Αγιοφάραγγο

<

p align=”right”>Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Σταύρος Κεκάκης

Αν και μέχρι σήμερα απέφευγα να «ανεβάζω» τις μονοήμερες εξορμήσεις μας, μετά από προτροπή φίλου, αποφάσισα να το κάνω. Μερικές φορές οι μονοήμερες εξορμήσεις αξίζουν περισσότερο από πολλές πολυήμερες…

Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς το τηλέφωνο χτυπάει βασανιστικά στις 10:00 το πρωί. Το χτεσινό ξενύχτι κρατάει το κεφάλι μου στο μαξιλάρι μου και το χέρι μου ψάχνει στα τυφλά να βρει το τηλέφωνο στο κομοδίνο. Στην άλλη πλευρά της γραμμής ο Σταύρος με προτρέπει να σηκωθώ για βόλτα. Λέξεις που κάνουν τα μάτια μου να ανοίξουν διάπλατα… Για που ρωτάω; Αγιοφάραγγο μου λέει… Όποτε ο Σταύρος μου λέει για βόλτα καταλήγουμε πάντα σε χωματόδρομο… Μπορεί το μηχανάκι μου να μην είναι για πολύ χώμα αλλά ο αναβάτης του έχει όρεξη να γνωρίσει κάθε κρυμμένη ομορφιά της Κρήτης.

Μία ώρα αργότερα φουλάρουμε τα ρεζερβουάρ μας και αναχωρούμε με συνοπτικές διαδικασίες. Το παρεάκι μας αποτελείτε από τον Σταύρο με Adventure 990, το Στράτο με V-Strom 650 και την αφεντιά μου με TDM 900. Δεν θα ασχοληθώ με τη διαδρομή μέχρι τις Μοίρες, είναι λίγο-πολύ σε όλους μας γνωστή. Από τις Μοίρες λοιπόν, στρίβουμε προς Καλούς Λιμένες, Η οδήγηση στο δρόμο από Πομπία μέχρι και τα Πηγαϊδάκια είναι απολαυστική. Καλή ποιότητας άσφαλτος, ωραία στροφιλίκια και μηδαμινή κίνηση. Η θέα πίσω μας -όποτε μας επιτρέπετε να τη θαυμάσουμε- προς στον κάμπο της Μεσσαράς φανταστική. Περνάμε τα Πηγαϊδάκια και κατηφορίζουμε αργά προς Καλούς Λιμένες απολαμβάνοντας τη θέα προς το Λυβικό πέλαγος.

Ο χωματόδρομος ξεκινάει μόλις περνάμε του Καλούς Λιμένες. Καλός χωματόδρομος, κινούμε άνετα με 40-50 χιλιόμετρα, εκτός από ελάχιστα κομμάτια στα οποία με αναγκάζουν να ελαττώσω κάτι μικρά νεροφαγώματα.

<

p align=”center”>

Η θέα πίσω μας προς Καλούς Λιμένες εκπληκτική

Δεν υπάρχει καμία σήμανση έτσι κινούμε στην τύχη, συμβουλευόμενος τον χάρτη μου με και βοηθούμενος από το καλό μου προσανατολισμό (το μόνο πράγμα που έχω κρατήσει από τη θητεία μου ως πρόσκοπος). Μετά από περίπου 4 χιλιόμετρα χώμα συναντάμε την παράκαμψη προς το φαράγγι (σσ: υπήρχε και σήμανση εκεί).

Οι ποιότητα του χωματόδρομου χειροτερεύει όσο προχωράμε και σύντομα γίνεται πολύ κακή. Δεκάδες μικρά ποταμάκια -ευτυχώς για εμέ ξερά- διακλαδώνονται με το χωματόδρομο που οδηγεί προς την είσοδο του φαραγγιού.

3 χιλιόμετρα πιο κάτω παρκάρουμε σε ένα μεγάλο πλάτωμα το οποίο ήταν γεμάτο από αυτοκίνητα. Το φαράγγι δεσπόζει μπροστά μας και εμείς τακτοποιούμε την πραμάτια μας και ετοιμαζόμαστε για ποδαρόδρομο.

Η απορία μου το τι ζητάνε τόσα αυτοκίνητα εδώ καθώς οι Έλληνες δεν φημίζονται για τις φυσιολατρικές τους εξορμήσεις λύνετε μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω. Δεκάδες αναρριχητές σκαρφαλώνουν τις απότομες πλαγιές του φαραγγιού χαρίζοντας μας ένα μοναδικό θέαμα.

Κοντινότερο πλάνο για όσους δεν μπορούν να τους διακρίνουν στις προηγούμενες φωτογραφίες

Και ακόμα πιο κοντινό...

Κατηφορίζουμε το φαράγγι χαζολογώντας και τραβώντας συνεχώς φωτογραφίες…

…για να βρεθούμε σε μια μαγευτική παραλία προσβάσιμη μόνο μέσω του φαραγγιού ή με κάποιο σκάφος. Οι πολλές «καβάντζες» που έχει για σκηνές μας κάνει να την βάλουμε στα υπόψιν για κάποια καλοκαιρινή εξόρμηση.

Αφού χαζολογήσαμε γύρω στην μια ώρα -μας πήρε 45 λεπτά να κατέβουμε με απελπιστικά αργούς ρυθμούς στην παραλία και 20 λεπτά με γοργούς ρυθμούς για να επιστρέψουμε- επιστρέφουμε διασχίζοντας φυσικά και πάλι τον κακό χωματόδρομο για να συνεχίζουμε βόρεια -αυτή τη φορά μέσω καλού χωματόδρομου- προς την Μονή Οδηγήτριας. Ακολουθούμε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο ο οποίος περνάει μέσα από δεκάδες μικρά γραφικά χωριουδάκια και επιστρέφουμε πίσω στις Μοίρες. Τσιμπολογάμε και τραβάμε το δρόμο τις επιστροφής γεμάτοι με όμορφες αναμνήσεις από το εντυπωσιακό φαράγγι.