Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Κείμενο: Γιατρομανωλάκης Γιάννης
Φωτογραφίες: Μαργιολάκης Θανάσης (Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία, Ναγκόρνο-Καραμπάχ)
Γιατρομανωλάκης Γιάννης (Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία, Ναγκόρνο-Καραμπάχ, Ιράν)

Όταν γυρνάς από ένα όμορφο ταξίδι στο οποίο διασκέδασες και έχτισες όμορφες αναμνήσεις, υπάρχουν δύο επιλογές. Να επιχειρήσεις να το επαναλάβεις και… να επιχειρήσεις να το επαναλάβεις. Αυτό βέβαια δε σημαίνει αυτόματα ότι θα τα καταφέρεις αλλά τουλάχιστον έχεις μια ώθηση ρε αδερφέ, ένα boost που λένε. Από εκεί και πέρα, αν εσύ το προχωρήσεις ή όχι, θα εξαρτηθεί από τρία πράγματα:

• το βαθμό που λαχταράς να το επαναλάβεις,
• τις συνθήκες που θα το επιτρέψουν (ελεύθερος χρόνος και οικονομικά),
• τα άτομα γύρω σου, που είτε θα σε προσγειώσουν στην πραγματικότητα είτε θα ενθουσιαστούν με την ιδέα σου, δίνοντας αέρα στα πανιά σου.

Έτσι την πάτησα κι εγώ. Ένα χρόνο μετά το ταξίδι μας στα Βαλκάνια (βλέπε Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Βαλκάνια”) αποδείχθηκε ότι ικανοποιούσα όλα τα παραπάνω προαπαιτούμενα ώστε από τα Χριστούγεννα κιόλας να ξεστομίσω τη φράση κλειδί, “Ιράν με μηχανή”.

Ιράν

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα όμως. Ένα ταξίδι με μηχανή που θα είχε διάρκεια πάνω από μήνα, σε μία χώρα όπως το Ιράν με τα γνωστά προβλήματα της βίζας και των χιλίων απαγορεύσεων, δεν είναι εύκολο πράγμα. Δεν μοιάζει σε τίποτα με το να αγοράσεις ένα αεροπορικό εισιτήριο και να φύγεις μια βδομάδα για Πράγα. Όσοι έχουν ταξιδέψει με τον πρώτο τρόπο, ξέρουν αρκετά καλά πόσο χρόνο και ενέργεια πρέπει να αφιερώσεις ώστε να αποκτήσει σάρκα και οστά αυτό το όνειρο.

Τουλάχιστον, το Ιράν δεν μου ήταν άγνωστο αφού είχα βρεθεί εκεί ήδη από το 2011, σε μια ορειβατική αποστολή με αρχηγό το φίλο Λουκά Πρατίλα. Ήταν ακόμα η εποχή που το v-stromάκι περιοριζόταν σε εντός συνόρων διαδρομές και προτεραιότητα στα ταξίδια μου είχαν τα βουνά. Όταν λοιπόν με ενημέρωσε ο Λουκάς για ανάβαση στο Damavand των 5.610 μέτρων, στο βόρειο Ιράν, δε χρειάστηκε να το σκεφτώ και πολύ. Όπως ήταν αναμενόμενο όμως, όσο όμορφα κι αν περάσαμε σε εκείνο το βουνό, όσο κι αν προσπαθήσαμε να πάρουμε μια γεύση από το υπόλοιπο Ιράν και τους ανθρώπους του στις δύο μέρες που μας έμειναν, ήξερα ότι δεν είχα δει πολλά από τη χώρα.

Στην πλαγιά του Damavand των 5.610 μέτρων.

Στην κορυφή του Damavand, ανάμεσα στο Λουκά Πρατίλα και τον Hakan Basboga. Τους δύο αρχηγούς της ορειβατικής αποστολής.

Από την τότε σύντομη επίσκεψη μας στην Τεχεράνη.

