Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Βαλκάνια”

Κείμενο: Γιατρομανωλάκης Γιάννης
Φωτογραφίες: Μαργιολάκης Θανάσης, Γιατρομανωλάκης Γιάννης

Φέτος έκλειναν 4 χρόνια από το προηγούμενο μεγάλο μας ταξίδι (βλέπε Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Τουρκία”) και ο επόμενος προορισμός δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Μετά από την αναγκαστική αναβολή του 2016, αφού σε όλη την παρέα της Τουρκίας κάτι βρέθηκε να πάει στραβά, το απωθημένο των Βαλκανίων όφειλε να πάψει να αποτελεί απωθημένο.

Μαζί μου και πάλι ο Θανάσης. Και μπορεί η συντροφιά (όχι του Δαχτυλιδιού… της Τουρκίας) να μειώθηκε κατά το ήμισυ, αφού ο Κώστας και η Κατερίνα δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, η παρέα του Θάνου όμως ήταν πέρα για πέρα αρκετή. Είναι παράξενο αλλά το πρώτο μου ταξίδι εκτός Κρήτης, πίσω στο μακρινό 2001, πάλι με τον ίδιο φίλο το είχα κάνει. Πρωτοετείς φοιτητές στο τμήμα Φυσικής τότε, βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε μαζί για Θεσσαλονίκη. Χωρίς μηχανές αλλά… ποιος νοιαζόταν σε εκείνη την ηλικία; Και τα λεωφορεία μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους.

Κι ενώ προσπαθώ να θυμηθώ πότε μου πρωτοκαρφώθηκε στο μυαλό εκείνο το ταξίδι στα Βαλκάνια, δεν τα καταφέρνω. Σίγουρα έχουν περάσει πάνω από 15 χρόνια. Τότε βέβαια το φανταζόμουν σε τέσσερις τροχούς και όχι δύο, χαζεύοντας τη διαδρομή ξανά και ξανά πάνω στο χάρτη σε όλα εκείνα τα όμορφα μέρη της μεγάλης Γιουγκοσλαβίας.

Θυμάμαι το 1997, μαθητής ακόμα, την ταινία “Βαλκανιζατέρ” του Σωτήρη Γκορίτσα, με το Στέλιο Μάινα και το Γεράσιμο Σκιαδαρέση στους βασικούς ρόλους. Δύο 35άρηδες και άφραγκοι, φίλοι κολλητοί, που με την παλιά σακαράκα τους ξεκίνησαν για “μπίζνες” στα Βαλκάνια, σε ένα ταξίδι γεμάτο απρόοπτα. Στο βάθος η μελωδική φωνή του αγαπημένου Νίκου Πορτοκάλογλου να τραγουδάει το “Χωρίς αμορτισέρ”.

Ο Φώτης κι ο Σταύρος, από το “Βαλκανιζατέρ”, στη διαδρομή τους για τα Βαλκάνια

Ξαφνικά αναλογίζομαι ότι τότε μπορεί να ήμουν παιδί αλλά τώρα γίναμε εμείς οι 35άρηδες. Με πλακώνει μια μικρή μελαγχολία. Πέρασαν κιόλας 20 χρόνια διάολε; Μήπως ήταν απλά το πεπρωμένο τελικά που μας ανάγκασε τα περιμένουμε τόσα χρόνια; Μήπως έπρεπε να φτάσουμε σε εκείνη τη μαγική ηλικία για να μπορέσουμε να ζήσουμε τα δικά μας Βαλκάνια; Κι αν ναι, εμένα γιατί δε με ενημέρωσε κανείς; Χμμ… θα ήταν μια καλή δικαιολογία πάντως.

“Το πρώτο βήμα δύσκολο,
το δεύτερο αλαφραίνει,
στο τρίτο φύγαμε
κι ο δρόμος μας πηγαίνει

Ο ένας βιάζεται
και όνειρα σκαρώνει,
ο άλλος άγρυπνος
κρατάει το τιμόνι

Βαλκανιζατέρ μ’αναμμένο μοτέρ,
με τα φώτα και τα λάδια καμένα.
Βαλκανιζατέρ χωρίς αμορτισέρ
κι έχω βρει το μάστορά μου με σένα

Μα η φιλία είναι φιλία,
θέλει παιχνίδι και ταξίδι κι αλητεία.
Ναι, η φιλία είναι φιλία,
θέλει ξενύχτι κι αμπελοφιλοσοφία,
θέλει τέχνη και θυσία,
καβγάδες, μπελάδες και παιδικά αστεία

