Ένας φτωχός και μόνος cowboy

του Στέλιου Οικονομάκη
Φεβρουάριος 2008

Δεν περνούσαν οι μέρες… ούτε οι ώρες… ούτε και τα λεπτά… Και μας χώριζαν μόνο 4 ώρες για την αναχώρηση μας προς Πορτογαλία. Εγώ με το «Μόρτη», ένα CBF του 2002, ο Παύλος με το R1 τους 2004 και ο Γιάννης με το κωλοφτιαγμένο XT του 2005.

Εδώ και ένα μήνα, για να γεμίσουμε τις ώρες τις αναμονής, ανταλλάζαμε πειράγματα. «Που θα πας ρε καραμήτρο με το 600αράκι», «θα πάρεις μαξιλάρι απ’ το σπίτι για το χιλιάρι σου ή θα σταματάς για ξεμούδιασμα κάθε τρεις και λίγο;», «πάμε στοίχημα πότε θα σε μπουζουριάσιουν με το ΧΤ λόγω Acrapovic;», «να σας κρατήσω το δωμάτιο μέχρι να ’ρθειτε Βαρκελώνη;», «μέχρι να ‘ρθω γράψε το θεώρημα τις τετραγώνισης των οπισθίων σου», «ανά 500 χιλιόμετρα πρόσθεσε μια στάση για αλλαγή λαδιών στο XT μην βγει καμιά πειραγμένη βαλβίδα και μας κυνηγάει στο δρόμο» και άλλα πολλά.

Όπως θα καταλάβατε απ’ τα συμφραζόμενα εγώ είμαι ένας ρομαντικός και μόνος cowboy, όπου μ’ αρέσει η χαλαρή οδήγηση και παράλληλα να περιεργάζομαι τα γύρω τοπία. Συνήθως ταξιδεύω μόνος, άλλα φέτος είπα να κάνω το μεγάλο βήμα και να ταξιδέψω με δυο φίλους μαζί. Ο ένας απ’ τους συνταξιδευτές μου και παιδικός μου φίλος, ο Παύλος, είναι γκαζοφονιάς του κερατά, οδηγάει με την ταυτότητα στο στόμα όπως λένε στο χωριό μας. Η Παναγιά η μοτοβλεπούσα, προστάτιδα όλως των μοτοσυκλετιστών, έχει μάλλον υπό την προστασία της αυτόν τον άμοιρο αναβάτη. Έτσι μόνο εξηγείται η επιβίωση του μέχρι σήμερα. Θα έπρεπε να κατέχει μια περίοπτη θέση στο βιβλίο Guinness, με ένα άπιαστο αριθμό στούκας, σούπας, σδούπας, τράκας, τούμπας, γδούπας και όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί το μοτοπέσιμο ή η μοτοτράκα. Έχει προσγειωθεί πάνω σε οτιδήποτε αντικείμενο μπορεί να βρεθεί εντός και εκτός του δρόμου. Οι μοτοφίλοι του συχνά των κοροϊδεύουν αναφωνώντας του πριν ανέβει στην μοτοσυκλέτα του τα εξής: «Με το θώρακα του σπάει πέτρες, με το καλάμι του κόβει δέντρα, με τον αγκώνα του λυγίζει μπαριέρες και με το κεφάλι του συνθλίβει λαμαρίνες. Κυρίες και κύριοι σας παρουσιάζουμε τον Παύλο, τον φόβο και τρόμο της ασφάλτου». Αυτός κορδωνόταν δείχνοντας τις ουλές και χαμογελούσε πλατιά, αφήνοντας σε κοινή θέα την απουσία των μπροστινών του δοντιών τα οποία είχε αφήσει στο παρμπρίζ ενός Zastava. Ο Γιάννης είναι φρέσκο μέλος της μοτοσυκλετιστικής μας παρέας και γενικά φρέσκος μηχανόβιος. Δεν έχει δύο μήνες που βγήκε απ’ το νοσοκομείο μετά από μια Riding School σούπα. Riding School σούπα, ονομάζεται η σούπα που τρωνε το 90% των αποφοίτων κάποιας σχολής οδήγησης. Όχι πως έχω τίποτα με τις σχολές, απλά οι περισσότεροι μαθητευόμενοι οδηγοί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά που μαθαίνουν εντός πίστας, δεν είναι για την Ελληνική άσφαλτο. Η ανάρρωση του Γιάννη δεν είναι πλήρης αλλά δεν είχε σκοπό να χάσει αυτή την εκδρομή με τίποτα. Η λάμα στο δεξί του καλάμι τον ενοχλεί ακόμα αλλά κανείς μας δεν τολμάει να τον πειράξει γι’ αυτήν, λόγω ότι κανείς δεν μπορεί να αντέξει την θεωρία του περί της ξάπλας του. Άντε να του εξηγήσεις ότι δεν έφταιγε το αγριοκάτσικο που ήταν πάνω στη τέλεια γραμμή της στροφής του.

