4ο motoadv.gr meeting – Στο βουνό των Κενταύρων

Δευτέρα 2 Μαΐου 2022
Motoadv 4 – Η επιστροφή 😉
Διαδρομή: Τζαγκαράδα – Μυλοπόταμος – Φακίστρα – Πειραιάς (χλμ: 399)

Το πρωινό μας είναι κάπως μουντό. Ο λόγος είναι ότι κάποιοι απ’ την ομάδα θα πρέπει να αποχωρήσουν λόγω υποχρεώσεων. Αποχαιρετισμοί, πρωινό και με την μισή περίπου ομάδα, συνεχίζουμε να εξερευνούμε το Πήλιο πριν πάρουμε και εμείς το δρόμο της επιστροφής.

Πρώτη στάση λοιπόν στην διάσημη παραλία του Μυλοποτάμου. Άδεια ακόμα, άγρια, μας προσελκύει να ακολουθήσουμε το μονοπάτι για την δούμε από κοντά.

Το χαρακτηριστικό της παραλίας είναι ένας βράχος, ο οποίος την χωρίζει στα δύο, με μια τρύπα-στοά στο κέντρο του η οποία προσφέρει πρόσβαση στο βορινό κομμάτι της παραλίας.

Από εκεί ένας εύκολος χωματόδρομος μας οδηγεί στην απόκρημνη Φακίστρα. Άδεια μεν, αλλά με το ζόρι παρκάραμε τις 6 μοτοσυκλέτες μας. Δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να γίνεται εδώ τους καλοκαιρινούς μήνες.

Η μικρή αυτή παραλία θεωρείται μια από τις κρυφές χαρισματικές γωνιές του Πηλίου και η πρόσβαση σε αυτή γίνεται μέσω ενός σχετικά δύσβατου μονοπατιού, το οποίο θα πρέπει να ακολουθήσει κανείς για 15 περίπου λεπτά.

Τα πάνω-κάτω στις παραλίες μας φάγαν αρκετό χρόνο και έτσι αποφασίζουμε να πάμε μέχρι την πλατεία της Τζαγκαράδας για ένα αποχαιρετιστήριο καφέ.

Κλικ για μεγέθυνση

Ο μύθος λέει ότι στο βουνό της Τσαγκαράδας κατοικούσαν οι Κένταυροι κατά την αρχαιότητα και επίσης ότι ήταν το αγαπημένο θέρετρο των θεών του Ολύμπου. Στην πραγματικότητα θεωρείται το πιο κοσμοπολίτικο χωριό του Πηλίου και απλώνεται σε ένα λόφο και χωρίζεται σε τέσσερις συνοικίες, οι οποίες παίρνουν το όνομά τους από τις εκκλησίες που βρίσκονται στις κεντρικές τους πλατείες.

Ένα από τα κύρια αξιοθέατα του χωριού, είναι ο πλάτανος στην πλατεία της Αγ. Παρασκευής ο οποίος είναι από τα γηραιότερα δέντρα της Ελλάδας και ίσως της Ευρώπης. Η ηλικία του, σύμφωνα με δασολόγους, ανέρχεται στα 1000 χρόνια ενώ η περίμετρος του κορμού ανέρχεται στα 15μ.

Η ώρα κυλάει ευχάριστα, άρα και γρήγορα και μην έχοντας πολλά περιθώρια χρόνου καβαλάμε τις μοτοσυκλέτες μας για να τραβήξουμε τον δρόμο της επιστροφής. Τελευταίες τζούρες του μαγευτικού Πηλίου όπως κατηφορίζουμε για Βόλο.

Στο Βόλο αρχίζει το ψιλόβροχο το οποίο δυναμώνει όσο πλησιάζουμε προς την πρωτεύουσα. Σαν να μην θέλει να φύγουμε, πράγμα που συμφωνούμε και εμείς.

Φτάνοντας Αθήνα αποχαιρετούμε τους πρωτευουσιάνους και συνεχίζουμε προς Πειραιά όπου φτάνουμε καμιά ώρα πριν την αναχώρηση του καραβιού. Επιβιβαζόμαστε με σκυφτά κεφάλια αλλά με τεράστια χαμόγελα. Ένα περίεργο συναίσθημα μας έχει κατακλύσει…

Ας κρατήσουν οι χοροί…

Ήταν λίγο θε έλεγε κανείς… ήταν ότι έπρεπε θα πω εγώ. Λίγες μέρες μετά από τόση κλεισούρα, με φίλους από κάθε γωνιά της Ελλάδος που έχεις να τους δεις τόσο καιρό. Και όπως είπε ο σοφός γέροντας της παρέας: «Όταν σμίγεις με ανθρώπους που δεν είναι μέρος της καθημερινότητάς σου και ζεις στιγμές που μοιράζονται άνθρωποι με σχέσεις ζωής, τότε συμβαίνει μέσα σου κάτι μαγικό!»

Και συμπληρώνω: οι μοτοσυκλέτες είναι απλά η αφορμή, την ιστορία την γράφουν οι παρέες.

« Προηγούμενη Σελίδα