Δεν είναι η δόξα,
δεν είναι τα λεφτά,
είναι του δρόμου η χαρά

Με τούτο το σαράβαλό,
με δανεική βενζίνα,
ένας καρνάβαλος
η τέλεια κομπίνα

Ταπί και ψύχραιμοι
γυρίζουμε στο σπίτι,
πάλι τους έξυπνους
τους πιάσαν απ’ τη μύτη

Βαλκανιζατέρ με καμένο μοτέρ
τι με νοιάζει μα τέτοια λιακάδα.
Βαλκανιζατέρ χωρίς αμορτισέρ
Ευρώπη, Βαλκάνια, Ελλάδα

Είμαστε πρώτοι και τελευταίοι
είμαστε αθώοι, απατεώνες και γενναίοι.
Είμαστε πρώτοι και τελευταίοι,
αριστοκράτες και φρικτοί μικρομεσαίοι,
ακροβάτες και λαθραίοι,
προδότες, Σουλιώτες κι αδέσποτοι κι ωραίοι

Δεν είναι η δόξα,
δεν είναι τα λεφτά,
είναι του δρόμου η χαρά”

Έφτασε ο Αύγουστος. Το όχημα μας και πάλι ένα Suzuki V-Strom 650, σταθερή αξία σε όλα τα μέχρι τώρα ταξίδια. Προερχόμενο από ένα πλήρες service, με καινούρια ανατομική σέλα πάνω του που θα έκανε τη ζωή μας πιο ευχάριστη για τις επόμενες εβδομάδες. Δύο καλοί φίλοι από το Moto Adventures, ο Στέλιος Οικονομάκης και ο Μερκούρης Κυπραίος, φρόντισαν για τη χάραξη της διαδρομής ενώ ένας τρίτος από το MotoRiders Club, ο Μανώλης Κυριακόπουλος, φρόντισε ώστε με την εφαρμογή του Live Trip Traveller οι δικοί μας να λαμβάνουν νέα από το ταξίδι μας σχεδόν κάθε μέρα.

Εδώ είμαστε Γιάννη μου… μετά από τόσα ξενύχτια πάνω σε χάρτες και ταξιδιωτικά, συζητήσεις με φίλους και άπειρες αναλύσεις, η μέρα της αναχώρησης έφτασε. Μια μηχανή, δύο φίλοι, 12 χώρες, 18 μέρες και η μικρή μας περιπέτεια ξεκινά.

Το βίντεο του ταξιδιού που επιμελήθηκε ο Θανάσης.

(Αναλυτικά στοιχεία του ταξιδιού για τη διαδρομή που ακολουθήσαμε, με όλους τους σχετικούς πίνακες, θα βρείτε στην τελευταία σελίδα)

1^η μέρα (Τετάρτη – 16/8/2017)

Διαδρομή:

Τελευταία μέρα πριν το ταξίδι αλλά με πιάνω ανέτοιμο. Παράξενο συναίσθημα αφού 3 εβδομάδες πριν βρέθηκα να ταξιδεύω μόνος μου στη Γεωργία και τα πράγματα που πήρα μαζί μου τα μάζεψα λίγες ώρες πριν μπω στο αεροπλάνο. Τώρα, μετά από τόση προετοιμασία και το στομάχι κόμπος, σίγουρος ότι κάτι έχω αμελήσει να ελέγξω κι ας τα έχω τσεκάρει όλα δέκα φορές. Καταραμένο άγχος, θα με γεράσεις πρόωρα.

Προσπαθώ τελευταία μέρα να καλύψω όλες μου τις επαγγελματικές υποχρεώσεις μέχρι αρχές Σεπτέμβρη. Συναντήσεις, σημειώσεις και διαγωνίσματα για τους μαθητές μου. Σύμφωνα με το πλάνο μας, επιστρέφω Κυριακή και Δευτέρα πρωί ξεκινάω μαθήματα. Κακή επιλογή, το ξέρω, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος ώστε να εξασφαλίσω 3 εβδομάδες στο δρόμο. Τη νύχτα που πέρασε ούτε που θυμάμαι πόσες φορές ξύπνησα με το μυαλό μου κολλημένο στα Βαλκάνια και όλες τις μικρές λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να μου έχουν διαφύγει.

Βέβαια, για να ξεκινήσει το ταξίδι μας θα έπρεπε να διασχίσουμε το Αιγαίο, το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε εμείς οι νησιώτες κάθε φορά που θέλουμε να βγούμε οδικώς εκτός Κρήτης. Τα μετ’ επιστροφής εισιτήρια του πλοίου μας τα έκλεισε μερικές μέρες πριν η φίλη μας η Δήμητρα από το Miranda Travel και εκείνα τα μικρά χαρτάκια αποτελούσαν και το μοναδικό “σιγουράκι” στο πρόγραμμα μας αφού όλα τα υπόλοιπα παρέμεναν, από δικιά μας επιλογή, ρευστά ως προς τις ημερομηνίες.

