Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Ιράν”

Ημέρα: 40 – Κυριακή 2/9/2018
Απόσταση: 343 χλμ (σύνολο: 9.963 χλμ)
Διαδρομή: Maranjab – Kashan – Qom – Τεχεράνη (Ιράν)

Μπορεί τον νυχτερινό ουρανό να μου τον χάλασε η Σελήνη αλλά την ανατολή του Ηλίου δε μπορούσε να μου την κρύψει κανείς. Λίγο πριν τις 7:00 αρχίζει να φωτίζει και κάποια στιγμή βλέπω τον ήλιο να ξεπροβάλει μπροστά μου και να σηκώνεται αργά – αργά από την άκρη της ερήμου.

Ο αέρας που είχε σηκώσει τη νύχτα συνεχίζεται αλλά δεν είναι πολύ ενοχλητικός. Λίγο πιο κάτω, σε ένα ρυάκι με νερό, βλέπω μια καμήλα. Προσπάθησα να την πλησιάσω αλλά γρήγορα διαπιστώνω ότι δεν ήθελε φιλίες μαζί μου. Εν τω μεταξύ, είχε έρθει ο σκύλος του caravanserai να μου κάνει παρέα. Τι να κάνω κι εγώ… βρήκα παρηγοριά εκεί.

Κατά τις 7:30 ήρθε και με βρήκε ο οδηγός μου, ενημερώνοντας με ότι σε 5 λεπτά το πρωινό θα ήταν έτοιμο. Μπαίνοντας μέσα, μου έπιασε κουβέντα ο διαχειριστής του συγκροτήματος, αλλά τα λιγοστά αγγλικά του δε βοήθησαν να την πάμε μακριά. Μου φέρνει το πρωινό μου, τσαγάκι μαζί με στραπατσάδα, η οποία είχε όμως μια περίεργη γεύση. Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι δεν μπορούσα να αποφασίσω εάν μου αρέσει ή όχι, χωρίς αυτό να με πτοήσει φυσικά από το να αδειάσω το πιάτο μου.

Η κρεβατάρα μου για τη νύχτα που πέρασε.

Τα γειτονάκια μου κατά τη διάρκεια της νύχτας, κοιμούνται ακόμα.

Φωτογραφίες του caravanserai πριν την αναπαλαίωση

Η διακόσμηση των δωματίων λιτή, όπως άρμοζε στο χώρο. Ένα χαλί, μία κουβέρτα και σε κάποιες περιπτώσεις και ένας ανεμιστήρας.

Αμέσως μετά το πρωινό πήραμε το δρόμο του γυρισμού, έχοντας να διανύσουμε 50 χιλιόμετρα μέχρι τον ξενώνα. Κανένα 5λεπτο μετά, συναντήσαμε ένα κοπάδι από καμήλες που περπατούσαν μόνες τους στο δρόμο. Βλέπω τον οδηγό να σταματάει δίπλα σε μία από αυτές και να βγάζει ένα σακουλάκι με χορταρικά. Φυσικά, το ζωντανό δεν έχασε την ευκαιρία.

Κάπου στη μέση της διαδρομής, με ρώτησε εάν θα ήθελα να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για φωτογραφίες. Μα τι ερώτηση ήταν αυτή; Ανεβήκαμε σε ένα ύψωμα από όπου μπορούσε κάποιος να απολαύσει το υπέροχο τοπίο της περιοχής.

Σχετικά γρήγορα φτάσαμε στο Kashan. Του έδωσα ένα μικρό φιλοδώρημα για την όμορφη παράκαμψη και αφού φόρτωσα τα πράγματα στη μηχανή, έφυγα χωρίς άλλες καθυστερήσεις για την Τεχεράνη. Η ώρα είναι 9:30 κι έτσι επικρατεί δροσιά. Παίρνω κατεύθυνση για Qom, κινούμενος σε πρώτη φάση σε μία παράλληλο της εθνικής και όχι την ίδια την εθνική. Όπως είχα αναφέρει και στην αρχή του ταξιδιού, οι μηχανές τυπικά δεν επιτρέπεται να κινούνται εντός της εθνικής, και υπάρχει πάντα η περίπτωση να σου κόψουν πρόστιμο εάν το κάνεις. Παρόλα αυτά, το πρόστιμο είναι μικρό και προκειμένου να αποφύγω την κίνηση στον παράδρομο, μετά από μερικά χιλιόμετρα μεταφέρομαι στον κεντρικό και από εκεί συνεχίζω τη διαδρομή μου προς βορρά.