Τα Χριστούγεννα είχα ήδη φτιάξει μερικούς πρόχειρους χάρτες για τις διαδρομές, πίνακες με το κόστος και τη χρονική διάρκεια σε κάθε περίπτωση. Έχοντας λοιπόν κάτι χειροπιαστό, άρχισα να το ανακοινώνω. Ο Θανάσης, μόνιμος συνοδοιπόρος τα τελευταία χρόνια, ήταν εξ αρχής θετικός για επόμενο ταξίδι ακόμα κι αν είχε κάποια θέματα τόσο με τη βίζα του Ιράν όσο και με τη διάρκεια του ταξιδιού. Ο Μερκούρης, συνταξιδιώτης μου από το Moto Adventures, που εκείνη την περίοδο σχεδίαζε τη δικιά του διαδρομή επίσης προς Ανατολή, ενθουσιάστηκε με την ιδέα μου. Δεν χρειαζόμουν κάτι παραπάνω, η απόφαση πάρθηκε.

Ωραία λοιπόν, ο προορισμός αποφασίστηκε, αλλά πως πάμε εκεί; Το Ιράν δεν είναι και δίπλα, άσε που η Τουρκία που μας χωρίζει είναι μια μεγάααααλη χώρα. Είναι και το Αιγαίο στη μέση – μέση για εμάς τους Κρητικούς, επιπλέον μέρες που πρέπει να προβλεφθούν. Από την άλλη, οι 3 εβδομάδες της καλοκαιρινής μου άδειας με περιόριζαν υπερβολικά, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να βρω τρόπο να την επιμηκύνω.

Το αρχικό πλάνο έλεγε ότι θα διέσχιζα την Τουρκία σε δύο μέρες κινούμενος κατά κύριο λόγο σε γνωστούς δρόμους (βλέπε Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Τουρκία”). Θα έμπαινα  Ιράν από το Esendere και ξεκινώντας από την Urmia θα οδηγούσα νότια ταξιδεύοντας στο ιρανικό Κουρδιστάν με προορισμό τις πόλεις Isfahan και Shiraz. Από εκεί θα διέσχιζα τα κεντρικά της χώρας με κατεύθυνση προς Τεχεράνη και έπειτα Tabriz. Αντί να γυρίσω Τουρκία όμως θα έμπαινα Αρμενία, για 5-6 μέρες, και από εκεί Γεωργία για άλλο τόσο. Κι αφού θα είχαν περάσει ήδη 25 μέρες, θα επέστρεφα Τουρκία και οδηγώντας βόρεια, μέσω Τραπεζούντας, θα κατέληγα Ελλάδα. Ένας μήνας οριακά.

Μαζεύοντας πληροφορίες για το ταξίδι που σχεδίαζα ο μεγάλος μου άγνωστος ήταν το Ιράν. Τουρκία και Γεωργία είχα ξαναταξιδέψει, από την όμορφη Γεωργία μάλιστα δεν είχε περάσει ούτε χρόνος. Αρμενία δεν είχα βρεθεί ποτέ αλλά τη γνώριζα από τα ταξίδια του Στέλιο Οικονομάκη, του Δημήτρη Παπαντωνίου και του Μερκούρη Κυπραίου, όλοι μέλη της ομάδας του Moto Adventures. Με το Ιράν όμως δεν έβρισκα όσες πληροφορίες ήθελα και το ταξίδι μου, 7 χρόνια πριν, δε βοηθούσε. Είχα μια μικρή γεύση από τους “27 Πανσέληνοι στην Ανατολή” του φίλου Ηλία Βροχίδη και κάποιες σκόρπιες πληροφορίες και από ξένα ταξιδιωτικά, αλλά δεν ήταν αρκετά.

Η Έλλη, από το www.horizonride.de, έτυχε να ταξιδέψει Κρήτη εκείνο το καλοκαίρι και για καλή μου τύχη, το ταξίδι που είχαν πραγματοποιήσει δύο χρόνια πριν με το φίλο της, περνούσε από Ιράν. Οι δύο τους, οδηγώντας από τη Γερμανία έως τη Μογγολία με ένα XT-660Z Tenere είχαν πραγματοποιήσει ένα όνειρο ζωής για τους περισσότερους από εμάς. Κι αφού γνωριστήκαμε, κατάφερα να πάρω αρκετές χρήσιμες πληροφορίες, όπως τελικά αποδείχθηκε αργότερα.

