Άτλαντας – Σαχάρα – Μαρόκο

Κείμενο: Δημήτρης Παπαντωνίου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Παπαντωνίου, Κυριάκος Αχυρόπουλος

Για έναν «φίλο» που δεν γνώρισα ποτέ -παρά μόνο μέσα από τα ταξιδιωτικά του-
και που «έφυγε» τις μέρες που έγραφα αυτό το οδοιπορικό…
Κώστα… γιατρέ… Doc… καλό ταξίδι και να μας προσέχεις…

Κάθε φορά που ξεκινάω να γράψω ένα ταξιδιωτικό πάντα αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα: πως ν’ αρχίσω, τι να αναφέρω μήπως και γίνω κουραστικός σε εκείνους που θα μου κάνουν την τιμή να αφιερώσουν χρόνο για να το διαβάσουν. Πώς να μεταδώσω όλα αυτά που πέρασα και ένιωσα σε αυτό το διάστημα και εν τέλει: ενδιαφέρει κανέναν αυτό;
Όταν με πιάνουν τέτοιες κρίσεις αμφιβολιών και πολλών ερωτημάτων πάντα η λύση που δίνω είναι να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του δέκτη των ερωτήσεων και όχι του πομπού. Το συμπέρασμα που βγάζω, διαβάζοντας κάποια πράγματα στο διαδίκτυο και σε συνομιλίες που έχω με διάφορους ανθρώπους είναι ότι αρκετοί είναι αυτοί που αποτελεί ευχάριστη στιγμή στην καθημερινότητα τους το να διαβάζουν κάποιες αναφορές από άτομα που έχουν επισκεφτεί κάποια μέρη και που προσπαθούν ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο να μεταδώσει στο βαθμό που ο καθένας τους μπορεί αυτό που βίωσε.
Και ερχόμαστε τώρα στην προσωπική μου περίπτωση.
Από όταν άρχισα να ασχολούμαι με τη μοτοεξερεύνηση -και η αλήθεια είναι ότι άργησα λίγο γι’ αυτό τρέχω να καλύψω το χαμένο έδαφος- ένοιωσα την ανάγκη να αποτυπώνω αυτά που πέρασα και μέσω του διαδικτύου να βοηθάω όσο μπορώ αυτούς που θα είναι οι επόμενοι επισκεπτές στα μέρη που εγώ πέρασα. Το κάνω αυτό γιατί και μένα, κάποιοι άλλοι με βοήθησαν και με ξεσήκωσαν με τα γραφόμενα τους να ακολουθήσω «δρόμους μακρινούς και ονειρεμένους» και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Επίσης πολλοί είναι εκείνοι που εύλογα μου λένε “γιατί πρέπει να βγάζεις προς τα έξω τα εσώψυχα σου;”. Η απάντηση μου είναι πάντα η ίδια: γιατί υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που το θέλουν αυτό και τους αρέσει όπως αρέσει και σε μένα…
Πριν λίγες μέρες παραβρέθηκα για λίγες -δυστυχώς- ώρες στην εκδήλωση για τον Ηλία Βροχίδη, λίγες μέρες πριν το ταξίδι του στην Αφρική και ένοιωσα όμορφα που γνώρισα ανθρώπους που τόσο καιρό τους γνώριζα μόνο “ηλεκτρονικά”: Ηλίας Βροχίδης, Βασίλης Μεταλλινός (Uriah Heep), Σιδέρης Ζερβουδής, Γιασμίν Λιγερού, Ηλίας Αντωνόπουλος (Andeli). Με αρκετούς από αυτούς δεν μιλήσαμε καν αλλά και μόνο που τους έβλεπα μου μετέδιδαν πολύ όμορφα συναισθήματα. Και όλα αυτά γιατί πήραν την απόφαση να γράψουν τις προσωπικές τους εμπειρίες κάπου και εγώ απλά να τις διαβάσω… Και σίγουρα σκοπός τους δεν ήταν το να το παίξουν κάποιοι αλλά να μεταφέρουν το συναίσθημα. Αυτό που τόσο πολύ λείπει στις μέρες μας…

Με αυτό το ταπεινό -θα μου επιτρέψετε να πω- σκεπτικό (σωστό ή λάθος) θα γράψω όσο καλύτερα μπορώ και το φετινό μου ταξιδιωτικό. Φυσικά και δεν ήμουν μόνος αλλά στο κομμάτι των εντυπώσεων και των συναισθημάτων ο καθένας το αντιλαμβάνεται ανάλογα με τα βιώματα του. Όποτε όλα είναι καθαρά προσωπικές απόψεις…

Στο φετινό ταξιδιωτικό έδωσα έναν υπότιτλο:

«Ένα οδοιπορικό σταθμός στην ψυχή μου.»