Σε κάποιο σημείο εμφανίζονται κάποιοι παράξενοι ορεινοί όγκοι στα αριστερά μου με απίστευτες χρωματιστές αποχρώσεις. Σταματώ στην άκρη του δρόμου για να απολαύσω το γεωλογικό φαινόμενο και να τραβήξω μερικές φωτογραφίες. Δεν ξέρω πως δημιουργήθηκε αλλά είναι πραγματικά εντυπωσιακό.

Φτάνω στην Qom αλλά έχοντας ήδη καθυστερήσει κατά μία μέρα στο Kashan, συνεχίζω προς Τεχεράνη χωρίς στάση. Ο αέρας στην περιοχή φυσάει μανιασμένα, ταρακουνώντας σαν βαρκούλα τη μηχανή μου, σε κάποια δύσκολα σημεία. Το τοπίο είναι ξηρό άλλα σίγουρα όχι αδιάφορο.

Καμιά 50αριά χιλιόμετρα μετά την Qom, αντικρίζω δεξιά μου ένα απέραντο λευκό τοπίο. Είναι η αποξηραμένη λίμνη Hoz-e Soltan που σχηματίστηκε έπειτα από την κατασκευή του δρόμου αυτού το 1883. Η στάθμη της ποικίλει ανάλογα με τις εποχές του έτους ενώ η συγκομιδή του αλατιού αρχίζει κάθε χρόνο στις αρχές του καλοκαιριού.

Φτάνω στην Τεχεράνη, την οποία θα πρέπει να διασχίσω όμως για να βρεθώ στο σπίτι του Farhad, στα βόρεια της πόλης, όπου και με περιμένει. Συναντάω αρκετή κίνηση με τα αυτοκίνητα να κινούνται γρήγορα χωρίς να αφήνουν αποστάσεις, αλλά ζορίζομαι λιγότερο από όσο περίμενα. Υποθέτω ότι 3 εβδομάδες εξάσκηση ήταν αρκετές για να μπορώ να επιβιώσω έστω και λίγο ακόμα μέσα σε αυτό το χαμό. Μικρή εξαίρεση ένα Audi A4 που παραλίγο να με πάρει παραμάζωμα, όταν αποφάσισε να διασχίσει διαγώνια 3 ρεύματα κυκλοφορίας, περνώντας μόλις μερικά εκατοστά από τον μπροστινό μου τροχό (κυριολεκτικά) για να μη χάσει την έξοδο από την εθνική. Δεν ξέρω αν είχε ξανακούσει καντήλια στα ελληνικά, εκείνη τη μέρα δεν τα γλίτωσε πάντως.

Φτάνω στον Farhad. Μετά από 3 σχεδόν εβδομάδες σε αυτή την πανέμορφη χώρα, το ταξίδι μου είχε τελειώσει. Θυμάμαι την πίεση που ένιωθα και το φόβο μου την πρώτη μέρα που καβάλησα αυτήν εδώ τη μηχανή, λες και το έκανα με το ζόρι. Τώρα όμως είχα επιστρέψει και είχαν πάει όλα καλά. Όλα αυτά που είχα σχεδιάσει τα είχα καταφέρει, όλα αυτά τα μέρη που ήθελα να δω, τις αποστάσεις που είχα να διανύσω.

Χτυπάω στον Farhad ο οποίος κατεβαίνει και με παίρνει μια αγκαλιά από τη χαρά του. Βάζουμε τη μηχανή στο γκαράζ και ανεβαίνουμε πάνω. Μου βάζει φαγητό, θέλοντας και μη, και αρχίζουμε τις ιστορίες. Περιττό να αναφέρω την αγωνία που είχε ο ίδιος όλο αυτό το διάστημα. Μείναμε ώρα εκεί, μου είπε για το νέο βήμα που επιχειρεί, με το site https://iran-adventure.com που μόλις λειτούργησε και την επιθυμία του να καταφέρει να κάνει το ταξίδι με μηχανή στο Ιράν ευκολότερο για ένα ξένο ταξιδιώτη. Χαιρετιόμαστε με την υπόσχεση πως κάπως θα ξανανταμώσουμε και με ένα ταξί κατεβαίνω στο κέντρο της πόλης.

