4ο motoadv.gr meeting – Στο βουνό των Κενταύρων

Κυριακή 1 Μαΐου 2022
Κυκλώνοντας το Πήλιο
Διαδρομή: Τζαγκαράδα – Αλογοπόρος – Τρικέρι – Αγία Κυριακή – Λαύκος – Νέα Λεχώνια – Μηλιές – Τζαγκαράδα (χλμ: 206)

Το πρωινό μας βρίσκει στο ίδιο τραπέζι απολαμβάνοντας τον καφέ μας παρέα με ιστορίες, μέχρι η ατάκα του Δημήτρη να μας απογειώσει από τις καρέκλες μας. Εντ δε στορι γκόους λάικ δις:

– Στέλιος (σε ρόλο καφετζή): Πως πίνεις το καφέ σου Δημήτρη;
– Δημήτρης: Γεωργία! Πως πίνω τον καφέ μου;

Άντε να φύγουμε… αλλά πριν ας στήσουμε τις καλές μας για μια φωτογραφία…

Πορεία νότια λοιπόν και αφού διασχίζουμε όλη την Τσαγκαράδα, βρισκόμαστε να απολαμβάνουμε το Αιγαίο από ψηλά…

Από την ανατολική πλευρά κινούμαστε προς την δυτική, ορεινά αρχικά…

και στη συνέχεια παραθαλάσσια. Το τοπίο θυμίζει αρκετά Κρήτη, όπως αναφέρουν πολλοί, με μικρές διαφορές. Έχει σίγουρα πολύ περισσότερο πράσινο και οι ελιές εδώ, βρέχονται από το κύμα. Αλατσοελιές που λέμε και στην Κρήτη 😉

Λίγο πριν φτάσουμε στο Τρικέρι, στρίβουμε δεξιά προς Αλογοπόρο με σκοπό να δούμε το Παλαιό Τρικέρι από απόσταση.

Το Παλαιό Τρίκερι ή Κικύνηθος όπως ήταν η αρχαία ονομασία του, είναι μια μικρή νησίδα στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου με έκταση μόλις 2,47 τ.χλμ.
Στο νησί, εκτός από τον μικρό ομώνυμο οικισμό, βρίσκεται και το μοναστήρι της Παναγιάς Ευαγγελίστριας, χτισμένο τον 19ο αιώνα. Το μοναστήρι υπήρξε τόπος εξορίας γυναικών την περίοδο του εμφυλίου όπου, λέγεται, ότι από κει έχουν περάσει πάνω από 5.000 γυναίκες πολιτικοί εξόριστοι.

Την πιο ωραία θέα προς το νησί την έχεις από ένα άνοιγμα των δέντρων στο δρόμο που οδηγεί στον Αλογοπόρο, στο λιμανάκι προς το νησί δηλαδή.

Κλικ για μεγέθυνση

Χρόνο για βαρκάδα δεν έχουμε, έτσι συνεχίζουμε προς Τρικέρι όπου και κάνουμε στάση μόλις το περάσουμε για να απολαύσουμε την πανοραμική θέα προς τον Παγασιτικό κόλπο.

Στα αριστερά μας η Εύβοια, στο κέντρο διακρίνεται το Ακρωτήριο Σταυρός, ενώ στα δεξιά μας το μάτι φτάνει μέχρι την ακτογραμμή και τις παραλίες του Πτελεού. Μαγεία…

Κλικ για μεγέθυνση

Επόμενος σταθμός το γραφικό ψαροχώρι της Αγίας Κυριακής που μας καλωσορίζει αρχικά με ένα φίσκα νεώριο και στην συνέχεια με μια φίσκα από κόσμο ακτογραμμή. Τα χρώματα και η αρχιτεκτονική του χωριού, θυμίζουν έντονα κάποιο από τα νησιά του Αιγαίου.

Πάμε για μεταβολή αλλά ο Μανώλης -ο οποίος είχε ξαναβρεθεί στην περιοχή πριν λίγο καιρό- μας κάνει νόημα ότι ο δρόμος πια περνάει. Παραλίγο να περάσουμε μέσα από τα σπίτια, αλλά όντως περνάει…

Ο δρόμος μας οδηγεί λίγο μετά το Τρικέρι και από εκεί ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο που μας έφερε εδώ, μέχρι την Μηλίνα, όπου και ανηφορήζουμε την γραφική διαδρομή προς Λαύκο.

Ο Λαύκος είναι χτισμένος στα 310μ υψόμετρο και προσφέρει πανοραμική θέα προς τον Παγασητικό κόλπο. Η θέση του αυτή φημολογείται ότι ευθύνεται και για την ονομασία του χωριού η οποία προέρχεται από την λέξη “γλαύκος” που σημαίνει καθαρός, φωτεινός, όπως και ο ορίζοντας του Λαύκου.