Βέβαια, γνώριζα αρκετό κόσμο, μεταξύ αυτών και φίλους, που επιχείρησαν να ταξιδέψουν σε αυτό το υπέροχο μέρος και λόγω γραφειοκρατίας αναγκάστηκαν να αλλάξουν προορισμό. Υπήρχε η απαγόρευση για μηχανές πάνω από 250 κυβικά αλλά ήξερα ότι έστω και παράτυπα δεν εφαρμόζονταν σε τουρίστες. Παρόλα αυτά, έπρεπε να τρέξω για την ιρανική βίζα, που δεν ήταν εύκολη υπόθεση, για απόκτηση διεθνούς διπλώματος οδήγησης και φυσικά για το carnet de passage, κάτι σαν διαβατήριο για την ίδια τη μηχανή. Κάπου εκεί ξεκίνησαν τα προβλήματα και για εμένα.

Η Οδύσσεια της Γραφειοκρατίας

Ενώ είχα μιλήσει ήδη με την πρεσβεία του Ιράν για την απόκτηση βίζας και είχα τη λίστα μου με τα χαρτιά που έπρεπε να συλλέξω, όταν τελικά ξεκίνησα τη διαδικασία και ανέφερα τη λέξη μηχανή, όλα κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Η πρεσβεία στην Αθήνα μου ανακοίνωσε ότι για να εισέλθω στη χώρα με μηχανή θα έπρεπε να απευθυνθώ σε κάποιο ταξιδιωτικό γραφείο, χωρίς καμία περαιτέρω πληροφορία, όσο κι αν τους πίεσα. Αφού πέρασε αρκετός χρόνος για να αντιληφθώ ότι κανένα ελληνικό ταξιδιωτικό γραφείο δεν το αναλαμβάνει αυτό, βρήκα την άκρη μου σε δύο ταξιδιωτικά γραφεία του Ιράν. Εκεί όμως επέμεναν ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να εισέλθω στη χώρα με δικό μου όχημα χωρίς τη συνοδεία ταξιδιωτικού πράκτορα, τον οποίο θα έπρεπε να κουβαλάω μαζί μου συνεχώς σαν τσιμπούρι. Και αφού θα ταξίδευα με μηχανή, αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να αναλάβω το κόστος του ίδιου του πράκτορα, του αυτοκινήτου που θα χρησιμοποιούσε και του οδηγού του φυσικά.

Εν τω μεταξύ, η ΕΛΠΑ στην οποία απευθύνομαι για την απόκτηση διεθνούς διπλώματος οδήγησης και carnet de passage, ο μοναδικός πάροχος στην Ελλάδα, μου ανακοινώνει αδιάφορα ότι το έγγραφο που εκδίδουν δεν αναγνωρίζεται από το Ιράν (!!!). Ψάχνω για εναλλακτικές, τους πιέζω για πληροφορίες ώστε να μπορέσω να φτιάξω τα χαρτιά της μηχανής μου για να μπω στο Ιράν και… μου κλείνουν το τηλέφωνο στη μούρη.

Η χαριστική βολή ήρθε όταν διάβασα στο www.horizonsunlimited.com ότι από 2 Αυγούστου και μετά θα εφαρμοστεί η νομοθεσία του 2005 περί απαγόρευσης εισόδου σε μηχανές πάνω από 250 κυβικά, χωρίς καμία εξαίρεση, είτε είσαι ντόπιος είτε όχι. Αναζητώ πληροφορίες αλλά όλοι λένε ότι ο μόνος τρόπος να μάθουμε αν αυτό θα ισχύσει ή όχι είναι να περιμένουμε μέχρι τον Αύγουστο και να δούμε τι θα συμβεί στον πρώτο που θα επιχειρήσει να περάσει τα σύνορα τότε. Σύμφωνα με το πλάνο μου, εγώ θα έφτανα στα σύνορα με Ιράν στις 6 Αυγούστου, οπότε δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να μάθω έγκαιρα αν όλο αυτό το ταξίδι που σχεδίαζα θα κατέληγε σε μια παταγώδη αποτυχία ή όχι.

