2ο motoadv.gr meeting – Σουβλίζοντας (σ)την Πίνδο

11 Απριλίου 2015, Στης Πίνδου τις κορφές
Τζουμέρκα – Βοβούσα (χλμ 281)

Οι μπαταρίες γέμισαν και πουρνό-πουρνό χαζεύω την θέα από το καταφύγιο. Το καφέ-εστιατόριο-από-όλα-έχει-ο-μπαξές δεν έχει ανοίξει ακόμα και έτσι σβήνω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες παίζοντας με τον φακό μου.

Κλικ για μεγέθυνση

Μετά από καμιά 100ρια μάπα και 2 καλούτσικες φώτο, επιστρέφω στο καφέ και σιγά-σιγά κάνουν την εμφάνιση τους και οι ρέστοι της παρέας. Στα κλασικά πρωινά πειράγματα πρωταγωνιστεί η αφεντιά μου που “λιποθύμησε” εψές. Λάζαρο με ανέβαζαν, παππού με κατέβαζαν… γι αυτό είναι οι φίλοι άλλωστε…

Μετά το πέρας των πειραγμάτων, φορτώνουμε τις μοτοσυκλέτες μας και αναχωρούμε τάχιστα, καθώς η σημερινή μέρα προμηνύεται βάρβαρη μεν, μαγευτική δε…

Πορεία βορειοδυτικά και σύντομα τα μαγευτικά Αθαμανικά όρη (Τζουμέρκα) που ορθώνονται από πάνω μας, μας κάνουν να σταματήσουμε για μερικές φωτογραφίες.

Συνεχίζουμε βόρεια μέχρι το πέτρινο γεφύρι της Κηπίνας, πάνω από τον Καλαρρύτικο ποταμό (παραπόταμος του Αράχθου).

Βρείτε τον υψοφοβικό και κερδίστε…

Ακολουθεί το “ελληνικό Stelvio” όπως το είχα ονομάσει σε παλιότερο μου ταξιδιωτικό. Χίλιες και μία φουρκέτες που οδηγούν προς τα Γιάννενα.

Δίπλα σε κάποια φουρκέτα, υψώνεται το παρακάτω εντυπωσιακό μνημείο, εις μνήμη των 29 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους σε ένα από τα πιο τραγικά τροχαία δυστυχήματα επί γιαννιώτικου εδάφους.

Τα 29 κυπαρίσσια, ένα για κάθε νεκρό και το άγαλμα από τσαλακωμένη λαμαρίνα θα θυμίζουν το τραγικό τροχαίο όπου το λεωφορείο της γραμμής έπεσε στον γκρεμό στις 22 Δεκεμβρίου του 1958.

«Έπρεπε να κάνω κάτι που θα θύμιζε τη θυσία των ανθρώπων αυτών. Ένα συμπιεσμένο αυτοκίνητο που μεταμορφώνεται σε έναν άγγελο, σε έναν σταυρό ή σε έναν χάρο» αναφέρει ο κ. Παπαγιάννης εξηγώντας το σκεπτικό της δημιουργίας του γλυπτού.

Κατηφορίζουμε για να βρεθούμε έξω από τα Γιάννενα και από εκεί μπαίνουμε για λίγο στην Εγνατία την οποία και ακολουθούμε για μερικά χιλιόμετρα. Βγαίνουμε στην έξοδο προς το χωριό Ποτάμια (Ανατολικό Ζαγόρι) και σύντομα σταματάμε δίπλα στην γέφυρα του Καμπέρ – Αγά ή Καμπέραγα.

Το γεφύρι χτίστηκε πάνω από το Ζαγορίτικο ποταμό από τον Οθωμανό Καμπέρ-Αγά, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης (τσιφλικάς) της περιοχής Μηλιωτάδων. Είναι μονότοξο με τρία ακόμη ανακουφιστικά τόξα (καμάρες), κατασκευασμένο με την χαρακτηριστική γκρίζα πέτρα της περιοχής και αποτελεί μοναδικό δείγμα της αρχιτεκτονικής των μαστόρων του τόπου.

Η είσοδος μας στην ευρύτερη περιοχή των Ζαγορίων επιβραβεύεται με εικόνες απείρου κάλλους.

Διασχίζουμε το μαρτυρικό χωριό Δόλιανη, όπου καταστράφηκε -πυρπολήθηκε- από τους Γερμανούς το 1943, με συνέπεια την καταστροφή 93 πετρόκτιστων σπιτιών. Το χωριό διατηρεί πολλά πράγματα από την παλιά του αίγλη, όπως τα ωραία του λιθόστρωτα, τις πέτρινες βρύσες, το χαγιάτι της εκκλησίας και το καμπαναριό της.

