Ο “ανώμαλος” γύρος της Κρήτης

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης, Νίκος Μάρκας
Φωτογραφίες: Στέλιος, Νίκος, Κική

Το “ανώμαλος” είναι σχετικό καθώς θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται “ο γύρος της Κρήτης από ανώμαλους”, γιατί περί ανωμαλίας πρόκειται…

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πριν κάμποσα χρονάκια, μια παρέα κουζουλών, συμπεριλαμβανομένου και εμού, είχε δοκιμάσει να κάνει τον γύρο της Κρήτης. Το εγχείρημα είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία και προσωπικά ήταν μια από τις πιο όμορφες περιπέτειές μου με μοτοσυκλέτα. Επιστρέφοντας και κοιτώντας τον χάρτη της διαδρομής μας, είδα ότι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει καλύτερα τον κύκλο του νησιού και είχα κατά νου ότι κάποια στιγμή θα το ξανακάνω. Στην πορεία των χρόνων γνώρισα τον Νίκο και την Κική, σκληροπυρηνικό ζευγάρι από το Ηράκλειο. Ο Νίκος λατρεύει τους χωματόδρομους, είναι τρομερός γνώστης της Κρήτης και πάνω απ’ όλα σιδερόκωλος. Στις συζητήσεις μας, το θέμα “γύρος της Κρήτης” δεν άργησε να πέσει στο τραπέζι και το μόνο που έλειπε ήταν να βρεθεί η κατάλληλη ημερομηνία.

Σωτήριο έτος 2017… ξεσκονίζω το καλεντάρι και βλέπω τριήμερο Αγίου Πνεύματος, αρχές Ιούνη. Τηλέφωνο καπάκι στον Νίκο… πάμε; Σιγά μην πει όχι… Οργάνωση λίγο πιο πάνω από το μηδέν. Τις διαδρομές τις ξέρουμε και απλά λέμε προφορικά θα περάσουμε από εδώ και από εκεί. Ορίζουμε απλά τα σημεία που κατά τη γνώμη μας οριοθετούν την περίμετρο της Κρήτης. Έχουμε μερικές διαφωνίες αλλά θα τα βρούμε στον δρόμο λέμε. Θα ακολουθήσει και η μάχιμη Κική… η Νατάσα δεν μπορεί… κυοφορεί. Δίνουμε ραντεβού Παρασκευή μεσημέρι 2 Ιουνίου στο Ηράκλειο. Αφετηρία μας το φρούριο Κούλε. And so the story goes που λένε και στο Αμέρικα…

Σημείωση: Για την ορθή ανάγνωση των παρακάτω με αυτήν την γραμματοσειρά γράφει ο Στέλιος, ενώ με τα λοξά (γιατί περί λόξας πρόκειται) γράφει ο Νίκος. Καλή σας ανάγνωση…

Παρασκευή 2 Ιουνίου, Ηράκλειο – Ίτανος (224 χλμ)
Πάμε σαν άλλοτε…

Έχω φορτώσει τη μοτοσυκλέτα από το προηγούμενο βράδυ και νωρίς το μεσημέρι τη κοπανάω από την δουλειά και φεύγω σφαίρα για Ηράκλειο. Καταπίνω την αδιάφορη εθνική, φουλάρω βενζίνα και γύρω στις 14:30 καταφθάνω στην καθορισμένη αφετηρία μας, το φρούριο Κούλε…

Μια γουλιά νερό, δύο φωτογραφίες και αναχώρηση με πορεία δυτικά.

Διασχίζουμε το Ηράκλειο και μπαίνουμε για λίγο στην εθνική οδό μέχρι και μετά τα Μάλια. Από εκεί τραβάμε προς Μίλατο. Πριν φτάσουμε όμως κάνουμε μια στάση στο λιμανάκι στο Σίσι για φωτογραφία…

Συνεχίζουμε παραθαλάσσια, για λίγο όμως, καθώς ο Νίκος με ενημερώνει ότι τον παραλιακό δρόμο που ενώνει το Σίσι με την Μίλατο, τον έχει καταλάβει “νόμιμα” ένα ξενοδοχείο.

Έτσι ανηφορίζουμε τη στριφτερή διαδρομή, κατεβαίνουμε Μίλατο, περνάμε από το σπήλαιο Μιλάτου και σύντομα βρισκόμαστε στο πρώτο χωμάτινο κομμάτι της διαδρομής μας, στον δρόμο που περνάει από την εγκαταλελειμμένη μονή του Αγίου Γεωργίου στα Ξερά Ξύλα.

Είχα γράψει και σε παλαιότερο οδοιπορικό ότι από το 1977 μέχρι και το 2006, η μονή, είχε επινοικιαστεί σε βοσκούς, οι οποίοι της προκάλεσαν ανυπολόγιστες καταστροφές.

Το 2006, ο Οργανισμός Διοίκησης Μοναστηριακής περιουσίας απομάκρυνε τους βοσκούς, ξεκινώντας την αναστήλωση της μονής, αλλά ακόμα βρίσκεται σε κακά χάλια.

Λίγο πριν το χωριό Κουρούνες, ο Νίκος μου δείχνει έναν λόφο και με ρωτάει αν έχω ανέβει ποτέ εκεί. Όχι του απαντώ… πάμε μου λέει, έχει ωραία θέα…

Σκαρφαλώνουμε λοιπόν στην κορυφή του Τίμιου Σταυρού και σύντομα μένουμε με τα στόματα ανοιχτά, καθώς υπάρχει τέτοια διαύγεια, που διακρίνουμε καθαρά τον σημερινό μας προορισμό, το ακρωτήριο Σίδερο.

Κλικ για μεγέθυνση

Και αν γυρίσεις το κεφάλι βλέπεις τη Νεάπολη από ψηλά…

Επιστροφή και πάλι στην άσφαλτο και στο ύψος των Κουρούνων, κρατάμε πορεία ανατολικά μέχρι που κατηφορίζουμε προς Βληχάδια…

Συνεχίζουμε παραλιακά, ακολουθώντας την άγρια ακτογραμμή της περιοχής.

Κάπου μπερδευόμαστε για να βρεθούμε μπροστά στο εκκλησάκι-σπηλιά του Αγίου Γεωργίου…

Μεταβολή και σύντομα μπαίνουμε ξανά σε χωματόδρομο με τις εικόνες από το Κρητικό πέλαγος να μοιάζουν λες και έχουν βγει από πίνακα ζωγραφικής…

Ο ορεινός όγκος του Ακρωτηρίου διακόπτει την παραλιακή μας διαδρομή και έτσι ανηφορίζουμε προς Βρουχά όπου ξανασυναντάμε άσφαλτο.

Για λίγο όμως, καθώς μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω μπαίνουμε πάλι σε χωματόδρομο προς το Ακρωτήριο του Αφορεσμένου.

Ο πάντα όμορφος κόλπος του Μιράμπελου μας οδηγεί σε μια σύντομη στάση για φωτογραφίες.

Συνεχίζουμε μέχρι το εκκλησάκι του Άι Γιάννη…

…όπου ο δρόμος διακόπτεται από μια συρμάτινη περίφραξη με πύλη. Ελέγχουμε την περιοχή γύρω-γύρω και βρίσκουμε ένα ελεύθερο μονοπάτι όπου μετά βίας περνάμε και συνεχίζουμε σε έναν εγκαταλελειμμένο χωματόδρομο…

200 μέτρα παρακάτω, να ‘σου και δεύτερο εμπόδιο, μία παχιά μπάρα μας φράζει το δρόμο. Χμμ, μάλλον ΗΘΕΛΕ να μας φράξει το δρόμο γιατί οι μηχανές μας περνάνε εύκολα από το πλάι. Λίγο πέτρινγκ (όπως το στρατιωτικό γόπινγκ) πρώτα…

Κατηφορίζουμε προς τη θάλασσα μέσω ενός όχι και τόσο βατού χωματόδρομου ο οποίος σταματά έξω από τον φάρο.

Κλικ για μεγέθυνση

Ο θρύλος θέλει τη θάλασσα να είναι πάντα ανταριασμένη γιατί στο σημείο αυτό θάφτηκε ο Καϊάφας, ο αφορεσμένος, αφού σταύρωσε τον Χριστό.

Ο φάρος δυστυχώς είναι σε άθλια κατάσταση και αν δεν γίνει κάποια συντήρηση, σύντομα θα τον καταστρέψουν η αλμύρα και οι δυνατοί άνεμοι.

Τι τραβάς και συ με τον/τους κουζουλούς που έμπλεξες…

Επιστροφή προς Πλάκα ακολουθώντας τον όμορφο παραλιακό χωματόδρομο από τον οποίο προσωπικά δεν έχω ξαναπεράσει, καθώς πάντα υπήρχε μια κλειστή μπάρα. Η μπάρα αυτή τη φορά είναι ανοιχτή και ο χωματόδρομος σε άριστη κατάσταση.

Κλικ για μεγέθυνση

H Σπιναλόγκα

Από Πλάκα συνεχίζουμε προς Ελούντα και στο ύψος του Αγίου Νικολάου μπαίνουμε στην καινούργια εθνική καλύπτοντας γοργά μερικά χιλιόμετρα. Παλαιά εθνική και πάλι στο ύψος του χωριού Ίστρο και πορεία δυτικά προς Σητεία.

Στη διασταύρωση για Μόχλο ο Νίκος “διατάζει” στάση για φωτογραφία σε ένα σημείο με θέα ένα λατομείο! “Ρε Νίκο…” “όχι εδώ θέλω φωτογραφία” και κυλάει τη μοτοσυκλέτα με την “όπισθεν” κατηφορικά σε ένα χωματόδρομο για να την στήσει καλύτερα…

Ρε Νίκο… ρε Νίκοοοοοοοο πρόσεχ… και πριν τελειώσει η φράση ο πίσω τροχός έχει φύγει στον γκρεμό… όμως για καλή μας τύχη σταματάει σε κάτι σωλήνες ύδρευσης…

Ευτυχώς που η Κική είχε κατέβει!

Ξεφορτώνουμε το μπαβαρέζικο άτι και το σπρώχνουμε επιτυχώς πίσω στον χωματόδρομο αφού βγάλουμε μερικές φωτογραφίες…

Κατηφορίζουμε προς Μόχλο…

…όπου ο Νίκος σταματά και πάλι για φωτογραφία… με τον κερατά…

Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω ?!?

Την παραλιακή, χωμάτινη και ερημική μας διαδρομή, “διακόπτει” ο Πύργος του Κορνάρου, ο οποίος βρίσκεται κολλητά στην παλιά εκκλησία του Αγίου Αντωνίου.

Ο ναός οικοδομήθηκε κατά πάσα πιθανότητα τη βυζαντινή εποχή ενώ εκείνη την εποχή είχε φτιαχτεί ο πύργος πιθανότατα ως οχυρή κατοικία – πυργόσπιτο ή και για λόγους φρούρησης της περιοχής λόγω συχνών πειρατικών επιδρομών.

Ανηφορίζουμε προς Μυρσίνη…

…και από εκεί προς Έξω Μουλιανά όπου αφήνουμε τον κεντρικό δρόμο για να ακολουθήσουμε έναν τσιμεντόδρομο, ο οποίος μας οδηγεί στην παραλία του Ρίχτη.

Δύο φωτογραφίες, μια δροσερή γουλιά νερό από την πηγή και συνεχίζουμε χωμάτινα και παραλιακά.

Ο δρόμος χειροτερεύει και πάει, μόλις “αφήνει” την ακτογραμμή. Και πάνω που αρχίζει να αγριεύει ο χωματόδρομος, μου σβήνει. Οκ, κανένα πρόβλημα λέω, συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες όταν είναι δικάβαλοι και τριβάλιτσοι σε κάτι ξεχασμένους χωματόδρομους. Έλα μου όμως που δεν παίρνει μπροστά! Νεκρό! Zero, niente, kaputt, τον μπούλο! Ούτε φώτα, ούτε τίποτα! Τι σκατά γίνεται…

Το γυρνάω κατηφόρα, τσουρλάει, βάζω τρίτη, αφήνω συμπλέκτη, παίρνει. Ουφ, γλιτώσαμε το κάμπινγκ στη μέση του πουθενά (για οδική εδώ που είμαστε, ούτε για αστείο). Και ενώ το γερμανικό πάντσερ (λέγε με BMW) προχωράει ακάθεκτο, το βρετανικό εσώρουχο, εχμ Triumph, μένει πίσω. Σταματάω, ακούω κάτι κόρνες, γυρνάω και βλέπω το καμάρι της αυτοκρατορίας ξάπλα! Κική, κατέβα να κάνω στροφή!

Το απογευματινό μας πρόγραμμα γυμναστικής περιλαμβάνει σήκωμα μοτοσυκλέτας βάρους 2 τόνων και κάτι ψηλά… τόσο μας φάνηκε…

Κική άσε την φωτογραφική και σπρώχνε…

1-1 λοιπόν το ματς και το ντέρμπι συνεχίζεται… ακόμα στο πρώτο ημίχρονο είμαστε.

Εντωμεταξύ, εννοείται πως το BMW ξαναέσβησε…

Οκ, σηκώσαμε το βρετανικό μαστόδοντο, άντε εγώ να προσπαθώ να πάρω φόρα σε ένα “χωματόδρομο” σε κακό χάλι για να βάλω μπρος το κατσίκι…

Αν και ο Βρετανός βάζει τα δυνατά του, ο αξιόπιστος Γερμανός είναι έτοιμος για το απόλυτο σκορ της εγκατάλειψης με εμένα να ιδρώνω από το άγχος. Θα εγκαταλείψω;

Ευτυχώς ο γερμανικός ποιμενικός (μόνο γερμανικούς ποιμενικούς μπορεί να δεις κανείς σε αυτό το μέρος) παίρνει μπροστά και συνεχίζουμε προς Παπαδιόκαμπο με τα χρώματα του ήλιου που δύει να ομορφαίνουν “επικίνδυνα” τη διαδρομή μας.

Άντε πάλι, που έμεινε ο Στέλιος, ρε Κική, ούτε συνεργείο θα βρούμε ανοικτό, ούτε καν θα βλέπω για να μαστορέψω μόνος μου!

Κάτσε ρε, είμαι ρομαντικό αγόρι… άσε να πάρω καμιά φωτογραφία για να λέω τι ωραία που περάσαμε. Μην τιναχτείς μόνο γιατί με την σκόνη που θα σηκώσεις θα μου κρύψεις το ηλιοβασίλεμα…

Σύντομα πιάνουμε άσφαλτο και γοργά φτάνουμε Σητεία. Ψώνια σε τοπικό σούπερ μάρκετ για Κική και Στέλιο, μαστορέματα για εμένα. Και voilà, το έφτιαξα το BMW! Διάγνωση: λασκαρισμένος πόλος μπαταρίας (εγώ φταίω), κατάλοιπο από ένα περιπετειώδες ταξίδι στα Βαλκάνια.

Όλα καλά λοιπόν, νύχτα πλέον, το ταξίδι συνεχίζεται, αλλά πρώτα θα κάνουμε μία στάση για ανεφοδιασμό υγρών καυσίμων για τις μοτοσυκλέτες και στερεών για τους αναβάτες. Δεν είμαι σίγουρος για την ποιότητα του καυσίμου, αλλά τα σουβλάκια που ρίξαμε στα στομάχια μας σίγουρα ήταν άθλια. Ευτυχώς τα πνίξαμε με μερικές μπύρες…

Για μία ακόμα φορά, την διαδρομή Σητεία – Βάι την κάνω βράδυ και ομολογώ ότι είναι ολίγον τρομαχτική. 22:45 φτάνουμε επιτέλους στην Ίτανο, δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο και ξεκινάμε να στήνουμε τις σκηνές μας. Σύντομα (και αφού κλασικά περνάει ένα Jimny του τοπικού “φύλακα” για τσεκ) αράζουμε στην “καβάτζα του ψαρά” και απολαμβάνουμε το ρακομελάκι μας.

Πριν την πέσουμε για ύπνο, στρέφουμε τους φακούς μας προς τ’ αστέρια…

Καληνύχτα από το πολλών αστέρων ξενοδοχείο μας…

Επόμενη Σελίδα »