Και πραγματικά έτσι ακριβώς βίωσα τις ατελείωτες ώρες ευχάριστης μοναξιάς κάτω από το αγαπημένο μου κράνος. Χιλιάδες σκέψεις -θετικές ή αρνητικές δεν έχει σημασία- πολλές εικόνες, γέλιο, κλάμα, χαρά, λύπη… απλά συναισθήματα… Αυτή είναι η μοναδικότητα που μου προσφέρει κάθε χρόνο «το ταξίδι». Κάτω από το κράνος βγαίνει αυτό που δεν μπορείς ή δεν θέλεις να βγάλεις τον υπόλοιπο χρόνο στον “έξω κόσμο”. Εκεί μόνο δεν θα χαρακτηρισθείς, δεν θα λογοκριθείς, δεν θα σχολιαστείς, δεν θα σχολιάσεις… εσύ και ο εαυτός σου… Πολύ εγωιστικό ε; Όπως και τα ταξίδια… Πολύ εγωιστικά… Δεν πειράζει θα το ξεπεράσουμε…

Ας αρχίσω να γράφω και βλέπουμε που θα καταλήξουμε. Απλά εύχομαι να μην κλείσετε γρήγορα την οθόνη του υπολογιστή σας (θα χάσετε σας το λέω)…

Και όπως είπε και ο μεγάλος ηγέτης-σωτήρας…πάμε…

Ο Προορισμός…
Ιράν…
Όχι δεν έκανα λάθος αυτός ήταν ο αρχικός προορισμός. Αλλά επειδή η πρεσβεία του Ιράν στην Ελλάδα δεν ήξερε ότι τα χερσαία σύνορα της χώρας τους ήταν κλειστά τους τελευταίους 3 μήνες και θα ήταν κλειστά τουλάχιστο μέχρι τον Ιούλιο που τελειώνουν οι εκλογές, μπήκαμε στην διαδικασία να ψαχτούμε… Ώσπου δέκα μέρες πριν την υποτιθέμενη μέρα αναχώρησης, μας ενημέρωσαν από κάποιο ταξιδιωτικό γραφείο ότι τα σύνορα είναι κλειστά. Δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω γιατί δεν είναι ο κατάλληλος χώρος…

Έπρεπε λοιπόν μέσα σε μια βδομάδα -το πολύ- να βρούμε ένα νέο προορισμό που θα είχε τα εξής χαρακτηριστικά: να μην χρειάζεται χαρτούρα (βίζα, άδεια, διπλώματα, ασφάλεια κ.λ.π), να έχει ήπιο καιρό, να είναι φτηνά και να μπορούμε να ξεκινήσουμε στις 17 Απριλίου και να επιστρέψουμε μετά από 20 μέρες… Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τα είχε μόνο το Μαρόκο…
Νέος προορισμός λοιπόν το: Μαρόκο.

Η Παρέα…
Αλλαγές και σ’ αυτό το κομμάτι φέτος. Για πρώτη φορά θα έπρεπε να κάνω το ταξίδι χωρίς τον αδελφό μου Αντώνη και αυτό για μένα ήταν κάπως…
Πάντα όμως υπάρχει λύση. Αυτή η λύση ακούει στο όνομα Κυριακός… Ανά πάσα στιγμή έτοιμος να κάνει ένα ταξίδι. Λες και δεν αδειάζει ποτέ τις βαλίτσες αυτό το παιδί (παιδί… λέμε τώρα)… Έτσι από την αρχή ήταν μέσα για ένα ταξιδάκι τις συγκεκριμένες ημερομηνίες. Όποτε έχουμε και λέμε:

Ταξιδευτές: Δημήτρης Παπαντωνίου (V-Strom 650)
                   Κυριάκος Αχυρόπουλος (BMW GS 1200 Adventure).

Η Προετοιμασία…
Όλα έπρεπε να γίνουν πολύ γρήγορα. Ευτυχώς πάντα σε κάθε παρέα υπάρχει και ένας αργόσχολος: that’s me. Όποτε άρχισα να διαβάζω οδηγούς, ταξιδιωτικά, χάρτες και αρκετά γρήγορα είχαμε καταστρώσει ένα πλάνο. Το καλό ήταν ότι το μόνο που χρειάζονταν για να πας στο Μαρόκο είναι το διαβατήριο, το οποίο θα πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης τουλάχιστον 6 μήνες μετά την είσοδο σας στην χώρα. Κατά τα αλλά διεθνές δίπλωμα αν θες βγάζεις αλλά δεν στο ζητάει κανείς και η πράσινη κάρτα έχει ισχύ αλλά συνήθως όχι η οδική βοήθεια (αν θέλεις με καμία 50αρια ευρώ κάνεις εκεί). Εμβόλια δεν είναι απαραίτητα συμφώνα με τον διεθνή οργανισμό εμβολίων, βίζα χρειάζεται γι’ αυτούς που θα μείνουν πάνω από 3 μήνες (λες;), όποτε όλα καλά.
Το μόνο που χρειάζεται καλό ψάξιμο είναι τα εισιτήρια πλοίων. Γι’ αυτά θα τα πούμε στο τέλος με λεπτομέρειες.
Μηχανάκια στην πένα λοιπόν και άντε να φύγουμε ρεεεεε…

