Alps reloaded

11 Ιουνίου, Οι 4 εποχές του χρόνου σε μία ημέρα (χλμ. 278)

Ο καιρός μουντός αλλά δεν φαίνεται να το πάει για βροχή. Αναχωρούμε χωρίς αδιάβροχα, ευτυχώς, γιατί πέφτουμε σε τρελό μποτιλιάρισμα στην εθνική οδό προς Ιταλία. Δεν φτάνει η κίνηση, πληρώνουμε και 8€ διόδια για 40 χιλιόμετρα σημειωτόν.
Κινούμαστε από την λωρίδα sos ή ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και το κακό δεν αργεί να γίνει. Η πόρτα του προπορευόμενου αυτοκινήτου ανοίγει απότομα όταν ο μπροστινός τροχός της μοτοσυκλέτας μου απέχει μερικά εκατοστά από αυτήν…
Τα κλάσματα του δευτερολέπτου τα θυμάμαι σαν να ήταν αιώνες… Έχω δει την κίνηση του συνοδηγού από τον καθρέπτη του αυτοκινήτου…. Αναφωνώ “όχι ρε πούστη” ξέροντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το αποφύγω και ανοίγω την γραμμή μου όσο με παίρνει. Το ντουκ δεν αργεί να ακουστεί…. Περίεργως είμαι όρθιος και κοιτώντας στον καθρέπτη βλέπω αρχικά την πόρτα του να έχει ανοίξει λίγο παραπάνω από το κανονικό. Τσεκάρω την βαλίτσα μου…. είναι στη θέση της… Ο συνοδηγός καταφθάνει μιλώντας μου αρχικά στην γλώσσα του. Του απαντώ στα αγγλικά και με αρχίζει στα “sorry” και στα “are you ok”. Τον διαβεβαιώνω ότι είμαι καλά συνεχίζοντας να τσεκάρω την βαλίτσα. Ευτυχώς η βάση δεν έχει σπάσει αλλά το πλαστικό καπάκι έχει αποκτήσει ένα σκίσιμο 10 περίπου εκατοστών. Μες τη θολούρα μου ζυγίζω τις επιλογές μου…
– Φταίω, γιατί έκανα διήθηση ανάμεσα στα αυτοκίνητα το οποίο απαγορεύεται…
– Φταίει γιατί άνοιξε την πόρτα χωρίς να ελέγξει…
– Μέχρι να έρθει αστυνομία στην μέση του μποτιλιαρίσματος θα βραδιαστούμε (λάθος σκέψη, στην Αυστρία είμαστε όχι στην Ελλάδα)
– Η ζημιά είναι μικρή…
Η απόφαση πάρθηκε τάχιστα. Ανταλλάσσουμε μερικά “ok” και “no problem” πριν καβαλήσω την μοτοσυκλέτα και αποχωρήσω από τον τόπο του εγκλήματος…
Καθώς απομακρύνομαι σκέφτομαι ότι καθ’ όλη την ώρα του ατυχήματος, κανείς μα κανείς δεν βγήκε από το αυτοκίνητό του! Ούτε καν οι υπόλοιποι επιβαίνοντες του οχήματος που προκάλεσε το ατύχημα! Φανταστείτε το ίδιο σκηνικό στην Ελλάδα…
Συνεχίζω με χέρια τρεμάμενα και αυξημένους παλμούς να κάνω διηθήσεις για καμιά 10αρια χιλιόμετρα ακόμα, μέχρι να πιάσουμε Ιταλία, όπου και η κίνηση αραιώνει. Σταματάω για να συγκεντρωθεί το γκρουπ. Ωστόσο είχαμε σπάσει τόσο, που κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα.

Μπαλώνω το σκίσιμο της βαλίτσας όσο καλύτερα μπορώ με ταινία, λέω την ιστορία καμιά δεκαριά φορές και συνεχίζουμε αφήνοντας πίσω την εθνική οδό για να κινηθούμε προς το ηλιόλουστο Jaufenpass (2094 μ). Η ανάβασή του καταπληκτική Τόσο καλή που με κάνει γρήγορα να ξεχάσω το συμβάν και να αφιερωθώ στο όμορφο στροφιλίκι.

Κλικ για μεγέθυνση...

Το Jaufenpass τα σπάει! Τι δρόμοι είναι αυτοί ρε πούστη μου. Στροφές με προβλέψιμη και ομοιογενή χάραξη, θετική κλίση πάντα, άσφαλτο γυαλόχαρτο… Ο Παράδεισος ο ίδιος.

Αντιθέτως με την ανάβαση, η κάθοδος έχει τρελή κίνηση και συμβαίνουν τα πάνδεινα Ο Ξυλούρης παραλίγο να αποκτήσει στενές σχέσεις με ένα φορτηγό το οποίο προσπάθησε να του κάνει χώρο για προσπέραση, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να τον κλείσει, καθώς ο πίσω του τροχός καβάλησε ένα μαντρότοιχο. Ο Μερκούρης παραλίγο να συνεχίσει το ταξίδι του πάνω σε ένα τρέιλερ όταν δεν υπολόγισε σωστά σε μια προσπέραση, αναγκάζοντας ένα αυτοκίνητο που έσερνε τρέιλερ να πλακωθεί στα φρένα, με αποτέλεσμα να διπλώσει το τρέιλερ. Οι υπόλοιποι όλο και κάποιο μπινελίκι αρπάξαμε σε κάποια προσπέραση…
Διανύουμε 80 χιλιόμετρα με κίνηση και ζέστη για να βρεθούμε στους πρόποδες του Stelvio. Ο καιρός μπροστά δείχνει κακός. Το επιβεβαιώνουν και οι μοτοσυκλετιστές που κατεβαίνουν από το passo, οι οποίοι όλοι φοράνε αδιάβροχα… Τους μιμούμαστε λίγο πριν αρχίσει το ψιλόβροχο και συνεχίζουμε ακάθεκτοι κάνοντας μια μικρή στάση για φωτογραφίες λίγο πριν χαθούμε μέσα στα σύννεφα…

Κατεβαίνουν ελάχιστες μοτοσυκλέτες και οι περισσότερες σημειωτόν. Εντυπωσιάζομαι καθώς από μπροστά μου περνάνε δύο μοτοσακά με μηδαμινή ταχύτητα και τα πόδια κάτω στις φουρκέτες! Όσο κουλάδια και να είναι δεν παίζει να έφτασαν έτσι εδώ! Δεν αργούμε όμως να μάθουμε το γιατί. Χιονίζει!!! Όχι νιφάδες, ρίχνει κανονικά. Οι ζελατίνες στα κράνη κάνουν κρούστα! Με το ζόρι φτάνουμε στην κορυφή, παρκάρουμε και κάνουμε ντου στο γειτονικό καφέ-εστιατόριο. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά έχει αρχίσει να το στρώνει. Στις μοτοσυκλέτες μας κάλλιστα μπορείς να φτιάξεις χιονάνθρωπο. Λετ δε φώτο σπικ…

Είμαστε πάνω από μία ώρα αραχτοί στο καφέ και δεν λέει να κόψει. Αρχίζουμε να ανησυχούμε και οι πλάκες του “εδώ θα κοιμηθούμε” φαίνονται να παίρνουν σάρκα και οστά. Πάνω στην ώρα σκάει ένας Ουαλός μοτοσυκλετιστής. Τον ρωτάω και μου λέει ότι 200 μέτρα πιο κάτω δεν χιονίζει. Δίνω σύνθημα και αναχωρούμε. Ο Ουαλός ορθός μίλησε. Δεν χιονίζει αλλά ρίχνει σαλονοτραπεζαρίες. Στρίβουμε προς Umbrailpass. Άγρια ομορφιά, έστω και υπό καταρρακτώδη βροχή. Ούτε σκέψη για στάση στην κορυφή του περάσματος. Κατηφορίζουμε και ο καιρός ηρεμεί λίγο. Ένα κομμάτι του περάσματος είναι χωμάτινο. Μικρό δε, γύρω στο χιλιόμετρο και με καλά πατημένο χώμα. Ο Κάρλος ακούει ένα πολύ δυνατό θρόισμα φύλλων. Πριν συνειδητοποιήσει το τι παίζει, ένας βράχος περνάει ένα μέτρο μπροστά από την μοτοσυκλέτα του! Δεν γίνονται αυτά ρε παιδιά!
Στην συνέχεια ακολουθεί το Offenpass. Υπέροχο στροφιλίκι, μισό στεγνό, μισό βρεγμένο. Στάση στην κορυφή για μια γρήγορη φωτογραφία καθώς έχουμε μουλιάσει από το πολύ νερό που έχουμε φάει και η θερμοκρασία του σώματος έχει πέσει αρκετά από τον αέρα που ξυρίζει.

Πενήντα χιλιόμετρα ακόμα και φτάνουμε το St. Moritz. Πανέμορφη πόλη, χτισμένη δίπλα στην λίμνη του San Murezzan. Το ξενοδοχείο (The Piz) απλά τα σπάει. Ότι πρέπει μετά από μια δύσκολη μέρα. Δεν έχει όμως πάρκινγκ. Ρωτάμε στην ρεσεψιόν και μας δείχνει ένα αυτόματο στα 100 μέτρα. Ξαναρωτάμε το κόστος και μας λέει ότι μιας και είστε μοτοσυκλέτες πάρτε ένα εισιτήριο και περάστε τις υπόλοιπες πλάι από την μπάρα! Για να μην λέτε ότι γίνονται μόνο στην Ελλάδα αυτά.
Τακτοποιούμαστε και τραβάμε για βόλτα στην πόλη. Η θερμοκρασία κυμαίνεται σε μονοψήφιο νούμερο και για να βγούμε έξω φοράμε ότι έχουμε και δεν έχουμε στην βαλίτσα. Η πόλη είναι σαν να την ξεπατίκωσε κανείς από καρτ-ποστάλ. Δεν ξέρω τι λόγια να χρησιμοποιήσω για να την περιγράψω. Νομίζω πως ότι και να πω θα την αδικήσω. Για ακόμα μια φορά σιωπώ λοιπόν και αφήνω τις φωτογραφίες να μιλήσουν αντί εμε…

Για άλλη μια φορά μαζί με τον Ξυλουράκο αργούμε να κατέβουμε επειδή αποφασίσαμε να κάνουμε λίγη γυμναστική στο δωμάτιο. Ο Γιαννάκης είναι ο Jeremy Burgess των ασκήσεων, αν έχετε οποιαδήποτε απορία σε ότι αφορά μυς, γυμναστική, διατροφή κλπ, μην ακούτε γυμναστές, διαιτολόγους και άλλους κομπογιαννίτες: ο Γιάννης τα ξέρει καλύτερα απ’ όλους αυτούς γιατί έχει διαβάσει τα πάντα, μα την Παναγία.. Να τον ακούτε σας λέω. Μετά από κάτι παράξενους κοιλιακούς, ραχιαίους, άλματα και πολλά λίτρα ιδρώτα βγήκαμε κι εμείς να δούμε το ξακουστό χειμερινό θέρετρο St Morritz. Και πιάσαμε και μια επική συζήτηση περί παντός επιστητού. Μιλήσαμε για τις σχέσεις των ανθρώπων, για τις θεωρίες συνομωσίας, για τις διεθνείς λέσχες, τους πονηρούς οργανισμούς, τα περίεργα συνέδρια στα οποία λαμβάνουν μέρος οι ψηλά ιστάμενοι κάθε χώρας, για τα όνειρα, για την ψυχή, για την μετενσάρκωση, για τις θρησκείες… και τι δεν είπαμε. Έτσι, για να μη νομίζετε ότι κοτζάμ μαντράχαλοι μηχανόβιοι μιλάμε μόνο για γκόμενες, μοτοσυκλέτες και ποδόσφαιρο. Όχι πως δεν είπαμε κι απ’ αυτά: έγιναν ομηρικές μάχες R1200GS εναντίον TDM, Ευρωπαίων εναντίον Ιαπώνων, της μουρλοκακομοίρας έγινε. Αυτά είναι τα καλά της αντροπαρέας: ή συζητήσεις υψίστου επιπέδου ή πολύ πολύ χαμηλού. Και γαμώ…

Επιστρέφουμε στην ομώνυμη πιτσαρία που λειτουργούσε στο ισόγειο του ξενοδοχείου για να απολαύσουμε πραγματικά καταπληκτικές πίτσες με τη συνοδεία άφθονης μπύρας.