Το hostel στο οποίο έχω κλείσει κρεβάτι είναι σε αρκετά καλό σημείο, δίπλα σε στάση του μετρό, αρκετά κοντά στην εγκαταλελειμμένη Αμερικάνικη πρεσβεία που θα προσπαθήσω να επισκεφτώ αύριο. Η κοπέλα στη ρεσεψιόν με ενημερώνει ότι το τετράκλινο δωμάτιο θα μοιραζόμουν με μια νεαρή Πολωνέζα, που επίσης είχε κάνει κράτηση, αλλά μέχρι να έρθει είναι όλο δικό μου.

Κάνω ένα ντουζάκι και βγαίνω άλλος άνθρωπος. Αποθηκεύω τον εξοπλισμό της μηχανής στο μεγάλο σακίδιο, ώστε να είναι έτοιμο για να μπει στο αεροπλάνο, μένοντας με ένα μικρό σακίδιο πλάτης και τα ρούχα πόλης. Εν τω μεταξύ, επικοινωνώ με τον Payam, τον Ιρανό φίλο μου που είχα γνωρίσει στο Ερεβάν. Πλέον, έχοντας επιστρέψει κι εκείνος Τεχεράνη, κανονίζουμε να βρεθούμε πιο βράδυ για μια βόλτα. Η ώρα περνάει γρήγορα οπότε δεν χασομερώ στο δωμάτιο, παίρνω το μετρό και κατεβαίνω στη στάση Shahid Haqqani. Σκοπός μου, πριν βρεθώ με τον Payam, να προλάβω να κάνω μία γρήγορη βόλτα στην πόλη και να επισκεφτώ την όμορφη πεζογέφυρα Tabiat, στο κέντρο της.

Η Τεχεράνη με πληθυσμό 8,7 εκατομμύρια, που φτάνει τα 15 εκατομμύρια μαζί με τα προάστια, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στη Μέση Ανατολή μετά το Κάιρο. Βρίσκεται στα βόρεια της χώρας, περίπου 100 χιλιόμετρα από την Κασπία θάλασσα, από την οποία τη χωρίζει η οροσειρά Αλμπόρζ με το θεόρατο Damavand των 5.610 μέτρων. Η κορυφή αυτού του βουνού άλλωστε είναι που με είχε φέρει για πρώτη φορά στο Ιράν, πίσω το καλοκαίρι του 2011. Το όνομα Τεχεράνη (Tehran) προέρχεται από τις λέξεις “the”, δηλαδή θερμό, και “ran”, δηλαδή τόπος. Οι ενδείξεις κατοίκησης στην περιοχή χρονολογούνται από το 5.000 π.Χ., αποκαλύπτοντας την ιστορία που κουβαλάει αυτός εδώ ο τόπος. Εν τω μεταξύ, οι μεγάλες υψομετρικές διαφορές της πόλης, από 1.120 μέτρα στα νότια μέχρι τα 1.710 στα βόρεια, δημιουργούν αρκετά σημαντικές διαφορές στο κλίμα που μπορούν να γίνουν εύκολα αντιληπτές κατά τη μετακίνηση από τη μία μεριά στην άλλη.

Αναφορές για την Τεχεράνη σαν πόλη υπάρχουν από τον 11^ο αιώνα, με ραγδαία ανάπτυξη κατά τον 13^ο και ημερομήνια ορόσημο το 1788, οπότε χρίστηκε για πρώτη φορά πρωτεύουσα της Περσίας. Από τα τέλη του 18^ου έως τα μέσα του 19^ου αιώνα χτίστηκαν αρκετά ανάκτορα και τεμένη, ενώ τη σύγχρονη όψη της την απέκτησε κατά τη δεκαετία του 1920, χάρις στον Ρεζά Χαν, τον ηγέτη της δυναστείας Παχλεβί, που την γκρέμισε και ανοικοδόμησε από την αρχή. Έκτοτε, η Τεχεράνη υπήρξε προορισμός μαζικών μεταναστεύσεων από όλο το Ιράν, κάτι που οδήγησε στο σημερινό της μέγεθος. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εισήλθαν στην πόλη τα σοβιετικά και βρετανικά στρατεύματα και το 1943 πραγματοποιήθηκε εκεί η πρώτη διάσκεψη των συμμάχων, όπου συμμετείχαν οι ΗΠΑ με τον Ρούζβελτ, η Σοβιετική Ένωση με τον Στάλιν και η Μεγάλη Βρετανία με τον Τσώρτσιλ.

