1η κουζουλοσυνάντηση motoadv.gr

Ημέρα 2η, Από τη Δύση στην Ανατολή μέσω Νότου (χλμ: 392)
Σήμερα η μέρα είχε πολύ επαρχιακό και η πρωινή αναχώρηση επιβαλλόταν. Και βεβαίως δεν τα καταφέραμε, καθώς τόσοι νομάτοι μέχρι να φάνε το πρωινό τους, να το αφοδεύσουν, να φορτώσουν, να καλαμπουρίσουν να να να… κλάφτα Χαράλαμπε…

Κάποια στιγμή πάντως φύγαμε με πορεία αρχικά προς Οροπέδιο Σφακίων και από εκεί ανηφορίσαμε προς το χωριό Καλλικράτη.

Από εκεί ξεκινάει και το ομώνυμο εντυπωσιακό φαράγγι…

Κλικ για μεγέθυνση

Αφού λοιπόν το φωτογραφίσαμε εκατοστό προς εκατοστό, πιάσαμε Λιβυκό και τραβήξαμε ανατολικά με ελάχιστες στάσεις λόγο βαρύ και ασήκωτου προγράμματος. Ακόμα αντιλαλεί στα αυτιά μου ο Μερκούρης να αναφωνεί: “Καμιά στάση θα κάνουμε;”…

Αφήνουμε το Λιβυκό διασχίζοντας το Κουρταλιώτικο φαράγγι και συνεχίζουμε προς Σπήλι. Στην είσοδο του χωριού τραβάμε βόρεια προς το χωριό Πατσός.

Και από εκεί ακόμα πιο βόρεια για να βγούμε στην λίμνη Ποταμών (ναι μωρέ, στη λίμνη του Σήφη του Κορκοδειλάκια).

Κλικ για μεγέθυνση

Ο Σήφης τότε δεν κατοικούσε εκεί, έτσι αράζουμε στο όμορφο Γιδόσπιτο για καφεδάκι και ξεκούραση (για να μην γκρινιάζει άλλο κι ο Μερκούρης).

Η ώρα κύλησε για τα καλά και για να μείνουμε εντός πλάνου έπρεπε να σφάξουμε αρκετά το υποτιθέμενο πρόγραμμα μας. Βασικά το μόνο σίγουρο, ήταν ότι θέλαμε να προλάβουμε το φως του ηλίου για να στήσουμε τα αντίσκηνα μας κάπου προς το Βάι… Και εμείς είμαστε ακόμα στο Ρέθυμνο…

Κεφάλια κάτω λοιπόν, βόρειος οδικός άξονας και μετά από περίπου 2 ώρες φτάνουμε στον Άγιο Νικόλαο. Τα στομάχια διαμαρτύρονται, έτσι τραβάμε προς Πλάκα για κολατσιό με φόντο το νησάκι της Σπιναλόγκας.

Μετά το μικρό διάλειμμα, επιστρέφουμε στο δρόμο για να καλύψουμε τα τελευταία δύσκολα χιλιόμετρα μέχρι την Σητεία. Δύσκολα όχι λόγω του φαγητού, αλλά λόγω του κακού δρόμου που ενώνει τις δύο πόλεις. Ο “σύγχρονος” δρόμος που κατασκευάζεται δεν έχει τελειωμό. Σαν το γεφύρι της Άρτας ένα πράμα: “Ολημερίς τον χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν…”

Φτάνουμε στην πόλη της Σητείας και κάνουμε επίθεση σε ένα σούπερ μάρκετ για να εφοδιαστούμε με προμήθειες για το βράδυ… Αφήνω πίσω Μερκούρη, Κώστα και Γιάννη για να φορτώσουν και πάω με τους ρέστους να βρούμε καβάτζα με το φως της ημέρας… αμ πως…

Υποτίθεται πως ο Μερκούρης ήξερε τον δρόμο αλλά κατάφερε να χαθεί με το που βγήκε από το σούπερ μάρκετ. Μάλλον είδε το μπεμβέ παρκαρισμένο απέξω και θόλωσε το μάτι του… Τέσπα, στην καβάτζα μας τώρα…

Γνωστό από παλιά, το μέρος διαθέτει τα πάντα, εκτός από σκιά. Τι μας νοιάζει, εμείς πρωί θα φύγουμε πάλι. Έχει έτοιμη ψησταριά, τραπεζάκι με παγκάκι και τρεχούμενο νερό αν είσαι τυχερός… Εμείς δεν ήμασταν, αλλά μικρό το κακό… Είχαμε μια εξάδα νερά…

Στήνουμε τις σκηνές μας λοιπόν και ο μάστερ σεφ Πετράκης αναλαμβάνει να φτιάξει τις μίντιουν ρέαρ μπριζόλες μας… Τις 6 πρώτες τις έφαγε ο Μερκούρης ο οποίος είχε πιάσει καίρια θέση δίπλα στην ψησταριά κρατώντας ένα μαχαίρι για εκφοβισμό των λοιπών πεινασμένων λύκων.

Αφού ήπιε και μισό λίτρο ρακόμελο και αποκοιμήθηκε ψελλίζοντας “φούστη Οικονομάκη”, καταφέραμε να φάμε κάτιντις και οι υπόλοιποι…

Το παρεάκι έμεινε ξύπνιο μέχρι αργά, συζητώντας και γελώντας κάτω από τον έναστρο ουρανό.

Τα όνειρα μας για ταξίδια, πέρασαν τα σύνορα του ποταπού μας γαλαξία… τον οποίο και αποτύπωσε ο Δημοσθένης με το φωτογραφικό του φακό…