Αρμενίζοντας Ανατολικά

Ημέρα 21η, Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου
Μπαμπά, είναι μακριά ακόμα η Καππαδοκία;
Nemrut Dagi – Goreme (632 χλμ)

Πρωί-πρωί και μετά το κλασικό τουρκικό πρωινό, ανοίγουν οι χάρτες. Δεν έχουμε αποφασίσει ποια ακριβώς διαδρομή θα ακολουθήσουμε ούτε και που ακριβώς θα μείνουμε. Λέγαμε στο Mustafapasa, όπου είχε μείνει παλιότερα ο Μανώλης, αλλά σε χθεσινοβράδινο email μας ενημέρωσαν πως το κατάλυμα (Old Greek House) είναι πλήρες. Είχαμε δει κάποια καταλύματα χθες στο διαδίκτυο αλλά το πρωί είχε πρόβλημα το net και δεν μπορέσαμε να κλείσουμε κάτι. Δεν συνηθίζουμε να κλείνουμε, αλλά λόγω του ότι στην Καππαδοκία υπάρχει πληθώρα καταλυμάτων, αλλά και τουριστών, δεν θέλαμε να χάσουμε χρόνο στο ψάξιμο.

Πριν αναχωρήσουμε ζητάμε από τις Γιαπωνέζες, να βγάλουμε μια φωτογραφία όλοι μαζί. Στο μυαλό μας είναι να τις φωτογραφίσουμε δίπλα στις μοτοσυκλέτες, αλλά ντρεπόμαστε να το προτείνουμε μήπως τις ταλαιπωρήσουμε λόγω ηλικίας. Με έκπληξη και μεγάλη χαρά μας το ζητάνε από μόνες τους! Έτσι λοιπόν, όλοι μαζί κατευθυνόμαστε μπροστά στα δωμάτιά μας, όπου είναι παρκαρισμένες οι μοτοσυκλέτες.

Πραγματικά οι τύπισσες είναι μουρλές! Χωρίς να χάσουν την ευκαιρία, ζητάνε να τις καβαλήσουν. Όπως μας εκμυστηρεύονται, αν και κατοικούν πολύ κοντά στο εργοστάσιο της Honda, δεν έχουν ανέβει ποτέ σε μοτοσυκλέτα. Φυσικά επιλέγουν τις τρεις γιαπωνέζικες μοτοσυκλέτες για να ποζάρουν και κάνουν σαν μικρά παιδιά, κορνάροντας και φωνάζοντας. Πριν αναχωρήσουν μας ευχαριστούν θερμά που υποστηρίζουμε την οικονομίας της χώρας τους, αγοράζοντας γιαπωνέζικες μοτοσυκλέτες 😉

Big in Japan 🙂

Αφήνουμε το Karadut και ακολουθούμε τις πινακίδες για Adiyaman. O χάρτης απεικονίζει έναν δρόμο με βόρεια πορεία που βγάζει κοντά στην Malatya. Από εκεί θα συνεχίσουμε όλο δυτικά προς Kayseri και Nevsehir. Το τοπίο εξακολουθεί να είναι στο ίδιο μοτίβο: λίγη βλάστηση, απότομοι βράχοι, οροπέδια και υψόμετρο όχι λιγότερο από 1.200μ. Ο δρόμος είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, πράγμα που μας κάνει να κινούμαστε με άνεση, χωρίς προβλήματα.

Στο Adiyaman σταματάμε για βενζίνα και για να τσεκάρουμε τη διαδρομή στον χάρτη. Δεν έχουμε δει καμία πινακίδα για τον επαρχιακό δρόμο που θέλουμε να ακολουθήσουμε κι έτσι παίρνουμε την απόφαση να κινηθούμε από τον κεντρικό ο οποίος κάνει ένα μικρό κύκλο και μας προσθέτει χιλιόμετρα. Άλλωστε η πρώτη διαδρομή φαίνεται στο χάρτη ως δευτερεύων επαρχιακός και δεν είναι κατάλληλη μέρα για να μπλέξουμε με χωματόδρομους, κτλ.