Από τα μεγαλύτερα προβλήματα της πόλης είναι η ατμοσφαιρική της ρύπανση, αφού χαρακτηρίζεται ως μία από τις πιο μολυσμένες πόλεις του κόσμου. Το 80% της ρύπανσης οφείλεται στα μέσα μεταφοράς και το υπόλοιπο 20% στη βιομηχανική ρύπανση. Μόνο οι μοτοσυκλέτες συνεισφέρουν στο 30% της ρύπανσης του αέρα και το 50% της ηχορύπανσης. Αξίζει να αναφερθεί ότι η πόλη χτίστηκε με χωρητικότητα 300.000 αυτοκινήτων αλλά σήμερα κυκλοφορούν πάνω από 5.000.000, εκ των οποίων 200.000 ταξί.

Η Τεχεράνη, πέρα από πρωτεύουσα, αποτελεί και το οικονομικό κέντρο του Ιράν. Εδώ βρίσκεται το 30% του εργατικού δυναμικού του δημόσιου τομέα και το 45% των μεγάλων βιομηχανιών. Διαθέτει σύγχρονους αυτοκινητόδρομους και μεγάλο δίκτυο μετρό, με 5 γραμμές και συνολικό μήκος 170 χιλιομέτρων. Κοντά στην πόλη λειτουργούν δύο διεθνή αεροδρόμια, το Μεχραμπάντ και το Ιμάμ Χομεϊνί.

Κατεβαίνοντας από το μετρό, κι ενώ ο προορισμός μου ήταν το πάρκο Taleghani, συναντάω μπροστά μου το Holy Defense Museum, σαν να λέμε το Μουσείο Πολέμου της Τεχεράνης. Το περιεργάζομαι εξωτερικά, αφού το πάρκο μπροστά του είναι γεμάτο εκθέματα από τον στρατιωτικό εξοπλισμό του Ιράν. Πολεμικά αεροσκάφη, ελικόπτερα, άρματα μάχης, αντιαεροπορικά και βαλλιστικοί πύραυλοι. Δεν σχεδίαζα να το επισκεφτώ, για να είμαι ειλικρινής αγνοούσα ακόμα και την ύπαρξη του, μπορώ όμως να κάνω μια μικρή παράκαμψη νομίζω. Η ειρωνεία στην όλη ιστορία είναι ότι μεγάλο μέρος του αμυντικού εξοπλισμού, ίσως το μεγαλύτερο, έχει την ετικέτα “made in USA”. Απομεινάρι των παλαιότερων καλών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.

Το μουσείο καταλαμβάνει συνολική έκταση 21 στρεμμάτων και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του Ιράν. Είναι αφιερωμένο στον πόλεμο Ιράν – Ιράκ (1980-1988), μία σύγκρουση που για τους Ιρανούς είναι γνωστή ως η “Ιερή Άμυνα”, από όπου προέρχεται και το όνομα του συγκροτήματος. Το μουσείο αποτελείται από 8 αίθουσες, καθεμιά από αυτές εμφανίζει μια συγκεκριμένη πλευρά του πολέμου, με πολλές οθόνες, προβολείς και άλλες σύγχρονες τεχνολογίες.

Ωωωωπ… να άλλο ένα Avenger, λίγο πιο περιποιημένο από το δικό μου.

Πηγαίνοντας στην είσοδο για να κόψω εισιτήριο, οι Ιρανοί που βρίσκονται εκεί εντυπωσιάζονται που συναντούν Έλληνα και μου πιάνουν την κουβέντα. Μου ζητάνε διαβατήριο για να μου δώσουν audioguide και αφού το δώσω (κάτι για το οποίο θα μετανιώσω πικρά αργότερα) αρχίζω την περιήγηση. Εντός του μουσείου, η πολεμική προπαγάνδα για την υπεροπλία του Ιράν, σε μια χώρα που καταρρέει οικονομικά, είναι ολοφάνερη αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Με εντυπωσιάζει η αφήγηση αλλά και τα εκθέματα, αρκετά από αυτά διαδραστικά ώστε να σε κάνουν να αισθανθείς πραγματικά την καυτή ανάσα του πολέμου.

Πρότυπος πυρηνικός σταθμός του Ιράν, ένα από τα επιτεύγματα για τα οποία υπερηφανεύεται η χώρα.

Βγαίνοντας από το μουσείο διαπιστώνω ότι έχει πλέον νυχτώσει. Προχωράω στο πάρκο Taleghani και από εκεί, περπατώντας στα καλοφτιαγμένα μονοπάτια του, βρίσκομαι στη γέφυρα Tabiat. Γύρω μου αρκετός κόσμος, εκ των οποίων πολλοί νέοι και παιδιά, απολαμβάνουν ένα από τα ομορφότερα μέρη της πόλης.