Κι ενώ στις ειδήσεις παίζει συνεχώς η ακύρωση της συμφωνίας που είχαν συνάψει επί Ομπάμα, οι ΗΠΑ με το Ιράν, οι απειλές του Τραμπ για νέες κυρώσεις, με κάνουν να νιώθω για πρώτη φορά τη χώρα αυτή να με διώχνει. Ό,τι κι αν κάνω για να βρω τρόπο να πραγματοποιήσω το ταξίδι αυτό καταλήγει σε αδιέξοδο.

Ενημέρωσα το Θανάση και το Μερκούρη, τα δύο άτομα δηλαδή που γνώριζαν για αυτό που ετοίμαζα, και ένα βράδυ που βρεθήκαμε όλοι μαζί σπίτι μου έπεσε η ιδέα για ένα εναλλακτικό πλάνο. Θα αντικαθιστούσα το Ιράν με ένα ταξίδι σε Τουρκία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν και Ρωσία, μαζί με ένα μικρό πέρασμα από Κριμαία και Αμπχαζία.

Δούλεψα με το νέο πλάνο για μια βδομάδα μέχρι που ένα βράδυ, ένας φίλος από το εξωτερικό στον οποίο είχα αναφέρει το τρελό μου σχέδιο για το Ιράν, μου έστειλε ένα link με ένα μικρό βιντεάκι. Πάτησα το play και όταν αυτό τέλειωσε ήξερα ότι εγώ θα πατούσα σε αυτή τη χώρα, εκείνο κιόλας το καλοκαίρι, ακόμα κι αν έπρεπε να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα.

Επέστρεψα πεισμωμένος στο αρχικό μου σχέδιο αναζητώντας εναλλακτικές. Μίλησα με τον πολυταξιδεμένο Κωνσταντίνο Μητσάκη που μου περιέγραψε τα προβλήματα με το carnet de passage που είχε πέρυσι, όταν κόλλησε στα σύνορα Τουρκίας – Ιράν για μέρες αναζητώντας μια λύση, αλλά και με τον μοναδικό Ηλία Βροχίδη και μου δίνει την ιδέα να ψάξω για carnet σε χώρα του εξωτερικού. Το βασικό μου πρόβλημα ωστόσο παραμένει η απαγόρευση σε μηχανές άνω των 250 κυβικών. Πάνω σε αυτό, ό,τι κι αν δοκιμάσω, εάν η νομοθεσία εφαρμοστεί, την πάτησα.

“Ωραία λοιπόν, άκου να δεις τι θα κάνουμε Γιάννη μου. Αφού θέλεις να ταξιδέψεις στο Ιράν και είσαι αρκετά ξεροκέφαλος ώστε να αλλάξεις τον προορισμό σου πηγαίνοντας σε κάτι πιο εύκολο, τότε θα πρέπει να αλλάξεις μέσο μεταφοράς.” Στο τέλος αυτής της πρότασης, ξαφνικά έπεσε απόλυτη σιωπή στο δωμάτιο… “Μου ζητάς να αφήσω το v-stromάκι στην Κρήτη;” ανταπαντάω. “Ε ναι, αφού άλλη λύση δεν υπάρχει, ίσως είναι σωστό να δώσετε λίγο χρόνο στη σχέση σας.” Αμέσως μετά τη δήλωση αυτή στον εαυτό μου, ένα βάρος έφυγε από τους ώμους μου. Ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων μου λύθηκε ακαριαία και ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου.

Σχέδιο Β

Για όσους δε γνωρίζουν, η ενοικίαση μηχανής στο Ιράν είναι από μόνο του ένα ανέκδοτο. Επιμένω όμως, έστω και πλαγίως, να βρω ένα οποιοδήποτε δίτροχο που θα μπορέσει να αντικαταστήσει το v-stromάκι μου. Βρίσκω μετά από αρκετό ψάξιμο πληροφορίες για τον Farhad από την Τεχεράνη που θα μπορούσε να μου νοικιάσει τη δικιά του μηχανή. Ερχόμαστε σε επαφή και έπειτα από λίγο καιρό συμφωνούμε σε μια τιμή. Ο Farhad κερδίζει από την αρχή την εμπιστοσύνη μου κι έτσι παίρνω το ρίσκο να οργανώσω το ταξίδι πάνω σε αυτή την συμφωνία, παρόλο που κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει τίποτα σε κανένα. Το κόστος δεν είναι μικρό, σε σχέση με τις υπόλοιπες τιμές στη χώρα, φοβάμαι όμως ότι αν παζαρέψω πολύ και έπειτα βρεθεί κάποιος βορειοευρωπαίος με μεγαλύτερο πορτοφόλι, που θα ζητήσει την μηχανή τις ίδιες μέρες με εμένα, o Farhad με τον οποίο η μοναδική μας επικοινωνία είναι μέσω ενός e-mail, θα προτιμήσει εκείνον. Σημασία έχει ότι άρχισα να βλέπω φως στο τούνελ και αυτό ήταν αρκετό για τώρα.