Μετά το μεσημέρι φτιάχνω μια τεράστια ομελέτα με ό,τι υλικό βρήκα στο ψυγείο και πίστεψα πως δεν θα άντεχε τις 3 βδομάδες απουσίας (τύφλα να έχει ο Πετρετζίκης), κλείνω τις βαλίτσες μου και γύρω στις 07:00 φεύγω για το σπίτι του Θανάση. Προς έκπληξη μου, αντί να τον βρω με έτοιμα τα πράγματα να με περιμένει στην πόρτα, τον πετυχαίνω στο γραφείο του να κάνει συγκολλήσεις σε μία αυτοσχέδια ηλεκτρική συσκευή. Όπως καταλαβαίνετε, ο κολλητός μου μεγάλωσε βλέποντας Μαγκάιβερ και αυτό τον επηρέασε ανεπανόρθωτα.

Το δημιούργημα του είχε να κάνει με το βίντεο που θέλαμε να τραβήξουμε. Συγκεκριμένα, ο Θάνος είχε αποφασίσει να φτιάξει μία βάση για την κάμερα που λόγω γυροσκοπικής αδράνειας θα εξασφάλιζε όμορφα και σταθερά πλάνα στις λήψεις του, γνώστή και ως gimbal. Τι νομίζατε; Ότι εμείς οι φυσικοί αφήνουμε πράγματα στην τύχη;

Δυστυχώς, την επόμενη κιόλας μέρα ανακαλύψαμε πως το gimbal λειτουργούσε μόνο στις περιπατητικές μας διαδρομές και όχι πάνω στη μηχανή όπου, λόγω του δυνατού αέρα, η κάμερα έκανε βόλτες σαν τρελή. Αλλά τι να κάνεις… στο επόμενο ταξίδι θα το λύσουμε και αυτό το πρόβλημα, ε Θάνο;

Ο Θανάσης επί το έργον

Η ώρα περνούσε, ο Θανάσης αργούσε και έτσι ανέλαβα εγώ να γεμίσω τη βαλίτσα του επιλέγοντας από ένα μεγάλο σωρό με ρούχα αυτά που θεωρούσα απαραίτητα. Τις συνέπειες αυτής της βιασύνης θα της ζούσε αργότερα ο φίλος μου, όταν δεν θα έβρισκε παντελόνι να φορέσει. Εγώ φταίω όμως; Κατά τις 08:30 φορτώσαμε τα πράγματα στο v-stromάκι που περίμενε καρτερικά στην αυλή, βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία όλο χαμόγελα και πήραμε το δρόμο για το λιμάνι.

Τα χαμογέλα πριν την αναχώρηση έφταναν μέχρι τα αυτιά

Μπήκαμε στο πλοίο και αφού οδηγήσαμε τη μηχανή στο χαμηλότερο επίπεδο, ανεβήκαμε στο σαλόνι ψάχνοντας για λίγο χώρο ώστε να αράξουμε και να οργανωθούμε. Το πλοίο έσφυζε από κόσμο αλλά σύντομα βρήκαμε δύο θέσεις σε καναπέδες. Δίπλα μας ένα ευγενικό και ευδιάθετο ζευγάρι που ταξίδευε προς Καμένα Βούρλα για τις διακοπές του. Πιάσαμε την κουβέντα και ο σύζυγος που έδειξε ενθουσιασμένος με το σχέδιο μας, γκούγκλαρε τα μέρη από τα οποία θα περνούσαμε δίνοντας μας πληροφορίες. Καλοσυνάτοι άνθρωποι, φάνηκε ότι μας συμπάθησαν μιας και αργότερα μας πρόσφεραν δύο πεντανόστιμα σπιτικά σάντουιτς που αποτέλεσαν και το μεγαλοπρεπές βραδινό μας.

Διατηρώντας το έθιμο του καταστρώματος, κουσούρι από τα φοιτητικά χρόνια, δεν κλείσαμε καμπίνα. Μετά τα μεσάνυχτα, όταν έπρεπε πλέον να ξεκουραστούμε λιγάκι για να έχουμε δυνάμεις την επομένη, βρήκαμε ένα ήσυχο σημείο στους διαδρόμους του πλοίου και χωθήκαμε μέσα στους υπνόσακους μας.

Έξοδα:

Επόμενη Σελίδα »