Ρωτάμε τον βενζινά αν υπάρχει wi-fi για να κλείσουμε κατάλυμα. Δεν έχουν αλλά μας αφήνουν να χρησιμοποιήσουμε τον υπολογιστή τους και μέσα σε 2 λεπτά έχουμε κάνει κράτηση σε κάποιο από αυτά που είχαμε δει χθες.

Ακολουθούμε λοιπόν τις πινακίδες για Malatya που περνούν μέσω του Golbasi (65χλμ). Η διαδρομή μέχρι την Καισάρεια (Kayseri) διασχίζει πανέμορφα οροπέδια, ενώ τα σύννεφα που έχουν εμφανιστεί στον ουρανό δίνουν μια ιδιαίτερη γοητεία στο τοπίο. Σε κάποιο σημείο φτάνουμε στα 1.900μ υψόμετρο (Ziyarettepesi pass), όπου και έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την θέα του απέραντου οροπεδίου.

Κάτι διαφορετικό στην συγκεκριμένη διαδρομή είναι το σημείο που διασχίζει το χωριό Darende. Η περιοχή έχει περισσότερη βλάστηση συγκριτικά με την υπόλοιπη που οδηγήσαμε, ενώ δίπλα μας συντροφεύει ο ορμητικός ποταμός Tohma. Πολλά από τα σπίτια του χωριού, έχουν μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, καθώς μας δίνουν την εντύπωση πως οι τοίχοι τους είναι χωμάτινοι. Κατά μήκος του δρόμου είναι τοποθετημένες πινακίδες που διαφημίζουν κάποια από τα αξιοθέατα της περιοχής, με κορυφαίο το φαράγγι το ποταμού Tohma, το οποίο είναι όμορφα διαμορφωμένο με πεζογέφυρες. Δυστυχώς δεν προλαβαίνουμε… ίσως κάποτε στο μέλλον…

Κινούμαστε με σβέλτους ρυθμούς και τα χιλιόμετρα βγαίνουν με σχετική άνεση. Οι μόνες στάσεις που κάνουμε είναι για ανεφοδιασμό-ξεμούδιασμα-κολατσιό περίπου κάθε 200-250 χλμ.

Λίγο πριν μπούμε στην Καισάρεια και ενώ κινούμαστε ελαφρώς πάνω από το όριο, βλέπω ένα άσπρο αυτοκίνητο σταματημένο ανάποδα στην είσοδο ενός βενζινάδικου. Πριν προλάβω καν να το σκεφτώ, βλέπω το μπλόκο της αστυνομίας! Ο δρόμος έχει τρεις λωρίδες και εκείνη τη στιγμή δύο φορτηγά τυγχάνει να είναι στις δύο δεξιές λωρίδες. Σκεφτόμενος ελληνικά, λέω: θα πιάσω τέρμα αριστερά και θα τη γλυτώσουμε…

Αμ δε… ο αστυνομικός περνάει μπροστά από τα φορτηγά και μπαίνει στη μέση της λωρίδας μας για να μας σταματήσει. Παίρνουν από όλους τα διπλώματα και αρχίζουν να σημειώνουν τα στοιχεία μας, καθώς επίσης τις πινακίδες των μοτοσυκλετών, τις μάρκες και τη χρονολογία κατασκευής! Κάποια στιγμή και αφού έχουν καταγράψει όλα τα στοιχεία σε ένα «μπακαλόχαρτο», μας χαιρετούν και μας κάνουν νόημα να φύγουμε… ήταν έλεγχος ή το πρόστιμο θα μας περιμένει στα σύνορα; Το μέλλον θα δείξει…

Διασχίζουμε την Καισάρεια και ακολουθούμε τις πινακίδες για Nevsehir, της μεγαλύτερης αλλά κατά τ΄ άλλα αδιάφορης πόλης της Καππαδοκίας. Περνάμε περιμετρικά της και συνεχίζουμε προς Goreme (Κόραμα), όπου σύντομα οι πρώτοι βραχώδεις σχηματισμοί κάνουν την εμφάνιση τους.

Το μικρό αυτό χωριό, βρίσκεται στην καρδιά της Καππαδοκίας και έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο τουριστικό θέρετρο με όλα τα κομφόρ και όλες τις ανέσεις. Το κατάλυμά μας, Goreme Valley Cave House, βρίσκεται πολύ κοντά στον κεντρικό δρόμο και ουσιαστικά στο κέντρο του χωριού.