Η γέφυρα, που το όνομα της στην περσική γλώσσα σημαίνει “Φύση”, σχεδιάστηκε από τους Leila Araghian, Alireza Behzadi και Sahar Yasaei, αποσπώντας πολλά παγκόσμια βραβεία Αρχιτεκτονικής. Είναι η μεγαλύτερη γέφυρα διάβασης πεζών στην Τεχεράνη με μήκος 270 μέτρων και συνδέει δύο μεγάλα δημόσια πάρκα, το Taleghani Park και το Abo-Atash Park. Από κάτω διέρχεται ο Modarres Expressway, μία από τις κύριες οδικές αρτηρίες της πόλης.

Σύμφωνα με την Araghian, μία από τους κατασκευαστές της, ήθελε η γέφυρα να “είναι ένα μέρος όπου οι διαβάτες θα σταματούσαν για να συλλογιστούν και όχι απλά να περπατήσουν”. Για να επιτευχθεί αυτό, η γέφυρα δεν είναι ευθεία ενώ σε πολλά σημεία της υπάρχουν μέρη για να απολαύσεις τη θέα ή να κάτσεις. Η κατασκευή της ξεκίνησε το 2010, χρησιμοποιώντας συνολικά 2.000 τόνους χάλυβα και 10.000 κυβικά μέτρα σκυροδέματος, προτού παραδοθεί τον Οκτώβριο του 2014.

Αφού περπάτησα στο πάρκο γύρω από τη γέφυρα, έδωσα ραντεβού με τον Payam που θα ερχόταν να με μαζέψει με το αυτοκίνητο του. Καταφέραμε να ξαναϊδωθούμε, έχοντας περάσει ήδη 3 εβδομάδες από τότε που μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο στο Ερεβάν. Μαζί και ένας φίλος του, μπήκα στο αυτοκίνητο και φύγαμε για τα βόρεια της πόλης, στην περιοχή Darband.

Το Darband είναι μια από τις βορειότερες γειτονιές της πόλης, από όπου ξεκινάει ένα πολύ γνωστό και δημοφιλές μονοπάτι πεζοπορίας, στην πλαγιά του όρους Tochal. Στην περσική γλώσσα, Darband σημαίνει η “πόρτα του βουνού” και παλαιότερα στη θέση αυτή βρίσκονταν το χωριό Shemiran αλλά και το βόρειο τμήμα του κήπου του ανακτόρου Saadabad. Πρόκειται για ένα από τα πιο δροσερά μέρη στην Τεχεράνη κατά το καλοκαίρι, σε υψόμετρο 1.700 μέτρων, αλλά και ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς, για ντόπιους και μη.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στο parking και πήραμε το μονοπάτι. H ανηφορική διαδρομή ήταν διάσπαρτη από μικρά καφέ και εστιατόρια. Ένα μικρό ηλεκτρικό τρενάκι ανεβοκατέβαζε κόσμο, ιδανικό για όσους δεν θέλουν να περπατήσουν. Εκεί κοντά βρίσκεται και το νεκροταφείο Zahir-od-dowleh, όπου είναι θαμμένοι μερικοί από τους σημαντικότερους Ιρανούς της τέχνης και του πολιτισμού. Κοντά στην κορυφή ακούμε τα ουρλιαχτά μερικών κοριτσιών από ένα roller coaster, με τα βαγόνια να κινούνται ταχύτατα πάνω στις ράγες. Αράξαμε με τα παιδιά για φαγητό και έπειτα παγωτό, απολαμβάνοντας την εντυπωσιακή πανοραμική θέα της Τεχεράνης.

Η ώρα είχε περάσει και το ρολόι μου έδειχνε 2:30 όταν με άφησαν τα παιδιά πίσω στο hostel. Τους ευχαρίστησα και με τον Payam δώσαμε ραντεβού στην Ελλάδα. Ένα εξαιρετικό παιδί που έκανε το ταξίδι μου στο Ιράν αρκετά πιο εύκολο, με τη βοήθεια του και τις συμβουλές του. Τελευταία μου νύχτα σε αυτή την πανέμορφη χώρα. Ξεκούραση τώρα και περισσότερη εξερεύνηση αύριο.

Έξοδα: