Alps reloaded

15 Ιουνίου, Last but not least (χλμ 380)

Η επιστροφή μας σε πάτρια εδάφη, όπως προανέφερα, λόγω τη συνεργασίας της ΑΝΕΚ με τη Superfast Ferries θα γίνει με τα καράβια της δεύτερης, πράγμα που δεν μας χάλαγε καθόλου γιατί ξέρουμε ότι είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι το βαπόρι αναχωρούσε από Ανκόνα μερικές ώρες νωρίτερα, στις 13:30 αντί και τις 16:00. Με φρέσκες ακόμα τις αναμνήσεις από το περυσινό μας πάθημα όπου παραλίγο να χάσουμε το καράβι, αποφασίζουμε να την κάνουμε όσο πιο νωρίς γίνεται.
Φορτώνουμε λοιπόν τις μοτοσυκλέτες μας αξημέρωτα, τρώμε ότι υπήρχε και δεν υπήρχε στην αίθουσα του πρωινού και 8:00 έχουμε ήδη αναχωρήσει. Ωστόσο λόγω του ότι η κατάσταση στο πίσω λάστιχο του Suzuki ήταν οριακή, φορτώνουμε τα μπαγκάζια του στο GS του Κάρλου και η Ρούλα κάθεται στο GS του Γρηγόρη.

Το λάστιχο του Ορέστη...

Και του Γιάννη...

Και αυτό είναι το λάστιχο του Ορέστη πριν ξεκινήσουμε! Τα σχόλια είναι περιττά...

Ορθή η σκέψη θα πείτε, αλλά από αλλού την περιμέναμε αλλού την πάθαμε… Δύο χιλιόμετρα πριν βγούμε από την autostrada, πάνω από την Ανκόνα, και ενώ είμαστε χαλαροί και στην ώρα μας, με πλησιάζει ο Ιάκωβος και μου λέει πως έσκασε το πίσω ελαστικό του Γιάννη…

Σταματάμε στα διόδια και ζυγίζουμε πάλι τις επιλογές μας. Ο Κάρλος, ασφαλιστής στο επάγγελμα, έχει αρχίσει τα τηλέφωνα. Η Ιταλόφωνη μητέρα έχει πάει στα κισσέ των διοδίων και προσπαθεί να ειδοποιήσει μάταια γερανό. Οι υπάλληλοι απλά την αγνοούν δίνοντάς της ένα αριθμό τον οποίο δεν μπορούσαμε να καλέσουμε από τα κινητά μας. Ο Κάρλος δεν μπορεί να βγάλει άκρη καθώς ο Γιάννης δεν έχει οδική ασφάλεια και πριν προλάβουμε να σκεφτούμε την επόμενή μας επιλογή εμφανίζεται ένας γερανός με σήματα της autostrada. Η Κούλα και πάλι πετάγεται στη μέση του δρόμου και αρχίζει τις συνεννοήσεις με τον οδηγό. Καλεί στον ασύρματο άλλο όχημα και μας διαβεβαιώνει ότι πηγαίνει να τον μαζέψει. Ωστόσο έχουμε άλλο ένα πρόβλημα να λύσουμε. Ο γερανός μπορεί να το φέρει μέχρι τα διόδια, από εκεί και πέρα δεν έχει δικαιοδοσία…

Ο χρόνος μας πιέζει, το καράβι αναχωρεί σε μια ώρα. Αποφασίζουμε να χωρίσουμε και πάλι για να κερδίσουμε χρόνο. Μένει πίσω ο Ιάκωβος, ο Κάρλος και ο Μανώλης με την Κούλα, ενώ οι υπόλοιποι οδεύουμε για check in. Στο κισσέ της Superfast καλούμαι να πάρω άλλη μια απόφαση. Αν τσεκάρω το εισιτήριο του Γιάννη και δεν προλάβει το καράβι, δεν γίνεται μετά ανοικτό και θα το χάσει. Δεν ξέρω γιατί αλλά μέσα μου πιστεύω ότι θα προλάβει και τσεκάρω…

Που να ήξεραν μετά τι έγινε… Δεν πήγε τελικά το $%#φορτηγό της εταιρείας εκείνης να πάρει τον Γιάννη αλλά κάποιον άλλο που είχε μείνει εκεί κοντά. Η ώρα έχει πάει μία παρά και το καράβι φεύγει μιάμιση! Άη σιχτίρι, δεν ήταν προγραμματισμένο να μείνω Ανκόνα άλλο ένα βράδυ αλλά δεν πειράζει, να που θα δω και κάτι άλλο που δεν είχα ξαναδεί παρέα με τον Γιαννάκη. Να όμως ένα φορτηγό οδικής βοήθειας άλλης εταιρείας που πληρώνει διόδια. Πετάγομαι πεζός μπροστά του με κίνδυνο της ζωής μου Γιάννη (λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα εε;), τον σταματάω και σφυρίζω βλάχικα (πολύ δυνατά δηλαδή) στην Κούλα που συνεννοείται σούπερ η άτιμη. Φτου να μην τη ματιάσω, παρλάρε Ιταλιάνο και γαμάρε.

Στην πύλη του λιμανιού έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Γίνεται έλεγχος εισιτηρίων και δεν μας αφήνουν να μπούμε καθώς δεν είμαστε όλοι εκεί. Με το ζόρι τους πείθω να μπουν οι υπόλοιποι και περιμένω εγώ με τα εισιτήρια στο χέρι για τους ρέστους. Το ρολόι δείχνει 13:20 και τα λεπτά κυλούν βασανιστικά. Στην τελευταία επικοινωνία με τον Ιάκωβο με ενημερώνει ότι είναι καθοδόν προς το λιμάνι και το GPS του δείχνει ώρα άφιξης 13:32. Πλασματικό νούμερο καθώς κινούνται σημειωτόν.
Απ’ την άλλη στο καράβι γίνεται της πουτ…ας καθώς έχουν χάσει την μπάλα με την συνεργασία. Άρα σίγουρα θα καθυστερήσει μερικά λεπτά και ίσως προλάβουμε…

Να μην φλυαρούμε ασκόπως όμως, μία και δέκα ο Γιάννης ήταν στα διόδια, δύο παρά είκοσι φτάσαμε στο καράβι όπου οι υπόλοιποι ζητοκραυγάζουν και μας πετάνε στον αέρα από τη χαρά τους (ξαναλέμε καμιά μαλακία είπαμε μη γινόμαστε βαρετοί)…

Κατεβάζουμε το BMW του Γιάννη και το σπρώχνουμε στο καράβι στο οποίο γίνεται κυριολεκτικά χαμός. Τα έχουν σκατώσει με τη συνεργασία, δεν ξέρουν τι πάει που… Αρκετή ώρα αργότερα καταφέρνουμε να μπούμε στις καμπίνες μας και να πετάξουμε από πάνω μας τον εξοπλισμό μας.
Ξεβρωμίζουμε και αράζουμε για ένα σύντομο φλας μπακ χαζεύοντας φωτογραφίες στο μικρό laptop που κουβαλάμε μαζί μας. Πως διάολο πέρασαν τόσες μέρες τόσο γρήγορα. Γιατί κάθε φορά που βρίσκομαι στο δρόμο με μοτοσυκλέτα ο χρόνος έχει άλλη διάσταση;