Το ραντεβού μας κλασσικά είναι κάτω από την γέφυρα στις Μουρνιές. Μαζευόμαστε όλοι ένα τέταρτο νωρίτερα απ’ ότι είχαμε συνεννοηθεί, πράγμα που δείχνει πόσο πολύ θέλαμε να φύγουμε. Βγαίνοντας στην εθνική παρατηρώ στον καθρέπτη μου να πλησιάζουν κάποια άγνωστα μοτοφώτα. Ένα GSXR φτάνει δίπλα στον Παύλο και γκαζώνει… όχι Παύλο… όχι κόντρα τώρα… μη… Μέχρι να τελειώσω την σκέψη μου το μόνο που διέκρινα ήταν τα led των κωλοφάναρων του GSXR και του R1 και τον υπνόσακο του Παύλου να μπιστάει στην άσφαλτο. Τι διάολο, πετούσε την έρμα για να κερδίσει χιλιόμετρα. Λίγο παρακάτω ένα μπρίκι, ένα γκαζάκι, μέχρι να φτάσω Σούδα θα έχω φτιάξει την προίκα μου…

Λίγο πριν τον κόμβο της Σούδας ελαττώνω ταχύτητα και ετοιμάζομαι να βγω απ’ την Εθνική. Νιώθω μια κίνηση στα αριστερά μου και γυρνώντας το κεφάλι μου βλέπω τον Γιάννη με το XT να πλαγιολησθένει με αρκετά χιλιόμετρα παραπάνω από εμένα, έχοντας πάρει αυτό το περίεργο στυλ του πελεκάνου-κουκουβάγιας. Για όσους δεν γνωρίζουν αυτό το οδηγικό στυλ θα προσπαθήσω να τους δώσω την εικόνα. Το κεφάλι του Γιάννη βρίσκεται 5 εκατοστά απ’ τον δεξιό καθρέπτη, σαν να προσπαθούσε να χτενιστεί έχοντας 28 βαθμούς μυωπία, ενώ ταυτόχρονα έχει γυρίσει το κεφάλι του σαν κουκουβάγια κοιτώντας προς εμένα, σαν να περιμένει να του πω αν είναι καλό το χτένισμα. Ελπίζω να έγινα κατανοητός.

Η συνέχεια είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους καθώς το μποτιλιάρισμα στον κόμβο για Σούδα χάλασε τα σχέδια του Γιάννη, ο οποίος με ένα επιδέξιο χειρισμό καβάλησε το κράσπεδο προσπαθώντας να αποφύγει τα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα και βρέθηκε να αιωρείται για αρκετά δευτερόλεπτα μαζί με το XT και τον εξοπλισμό του πάνω απ’ την Εθνική οδό. Διαψεύδω δε όλες της αναφορές για εμφάνιση ΑΤΙΑ που δημοσιεύθηκαν στον τοπικό τύπο καθότι ήμουν παρών και διαβεβαιώνω ότι ήταν ο Γιάννης. Πρώτα συναντήθηκε με την άσφαλτο η μοτοσυκλέτα του η οποία ανέπτυξε στενές σχέσεις με ένα Yugo που οδηγούσε μια γιαγιά και η οποία έβγαινε απ’ τον κόμβο με κατεύθυνση το Ρέθυμνο. Όπως δήλωσε στην αστυνομία αργότερα δεν κατάλαβε πως πέρασε πάνω απ’ το XT αλλά νόμιζε πως έπεσε σε λακκούβα. Την τροχιά της μοτοσυκλέτας ακολούθησε ο Γιάννης μπιστώντας λίγο πιο πίσω απ’ το προαναφερόμενο αυτοκίνητο. Έξι γκελ αργότερα ο Γιάννης κωλόκατσε στην μέση του δρόμου, με τον εξοπλισμό του σκορπισμένο γύρω του, λες και ετοιμαζόταν να κάνει πικ-νικ.

Αφού σιγουρεύτηκα πως ο Γιάννης δεν έχει πάθει τίποτα σοβαρό, κατηφόρισα προς Σούδα να βρω τον Παύλο. Άφαντος… θα έχει μπει στο κατάμεστο καράβι σκέφτηκα. Επιβιβάζομαι, αφήνω τα πράγματα στην καβάτζα που έχω από φοιτητής και ανεβαίνω στο κατάστρωμα μήπως και βρω τον Παύλο. Το καράβι σαλπάρει και εγώ χαζεύω τη Σούδα πίνοντας το αποχαιρετιστήριο μπυράκι μου όταν χτυπάει το τηλέφωνο μου. Στην άλλη πλευρά της γραμμής ο Παύλος μου λεει «Ρε συ ξεχάστηκα με αυτό το μπαστάρδι και είμαι λίγο έξω απ’ το Ρέθυμνο»…

Τελικά το ‘χει η μοίρα μου να είμαι ένας φτωχός και μόνος cowboy.