Ο φιδίσιος δρόμος μας οδηγεί στο χωριό Κήποι, ξυπνώντας μου παλιές αναμνήσεις. Μόλις διασχίζουμε το χωριό σταματάμε να χαζέψουμε το εντυπωσιακό γεφύρι του Κοντοδήμου.

Το γεφύρι χτίστηκε στη χαράδρα του μικρού Βίκου, το 1753, από τον Τόλη Κοντοδήμο, απ’ τον οποίο πήρε το όνομα του. Είναι γνωστό και ως Λαζαρίδη από τον δάσκαλο Κώστα Λαζαρίδη ο οποίος κατάγεται από το κοντινό χωριό Κουκούλι.

Λίγο παρακάτω σταματάμε στο μοναδικό τρίτοξο γεφύρι της περιοχής, γνωστό και ως Πλακίδα ή Καλογερικό. Αρχικά το γεφύρι ήταν ξύλινο αλλά μετατράπηκε σε πέτρινο το 1814 με χορηγία του ηγούμενου του μοναστηριού των Κήπων Σεραφείμ, εξού και η ονομασία του «Καλογερικό». Το όνομα «Πλακίδα» δόθηκε το 1865 όταν επισκευάστηκε από τον Αλέξη Πλακίδα.

Ακολουθεί το γεφύρι του Κόκκορη ή αλλιώς Νούτσου το οποίο πρωτοχτίστηκε το 1750 με χρήματα του Κοντοδήμου Νούτσου αλλά πολλές ήταν οι φορές που χρειάστηκε να επισκευαστεί ή και να χτιστεί απ’ την αρχή. Ένας απ’ τους πολλούς συντηρητές, ήταν και ο Γρηγόρης Κόκκορης, απ’ τον οποίο πήρε και την ονομασία του.

Κλικ για μεγέθυνση

Τα στομάχια διαμαρτύρονται και ο Κώστας μας οδηγεί στους Ασπράγγελους, στην Βιργινία για να σβήσουμε τις στομαχικές μας ανησυχίες. Πανέμορφος χώρος, φτιαγμένος με πολύ μεράκι και γούστο…

Η μάσα λαμβάνει τέλος και καβαλάμε γοργά στις μοτοσυκλέτες καθώς έχουμε αρκετά χιλιόμετρα μπροστά μας. Πορεία αρχικά προς Τσεπέλοβο και από εκεί προς το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας.

Ενδιάμεσα θα κάνουμε μια μικρή στάση στην Σαρακατσάνικη Στάνη ή “Γυφτόκαμπος” όπως είναι ευρέως γνωστός, όπου βρίσκεται κοντά στο χωριό Σκαμνέλι και αποτελεί πιστή αναπαράσταση σαρακατσάνικου εποχικού οικισμού. Καλύπτει συνολική έκταση 16 στρεμμάτων και περιλαμβάνει σε φυσικό μέγεθος τα «κονάκια» (αχυρένιες καλύβες που χρησιμοποιούνταν ως κατοικίες ή εργαστήρια), τον «οβορό» και το «γρέκι» (χώροι φύλαξης των ζώων). Ανάλογα με τη χρήση του, κάθε κονάκι είναι εξοπλισμένο με τα αντίστοιχα αντικείμενα της καθημερινής ζωής, από κρεβάτια μέχρι σκεύη μαγειρικής, αργαλειό και εργαλεία τυροκομίας.

Δυστυχώς, λόγω της εποχής, η στάνη είναι κλειστή, έτσι αρκούμαστε σε μερικές φωτογραφίες απ’ έξω πριν συνεχίσουμε βόρεια προς Παλαιοσέλλι. Λίγο πριν το χωριό κάνουμε μια στάση για να θαυμάσουμε το μεγαλείο της φύσης που ακούει στο όνομα Αώος ποταμός…

Συνεχίζουμε προς το χιονοδρομικό και το τοπίο σύντομα ντύνεται στα άσπρα…

Κλικ για μεγέθυνση

Διασχίζουμε το χιονοδρομικό και κατηφορίζουμε για να “χωθούμε” στον Εθνικό Δρυμό της Πίνδου, την Βάλια Κάλντα.

Υπέροχες εικόνες που συνδυάζονται όμορφα με την δύση του ηλίου…

Κλικ για μεγέθυνση

Βράδυ πια, φτάνουμε στο καταφύγιο Βάλια Κάλντα, λίγο έξω από το χωριό Βοβούσα. Εκεί μας περιμένουν ο Γιάννης με τον αδελφό του Γιώργο, οι οποίοι κατάφεραν και μπήκαν στο βαπόρι από Ηράκλειο για Πειραιά χτες το βράδυ και ο Κωνσταντίνος με την Ευαγγελία. Το ήσυχο καταφύγιο δεν αργεί να γεμίσει από γέλια, φωνές και πειράγματα.

Αργά -μιας και η αυριανή μέρα είναι ελεύθερη- οδεύουμε στις κουκέτες μας για ξεκούραση.