Alps reloaded

14 Ιουνίου, Μουσείο-πάσο-λίμνο-περιπέτειες (χλμ 320)

Για πρωινό είχαμε κανονίσει επίσκεψη στο μουσείο της Moto Guzzi. Το ωράριο επίσκεψης ήταν χάλια, 15:00-16:00 καθημερινά εκτός ΣΚ, αλλά εμείς είχαμε ανταλλάξει μερικά emails -εκμεταλλευόμενοι τις γνωριμίες του Ιάκωβου από την αποστολή του περιοδικού Moto στην Ιταλία για τα test drives των Norge και Stelvio- και είχαμε την υπόσχεση ότι θα άνοιγε για εμάς το πρωί.
Φτάνουμε έξω από το μουσείο, το οποίο βρίσκεται στην πόλη Mandello Del Lario, 9 χιλιόμετρα βόρεια του Lecco, συνεννοούμαστε με τον φύλακα και τραβάμε εντός του μουσείου.

Δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να δούμε το εργοστάσιο γιατί μεταφέρονται σε νέες εγκαταστάσεις και ετοιμάζονται πυρετωδώς για το “grand opening”, όπως ακριβώς μας ανέφερε. Αρκούμαστε με το πλήρες μουσείο.

Αρχικά λίγο στόρι… Όχι λαβ στόρι αλλά Moto Guzzi στόρι. Copy/paste από το motoguzziclub.gr

Ο Carlo Guzzi γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1889 και φανέρωσε σύντομα την κλίση του στα μηχανολογικά και τις μοτοσικλέτες, με τα μυστήρια των κινητήρων εσωτερικής καύσης να του αποκαλύπτονται από μερακλήδες μηχανουργούς, γύρω από τη λίμνη Como.
Ο Giorgio Parodi γεννήθηκε στη Γένοβα από πλούσια οικογένεια εφοπλιστών.
Ο Giovanni Ravelli γεννήθηκε στη Brescia και σε μικρή ηλικία λόγω του πάθους του για τα δίτροχα πέρασε στους αγώνες.
Ο Ravelli με τον Guzzi έγιναν φίλοι μέσω της αγάπης τους για την μηχανολογία. Ο Ravelli με τον Parodi συνδέθηκαν λόγω του ότι ήταν και οι δύο πιλότοι και αγαπούσαν τις μοτοσικλέτες. Ο Ravelli έγινε ο συνδετικός κρίκος των τριών. Οι δύο θα σχεδίαζαν και θα κατασκεύαζαν (Guzzi- Parodi), o τελευταίος θα οδηγούσε. Ο Parodi τους έπεισε πως θα μπορούσε να πείσει τον εφοπλιστή πατέρα του να τους χρηματοδοτήσει. Στο μεταξύ η οικογένεια του Guzzi είχε μετακομίσει στο Mandello del Lario, τόπος όπου εγκαταστάθηκε το εργοστάσιο της εταιρείας.

Τα σχέδια των τριών φίλων πραγματοποιήθηκαν εν μέρει. Μπορεί ο Parodi να έπεισε τον πατέρα του για οικονομική στήριξη των σχεδίων τους αλλά ο Ravelli σκοτώθηκε το 1918 σε αεροπορικό ατύχημα.

Ο Emanuele Parodi βοήθησε τον γιό του και τον Carlo Guzzi, δίνοντάς τους 2000 λιρέτες να ξεκινήσουν παρουσιάζοντας σε μερικούς μήνες ένα πρωτότυπο τετράχρονο 500, 12hp, τελικής 100km/h, με αρκετές καινοτομίες. Ο ένας κύλινδρος ήταν οριζόντια τοποθετημένος και αερόψυκτος, με έναν εκκεντροφόρο επικεφαλής και 4 βαλβίδες. Μπροστινό φρένο δεν είχε…(!!!) παρά μόνο πίσω, το οποίο έχοντας 4 σιαγώνες ενεργοποιείτο από πεντάλ αριστερά αλλά και από τη δεξιά μανέτα του τιμονιού !!!

