Μένουμε Ελλάδα…

4 Μαίου, Λίμνη Πλαστήρα – Καλαρρύτες (χιλ. 353)
Καλημέρα!!!

Τι καλύτερο από ένα τέτοιο ξύπνημα… Βρωμούσανε λίγο οι μπότες και μας το χάλασε, αλλά δεν βαριέσαι… μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
Πρωινό γέμισμα του στομαχιού και πρωινό καθάρισμα της αλυσίδας της μοτοσυκλέτας. Να φύγουν τα πολλά χώματα μιας και οι πολλοί χωματόδρομοι τελείωσαν. Φορτώνουμε και αναχωρούμε παρέα με τον Γιώργο μέχρι και το χωριό Μουζάκι, βόρεια της λίμνης Πλαστήρα.

Τελευταία αναμνηστική φωτογραφία και πορεία ακόμα πιο βόρεια μέχρι το χωριό Πύλη. Στάση λίγο έξω από το χωριό στο τουριστικό Γεφύρι της Πόρτας.
Μονότοξο, ημικυκλικής μορφής, γνωστό και γεφύρι του Αγίου Βησσαρίωνα, στέκει πάνω από τον Πορταϊκό ποταμό ενώνοντας τα βουνά Ίταμος και Κόζιακας. Μέχρι το 1936 ήταν ο μοναδικός συνδετικός κρίκος του Τρικαλινού κάμπου με τα χωριά της περιοχής Ασπροποτάμου.

Αφού αποφεύγουμε όλους αυτούς που ήθελαν να μας πουλήσουν τα κατά δήλωση τους άριστα, βιολογικά και δεν θα βρεις αλλού προϊόντα τους, τραβάμε λίγο πιο δυτικά σε ένα όχι και τόσο γνωστό γιοφύρι, αυτό της Παλαιοκαρυάς. Είμαστε οι μοναδικοί επισκέπτες του και πραγματικά μένουμε άφωνοι…

“Τόπος ξωτικών” γράφει πολύ εύστοχα ο touristikosodigos.gr, και συμπληρώνει: “Μία πανέμορφη εικόνα, ένας μαγικός τόπος ξεπροβάλλει στα μάτια μας. Βρισκόμαστε στο γεφύρι της Παλαιοκαρυάς που χτίστηκε μεταξύ 1500 και 1550 σε ένα βραχώδες στένωμα του ομώνυμου φαραγγιού για να γεφυρώσει το ρέμα της Γκρόπας, εξυπηρετώντας έτσι την επικοινωνία μεταξύ Πύλης, Παλαιοκαρυάς και Μεσοχώρας. Το γεφύρι είναι μονότοξο με συνολικό μήκος 26 μέτρα, άνοιγμα τόξου 19 μέτρα και ύψος από την κοίτη του ποταμού 10 μέτρα. Το εντυπωσιακό και υποβλητικό σκηνικό συμπληρώνουν οι δύο καταρράκτες, ύψους 12 και 2 μέτρων που ‘’γεμίζουν” το περιβάλλον με μία αέναη βοή προκαλώντας ένα αίσθημα δέους στον επισκέπτη, κάνοντάς τον να νομίζει πως από κάπου θα πεταχτούν μικρά ξωτικά, παντοτινοί φύλακες αυτής της χαρακτηριστικά όμορφης κατασκευής.”

Με το ζόρι ξεκολλάμε από το μαγικό αυτό τόπο (δεν μας άφηναν τα ξωτικά φαίνεται), και συνεχίζουμε βόρεια μέσω μια καταληκτικής στριφτερής διαδρομής προς Ελάτη και Περτούλι.

Λίγο πριν στρίψουμε για Περτούλι κάνουμε μια -μεγάλη σχετικά- παράκαμψη προς Καλαμπάκα και συγκεκριμένα προς ένα χωριό νότια της, ονόματι Κρύα Βρύση. Ο οδηγός μας λέει ότι έξω από το χωριό υπάρχει υπάρχει ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη το οποίο έχει τρομερή θέα προς τα Μετέωρα.

Δυσκολευόμαστε να βρούμε το σωστό δρόμο και τραβάμε στην πλατεία του χωριού για να πάρουμε πληροφορίες. Ρωτάμε και μας απαντάνε όλοι οι θαμώνες του καφενείου ταυτόχρονα. Το “δεν κατάλαβα τίποτα” βλέμμα μας οδηγεί έναν από αυτούς να καβαλήσει ένα παπάκι που βρήκε μπροστά του στην πλατεία -δικό του δεν ήταν σίγουρα- και να μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Σύντομα μας δείχνει ένα χωματόδρομο καλά κρυμμένο πίσω από την κεντρική εκκλησία του χωριού.

Ο χωματόδρομος βατός μέχρι σε ένα σημείο. Ζόρικος όμως προς το τέλος. Αφήνουμε την μοτοσυκλέτα 500 μέτρα περίπου πριν το εκκλησάκι και προχωράμε με τα πόδια προς αυτό. Ντάλα μεσημέρι, ξέρουμε ότι φωτογραφικά θα έχουμε πλήρη αποτυχία.

Για όσους τολμήσουν να έρθουν μέχρι εδώ, να σημειώσω ότι την ίδια περίπου θέα θα έχουν και λίγο έξω από το χωριό, δεν χρειάζεται να φτάσουν μέχρι το εκκλησάκι, προπαντός αν δεν το επιτρέπει η μοτοσυκλέτα τους.

Επιστροφή και πάλι στην διασταύρωση για Περτούλι και ακολουθούμε μια πανέμορφη διαδρομή κάτω από τις επιβλητικές κορυφές της Πίνδου.

Έχω εκστασιαστεί! Στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του φίλου Βαγγέλη από ένα πρόσφατο του οδοιπορικό: ”Πόση ομορφιά αντέχεις!”.

Κάνουμε μια στάση λίγο πριν το χωριό Δέση ψάχνοντας να βρούμε τους ομώνυμους καταρράκτες. Ακολουθούμε το ρέμα πίσω από το γήπεδο αλλά καταρράκτες πουθενά. Εγκαταλείπουμε την προσπάθεια καθώς ο χρόνος μας πιέζει. Όπως μάθαμε αργότερα οι καταρράκτες ήταν αρκετά πιο πάνω από το σημείο που φτάσαμε.
Δεν πειράζει όμως, κάθε εμπόδιο για καλό (θα δείτε παρακάτω). Συνεχίζουμε την γραφική διαδρομή κάνοντας ακόμα μια παράκαμψη για να επισκεφτούμε την ιδιαίτερη μονή Δολιανών ή Τιμίου Σταυρού.

Καλά κρυμμένη μέσα σε ένα δάσος από ψηλά έλατα, η ιδιαίτερη αυτή μονή, χτίστηκε μάλλον το 17ο αιώνα καθώς δεν υπάρχουν σαφείς αναφορές για την ακριβή ημερομηνία. Πρόκειται για ιδιόμορφη μεταβυζαντινή πέτρινη εκκλησία με δεκατρείς τρούλους! Εξωτερικά ο ναός στολίζεται επίσης με αρκετά ενδιαφέροντα λιθανάγλυφα λαϊκής τεχνοτροπίας.

Ξανακαβαλάμε και τραβάμε προς τον τελικό μας σημερινό μας προορισμό μέσω του περάσματος του Μπάρου. Πρόσφατα ασφαλτοστρωμένο, χωρίς καθόλου κίνηση και με ένα εντυπωσιακό μπακ-γκράουντ που δημιουργούν οι γύρω κορυφές.

Όσο ανεβαίνουμε ο δρόμος έχει αρκετό χαλίκι το οποίο θέλει προσοχή. Κόβουμε και απολαμβάνουμε το τοπίο. Το χαλίκι πληθαίνει και οι πρώτες μεγάλες πέτρες κάνουν την εμφάνιση τους στο οδόστρωμα. Αρχίζουν να μου μπαίνουν ψύλλοι…

Λίγο παραπάνω το χιόνι κλείνει σχεδόν το δρόμο αφήνοντας ένα μικρό διάδρομο ίσα-ίσα να χωράν οι ρόδες τις μοτοσυκλέτας μου.

Λίγο παραπάνω το ίδιο και ξανά το ίδιο. Τρίτωσε το κακό…

Ντεντ εντ, νο πάσινγκ, άλεν δρόμεν καπούτ…

Baby πήρες τις ερπύστριες ή της αφήσαμε σπίτι;

Κλικ για μεγέθυνση

Το δάχτυλο στο χάρτη δείχνει μεγάλη αναγυρίδα… Κατηφορίζουμε μέχρι την αρχή του περάσματος…

