Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Γιάννης Κακλέας, Γιάννης Γιατρομανωλάκης, Κώστας Τζαγκαράκης
Και να που ήρθε πάλι ο καιρός όπου όλα τα καλόπαιδα που συμμετέχουν σε αυτό το site, να μαζευτούν, να οδηγήσουν παρέα, να φάνε τα κοψίδια τους και να περάσουν όμορφα όπως συνηθίζουν. Το πλάνο φέτος έλεγε λίμνη Πλαστήρα με βάση τον Ελληνόπυργο, το χωριό του Αντώνη και του Δημήτρη. Και πραγματικά δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερη επιλογή.
Η ημερομηνία της φετινής μάζωξης συμπίπτει με τις αργίες του Πάσχα, για την ακρίβεια το Σαββατοκύριακο πριν τη Μεγαλοβδομάδα. Αυτό σημαίνει ότι το καράβι από Χανιά προς Πειραιά την Παρασκευή το βράδυ θα είναι φίσκα όσο δεν πάει άλλο. Καμπίνα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, αν και φρόντισα να ψάξω για εισιτήρια αρκετά νωρίς.
Περίπου μία εβδομάδα πριν την αναχώρησή μας, η ΑΤΤΙΚΑ, που δραστηριοποιείται στη γραμμή, ανακοινώνει ότι θα βάλει ημερήσιο δρομολόγιο την Παρασκευή. ‘Βρε, λες;’ σκέφτομαι και ρίχνω την ιδέα στον Κώστα, που αποφάσισε τελευταία στιγμή να ακολουθήσει. Η επιλογή μας δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη, καθώς το πλοίο ήταν στην κυριολεξία άδειο. Παίζει να μην είχε πάνω από 50 επιβάτες!
Ο τελευταίος της Χανιώτικης παρέας, ο Νίκος, δυστυχώς δεν μπορούσε να ακολουθήσει με το ημερήσιο δρομολόγιο και αναγκαστικά στριμώχτηκε στο βραδινό καράβι, το οποίο του θύμισε κάτι από τα φοιτητικά του χρόνια.
Μια από τα ίδια τράβηξε και ο Γιάννης με τη Μάρθα, που ταξίδευαν από Ηράκλειο. Πιο απλά ήταν τα πράγματα για τους στεριανούς της παρέας: Αντώνη, Νίκο, Γιώργο και Γιάννη από την Αθήνα, και ακόμα πιο απλά για τον Δημήτρη, που θα ξεκινήσει από Λάρισα και θα μας συναντήσει στο φράγμα της λίμνης Πλαστήρα.
Ημέρα 1η Πειραιάς – Ελληνόπυργος (χλμ: 531) Δυτικά της λίμνης Πλαστήρα
Και αφού περάσαμε ένα όμορφο βράδυ με τον Αντώνη, που ανέλαβε να μας φιλοξενήσει στην πρωτεύουσα, φορτώνουμε τα πράγματά μας και αναχωρούμε προς το κλασικό σημείο συνάντησης στο καφέ, μετά τα πρώτα διόδια.
Τις τελευταίες μέρες, το πλάνο μας άλλαζε συνεχώς. Αρχικά θέλαμε να κάνουμε όλη τη διαδρομή επαρχιακά, αλλά την τελευταία στιγμή αποφασίσαμε να προσθέσουμε και άλλα μέρη στο πρόγραμμα, τα οποία χρονικά δεν χωρούσαν. Για να τα βολέψουμε όλα, θα πρέπει να κάνουμε τουλάχιστον το κομμάτι μέχρι τη λίμνη από εθνική οδό. Ευκαιρία να τσεκάρουμε και το νέο τμήμα της εθνικής οδού, από Λαμία μέχρι τη λίμνη, το οποίο παραδόθηκε πρόσφατα στην κυκλοφορία.
Το γκάζι κλείνει στον κόμβο για τη λίμνη Πλαστήρα και, αφού γεμίζουμε καύσιμα, κατευθυνόμαστε προς το φράγμα για να παραλάβουμε τον Δημήτρη που μας περιμένει εκεί.