Στο θέμα της βίζας εν τω μεταξύ, η άρνηση της Πρεσβείας για απευθείας χορήγηση στην περίπτωση που θέλω να μπω στη χώρα οδικώς, με αναγκάζει να βρω κάποιο άτομο από εκεί, κάποιον που θα μου στείλει πρόσκληση και έπειτα θα καταθέσει τα χαρτιά μου στο υπουργείο Εξωτερικών του Ιράν ώστε να πάρω την έγκριση. Την αίτηση μου αναλαμβάνει η Parissa, ένας συνεργάτης του πρώτου ιρανικού ταξιδιωτικού γραφείου με το οποίο είχα μιλήσει όταν ακόμα προσπαθούσα να βγάλω άκρη με τη μηχανή μου. Ξεκινάμε τη διαδικασία και σε 10 μέρες παίρνω μήνυμα από την Parissa στο whatsapp ότι η αίτηση μου εγκρίθηκε και από βδομάδα θα μπορώ να παραλάβω τη βίζα μου από την ιρανική πρεσβεία στην Αθήνα.

Αν και η δουλειά στην Κρήτη πιέζει, βρίσκω χρόνο και ανεβαίνω για ένα διήμερο στην πρωτεύουσα. Πηγαίνω στην πρεσβεία για την αίτηση, καταθέτω την υπόλοιπη χαρτούρα μαζί με την ιατρική μου ασφάλιση για τις μέρες που θα είμαι στο Ιράν και με την ευκαιρία γνωρίζω επιτέλους τον υπεύθυνο για τις βίζες από κοντά, που μου έχει κάνει (και αντίστοιχα του έχω κάνει κι εγώ) τη ζωή δύσκολη τον τελευταίο μήνα. Δακτυλικά αποτυπώματα, μίνι συνέντευξη και γεια σας.

Με ένα καλό σχεδιασμό έχω καταφέρει να τραβήξω τα μαθήματα μου όσο νωρίτερα γίνεται, εξασφαλίζοντας έτσι τη μέγιστη δυνατή άδεια. Για να το επιτύχω αυτό και να μπορέσω τελικά να λείψω 40 μέρες θα πρέπει να βάλω μαθήματα τόσο την μέρα που φεύγω, όσο και τη μέρα που γυρνάω. Αυτό σημαίνει ότι 2 ώρες μετά την προσγείωση μου πίσω στο Ηράκλειο θα πρέπει να βρίσκομαι στην τάξη. Σίγουρα όχι η καλύτερη επιλογή  αλλά τουλάχιστον εξασφάλισα τις μέρες που χρειαζόμουν.

Τελική ευθεία

Τον τελευταίο μήνα κλείνουμε τις λεπτομέρειες του ταξιδιού. Το ταξίδι θα ξεκινούσε από τη Γεωργία στην οποία θα ταξιδεύαμε μαζί τρία άτομα από Ελλάδα. Εγώ, ο μόνιμος συνταξιδιώτης μου Θανάσης και η Άρια. Εκεί θα συναντούσαμε τη Marta, που μετά την τρίτη μέρα θα ερχόταν μαζί μας έχοντας εξασφαλίσει, έστω και την τελευταία στιγμή, μια βδομάδα άδεια από την δουλειά της. Με τη Marta είχαμε γνωριστεί ένα χρόνο πριν, στο πρώτο μου ταξίδι στη Γεωργία, ταξιδιωτικός οδηγός στο επάγγελμα, με αρκετά χρόνια διαμονής στην Ελλάδα.