Ο πατέρας Parodi εντυπωσιάζεται από τις ικανότητες του C.Guzzi και αποφασίζει να τους βοηθήσει. Δεν τους προτρέπει να συνεχίσουν να ονομάζουν τις μοτοσικλέτες τους “G.P” (Guzzi-Parodi….έλεγε ότι έμοιαζε με τα αρχικά του γιού του-Giorgio Parodi) και προτείνει να ονομάσουν την εταιρεία Moto Guzzi (Societa Anonima), έτσι ώστε σε περίπτωση αποτυχίας να μην συνδεθεί με το όνομά του.

Σήμα της εταιρείας, που ιδρύθηκε στις 15 Μαρτίου του 1921 αποφασίζεται –προς τιμή του φίλου τους Ravelli- να είναι ο αετός της Ιταλικής Πολεμικής Αεροπορίας.

Το πρώτο μοντέλο πάνω στο ρεζερβουάρ του οποίου εμφανίζεται ο αετός είναι το Normale των 8hp και 80 km/h τελικής. Για να διαφημιστεί η μοτοσικλέτα, ο ίδιος ο Carlo Guzzi τρέχει τον Μάιο του 1921 στον αγώνα αντοχής στους δημόσιους δρόμους Μιλάνο-Νάπολι και τερματίζει 20ος, ενώ 4 μήνες αργότερα ο Gino Finzi κερδίζει με Moto Guzzi τον περίφημο αγώνα Targa Florio. Θα ακολουθήσουν 3.328 ακόμα διεθνείς πρωτιές. Από το 1921 μέχρι και το 1957 θα κατακτηθούν 14 παγκόσμιοι τίτλοι. Η γνώση από τους αγώνες περνάει και στα μοντέλα παραγωγής.

Η εντύπωση που μας αφήνει το μουσείο είναι διφορούμενη. Από τη μία τα εκθέματα είναι απεριποίητα, σκουριασμένα, λερωμένα αλλά από την άλλη μήπως οι Γκουζαίοι θέλουν να μας πουν κάτι; Κάτι διαφορετικό από ότι όλοι οι υπόλοιποι λανσάρουν στα χλιδάτα, καλογυαλισμένα τους μουσεία;

Άξιο αναφοράς είναι ότι το γεγονό να ανοίξουν το μουσείο ειδικά για εμάς δείχνει σεβασμό προς τον “φίλο” μοτοσυκλετιστή. Η απάντησή τους στα emails ήταν και αυτή ομοίως φιλόξενη: “Φυσικά και θα ανοίξουμε το μουσείο για κάποιους που έρχονται από τόσο μακριά για να το επισκεφτούν”. Και για να προλάβω τις κακές γλώσσες, δεν είχε εισιτήριο…

Πριν κλείσω με το θέμα του μουσείου θα βάλω μερικές φωτογραφίες που μας προξένησαν θαυμασμό αλλά και γέλιο, και προς θεού, δεν είναι ο σκοπός μου να θίξω την εταιρία. Μην ξεχνάτε πως μιλάμε για μοτοσυκλέτες οι οποίες είναι κατασκευασμένες πριν από ~100 χρόνια.

Για να βλέπει ο σκυφτός οδηγός τα κόκκινα του στροφόμετρου! Αυτό είναι σίγουρα ελληνική πατέντα!

Σας θυμίζει κάτι; Οποιαδήποτε ομοιότητα με GS είναι τυχαία σύμπτωση...

Ποτιστικό λάστιχο στην εξαγωγή του καμπιλατέρ!

<

p align=”center”>

Αυτό κύριοι είναι λασπωτήρας!

Back to the road, ακολουθώντας αρχικά την διάσημη παραλίμνια διαδρομή ανατολικά της λίμνης Como, μέχρι το πιο βορινό της σημείο. Περίεργως δεν έχει κίνηση και η διαδρομή είναι απολαυστική. Η συνέχεια όμως δεν είναι ανάλογη. Για περίπου 60 χιλιόμετρα μπλεκόμαστε με την κίνηση, μέχρι και λίγο μετά το Sondrio, όπου στρίβουμε για να απολαύσουμε το Passo Aprica (1181 m). Η ανάβασή του μαγική, με άριστη άσφαλτο και ανοιχτό στροφιλίκι. Η κατάβαση μέσα από ένα πανέμορφο δάσος αλλά με πιο στενό δρόμο, ο οποίος δεν σου επιτρέπει να κινηθείς στους ίδιους ρυθμούς. Στάση στην κάθοδο για ανασυγκρότηση όπου παρατηρούμε ότι στο πίσω λάστιχο στο F800 του Γιάννη έχουν αρχίσει να φαίνονται τα λινά.

Το ότι Γιάννης και Ηλίας είχαν ανταλλάξει μοτοσυκλέτες κατά την ανάβαση του passo Aprica, το θεωρήσαμε τυχαία σύμπτωση…
Επόμενο passo, το passo Crocedomini (1938 m). Η ανάβασή του όχι κακή αλλά μη συγκρίσιμη με του Aprica. Ίσως πάλι το αδικούμε γιατί η διαφορά είναι χαοτική. Πάντως υπερτερεί στο τοπίο, ειδικά στην κατάβαση. Πρώτα όμως στάση εις την κορφή όπου ο καιρός κλείνει επικίνδυνα.

Η βροχή δεν αργεί να ξεκινήσει αλλά δεν το κρατάει για πολύ. Ίσα-ίσα για να βάλουμε τα αδιάβροχα τα οποία βγάλαμε μερικές στροφές παρακάτω.

Όπως προανέφερα η κατάβαση του περάσματος είναι απλά εκπληκτική.

Περνάμε δίπλα από το πανέμορφο Bagolino και συνεχίζουμε για να βρεθούμε πάνω από την λίμνη Idro.

Μια γρήγορη φωτογραφία και πορεία προς τη λίμνη Garda και συγκεκριμένα για Sirmione. Λίγο πριν το τελικό μας προορισμό αναζητούμε κάποιο βουλκανιζατέρ μπας και βρούμε λάστιχα για τους “λαβωμένους” της παρέας.
Τζίφος, ο ένας μας στέλνει στον άλλο και στην καλύτερη περίπτωση πήραμε απάντηση ότι μπορεί να μας βρει την επόμενη το πρωί. Δυστυχώς δεν έχουμε το χρόνο καθώς λόγω συνεργασίας ANEK και Superfast το καράβι μας αναχωρεί στις 13:30 αντί για τις 16:30 και η Ανκόνα απέχει 400 χιλιόμετρα.
Άλλοι όμως έψαχναν λάστιχα και άλλος πάτησε την πρόκα! Και ποιος άλλος από εμέ. Ευτυχώς το λάστιχο την πάλεψε μέχρι το ξενοδοχείο (Cristal) όπου η επισκευή έγινε με σορτσάκι και όχι με Cordura (μεγάλη εφεύρεση τα μακαρόνια και το κιτ επισκευής). Αλλά ενός κακού μύρια έπονται, δεν λέει η λαϊκή ρήση;
Κατά την επισκευή κρέμασα το κράνος μου στο GS που ήταν δίπλα χωρίς να παρατηρήσω ότι ακουμπούσε στον λαιμό της εξάτμισης, κερνώντας το με ένα μεγαλοπρεπές κάψιμο…

Πορεία προς την παλιά πόλη όπου και τρώμε αρκετή ώρα ψάχνοντας κάποιον δωρεάν χώρο στάθμευσης. Αφού σβουρίζουμε γύρω στο μισάωρο μες την τρελή ζεστή, τελικά το αετίσιο μάτι του Πατέρα, σταμπάρει το δωρεάν χώρο στάθμευσης καλά κρυμμένο πίσω από κάτι επικαλυπτικά φυτά. Έχει ήδη σουρουπώσει και τα χρώματα της λίμνης είναι μαγικά.

Ομοίως μαγικό είναι και το μεσαιωνικό κάστρο (Scaliger) το οποίο δεσπόζει στην είσοδο της παλιάς πόλης.

Η παλιά πόλη άκρως τουριστική, γεμάτη από μικρά γραφικά σοκάκια.

Κλασικά, σε τέτοιες πόλεις, η εύρεση καλού εστιατόριου είναι δύσκολη υπόθεση. Δεν καταφέρνουμε να εντοπίσουμε αυτά που προτείνει οδηγός μας και επιλέγουμε ένα κάκιστο, λόγω της πείνας μας. Παραγγέλνουμε πίτσες και μακαρονάδες για να στουμπώσουμε και για να μην έχουμε και κανένα ντράβαλο με στομαχόπονους, γεμίζουμε το υπόλοιπο κενό με μερικά κιλά παγωτό και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Αύριο έχει πολύ πρωινή αναχώρηση.