Κλικ για μεγέθυνση
Από εκεί, ανηφορίζουμε προς το παρατηρητήριο της Λίμνης Πλαστήρα για να απολαύσουμε τη μοναδική θέα!
Και μια 360° φωτογραφία από το πανέμορφο αυτό μέρος (κλικ στο VR κάτω δεξιά στην φωτογραφία για να την δείτε σε πλήρες μέγεθος):
Κάθοδος και το πλάνο λέει να κάνουμε ένα μεγάλο κύκλο στα χωριά δυτικά της λίμνης. Έτσι, ακολουθούμε την δυτική όχθη της λίμνης μέχρι τη βόρεια πλευρά της, όπου στρίβουμε προς το Ανθοχώρι.
Ένα αγροτικό μας παίζει τα φώτα και μας λέει ότι ο δρόμος δεν περνάει, «ίσως να τα καταφέρετε με τις μηχανές», συνεχίζει…
Ο τόπος δεν έχει συνέλθει ακόμη από τη θεομηνία του Σεπτεμβρίου του 2023, και τα σημάδια είναι ορατά παντού.
Αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας, καθώς διαφορετικά ο κύκλος θα ήταν πολύ μεγάλος. Ωστόσο, σύντομα συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε άλλο. Εντάξει με τις λάσπες στην αρχή, αλλά παρακάτω μας περίμενε μια κατολίσθηση με περισσότερες λάσπες…
Μην έχοντας άλλη επιλογή, επιστρέφουμε στον κεντρικό δρόμο, ανηφορίζουμε τον στενό δρόμο προς Ελληνόπυργο και συνεχίζουμε προς Μουζάκι. Από εκεί, τραβάμε προς την Πύλη, όπου κάνουμε μια σύντομη στάση για καφέ δίπλα στο γεφύρι.
Το γεφύρι της Πύλης είναι μια πέτρινη τοξωτή γέφυρα, πάνω από Πορταϊκό ποταμό . Είναι γνωστό και ως γεφύρι του Αγίου Βησσαρίωνα ή γεφύρι της Πόρτας.
Η γέφυρα χρονολογείται από το 1514 και η κατασκευή της συνδέεται με το όνομα του Αγίου Βησσαρίωνα, ιδρυτή της γειτονικής μονής και μητροπολίτη Λαρίσης.
Είναι μονότοξη με ημικυκλικό άνοιγμα, ύψους 30 μέτρων και άνοιγμα 29 μέτρων, και έχει το δεύτερο μεγαλύτερο άνοιγμα ανάμεσα στα παραδοσιακά γεφύρια της Θεσσαλίας.
Πλήρεις καφεΐνης, αναχωρούμε για να συνεχίσουμε προς το ίσως το πιο εντυπωσιακό γεφύρι της Θεσσαλίας, αυτό της Παλαιοκαρυάς. Έχω αρκετά χρόνια να το επισκεφτώ, και προς έκπληξή μου, ο χώρος έχει διαμορφωθεί με μια πέτρινη κατασκευή και πληροφοριακές πινακίδες.
Το γεφύρι δεσπόζει ανάμεσα σε δύο τεχνητούς καταρράκτες, στο Φαράγγι της Παλαιοκαρυάς, γεφυρώνοντας τις όχθες του Πορταϊκού ποταμού.
Το πότε ακριβώς κατασκευάστηκε το περίτεχνο γεφύρι δεν είναι σαφές, ωστόσο θεωρείται έργο του 16ου αιώνα, πιθανότατα γύρω στο 1550. Είναι μονότοξο, με μήκος 26 μέτρα, ύψος περίπου 12 μέτρα και άνοιγμα τόξου 19,50 μέτρα.
Είναι τόσο όμορφο που ο μύθος θέλει εδώ να χορεύουν νεράιδες…
Ακολουθεί η όμορφη ανάβαση στα Στουρναρέικα και στη συνέχεια διασχίζουμε την σήραγγα της Γρόπας η οποία έχει μήκος 1.500 μέτρα και συνδέει τα Τρίκαλα και την Αρτα με τα χωριά της Πύλης, Στουρναρέϊκων και Μεσοχώρας.
