Alps reloaded

8 Ιουνίου, Δολομιτικές Άλπεις ή when the rain begins to fall (χλμ 302)

Το πρωί δεν βρέχει. Από μια χαραμάδα στα σύννεφα διακρίνονται μερικές ακτίνες ηλίου. Η διάθεση ανεβαίνει κατακόρυφα. Πριν αναχωρήσουμε κάνουμε έφοδο στην αίθουσα του πρωινού. Αφού ισοπεδώνουμε τα πάντα αναχωρούμε ακολουθώντας για λίγα χιλιόμετρα την autostrada. Λάθος επιλογή θα το έλεγα, γιατί η καθυστέρηση για να πληρώσουμε τα 3€ διόδια ήταν μεγαλύτερη από το χρόνο που κερδίσαμε. συνεχίζουμε να κινούμαστε βορειοδυτικά, διασχίζοντας δεκάδες χωριουδάκια. Πρώτη στάση στους επιβλητικούς καταρράκτες Ponte Serra.

Έχουμε ξεκινήσει να σκαρφαλώνουμε τους Δολομίτες. Το τοπίο έχει αλλάξει δραματικά και οι πρώτες όμορφες στροφές κάνουν την εμφάνισή τους. Φτάνουμε στην κορυφή του Passo Cereda (1369m) και οι πρώτες ψιχάλες δεν αργούν να μας συναντήσουν. Οι μυρωδιές μας τραβάνε στο παραπλήσιο καφέ-εστιατόριο αλλά με λύπη μας, μας ανακοινώνουν ότι δεν σερβίρουν άλλους εκτός από τους ένοικους του μικρού ξενώνα.

Καφεδάκι, φωτογραφίες και αναχώρηση μετά ψιχάλας προς το γραφικό Alleghe, κάνοντας μια μικρή παράκαμψη για να το θαυμάσουμε από την απέναντι πλευρά της λίμνης.

Συνεχίζουμε προς Passo Giau (2236 μ) σταματώντας λίγο πριν την ανάβαση για ανεφοδιασμό. Φοράμε αδιάβροχα μιας και η βροχή δυναμώνει και συνεχίζουμε την εκπληκτική στριφτερή διαδρομή που οδηγεί στην κορυφή του περάσματος. Η άσφαλτος, αν και βρεγμένη, σου εμπνέει τέτοια σιγουριά και ασφάλεια που σε κάνει να απορείς συγκρίνοντάς την με την αντίστοιχη δικιά μας. Στάση στο πανέμορφο καφέ στην κορυφή για ζεστή σουπίτσα και καφέ. Ο καιρός μας κάνει την χάρη και ανοίγει για μερικά λεπτά ώστε να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες.

Κλικ για μεγέθυνση...

Ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα το τοπίο καλύφτηκε από πυκνή ομίχλη και η βρόχα άρχισε να κάνει “ντου από παντού”.

Θυμάμαι τον εαυτό μου στο καφέ του Passo Giau να σκέφτεται διάφορα σκόρπια πράγματα. Προσπαθούσα να απορροφήσω όλη την ομορφιά που είχα δει μέχρι τότε, στην οποία αν δεν βρεθείς μέσα να δεις δεν μπορείς να καταλάβεις. Μου λέγανε πολλοί ότι “τα βουνά είναι υπέροχα, το πράσινο μαγικό, οι δρόμοι απίστευτοι” και μπούρου μπούρου, και έλεγα από μέσα μου πριν πάω “καλά μωρέ, πως κάνουν έτσι; Εντάξει, πράσινο και δρόμοι, κατάλαβα” Παιδιά καμία σχέση. Αν πας Δολομίτες μία φορά σου κολλάει το μικρόβιο και θες να πηγαίνεις συνέχεια. Το έχεις ανάγκη να ξαναδείς την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπεια της φύσης, αισθάνεσαι τόσο μέρος της…
Εν τω μεταξύ η παρέα είχε δέσει και ο χαβαλές γινόταν συνεχής με όλο και καλύτερης ποιότητας αστεία. Μην ξεχνάτε ότι όταν ταξιδεύουν τόσα άτομα, δώδεκα μοτοσυκλέτες ζωή να ‘χουμε, απλά πράγματα γίνονται χρονοβόρα: το να βάλουν αδιάβροχα όλοι αυτοί (να τα βρουν στις βαλίτσες, να τα βάλουν, να κάνουν τσιγάρο, να κλείσουν τις βαλίτσες και να φύγουμε) ήθελε περίπου μισάωρο. Οι ανεφοδιασμοί βενζίνης το ίδιο, μισάωρο τουλάχιστον. Εκεί σταματούν τα αρνητικά της μεγάλης παρέας. Τα θετικά είναι απείρως σημαντικότερα με βασικότερο το γεγονός ότι κάνεις παρέα με άτομα εκτός του γνωστού σου κύκλου. Αξιόλογους ανθρώπους όπου το πιθανότερο είναι να μην ξαναδείς ποτέ, αλλά τους δίνεις και παίρνεις απ’ αυτούς σ’ ένα αλισβερίσι πολύ ψυχωφελές. Ρωτήστε τους να δείτε…