Μας καλωσορίζει ένας νεαρός και μας προσφέρει τσάι μέχρι να σημειώσει τα στοιχεία μας. Η αλήθεια είναι, πως επί της ουσίας δεν είναι ένα ξενοδοχείο-σπηλιά, όπως αυτοδιαφημιζόταν. Είναι ένα σπίτι που διαθέτει πέτρινα δωμάτια με καμπυλωτή οροφή, σαν παλιό «κατώι» σπιτιού. Η διακόσμηση διαθέτει κιλίμια, στην προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα σε παραδοσιακό στυλ. Εντούτοις, διάφορα έπιπλα που -μάλλον- προέρχονται από ότι έχει περισσέψει από το σπίτι τους, ίσως να χαλάνε την γενικότερη αισθητική. Όλα αυτά όμως είναι λεπτομέρειες, καθώς το κατάλυμα είναι καθαρό και οικονομικό για τα δεδομένα της περιοχής. Απλά οι φωτογραφίες που είναι στη σελίδα του booking.com, είναι καλοτραβηγμένες και ολίγον τι παραπλανητικές!

Φυσικά ο ξενοδόχος προσπαθεί να μας πουλήσει πακέτο πτήση με αερόστατο, το οποίο είναι και η μεγαλύτερη ατραξιόν της Καππαδοκίας. Η τιμή που μας δίνει αρχικά είναι πολύ τσιμπημένη αλλά όταν του λέω ότι έχω ξανακάνει σε πολύ χαμηλότερη τιμή, αρχίζει να την “πριονίζει”. Αποφασίζουμε να τον αφήσουμε στην αναμονή, μπας και βρούμε κάτι φθηνότερο μόνοι μας. Έτσι κινούμαστε προς τα γραφεία τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει την πόλη. Στεκόμαστε άτυχοι γιατί τα αερόστατα δεν έχουν πετάξει σήμερα -πράγμα που συμβαίνει σπάνια- λόγω αέρα. Άρα τα πάντα είναι κλεισμένα για αύριο. Βρίσκουμε εν τέλει μόνο σε ένα γραφείο, το οποίο μας ζητάει 180€/άτομο, όπου φυσικά δεν του τα δίνουμε. Αναγκαστικά επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και ζητάμε από τον ξενοδόχο αν μπορεί να μας βρει κάτι. Μετά από αρκετά τηλέφωνα μας απαντάει πως βρίσκει μόνο μεθαύριο και καθώς η τιμή του έχει ήδη κατέβει (130€/άτομο), αποφασίζουμε να τον προτιμήσουμε.

Κάνουμε μπανάκι και βγαίνουμε βόλτα στο χωριό το οποίο έχει μέτρια κίνηση. Ο λόγος φυσικά είναι τα αερόστατα για τα οποία θα πρέπει κάποιος να ξυπνήσει στις 4:00 το πρωί.

Εστιατόρια υπάρχουν πάμπολλα, αλλά σε μια τουριστική περιοχή είναι εύκολο να φας φόλα. Κάνουμε μια βόλτα τσεκάροντας διάφορα, χωρίς να μας γεμίζει κανένα το μάτι. Ίσως να είμαστε και προκατειλημμένοι καθώς σε μια γρήγορη ματιά που ρίχνουμε στο trip advisor επικρατεί μια περίεργη κατάσταση: τα περισσότερα εστιατόρια έχουν θετικές κριτικές, με τις αρνητικές να ακυρώνουν εντελώς τις αντίστοιχες θετικές…

Εν τέλει μπαίνουμε σε ένα στην τύχη (Comlek) το οποίο αποδεικνύεται αρκετά καλό, αλλά όχι και τόσο φθηνό. Μην ξεχνάμε όμως πως είμαστε πια σε τουριστική περιοχή και οι τιμές έχουν ανέβει κατακόρυφα. Τώρα βέβαια, πώς τα καταφέραμε σε μια τόσο τουριστική περιοχή να πετύχουμε εστιατόριο που δεν σερβίρει αλκοόλ, είναι κάτι για το οποίο η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά…