάμβανε την αναχώρηση με προορισμό το Selcuk, χωριό δίπλα στην ιστορική Έφεσο. Δυστυχώς δεν είχαμε τον χρόνο να ανακαλύψουμε περισσότερο την πόλη, αλλά έμεινε μια γλυκιά ανάμνηση καθώς και μια ανοιχτή εκκρεμότητα για μελλοντική επίσκεψη.

Περνώντας την επιβλητική γέφυρα του Βοσπόρου μια τελευταία ματιά στα αριστερά γεμίζει σκέψεις και ευχάριστες μνήμες. Σίγουρα η πόλη είναι μαγική, όσο μαγική την περιγράφουν όσοι την έζησαν.
Η συνέχεια μας βρίσκει στην πορεία για Έφεσο. Καινούργιοι δρόμοι στρώνονται παντού. Οι Τούρκοι δουλεύουν πυρετωδώς για να φέρουν την χώρα όσο περισσότερο μπορούν σε Ευρωπαϊκά πρότυπα. Καλό για κάποιους, κακό για κάποιους άλλους. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν θα ήθελα άλλη μια ανατολική χώρα με δυτική ανάπτυξη. Ότι έχω δει μέχρι στιγμής με ανατολίτικη χροιά με έχει γεμίσει εικόνες. Το δυτικό μοντέλο το ζούμε, βλέπουμε και βιώνουμε καθημερινά, δεν σου προκαλεί τόση αίσθηση.
Ο δρόμος είναι πολύ καλός. Οι Τούρκοι οδηγοί συνετοί, δεν νιώθω ότι κινδυνεύω πουθενά. Κρατάνε αποστάσεις, οδηγούν δεξιά και περνάνε αριστερά με φλας και μόνο για προσπέραση. Ακούγεται πιο Ευρωπαϊκό αλλά συνάμα αληθινό. Άλλος ένας μύθος για την Τουρκία καταρρίπτεται.

Ακολουθώντας τις οδηγίες του GPS φτάνουμε στην Bursa, όπου ο δρόμος σε ένα σημείο του είναι υπο κατασκευή. Οι πινακίδες και το GPS (ενημερωμένος χάρτης, Garmin 2012.20) με ενημερώνουν για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσω, αλλά σε ένα σημείο ο δρόμος έχει σκέτη πίσσα στρωμένη, πράγμα που με επαναφέρει από το χαλάρωμα της μέχρι τότε διαδρομής. Προσπαθώντας να διακρίνω τι βρίσκεται μπροστά μου, στην πορεία που έχω πάρει, χάνω την παράκαμψη για Selcuk. Κοιτάω στο GPS που μου ζητά να κάνω αναστροφή, πράγμα όμως δύσκολο σε δρόμο με 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση διαχωριστικό και με κίνηση εκείνη την στιγμή. Λίγα μέτρα παρακάτω το GPS επαναυπολογίζει και μου χαράζει καινούργια διαδρομή. Θεωρώ ότι απλά προσπαθεί να με βγάλει στην παράκαμψη ξανά. Ακολουθώ την νέα πορεία και ξεκινά ένας δρόμος επαρχιακός αντίστοιχος με δικό μας (με καλή πρόσφυση όμως). Λίγη ώρα μετά και κάμποσα χλμ αντιλαμβάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά, καθώς έχω αρχίσει και ανεβαίνω ορεινούς φιδίσιους δρόμους. Ο Γιώργος με ακολουθεί… Φτάνουμε σε ένα σχετικό υψόμετρο, κοιτάμε δεξιά μας και βλέπουμε την λίμνη. Η λίμνη έπρεπε να είναι αριστερά μας! Και ο δρόμος συνεχίζει να είναι επαρχιακός και στριφτερός! Συνεχίσουμε έτσι για τα επόμενα 40 με 50 χλμ. Μικρό το κακό (με ανακούφιση) καθώς μας ξαναβγάζει στον αυτοκινητόδρομο αλλά υπάρχει ένα σχετικό άγχος καθώς έχουμε ακόμα μπροστά μας αρκετά άγνωστα χλμ.

Η διαδρομή είναι όμορφη, πνιγμένη στο πράσινο και θυμίζει διαδρομές της Ηπείρου. Εντύπωση για άλλη μια φορά μου προκαλεί το γεγονός ότι σκουπίδια δεν υπάρχουν πουθενά. Η κίνηση είναι ελάχιστη, αλλά θέλει λίγο προσοχή καθώς δύο φορές φορτηγά ακουμπούσαν στην δική μας λωρίδα (καθώς ο δρόμος ήταν αρκετά στενός). Κάμποση ώρα μετά και αφού διασχίσαμε αρκετά χωριά (με άρωμα δικών μας ακριτικών χωριών) φτάσαμε ξανά στον κεντρικό οδικό δίκτυο στο ύψος του Balikesir. Ο δρόμος άνοιγε ξανά μπροστά μας, επιτρέποντας μας να κινηθούμε γρηγορότερα.
Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι την είσοδο στην Σμύρνη. Μετά απο μια αφηνιασμένη κατάβαση στα φιδίσια στροφιλίκια του δρόμου που ενώνει την Manisa με την Σμύρνη σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να κάνουμε μια μικρή στάση για τσιγάρο και λίγο νερό, καθώς οδηγούσαμε ήδη αρκετές ώρες και με τον ήλιο να λάμπει πάνω από τα κεφάλια μας.
Στάση για τσιγάρο και νερό λοιπόν και λίγα λεπτά μετά καβάλα στις μηχανές για την συνέχεια του ταξιδιού. Μέχρι που… το κόκκινο φανάρι έγινε πράσινο, βάζω πρώτη, κάνω μισό μέτρο και αισθάνομαι τον πίσω τροχό να προσπαθεί να βρει ερωτικά τον μπροστινό. Ξαφνιάζομαι και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Μάταια όμως καθώς η μηχανή έχει αποκτήσει κλίση και το βάρος της μαζί με τα μπαγάζια υπακούουν στον νόμο της βαρύτητας. Σε κλάσματα δευτερολέπτου βρίσκομαι στο οδόστρωμα με κίνηση που θα ζήλευε και ο καλύτερος χορευτής. Ο πίσω τροχός συνεχίζει για λίγο την ελλειπτική τροχιά του και σύντομα η μηχανή σωριάζεται και αυτή με το μούτρο της να με κοιτά με απορία. Προσπαθώ ακόμα να καταλάβω τι έχει γίνει… Πεσμένος όπως είμαι κοιτάω πίσω μου αλλά δεν βλέπω κάτι, τι έγινε;
“Κώστα… είσαι καλά;” ακούω τον Γιώργο να φωνάζει από πίσω. Χωρίς να καταλαβαίνω ακόμα, 6 Τούρκοι έχουν πεταχτεί από τα γύρω μαγαζιά για να δουν τι έγινε αλλά και να βοηθήσουν. Σηκώνουμε την μοτοσυκλέτα, την αφήνω στο πεζοδρόμιο για έλεγχο καθώς εκτός από τον πληγωμένο μου εγωισμό περιμένω στωικά το GS να μου αποδείξει για άλλη μια φορά ότι είναι το κατάλληλο μηχανάκι για να βρεθείς στο έδαφος. Και είναι αλήθεια… Λίγο χρώμα στο κάγκελο (που έφυγε με το δάχτυλο) και μια βαλίτσα που τράβηξε λίγο παραπάνω ζόρι .Το χαμόγελο επανέρχεται στο πρόσωπο… Παίρνω αγκαλιά το GS ενώ ένας Τούρκος αναβάτης χαμογελάει και αυτός με ανακούφιση. Μόλις οι ερωτικές μας στιγμές τελειώνουν και ακόμα με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, αποφασίζω να δω τι ακριβώς έγινε. Ξέρω ότι κάτι πάτησα, αλλά δεν βλέπω κάτι στον δρόμο. Το φανάρι είναι κόκκινο, κατεβαίνω και το πόδι γλιστρά. Κοιτάω ξανά στον δρόμο μα πάλι δεν μπορώ να δω τίποτα. Προχωράω λίγα μέτρα παραπέρα και τότε με την βοήθεια του ήλιου και από το φως που έπεφτε στον δρόμο αντιλαμβάνομαι ότι η λωρίδα που βρισκόμουν έχει μια τεράστια κηλίδα από πετρέλαιο που έχει απλωθεί αρκετά μέτρα λόγω των διερχόμενων αυτοκίνητων. Σοκάρομαι και μόνο στην ιδέα του τι θα είχε συμβεί αν δεν είχα σταματήσει για τσιγάρο και νερό, καθώς ο δρόμος είχε δύο λωρίδες και οι ταχύτητες παίζανε άνω τον 50.