…όπου και συναντάμε ένα χάρτη της περιοχής. Ψάχνουμε εναλλακτική αλλά δεν… Πληροφορίες δεν μπορούμε να πάρουμε από πουθενά καθώς έχουμε να συναντήσουμε όχημα ώρες… Για καλή μας τύχη περνάει κάποιος με ένα αγροτικό. Πετάγομαι στη μέση του δρόμου και τον σταματώ.
– Καλησπέρα, θέλουμε να πάμε Καλαρρ…
– Ο δρόμος είναι κλειστός από εδώ, λέει κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.
– Και πως μπορούμε να πάμε;
– Μεγάλο κύκλο, πρέπει να ανέβεις μέχρι Μέτσοβο, να πας προς Ιωάννινα και από εκεί να πας Καλαρρύτες…
– Άλλη εναλλακτική δεν υπάρχει;
– Υπάρχει ένας χωματόδρομος από ανατολικά αλλά δεν έχει σήμανση και θα χαθείς σίγουρα…
Την ήπιαμε την πορτοκαλάδα λοιπόν. Νατάσα πάμε και ότι ώρα φτάσουμε. Πάντως η διαδρομή προς Μέτσοβο ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Η μισή τουλάχιστον γιατί μετά στένευε πολύ ο δρόμος και ήταν κουραστική.

Πιάνουμε Μέτσοβο και ανεβαίνουμε Εγνατία. Τσίτα το γκάζι και βγαίνουμε από την Εθνική λίγο πριν τα Ιωάννινα. Στάση για βενζίνη και διάλογος με τον βενζινά:
– Για Καλαρρύτες καλά πάμε;
– Ναι, μια χαρά.
– Είναι μακριά ακόμα;
– Καμιά ώρα δρόμος… αλλά έχει και μερικές στροφές
Η χαρά του παιδιού σκέφτομαι, θα έχει ενδιαφέρον και η διαδρομή.
Ωστόσο η Νατάσα παίρνει τηλέφωνο στο ξενοδοχείο ενημερώνοντας πως θα καθυστερήσουμε λιγάκι. Στην άλλη πλευρά της γραμμής ο ξενοδόχος ανησυχεί ότι θα χάσουμε την Ανάσταση. Για τους πρωτευουσιάνους και τους επαρΣιώτες (ξέρει αυτός), στα χωριά ο παπάς παίρνει σβάρνα τις εκκλησίες, τελώντας την λειτουργία της Αναστάσεως πολλάκις… Στο δικό μας χωριό (δικό μας που λέει ο λόγος) θα γινόταν στις 10:00 και το ρολόι δείχνει ήδη 8:30. Πάμε λοιπόν μπας και προλάβουμε…
Θυμάστε όμως τι είπε ο βενζινάς; Λίγες στροφές ε; Αυτό που είδαμε μπροστά μας ήταν το ελληνικό Stelvio…

Ο παράδεισος της φουρκέτας, το δάσος των στροφών, η λίμνη με τις στριφτούρες… Παρ’ όλη την δυσκολία της διαδρομής, οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου και η λίμνη των Ιωαννίνων στο βάθος, ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας προσφέρει η διαδρομή.

Δεν ξέρω αν έφταιγε η κούραση ή το βαθύ σκοτάδι, αλλά τα τελευταία χιλιόμετρα ήταν πραγματικά δύσκολα και ατελείωτα. Ένοιωθα ότι δεν θα φτάσω ποτέ παρόλο που οι πινακίδες προσπαθούσαν να αποδείξουν το αντίθετο. Εν τέλει φτάνουμε στο χωριό στις 10 παρά κάτι… Οχήματα όμως δεν μπαίνουν μέσα και η ανεύρεση του καταλλήματος μας στα μικρά σκοτεινά στενά αποδείχτηκε όχι και τόσο εύκολη υπόθεση.

Ο ξενώνας Ναπολέων Ζαγκλής ευρέθη μαζί με τις καμπάνες τις Αναστάσεως. Ανάσταση πραγματικά…

Γρήγορη τακτοποίηση, μπανάκι και γρήγορη βόλτα στα σκοτεινά σοκάκια.

Τα οποία μας οδηγούν σβέλτα στο Καφεπαντοπωλείο Οβελιστήριο “η Άκανθος”. Φωτογραφικά ήθελα να μείνω εκεί για πάντα. Με μια καλύτερη κάμερα φυσικά…

Κάτι “ρεμάλια”, αλήτες μηχανόβιοι μου είχαν πει γι’ αυτό το μέρος… Hint: Το αυτοκολλητάκι τους κοσμεί το τζάμι κάτω δεξιά 😉

Υπέροχες νοστιμιές -από τα χεράκια της γυναίκας του Ναπολέων, την εορτάζουσα Λαμπρινή- περνάν για σύντομο χρόνο από το τραπέζι μας πριν τα καταβροχθίσουμε σαν Ταζμάνιαν ντέβιλ που λέει και ο Ιάκωβος.
Το δείπνο τελειώνει και η κούραση βγαίνει απότομα. Τα 50 μέτρα που μας χώριζαν από την πόρτα του ξενώνα μας, μας φάνηκαν σαν μαραθώνιος αντοχής.