Η Άρια, με τη δικιά της άδεια να λήγει σε 5 μέρες, δυστυχώς θα επέστρεφε Ελλάδα σύντομα, αφού πρώτα όμως έπαιρνε μια καλή γεύση από Γεωργία. Η Marta θα ακολουθούσε εμένα και το Θανάση στο Αζερμπαϊτζάν και έπειτα θα επέστρεφε κι αυτή στη δικιά της δουλειά, οπότε στην Αρμενία θα συνεχίζαμε μόνο τα δύο αγόρια της παρέας. Μετά από μία εβδομάδα εκεί, θα επέστρεφε και ο Θανάσης Ελλάδα, αφού θα είχε εξαντλήσει τις διαθέσιμες μέρες του, αφήνοντας με μόνο. Από Αρμενία, θα εισερχόμουν οδικώς στο Ιράν και φτάνοντας εκεί, με την μηχανή του Farhad να με περιμένει, θα ξεκινούσα το οδοιπορικό μου στην πανέμορφη Περσία που μου είχε κλέψει το μυαλό.

Η Marta προσφέρθηκε να χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο της σε Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν, κάτι που βόλευε αφού θα έριχνε αρκετά το κόστος του ταξιδιού. Στην Αρμενία θα νοικιάζαμε ένα μικρό αυτοκίνητο με το Θανάση, αφού η τιμή για ενοικίαση μοτοσυκλέτας, τόσο σε Γεωργία όσο και σε Αρμενία, ήταν πραγματικά απαγορευτική για ένα low budget ταξίδι, λόγω του μηδενικού ανταγωνισμού σε εταιρίες ενοικίασης. Με λιγότερες από 10 μηχανές on-off προς ενοικίαση σε ολόκληρη τη χώρα, οι τιμές είχαν προσαρμοστεί σε πελάτες με μεγαλύτερα πορτοφόλια από τα δικά μας. Στην Τεχεράνη, αν όλα πήγαιναν καλά, θα με περίμενε ο Farhad με μία Bajaj Avenger Cruise 220 κυβικών, ινδικής καταγωγής.

Αυτός είναι και ο λόγος που το όνομα του ταξιδιωτικού αφορά μόνο μια χώρα. Για όσους λοιπόν ενδιαφέρονται μονάχα για το ταξίδι με μηχανή, μπορούν να μεταπηδήσουν απευθείας στη σελίδα 23 όπου μόνος πλέον στο Ιράν, γνωρίζω τον καινούριο δίτροχο φίλο μου και παρέα παίρνουμε τους δρόμους.

Αναχώρηση

Έφτασε η 25^η Ιουλίου, τελευταία μέρα στην Κρήτη και όσο κι αν έχω δουλέψει πάνω σε αυτό το ταξίδι, μένουν ακόμα πράγματα που θα με απασχολήσουν στην πορεία. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα θα συναντιόμασταν με Άρια και Θανάση. Από εκεί θα φεύγαμε όλοι μαζί για το αεροδρόμιο του Ηρακλείου. Είναι λίγες μέρες μόλις μετά την φωτιά στο Μάτι με τους 101 νεκρούς και η ψυχολογία μου είναι περίεργη. Νιώθω ότι διάλεξα λάθος μέρα για να ξεκινήσω το ταξίδι μου καθώς όλη η Ελλάδα πενθεί, αλλά δεν είναι κάτι που μπορώ να αναβάλλω.

Στο αεροδρόμιο ανοίγω την εφαρμογή Live Trip Traveller που θα επιτρέπει σε φίλους και συγγενείς να μαθαίνουν νέα για το ταξίδι, να ‘ναι καλά ο φίλος Μανώλης Κυριακόπουλος από το MotoRiders Club. Διαβατήριο, έλεγχος εισιτηρίων και φύγαμε.

