Ημέρα 2η Ελληνόπυργος – Μπάρος – Ελληνόπυργος (χλμ: 306) Μπάρος at last…
Αυτή θα είναι η τέταρτη φορά που θα προσπαθήσω να κάνω το πέρασμα του Μπάρου, καθώς οι τρεις προηγούμενες είχαν στεφθεί με αποτυχία. Την πρώτη φορά ο δρόμος ήταν κλειστός από τα χιόνια, καθώς ήταν μέσα στις γιορτές του Πάσχα. Τη δεύτερη, το ταξίδι ακυρώθηκε λόγω ασθένειας και την τρίτη, έριχνε παπάδες και στρίψαμε για αλλού. Για να δούμε τι θα γίνει αυτήν την φορά, καθώς οι δρόμοι που θα ακολουθήσουμε, έχουν «στιγματιστεί» από την περυσινή θεομηνία και δεν είμαστε σίγουροι τι ακριβώς θα συναντήσουμε.
Αναχωρούμε λοιπόν σχετικά νωρίς, αρχικά ξανά προς Πύλη και από εκεί θα στρίψουμε βόρεια και θα ακολουθήσουμε την μαγική διαδρομή προς Ελάτη – Περτούλι.
Περνώντας από το Νεραϊδοχώρι, ο Αντώνης μας κάνει νόημα να σταματήσουμε στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, πάνω από το χωριό Πύρρα.
Ακολουθούμε το μονοπάτι που οδηγεί πίσω από τη μονή για να βρεθούμε σε ένα «μπαλκόνι» με καταπληκτική θέα προς το χωριό Πύρρα, αλλά και την γύρω περιοχή.
Ένα αστείο γεγονός που συνέβη, ήταν ότι την ώρα που πηγαίναμε προς το μονοπάτι, συναντήσαμε κάποιους άλλους επισκέπτες οι οποίοι ψάχνανε το σημείο με την θέα. Με το που μας είδαν, είπαν μεταξύ τους: “Ακολουθήστε τους μοτοσυκλετιστές, αυτοί σίγουρα ξέρουν…”
Κλικ για μεγύθυνση
Και μια 360° φωτογραφία από το μαγικό αυτό μέρος (κλικ στο VR κάτω δεξιά στην φωτογραφία για να την δείτε σε πλήρες μέγεθος):
Ανεβαίνουμε ξανά στις μοτοσυκλέτες και ακολουθούμε την όχθη του ποταμού Αχελώου με πορεία βόρεια. Οι καταστροφές που αναφέραμε νωρίτερα είναι εμφανείς, και σε ορισμένα σημεία ο δρόμος περνάει οριακά.
Θέλαμε να κάνουμε μια παράκαμψη προς την εντυπωσιακή μονή Δολιανών, αλλά μια πινακίδα με την ένδειξη «κλειστός δρόμος» μας άλλαξε τα πλάνα. Έτσι, συνεχίζουμε μέχρι το ύψος του χωριού Ανθούσα, πριν αρχίσουμε να ανηφορίζουμε το πέρασμα του Μπάρου.
Κλικ για μεγέθυνση
Με υψόμετρο τα 1905 μέτρα, ο αυχένας Μπάρου είναι το ψηλότερο ασφάλτινο οδικό πέρασμα στην Ελλάδα. Στο σημείο αυτό, όπου ενώνεται η Θεσσαλία με την Ήπειρο, υπήρχαν τα Ελληνοτουρκικά σύνορα μέχρι το 1912.
Κλικ για μεγέθυνση
Στην κορυφή φυσάει αρκετά δυνατά, έτσι μετά τις καθιερωμένες φωτογραφίες και τυχαίες συναντήσεις με άλλους μοτοσυκλετιστές, αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς Καλαρρύτες.
Ο αέρας κόβει λίγο μόλις 200 μέτρα πιο χαμηλά από την κορυφή και σταματάω για να παίξω λίγο με το drone μου.
Λίγο πιο κάτω, ένα μεγάλο κοπάδι αγελάδων κάνει τον Γιάννη να σταματήσει και να παίξει με τον φακό του.
Φτάνοντας στους όμορφους Καλαρρύτες, κάνουμε μια στάση για έναν καφέ και για να απολαύσουμε το όμορφο χωριό.
Η προηγούμενη επίσκεψή μου ήταν το 2013 και εντυπωσιάζομαι θετικά από την εικόνα που αντικρίζω. Το χωριό σιγά-σιγά ξαναζωντανεύει και οι επισκέπτες είναι αρκετοί…
Ο καφές τελειώνει και παίρνουμε το δρόμο μας ξανά προς νότια. Η ώρα έχει περάσει, οπότε βάζουμε κεφάλι και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής προς τη βάση μας.
Λίγο πριν φτάσουμε στην Πύλη, κάνουμε μια παράκαμψη για να επισκεφτούμε τον ιδιαίτερο ναό της Παναγίας Θεοτόκου στο Ροποτό.
Το 2012, το χωριό ερήμωσε λόγω κάποιων κατολισθήσεων, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την καθίζηση και την καταστροφή πολλών σπιτιών. Η εκκλησία της Παναγίας Θεοτόκου δεν γλίτωσε από τις καθιζήσεις και έγειρε, χωρίς να εμφανίσει ούτε μια ρωγμή, παίρνοντας κλίση 17 μοιρών!
Φανταστείτε ότι ο γνωστός Πύργος της Πίζας έχει κλίση μόλις 4 μοίρες!
Υποτίθεται ότι απαγορεύεται η είσοδος στην εκκλησία, καθώς οι κατολισθήσεις συνεχίζονται, αλλά φυσικά εντός του ναού υπήρχε αρκετός κόσμος. Ο εγκέφαλός μας -ό,τι δηλαδή έχουμε από αυτό- δεν μπορεί να διανοηθεί “το μη φυσιολογικό” που συμβαίνει εντός του ναού, και μια ελαφριά ζαλάδα κάνει την εμφάνισή της από τη στιγμή που βρισκόμαστε εντός του.
Ο Κώστας μας λέει: “Κλείστε τα μάτια και όλες οι παρενέργειες θα εξαφανιστούν.” Και έχει δίκιο…
Τέλος της επίσκεψης και πορεία προς τη βάση μας. Μπανάκι βιαστικά και μετάβαση στην πλατεία του χωριού για να δώσουμε ακόμα μία μάχη -κερδισμένη φυσικά- με το ζωικό βασίλειο.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
