Μένουμε Ελλάδα…

5 Μαίου, Καλαρρύτες – Φιδάκια (χλμ. 320)
Το πρωί σηκώνομαι με μια απίστευτη ημικρανία. Ή καλύτερα, προσπάθησα να σηκωθώ αλλά το κεφάλι ήταν τόσο βαρύ που δύσκολα ξεκολλούσε από το μαξιλάρι. Αρκετή ώρα αργότερα τα καταφέρνω… Πριν πάμε για πρωινό κάνουμε μια μικρή βόλτα στο χωριό για να το απολαύσουμε υπό τις ακτίνες του ήλιου.

Πρωινό άψογο -όπως μου είπε η Νατάσα καθώς εγώ δεν έφαγα- από τα χεράκια της εορτάζουσας και αναχώρηση με πορεία νότια. Το πλάνο της ημέρας ήταν να κινηθούμε προς το φράγμα του Αχελώου και από εκεί νότια προς την λίμνη Κρεμαστών. Αλλά σιγά μην μείνουμε εντός πλάνου… Η παρακάτω διαδρομή είναι το περίπου…

Πριν κατηφορίσουμε λέμε να πεταχτούμε προς τον Αυχένα Μπάρου να χαζέψουμε και απ’ αυτήν την πλευρά το τοπίο και να δούμε για πόσα χιλ δεν μας άφησε το χιόνι χτες να φτάσουμε στους Καλαρρύτες.

Για 7 χιλ μου λέει το Mapsource και τραβάμε πάλι πίσω γεμίζοντας το μυαλό μας με πρωινές υπέρoχες εικόνες.

Κλικ για μεγέθυνση

Το χωριό Καλαρρύτες από ψηλά

Πρώτη στάση στη Μονή Κιπήνας, η οποία είναι εντυπωσιακά χτισμένη μέσα σε ένα βράχο.

Το όνομα της, κατά την παράδοση, προήλθε από τους κήπους που καλλιεργούσαν οι μοναχοί της μονής. Δυστυχώς η ημικρανία μου κόβει τα πόδια έτσι την χαζεύουμε μόνο από κάτω.

Λίγο παρακάτω συναντάμε το κλειστό -λόγω Πάσχα- σπήλαιο την Ανεμότρυπας και στη συνέχεια κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να δούμε το γεφύρι της Πλάκας.

Είναι το μεγαλύτερο πέτρινο μονότοξο γεφύρι στην Ελλάδα, με τόξο ανοίγματος 40 μέτρων και ύψος περίπου 20 μέτρα. Το γεφύρι χτίστηκε και έπεσε δυο φορές, το 1860 και το 1863 (το 1863 έπεσε την ημέρα των εγκαινίων του!). Τελικά ξαναχτίστηκε το 1866 με πρωτομάστορα τον Κώστα Μπέκα και στέκεται μέχρι και σήμερα. Κατά την διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου το γεφύρι βομβαρδίστηκε σχεδόν στο κέντρο του από τους Γερμανούς, αλλά άντεξε και επισκευάστηκε.

Μεταξύ 1881-1912 όταν ποταμός Άραχθος υπήρξε σύνορο μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας υπήρχε σε μικρή απόσταση από το γεφύρι, φυλάκιο του Ελληνικού στρατού, χάνι και υποτελωνείο το οποίο σώζεται ακόμη και σήμερα.

Συνεχίζουμε πάνω στα βουνά της Πίνδου μέσω μιας όμορφης διαδρομής μεν, με κακό οδόστρωμα δε. Για να καταλάβετε τι εννοώ, σε 1:30 ώρα έχουμε κάνει μόλις 60 χιλιόμετρα! Δεν είμαι σε θέση να σας πω την ακριβή διαδρομή και για κάποιο άγνωστο λόγο το GPS δεν κράτησε το ίχνος μας. Όλα συνωμοτούν εναντίον μου σήμερα… Μπατ άι γουίλ σορβάιβ…

Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι κάποια στιγμή ο χάρτης μου έδειχνε άσφαλτο, αλλά μπροστά μου ήταν ο ένας κακοτράχαλος δρόμος. Πραγματικά χάλια…

Έτσι πήραμε την απόφαση να τραβήξουμε από κεντρικά προς Άρτα, για να σηκώσουμε και λεφτά καθώς είχαμε ξεμείνει και μετά πορεία για λίμνη Κρεμμαστών.
Αρκετή ώρα αργότερα μπαίνουμε στην άδεια -λόγω ημέρας- Άρτα. Τράπεζα, φουλάρισμα ρεζερβουάρ και πορεία ανατολικά προς την λίμνη, μέσω μιας διαδρομής που θύμιζε πολύ Κρήτη. Ελαιόδεντρα και άσφαλτος που γλιστρούσε…

Φτάνουμε στην λίμνη, διασχίζουμε την γέφυρα της Τατάρνας και τραβάμε για να βρούμε το γεφύρι του Μανώλη. Λίγη ώρα αργότερα συναντάμε σήμανση την οποία ακολουθούμε για να βρεθούμε σε ένα πλάτωμα…

Μην τον είδατε τον Παναή… εεεε τον Μανώλη όμως, καθώς τα νερά της λίμνης έχουν ανέβει και το τελευταίο γεφύρι του Αγραφιώτη κείτεται κρυμμένο στα βάθη της λίμνης. Τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν τα νερά της λίμνης είναι πιο χαμηλά, το εντυπωσιακό γεφύρι κάνει την εμφάνιση του. Φώτο κλεμμένη από το δίκτυο:

Ανηφορίζουμε προς Καρπενήσι με τον καιρό να κλείνει επικίνδυνα μπροστά μας. Ο φίλος Γιώργος ο οποίος ήταν στην περιοχή της λίμνης Πλαστήρα, μου είχε στείλει μήνυμα νωρίτερα ειδοποιώντας ότι οι προγνώσεις έλεγαν για βροχή. Μπα μωρέ, θα την γλιτώσουμε λέω…

Αλλά μόλις στρίβουμε προς Φιδάκια οι ουρανοί ανοίγουν απότομα. Υπόστεγο πουθενά για να βάλουμε αδιάβροχα, άρα ώρα να τεστάρουμε το υποτιθέμενο αδιάβροχο εξοπλισμό μας. Το μπουφάν μου το οποίο μετράει 8 -αν δεν απατώμαι- χρόνια ζωής, κράτησε για κανά τεταρτάκι (καλά για την ηλικία του). Το παντελόνι τα πήγε μια χαρά αλλά το πρόδωσαν οι καταρράκτες που σούρωναν από το μπουφάν. Μην τα πολυλογώ, φτάνουμε στα γραφικά Φιδάκια -στα οποία δεν είχε ρίξει σταγόνα- και η πρόσοψη του όμορφου ξενώνα Οιχαλία μετατράπηκε σε αυτό…

Αφού τακτοποιούμαστε, τραβάμε για μια βόλτα στο κυριολεκτικά άδειο αλλά όμορφο χωριό.

Μαμ στην ομώνυμη ταβέρνα με θέα το ηλιοβασίλεμα -α ρε baby στα καλύτερα σε πάω- και νάνι πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις φορές…