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, μετά από το χωριό Βαθύρρευμα παίρνουμε την τρομερή όπως έμελλε απόφαση, να κινηθούμε νότια προς Λεπτοκαρυά με απώτερο σκοπό να πιάσουμε τον κεντρικό δρόμο κοντά στο χωριό Πετρωτό.
Λίγο μετά το χωριό Βαλκάνο, ο δρόμος γίνεται χωματόδρομος. Στην αρχή είναι αρκετά βατός, αλλά όσο προχωράμε, η κατάσταση δυσκολεύει.
Ακολουθούμε μια καταπληκτική διαδρομή, αρχικά μέσα από πυκνό δάσος με οξιές και έλατα, για να φτάσουμε στο πέρασμα της Κατούνας.
Μόλις όμως ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει, μας σταματά μια κατολίσθηση.
Τσεκάρουμε το Google Maps και βλέπουμε ότι ο δρόμος φαίνεται βατός από εδώ και πέρα, ενώ σύντομα θα ξαναβρεθούμε σε άσφαλτο. Έτσι, παίρνουμε την απόφαση να καθαρίσουμε το μονοπάτι και να συνεχίσουμε, κάτι που αποδείχθηκε πιο εύκολο απ’ ό,τι περιμέναμε, καθώς 10 ζευγάρια χέρια έκαναν γρήγορη δουλειά…
Οι κρατούμενοι προαυλίζονται κανονικά 😉
Στο χωριό Ελληνικά πιάνουμε ξανά άσφαλτο και συνεχίζουμε νότια, διασχίζοντας το φαράγγι του Κώστιανου, με τον ποταμό Αχελώο να μας συνοδεύει στα δυτικά.
Μετά το χωριό Πέτρινο, κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να εξερευνήσουμε τα εντυπωσιακά πέτρινα τούνελ της Αγριθέας, καθώς και τη γέφυρα του Κωράκου που γεφυρώνει τον ποταμό Αχελώο.
Κλικ για μεγέθυνση
Λίγο πιο πέρα από την γέφυρα, βρίσκεται καλά κρυμμένο, το οθωμανικό φυλάκιο Κούλια. Το 1832, με την Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, γνωστή και ως Καλεντέρ Κιοσκ, ορίστηκαν τα σύνορα ου πρώτου ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους και κατ’ επέκταση η Τουρκία ξεκίνησε τη κατασκευή μικρών φυλακίων κατά μήκος αυτών των συνόρων, τα οποία οι Έλληνες αποκαλούσαν «Κούλιες».
Τα φυλάκια αυτά λειτουργούσαν ως τελωνεία και υπάρχουν δεκάδες -δυστυχώς εγκαταλελειμμένα- κατά μήκος αυτής της συνοριακής γραμμής. Το μονοπάτι για το συγκεκριμένο φυλάκιο είναι εντελώς κατεστραμμένο, οπότε περιοριζόμαστε σε μια μακρινή ματιά.
Επιστροφή με μια σύντομη στάση για ένα κλικ στο πέτρινο γεφύρι του Πετρωτού…
Στη συνέχεια ακολουθεί η πανέμορφη διαδρομή προς την Αγριθέα, με το τοπίο να μαγεύει σε κάθε στροφή.
Η ώρα είναι ήδη περασμένη και έτσι κάνουμε μια πολύ σύντομη στάση στην κορυφή του περάσματος Τύμπανος πριν κατηφορίσουμε και πάλι προς Μουζάκι.
Το σπίτι της φωτογραφίας έχει απλά “γείρει” μέσα στο ρέμα…
Πορεία ανατολικά προς Ελληνόπυργο όπου την διαμονή αλλά και διατροφή μας έχει αναλάβει ο πανέμορφος Ξενώνας Αρχοντικό, με θέα που κόβει την ανάσα και φιλόξενη ατμόσφαιρα που μας κάνει να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας!
360° φωτογραφία από τον Ελλυνόπυργο (κλικ στο VR κάτω δεξιά στην φωτογραφία για να την δείτε σε πλήρες μέγεθος):
Μπανάκι με συνοπτικές διαδικασίες και μετάβαση στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για το πλούσιο γεύμα μας, συνοδεία με γέλια και φωνές οι οποίες αντηχούσαν σε όλο το χωριό.