Μάταια προσπαθώ να δώσω στους αστυνομικούς να καταλάβουν ότι ο δρόμος έχει πετρέλαιο και υπάρχει κίνδυνος σοβαρού ατυχήματος. “Petrol”, “oil”, ότι και να πω οι Τούρκοι αστυνομικοί μου δείχνουν την κατεύθυνση για το βενζινάδικο. Λίγο ακόμα και θα μοιάζαμε με video clip του Michael Jackson. Οι ένστολοι την κάνουν, εγώ κατεβάζω κάτι Ελληνο-γαλλικά και την κάνω για την μηχανή.
Μετά από 70 χλμ και με πεσμένο λίγο το ηθικό λόγω της πτώσης, φτάνουμε στο Selcuk. Ο ήλιος δύει στο βάθος ενώ το τοπίο σιγά σιγά αλλάζει. Νιώθεις την ύπαρξη της θάλασσας κοντά σου, ενώ οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου, λούζουν το τοπίο γύρω δημιουργώντας μια πανδαισία κόκκινου χρώματος.

Η άφιξη στο Selcuk με τον ήλιο να ζωγραφίζει το τοπίο έχει αφήσει θετικές εντυπώσεις, ο κεντρικός δρόμος που διασχίζει την πόλη είναι στολισμένος με φοίνικες δεξιά και αριστερά και σου θυμίζει πιο εξωτικές περιοχές.
Το ξενοδοχείο κλείστηκε μετά από πρόταση Τούρκου αναβάτη, αλλά η συνεννόηση (με τους υπεύθυνους) αποδείχθηκε λίγο πατάτα. Είχαμε δει στο site ότι υπήρχαν ευρύχωρα δωμάτια σε ένα ανακαινισμένο αρχοντικό με πολύ καλές τιμές, καθώς η περιοχή δεν έχει πολλά ξενοδοχεία (τουλάχιστον διαθέσιμα μέσω του booking). Οπότε τα καλά με καλές τιμές (αρκετά καλύτερη από άλλα τριγύρω) ήταν μετρημένα στα δάχτυλα.
Η άφιξη το βράδυ μας βρίσκει σχετικά κουρασμένους, το πόδι με πονάει λίγο από την πτώση της Σμύρνης και οι υψηλές θερμοκρασίες της ημέρας να με έχουν αναγκάσει να παρακαλάω γονατιστός για ένα δροσερό ντουζάκι. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο, και η υπεύθυνη (για καλή μας τύχη, Τουρκάλα γεννημένη στην Ελβετία, που σημαίνει ότι μπορούσαμε να συνεννοηθούμε κομματάκι) μας οδηγεί στα δωμάτια μας. Τρώμε ένα μικρό σοκ, καθώς στα δωμάτια χωράνε ίσα ίσα οι βαλίτσες μας. Για να περάσεις στο κρεβάτι πρέπει να έχεις τελειώσει 3 σχολεία καταδρομών και το κερασάκι στην τούρτα (για γλυκό ύπνο) είναι ότι έχω κουβέρτες του Disney! Παιδικό απωθημένο…
Βγαίνω και πάω στην reception. Πρώτη μου ερώτηση, που ακριβώς είναι τα δωμάτια που βλέπαμε στο site; Στην απέναντι μεριά από το σοκάκι έρχεται η απάντηση. Μα εμείς εκεί θέλαμε να μείνουμε. Η κοπέλα παγώνει λίγο, αλλά είναι πρόθυμη να μας εξυπηρετήσει ενημερώνοντας μας ότι θα έχει αύριο δυο δωμάτια στο δίπλα. Τις απαντάω να μας τα κρατήσει, αλλά τα πλάνα μας έχουν ήδη αλλάξει. Από τις τρεις νύχτες στο Selcuk που θα μέναμε, η ταρίφα άλλαξε και έπεσε στις δύο καθώς τα δωμάτια θα ήταν διαθέσιμα για μία μόνο διανυκτέρευση.