Οι πετρόχτιστες πλατείες του και τα όμορφα σοκάκια του μας κρατάν απασχολημένους για αρκετή ώρα…

Στη συνέχεια κατηφορίζουμε προς την δυτική ακτογραμμή του Πηλίου. Μου είχαν πει ότι είναι αδιάφορη και είχαν δίκιο. Δεν συγκρίνεται με τίποτα με τις διαδρομές που βρίσκονται στα ανατολικά.

Φτάνοντας στα Άνω Λεχώνια στρίβουμε προς Μηλιές ακολουθώντας μια όμορφη, στριφτερή και κατάφυτη διαδρομή.

Στάση στις Μηλιές για χαζολόγημα και ένα καφέ. Το χωριό τίγκα στην κίνηση, οι μυρωδιές από τις ταβέρνες μας τρώνε την μύτη, αλλά έχουμε ακόμα προμήθειες για να φουλάρουμε την ψησταριά και σήμερα, έτσι προσπαθούμε να μείνουμε νηφάλιοι.

Το χωριό λέγεται ότι ιδρύθηκε από κατοίκους του χωριού Μηλιές Ευβοίας, οι οποίοι έφυγαν από εκεί για να γλιτώσουν από επιθέσεις πειρατών. Είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του Άνθιμου Γαζή και του Γρηγόριου Κωνσταντά, οι οποίοι ίδρυσαν, το 1814, τη σχολή «Ψυχής Άκος», γνωστή και ως Σχολή των Μηλεών, η οποία αποτέλεσαι σημαντική πνευματική εστία της εποχής και κέντρο του απελευθερωτικού αγώνα του 1821. Σήμερα λειτουργεί ως βιβλιοθήκη με σπάνια βιβλία και ιστορικά κειμήλια.

Κλικ για μεγέθυνση

Το πιο γνωστό αξιοθέατο του χωριού είναι «Το τραινάκι του Πηλίου», ή όπως είναι κοινώς γνωστό «ο Μουτζούρης», το οποίο χαρακτηρίστηκε ως διατηρητέο ιστορικό μνημείο το 1985.

Δίπλα ακριβώς στο σταθμό δεσπόζει ο παλιός νερόμυλος του χωριού. Πια είναι καλυμμένος με ένα τεράστιο κισσό με ένα χαρακτηριστικό μπαλκόνι να αιωρείται πάνω από το ρέμα. – Κλικ για μεγέθυνση

Ο σιδηρόδρομος κατασκευάστηκε σε δύο στάδια, μεταξύ του 1894 και του 1903 και αρχικά ένωνε τον Βόλο με το χωριό Μηλιές. Αρχιτέκτονας ήταν ο Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο ντε Κίρικο (πατέρας του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο) ο οποίος ανέλαβε το σχεδιασμό και την επίβλεψη των έργων στην περιοχή του Πηλίου.

Το έργο αυτό, χρειάστηκε αρκετά μεγάλο διάστημα, για να υλοποιηθεί, καθώς ήταν αναγκαία η ανοικοδόμηση εννέα πέτρινων γεφυριών (δίτοξων, τρίτοξων, τετράτοξων και μιας πεντάτοξης), μιας ακόμα μεταλλικής γέφυρας πολλών τοίχων αντιστήριξης, δύο σηράγγων, αντερεισμάτων και εναέριων πεζογεφυρών.

Η μεταλλική γέφυρα, ονομάζεται, τώρα πια, “Γέφυρα ντε Κίρικο” (προς τιμήν του σχεδιαστή της), βρίσκεται στο ύψος του χειμάρρου Ταξιάρχη και έχει την ιδιομορφία της καμπύλωσης της γραμμής στον ευθύγραμμο δρόμο.

Ένα ακόμα μοναδικό στοιχείο του Μουντζούρη είναι το πλάτος των γραμμών του που είναι μόλις 60 εκατοστά, το οποίο είναι ένα από τα στενότερα στον κόσμο.
Η γραμμή λειτουργεί ακόμα και σήμερα ενώνοντας τα Άνω Λεχώνια με τiς Μηλιές σε μια διαδρομή που διαρκεί περίπου 90 λεπτά. Αν ποτέ κάνετε την διαδρομή, μην παραλείψετε να δείτε την χειροκίνητη περιστροφή του, στο σταθμό στις Μηλιές.

Επιστροφή προς Τσαγκαράδα με μια μεσοστάση σε ένα σημείο με καταπληκτική θέα…

Πίσω στο κατάλυμα όπου ακολουθούμε την «συνήθεια που έγινε λατρεία»: Άναμμα ψησταριάς, μπύρα από το ψυγείο ακριβώς δίπλα και άραγμα στο κιόσκι για να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε χτες.

Η ατάκα της βραδιάς πάει στον Δημήτρη: «Χτες ξεκίνησα με το παντελόνι της μηχανής, σήμερα μου χωρούσε μόνο το τζιν, αύριο με βλέπω να γυρίζω με την φόρμα…»

Διπλό το χτύπημα, μετά την πρωινή του ατάκα 😉