Στην αρχαία Ελλάδα μιας γειτονικής χώρας

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Μαρίνα Σπυριδάκη, Κούλα Γδοντάκη, Στέλιος Μαυριγιαννάκης, Μανώλης Κουρκουνάκης
Βίντεο: Αντιγόνη Σηφαλάκη

Πριν την πρώτη μιζιά
Έχω συνηθίσει πια να κάθομαι αρκετή ώρα μπροστά σε μια λευκή οθόνη προσπαθώντας κάθε φορά να χωρέσω όλα όσα έζησα σε μερικές γραμμές που ονομάζουμε πρόλογο. Μετά από τόσα εκδρομικά έχω πια συνειδητοποιήσει ότι αυτό το πράγμα είναι αδύνατο… αλλά εγώ συνεχίζω να κοιτάζω επίμονα αυτήν τη λευκή οθόνη. Για κάποια ώρα δεν ξέρω τι να πρωτογράψω και τι να πρωτοπώ, ώσπου ξάφνου το μυαλό μου μάλλον κάνει επανεκκίνηση και μπαίνει σε μια συχνότητα όπου και απομονώνει ότι άλλο γίνεται γύρω του. Και εκείνη τη στιγμή αρχίζω να ξεφορτώνω όπως θα κάνω και τώρα…

Η φετινή παρέα ήταν εντελώς αναβαθμισμένη. Μετά την απουσία ενός έτους ο Στέλιος με την Αντιγόνη (V-Strom 650) επέστρεψαν δριμύτεροι, ενώ προστέθηκαν 2 ακόμα ζευγάρια με αντίστοιχες μοτοσυκλέτες. Ο Γιάννης με την Μαρίνα (BMW F800 ST) και ο Μανώλης με την Κούλα (V-Strom 650). Τελευταίος και καταϊδρωμένος, η αφεντιά μου με TDM 900.

Πριν αρχίζω την περιγραφή θα δώσω μια σύντομη απάντηση στην πιο σύνηθες ερώτηση που ακούω αφότου επέστρεψα και ίσως να λύσει και την δική σας απορία… «Η Τουρκία είναι ασφαλή χώρα για να ταξιδέψει κανείς και οι Τούρκοι είναι υπερβολικά φιλόξενος λαός… ακόμα και για τους Έλληνες».

2 Αυγούστου, Χανιά – Πειραιάς
Κυριακή γιορτή και όλοι… ή μάλλον όχι όλοι, καθώς οι 5 από τους 7 συνταξιδιώτες έδωσαν το παρόν στο προκαθορισμένο ραντεβού, έξω από το κατάστημα GAS για τις κλασσικές φωτογραφίες αναχώρησης. Απόντες ο Γιάννης με την Μαρίνα οι οποίοι έχουν ξεκινήσει το ταξίδι τους 2 μέρες νωρίτερα, λόγω κάποιων οικογενειακών υποχρεώσεων του Γιάννη.

Αποχαιρετάμε τους λίγους φίλους που έχουν μαζευτεί για να μας ευχηθούν καλό ταξίδι και τραβάμε προς το λιμάνι της Σούδας για να επιβιβαστούμε στο καράβι. Τακτοποιούμαστε και οδεύουμε για το καθιερωμένο τελετουργικό μας (μπύρες συν ευχές για καλό ταξίδι).

Καθ’ οδόν το τηλέφωνο χτυπάει… Στην άλλη πλευρά ο Γιάννης ο οποίος ήδη βρίσκεται Αλεξανδρούπολη… Ο Στέλιος χλομιάζει… Οι υπόλοιποι τον κοιτάμε μες τα μάτια και απ’ τα χείλη του ακούμε τα εξής… «Δεν παίρνει μπροστά;» «Δηλαδή τι ακριβώς σου παρουσιάζει;»… Το χρώμα στο πρόσωπο του Στέλιου επανέρχεται… «Έλα ρε, ο αισθητήρας του σταντ είναι… τσέκαρε το και θα πάρει μπροστά»…

Οι τηλεφωνικές διαβουλεύσεις συνεχίζονται για λίγες ώρες ακόμα. Το πρόβλημα είχε εντοπιστεί τηλεφωνικά και είχε βρεθεί λύση. Ο Γιάννης θα επισκεπτόταν την επόμενη το εξουσιοδοτημένο συνεργείο της BMW στην Ξάνθη (Αλεξανδρούπολη δεν έχει) για περαιτέρω έλεγχο.

Εμείς επιστρέφουμε στις μπύρες και γρήγορα στα κρεβάτια μας καθώς η μέρα προμηνύεται βάρβαρη αύριο.

3 Αυγούστου, Πειραιάς – Αλεξανδρούπολη (830 χιλ)

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Το καράβι δένει στις 6:00, αποβιβαζόμαστε τάχιστα και αναχωρούμε στις 6:15 με στόχο να περάσουμε το Θεσσαλικό κάμπο όσο πιο νωρίς γίνεται, για να γλιτώσουμε απ’ την ζέστη. Κάνουμε στάσεις ανά 200 περίπου χιλιόμετρα για ανεφοδιασμό και ξεμούδιασμα. Στην 2^η στάση επικοινωνούμε με τον Γιάννη ο οποίος είναι ήδη στο συνεργείο της BMW στην Ξάνθη. Δεν υπάρχει ανταλλακτικό στο εν λόγο κατάστημα και ίσως χρειαστεί να το πάρουμε καθ’ οδόν απ΄ την Θεσσαλονίκη. Φεύγουμε σφαίρα. Νέο τηλέφωνο έξω απ΄ την Θεσσαλονίκη… δεν υπάρχει ούτε εκεί το ανταλλακτικό αλλά η βλάβη επιδιορθώθηκε… Το καλώδιο του αισθητήρα είχε φαγωθεί και δεν έκανε επαφή. Αφαιρέθηκε, επιδιορθώθηκε και επανατοποθετήθηκε επιτυχώς όπως έδειξε η συνέχεια της εκδρομής μας.

Συνεχίζουμε από Εγνατία προς Αλεξανδρούπολη. Όμορφη διαδρομή αλλά πολύ ζέστη… Δεν υπάρχει ουδέ μια σκιά για στάση… ούτε καν ένα βενζινάδικο… Μέχρι και για ανεφοδιασμό αναγκαζόμαστε και βγαίνουμε εκτός της.

Εν τέλει φτάνουμε στον προορισμό μας γύρω στις 16:30. Μετά από λίγο ψάξιμο βρίσκουμε το ξενοδοχείο μας (Hotel Okeanis) και τακτοποιούμαστε τάχιστα. Η κούραση απ’ τα πολλά χιλιόμετρα μας οδηγεί σε σύντομο ύπνο και στη συνέχεια κατηφορίζουμε προς την παραλία για μάσα. Η εξαδέλφη της Μαρίνας μας έχει συστήσει το Porto Elia, μια ψαροταβέρνα πάνω στην παραλιακή. Νόστιμο φαγητό και όμορφη θέα μας κρατούν παρέα το τελευταίο μας βράδυ επί Ελληνικού εδάφους.

Επόμενη Σελίδα »