Αρκετή ώρα αργότερα, ο καιρός καλμάρει λίγο και αποφασίζουμε πως ήρθε η ώρα για αναχώρηση. Τα 80 χιλιόμετρα συνεχόμενης βροχής ήταν ένα καλό τεστ δοκιμής του αδιάβροχου εξοπλισμού μας. Περνάμε τα αφύλακτα σύνορα Ιταλίας-Αυστρίας και σύντομα βρισκόμαστε στην πόλη της Lienz και στο ξενοδοχείο που έχουμε κλείσει, το Moarhof.

Απλώνουμε όλη μας την πραμάτεια για να στεγνώσει -ευτυχώς το ξενοδοχείο διέθεται στεγνωτήριο για μπότες/γάντια σκι- και τραβάμε για βόλτα στη πόλη. Με μικρές απώλειες καθώς μερικοί είχαν άλλες ορέξεις…

Όλοι έκαναν μπάνιο γρήγορα και πήγαν να δουν την πόλη, όμως εγώ με τον συγκάτοικό μου εκείνης της ημέρας αράξαμε λίγο παραπάνω για να χαλαρώσουμε. Ο Γιαννάκης ο Ξυλούρης είναι ίδιος με μένα σε μερικά πράγματα – του αρέσει η καλοπέραση, αν ήταν αρχαίος θα ήταν μάλλον Αθηναίος και όχι Σπαρτιάτης όπως ο Οικονομάκης που έχει τρελή αυτοπειθαρχία, οργάνωση, τάξη, και μάλλον γουστάρει και μέλανα ζωμό. Έτσι λοιπόν κάναμε τη φιλανδική σάουνά μας, απολαύσαμε το χαμάμ μας εναλλάξ με κρύο ντουζ, έγινε η επιδερμίδα μας απαλή σαν κώλος μωρού και μετά περπατήσαμε να βρούμε τους άλλους.

Το ότι καταλάθος πατήθηκε το μπουτόν άμεσης βοήθειας στην σάουνα και ότι η “άσχημη” ρεσεψιονίστ μπούκαρε άρον-άρον στην σάουνα όπου βρισκόταν οι γυμνοί μαντράχαλοι, κρύφτηκε επιμελώς από την αφήγηση του φίλου Ιάκωβου. Αλλά επειδή εμείς σπίτια δεν κλείνουμε, ας προχωρήσουμε στη συνέχεια του οδοιπορικού μας.

Η μικρή πόλη Lienz είναι πολύ γραφική. Τα περισσότερα σπίτια του δρόμου που περπατάμε είναι μονοκατοικίες με αυλή, γκαζόν και σταύλο στην πίσω πλευρά τους. Μικρά παιδιά παίζουν με τα ζώα, τα γελάδια μασουλάνε ειρηνικά, όλα δείχνουν τόσο απλά και όμορφα.

Οι κάτοικοι δείχνει να ζουν από την κτηνοτροφία η οποία μάλλον πάει καλά γιατί τα χειρότερα αυτοκίνητα είναι κάτι Audi Avant A6 3.0 turbodiesel και κάτι Mercedes Station Wagon. Ξεφτίλα δηλαδή. Ο Ξυλούρης με ρωτάει εάν ποτέ θα μπορούσα να μείνω κάπως έτσι, εννοώντας σε μικρή πόλη, χωρίς πολλές διασκεδάσεις, καφετέριες και νυχτερινή ζωή. Νομίζω ότι μικρότερος δεν θα ήθελα με τίποτα, τώρα όμως το θεωρώ ιδανικό περιβάλλον για να αναθρέψεις παιδιά ώστε να γίνουν σωστοί άνθρωποι. Έχω ένα θέμα με το κρύο, τις βροχές και τα χιόνια όμως, κι έτσι προτιμώ Κρήτη και πάλι Κρήτη. Το πολύ πολύ να φτιάξω ένα σπίτι με αυλή, γκαζόν, και σταύλο στην πίσω πλευρά του. Ίσως του Αγίου Ανήμερα…

Η ώρα είναι ήδη περασμένη αλλά για καλή μας τύχη τα εστιατόρια δεν έχουν κλείσει ακόμα. Ο ταξιδιωτικός οδηγός πρότεινε ορθός το Adler­stuberl, κοντά στο κέντρο της πόλης. Ήταν τέτοια η πείνα μας που οι σερβιτόροι έκαναν σπριντ για να προλαβαίνουν τις παραγγελίες.