Πρόγραμμα – Διαδρομή…
Στο επίμαχο θέμα… Πολλοί είναι αυτοί που λένε “έλα μωρέ τι πρόγραμμα πάμε και όπου βγει”. Προσωπικά είμαι της αντίθετης άποψης ή καλύτερα, κάπου στο ενδιάμεσο. Όταν έχεις να διανύσεις 8000 χλμ και πολλά από αυτά σε μια χώρα που δεν είναι και η πιο προηγμένη και όταν έχεις και πολλές ώρες καράβια, είμαι της άποψης ότι πρέπει να υπάρχει ένα πλάνο το όποιο όμως θα έχει κάποια περιθώρια ευελιξίας για τυχόν απρόβλεπτες καταστάσεις. Έτσι λοιπόν αφήσαμε μια μέρα ελεύθερη και από εκεί και περά, η διαδρομή -ειδικά προς τις τελευταίες μέρες- επιδέχονταν πολλές τροποποιήσεις.
Καταλήξαμε λοιπόν στο περίπου και επειδή τα λόγια μεγάλων αντρών πρέπει να επαναλαμβάνονται… λέμε λοιπόν… πάμε…

1η Μέρα
Τέταρτη 17 Απριλίου 2013
Αναχώρηση: 18:00 – Άφιξη: 20:40
Διαδρομή: Λάρισα – Ηγουμενίτσα
Χιλιόμετρα: 277
Συνολικά χλμ: 277

Κάθε χρόνο λέμε τα ιδία και τα ιδία. Τα συναισθήματα κάθε φορά που ξεκινάς τα ιδία: από την μια μεριά το πλάκωμα του αποχωρισμού από την οικογένεια σου και από την άλλη η αρχή καινούργιων εμπειριών και η γνωριμία με νέους κόσμους. Και όπως είπαμε και στην αρχή, αυτά τα ταξίδια είναι εντελώς εγωιστικά και μετά από κάποιες ώρες ψιλοκαταφέρνεις να μπεις στην ψυχολογία του ταξιδίου. Φέτος η γρήγορη προσαρμογή οφείλεται και στο γεγονός ότι η διαδρομή μέχρι τα Γιάννενα -τουλάχιστο- ήταν πανέμορφη. Το χειμωνιάτικο τοπίο έδινε την θέση του στο ανοιξιάτικο και όπως όλοι ξέρετε, αυτή η εποχή δημιουργεί τις πιο όμορφες εικόνες. Όλα βαίνουν καλώς και πολύ χαλαρά φτάνουμε στην Ηγουμενίτσα όπου πίνουμε την μπυρίτσα μας σε όμορφο μπαράκι περιμένοντας με ανυπομονησία το καράβι των 24:00. Η ώρα πέρασε κάνουμε check-in και περιμένουμε στην προβλήτα για επιβίβαση

Να πούμε ότι οι Μινωικές γραμμές έχουν πουληθεί στην Ιταλική εταιρεία Grimaldi. Το καράβι που φτάνει με το όνομα Europa Link είναι απαράδεκτο. Είναι καθαρά καράβι μεταφοράς μόνο φορτηγών και όχι επιβατικού κοινού. Δεν υπήρχαν πουθενά σαλόνια παρά μόνο κάποιες μεμονωμένες θέσεις και κάτι σαν τραπεζαρία. Για καλή μας τύχη δεν υπάρχουν πολλοί επιβάτες, όποτε βολεύουμε τα θεϊκά κορμιά μας (είπατε τίποτα;) σε κάτι στενούς καναπέδες οι οποίοι για το θεϊκό του Κυριάκου έμοιαζαν με σκαμπό (1,95μ/120kg).
Το 1ο βράδυ είναι γεγονός… κοιτάζω την φώτο στο κινητό μου και κοιμάμαι ήσυχα…
Καλή μας νύχτα…

Εντυπώσεις ημέρας: πάντα αυτό το συναίσθημα…
Έξοδα: 39€ βενζίνη (24λτ) – 3,40€ διόδια – 2,5€ μπύρα
Διαδρομή ημέρας: Ε92 – Ε90

