2ο motoadv.gr meeting – Σουβλίζοντας (σ)την Πίνδο

10 Απριλίου 2015, Κάτι κουρασμένα παλικάρια
Αθήνα – Τζουμέρκα (χλμ 550)

Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν καταφέρνω να κλείσω μάτι (δεν φταίει το κρεββάτι σου Γιάννη, τα γεράματα φταίνε). Σηκώνομαι κομμάτια και σύντομα βρισκόμαστε στο δρόμο προς το προκαθορισμένο μας ραντεβού, στα μακ ντόναλτς πάνω στην εθνική. Ως γνήσιος “επαρχιώτης” τα κάνω μαντάρα και μπαινοβγαίνω στην Αττική οδό πληρώνοντας συνεχώς διόδια…

Οι ρέστοι της παρέας είναι ήδη εκεί και μετά από ένα καφέ στο πόδι (κυριολεκτικά, καθώς μου έπεσε όλος στο πόδι!), την κάνουμε με πορεία βόρεια. Βαρετή εθνική μέχρι και το ύψος της Λαμίας, η οποία θα σπάσει με την ανάβαση του Δομοκού.

Ένα υπερφορτωμένο αγροτικό παραλίγο να ανακόψει απότομα την πορεία μου, καθώς σε μια κλειστή στροφή τα κλαδιά που προεξείχαν από την καρότσα του, βρέθηκαν στο ρεύμα μου και πέτυχαν τον καθρέφτη μου, αλλά ευτυχώς παρά την παρατιμονιά κατάφερα να μείνω όρθιος.

Από Καρδίτσα τραβάμε προς Μουζάκι και από εκεί αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε στην Πίνδο. Το τοπίο αρχίζει να οργιάζει δίπλα μας…

Στην Αργιθέα κάνουμε μια στάση για να απολαύσουμε την “άγρια θέα” αλλά και το καφεδάκι μας, συντροφιά με την ξυλόσομπα και τους λιγοστούς θαμώνες του καφενέ.

Κουδούνι προβάτου στο σκύλο… για να μην τον χάσεις ποτέ…

Πλήρεις καφεΐνης, επιστρέφουμε στις μοτοσυκλέτες και συνεχίζουμε κάνοντας μια στάση στην Λιασκοβίτικη καμάρα (ή γεφύρι του Πετρωτού) το οποίο είναι χτισμένο σε ένα πλήρως ημικυκλικό τόξο.

Μερικές φώτο αργότερα συνεχίζουμε την μαγευτική διαδρομή μας, η οποία μας οδηγεί πάνω από το φράγμα του Αχελώου.

Τα συνεχόμενα τούνελ και ο φιδίσιος δρόμος μας οδηγούν σύντομα δίπλα στον Αχελώο, τον οποίο διασχίζουμε και συνεχίζουμε την ανάβαση.

Το τοπίο, η διαδρομή, η παρέα κάνουν τα μέγιστα για να εξιτάρουν όλες τις αισθήσεις αλλά… η κούραση -από το πολύ φόρτο των τελευταίων ημερών σε συνδυασμό με την χτεσινή αϋπνία- κάνει την εμφάνιση της. Τα μάτια αρχίζουν να γίνονται βαριά και σύντομα με οδηγούν να κάνω νόημα στην παρέα για στάση.

Μισή ώρα στο παγκάκι κάτω από το πλάτανο στην πλατεία του χωριού Επάνω Σέση ήταν αρκετή για να ανακτήσω δυνάμεις και έτσι σύντομα βρισκόμαστε και πάλι στο δρόμο.

2nd motoadv.gr sleeping 😉

Ακολουθούμε μια μαγική διαδρομή η οποία διασχίζει το χωριό Καταρράκτες και καταλήγει στους… καταρράκτες.

Δυστυχώς το νερό που ρίχνουν είναι λιγοστό και με την πρώτη μακρινή ματιά δεν καταφέρνουν να μας εντυπωσιάσουν. Πλησιάζοντας όμως πιο κοντά το θέαμα είναι μαγικό με τον 35μετρο καταρράκτη να μας αφήνει με τα στόματα ανοικτά.

Το καταφύγιο Μελισσουργών δεν απέχει πολύ. Ο ήλιος που οδεύει πίσω από τα βουνά των Τζουμέρκων δίνει μια όμορφη πινελιά στα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής.

Στο καταφύγιο γίνεται ολίγον χαμός. Ευτυχώς ο Κώστας έχει προβλέψει και έχει κρατήσει ένα δωμάτιο που χωράμε και οι εφτά μας. Τακτοποιούμαστε τάχιστα και… τα υπόλοιπα θα σας τα πουν οι ρέστοι γιατί εγώ λιποθύμησα από την κούραση…

Απουσία προέδρου (τι προέδρου και μλκς λέτε ρε, θα μας πάρουν με τα γιαούρτια) η βραδιά συνεχίζεται μαγικά, με την παρέα να μαζεύεται στον κεντρικό χώρο του καταφυγίου, δίπλα στο τζάκι. Εκεί με τη συνοδεία φαγητού και ζωντανής μουσικούλας κουβεντιάζουμε και χαζολογάμε για αρκετή ώρα και ενώ η κούραση γίνεται σιγά-σιγά εμφανής πραγματικά δεν θέλουμε να πάμε για ύπνο.