Στο ξεκίνημα της κάθε ημέρας θα παρουσιάζω τη διαδρομή που πραγματοποιήσαμε καθώς και τα αντίστοιχα χιλιόμετρα. Στο τέλος της ημέρας θα αναφέρω όλα τα έξοδα (κατά άτομο) στο τοπικό νόμισμα αλλά και σε ευρώ, με βάση την ισοτιμία εκείνης της περιόδου. Αναλυτικά στοιχεία του ταξιδιού για τη διαδρομή που ακολουθήσαμε, τις διαμονές μας, το κόστος αλλά και τη διαδικασία για την απόκτηση βίζας, με όλους τους σχετικούς πίνακες, θα βρείτε στην τελευταία σελίδα. Παρακάτω, παρουσιάζω τον πίνακα της διαδρομής, προς διευκόλυνση εκείνων που θέλουν να αναζητήσουν κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι αυτής. Κάθε ημέρα αντιστοιχεί σε μία σελίδα του ταξιδιωτικού.

Ημέρα: 01 – Τετάρτη 25/7/2018
Απόσταση: – (σύνολο: – )
Διαδρομή: Ηράκλειο – Τιφλίδα (Γεωργία)

Το βράδυ της αναχώρησης, όπως και το βράδυ της επιστροφής μου έξι εβδομάδες μετά, έμελλε να είναι επεισοδιακό. Επιστρέφοντας γρήγορα από τα μαθήματα και ενώ τοποθετούσα τα τελευταία πράγματα στη βαλίτσα, στην απόπειρα μου να πετάξω τα σκουπίδια και με το μυαλό μου να ταξιδεύει πρόωρα, άρπαξα λάθος κλειδιά και τράβηξα την πόρτα πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι είχα κάνει.

Έπειτα από ένα μίνι πανικό, βαθιές αναπνοές και λίστα με τις αμαρτίες μου, θυμήθηκα το ανοιχτό παράθυρο του καθιστικού. Με κινήσεις νίντζα και τη βοήθεια της σκάλας του γείτονα, κατάφερα να τρυπώσω σπίτι και να προλάβω οριακά το ραντεβού μου με το Θανάση και την Άρια. Έφτασα στους φίλους μου με σκισμένο το παντελόνι από τη διάρρηξη και από εκεί ο Ανέστης, ο αδερφός του Θανάση, μας μετέφερε μέχρι το αεροδρόμιο.

Μπαίνοντας στην αίθουσα αναχωρήσεων συνειδητοποιώ ότι ένα χρόνο πριν (ένα χρόνο και πέντε μέρες για να είμαι ακριβής) στεκόμουν στο ίδιο σημείο και χάζευα στον πίνακα ανακοινώσεων τον ίδιο προορισμό που χαζεύω και τώρα. Πόσο άγνωστη και μυστήρια μου φαινόταν τότε η Γεωργία και πόσο οικεία την ένιωθα τώρα.

Φτάνοντας στον έλεγχο εισιτηρίων επαναλαμβάνεται ο συνήθης διάλογος των τελευταίων μηνών, με τους υπάλληλους του αεροδρομίου αυτή τη φορά. “Μα τι πάτε να κάνετε στη Γεωργία; Είσαστε τρελοί; Μα εκεί γίνεται πόλεμος, δε γίνεται; Και οι Γεωργιανοί; Δεν ξέρετε ότι η μεγαλύτερη μαφία στην Αθήνα είναι η γεωργιανή μαφία; Τις μανάδες σας δεν τις σκέφτεστε;”

Χαμογελάω αλλά κατά βάθος με ενοχλούν αυτές οι χαζές προκαταλήψεις. Να τους πω τι; Ότι η Γεωργία είναι ένας μικρός παρεξηγημένος παράδεισος; Ότι οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί, ένα χρόνο πριν, με πήραν αγκαλιά και με έβαλαν μέσα στο σπίτι τους; Να τους πω για την ιστορία της ή για τη φύση της και τα μοναδικά της τοπία; Κι αν τα πω όλα αυτά, θα μου δώσει κανείς σημασία ή θα με περάσουν για αλλοπαρμένο; Πίσω μου στέκεται ένα ζευγάρι Γεωργιανών στη ηλικία μου. Ακούνε τη συζήτηση και χαμογελάνε όπως εμείς, ξέρω όμως ότι μέσα τους θα νιώθουν την ίδια αδικία που νιώθω κι εγώ. Τους κλείνω το μάτι και πατάω “mute” στις φωνές των υπολοίπων. Αγαπημένη μου Τιφλίδα… σου ερχόμαστε.

Επόμενη Σελίδα »