2η Μέρα
Πέμπτη 18 Απριλίου 2013
Αναχώρηση: 18:00 – Άφιξη: Άγνωστο
Διαδρομή: Ηγουμενίτσα – Καράβι – Ancona (Italia) – όπου βγει…
Χιλιόμετρα: Άγνωστα
Συνολικά χλμ: Άγνωστα

Τελικά η νύχτα δεν πέρασε και τόσο άσχημα. Το πλοίο είχε αρκετή ησυχία με αποτέλεσμα να κοιμηθούμε αρκετά. Ο πρωινός καφές με θεά την Αδριατική ήταν απολαυστικός. Οι ώρες πέρασαν σχετικά εύκολα μιας και πιάσαμε την κουβέντα μ’ έναν ευχάριστο Έλληνα των Βρυξελλών όπου ήταν ο κλασικός τύπος του «τα ξέρω και τα κάνω όλα τέλεια», όπως και «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω». Ξέρετε, ο παραμυθάς Νίκος Πιλάβιος για τους πιο παλιούς. Τα έλεγε όμως ωραία όποτε δεν κούραζε. Γεια σου ρε Μιλτάρα Ευρωπαίε! Α, μην ξεχάσουμε και τα τέλεια γεμιστά της μαμάς που πραγματικά τα απολαύσαμε στο κατάστρωμα του πλοίου.

Το πλοίο έφτασε με μόνο μίση ώρα καθυστέρηση -μετά από 17 ώρες εν πλω- στο λιμάνι της Ανκόνα. Στις 18:00 ακριβώς βγαίνουμε από το καράβι για το ξεκίνημα του ταξιδίου μας. Έχουμε να καλύψουμε 1200 χλμ μέχρι το λιμάνι του Sete στη Γάλλια. Το πλοίο αναχωρεί την άλλη μέρα στις 21:00 και πρέπει μέχρι τις 19:00 να βρισκόμαστε εκεί για τα διαδικαστικά. Το σχέδιο ήταν να καλύψουμε όλα τα χλμ της Ιταλίας από παράδρομους για να γλυτώσουμε την ακριβή Autostrada (περίπου 80€) και να μπούμε στην Autoroute της Γαλλίας που είναι λίγο πιο φτηνή. Επίσης κάπου θα κάναμε στάση για διανυκτέρευση. Το γνωμικό που λέει «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχεδία ο Θεός γελάει» φαντάζομαι πως όλοι το ξέρετε. Έτσι έγινε ακριβώς και με εμάς. Ενώ ξεκινήσαμε καλά μόλις νύχτωσε μια «άτυχη στιγμή» δικιά μου σ’ ένα κόμβο (γλίστρησε η μπότα στα χαλίκια) είχε σαν αποτέλεσμα να πέσει το μηχανάκι με μηδενική ταχύτητα. Αρχικά είδα ότι είχα ένα σπασμένο αριστερό μπροστινό φλας. Μικρό το κακό λέω. Έλα όμως που το μηχανάκι δεν έπαιρνε μπροστά. Η μίζα δεν έκανε τίποτα. Πάνω στον πανικό δεν σκέφτηκα καθαρά και δεν πρόσεξα το γελοίο της υποτιθέμενης βλάβης (θα το πω παρακάτω). Έτσι από εκεί και περά το μηχανάκι το βάζαμε μπροστά με σπρώξιμο πράγμα που ήταν κουραστικό για τον Κυριάκο που έσπρωχνε αλλά και για το μηχανάκι που έσβηνε σπάνια. Η ψυχολογία μου καταρρακώθηκε βλέποντας το Strom με πρόβλημα. Είναι δυνατόν έλεγα. Τόσα ταξιδιωτικά έχω διαβάσει πρόβλημα σε Strom δεν έχει αναφερθεί πουθενά, σ’ έμενα βρέθηκε να τύχει. Αναπροσαρμογή σχεδίων. Έπρεπε μέχρι το πρωί να έχουμε φτάσει Μασσαλία ή Μονπελιέ να βρούμε μια αντιπροσωπεία της Suzuki να λύσει το θέμα. Δεν μπορούσαμε να ρισκάρουμε να χάσουμε χρόνο σε διανυκτέρευση, γιατί δεν ξέραμε ποσό γρήγορα θα μπορούσε να επισκευαστεί η «βλάβη» (χα χα). Έτσι αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε όλη την νύχτα και όπου βγει. Ας το κάνουμε και αυτό…
Παρόλα τα προβλήματα το ηλιοβασίλεμα ήταν υπέροχο…

Εντυπώσεις ημέρας: Μα βλάβη το Strom!!!
Έξοδα: 20€ βενζίνη (12λτ) – 2€ καφές
Διαδρομή ημέρας: Ιταλία, SS16 (Rimini) – SS9 (Parma) – SS62 (La Specia)

Επόμενη Σελίδα »