Αρμενίζοντας Ανατολικά

Ημέρα 23η, Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου
Όταν πετάς από ψηλά…
Goreme – Σμύρνη οι μεν (775 χλμ), Goreme – Αfyon οι δε (430 χλμ)

Μετά δυσκολίας σηκωνόμαστε γύρω στις 4:15 και με γοργές κινήσεις βγαίνουμε στον δρόμο ντυμένοι σαν κρεμμύδια περιμένοντας το βανάκι της Saray Balloons. Μπορεί ο ήλιος να μην έχει σηκωθεί ακόμα, η κίνηση όμως στους δρόμους είναι περισσότερη και από το μεσημέρι. Βανάκια πηγαίνουν σαν τρελά πέρα-δώθε και κόσμος περιμένει καρτερικά έξω από το ξενοδοχείο του για την δικιά του κούρσα. Οι πτήσεις με τα αερόστατα είναι μια από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις στην Καππαδοκία και δεν χρειαζεται και πολλά για να το καταλάβει κανείς.

Στις 4:45πμ έρχεται το δικό μας βανάκι για να μας παραλάβει. Έχει φυσικά και άλλους πελάτες, ενώ στην πορεία παραλαμβάνουμε κι άλλα άτομα. Κάτι σαν σχολικό ένα πράμα! Αφού είπαμε το τραγουδάκι… εεεε αφού πήρε όσους ήταν να πάρει, κατευθυνόμαστε σε έναν χώρο, σαν μια μεγάλη καφετέρια που είναι μαζεμένος αρκετός κόσμος. Ουσιαστικά εκεί, κάποιες εταιρείες συγκεντρώνουν τους πελάτες για να τους προσφέρουν ένα μίνι-πρωινό, δηλαδή τσάι, καφέ και κάποια βουτήματα…

Σε κοντινή απόσταση βλέπουμε τις προετοιμασίες στα αερόστατα. Το αέριο που χρησιμοποιείται γι’ αυτόν τον σκοπό, διοχετεύεται από μεγάλες φιάλες, υπό τη μορφή φλόγας. Ο ήλιος δεν έχει ανατείλει ακόμα, με αποτέλεσμα τα μπαλόνια να φωτίζονται και να δημιουργούν ένα εντυπωσιακό σκηνικό.

Μετά από 10-15 λεπτά μπαίνουμε ξανά στο φορτηγάκι και κατευθυνόμαστε προς το μπαλόνι μας. Σύντομα φτάνουμε σε ένα πλάτωμα μέσω ενός χωματόδρομου, όπου είναι και το σημείο απογείωσης και πλήθος αερόστατων και ανθρώπων βρίσκεται εκεί. Κάθε εταιρία έχει τα δικά της χρώματα και σχέδια στα πανιά του αερόστατου και κατά τη διαδικασία προετοιμασίας, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, βλέπεις να φωτίζονται διαφορετικά αερόστατα και ο χώρος γύρω λαμβάνει ποικίλους χρωματισμούς. Πιστεύω ότι για όσους ζουν την εμπειρία για πρώτη -και όχι μόνο- φορά είναι πραγματικά ξεχωριστή.

Πλησιάζουμε το καλάθι του δικού μας αερόστατου και αρχίζουμε την επιβίβαση, είτε μέσω μιας μεταλλικής σκάλας, είτε από κάποιες ειδικές λαβές. Η χωρητικότητα του καλαθιού είναι μεταξύ 20-24 ατόμων. Ο πιλότος μας δίνει μερικές οδηγίες ενώ παράλληλα “φουσκώνει” το «μεγάλο μπαλόνι» προς απογείωση…

Το αερόστατο αρχίζει να σηκώνεται σιγά-σιγά. Αν και είναι η δεύτερη μου πτήση, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την πρώτη. Νιώθω το ίδιο εντυπωσιασμένος. Το ίδιο φυσικά και οι συνταξιδευτές μου που για όλους τους είναι η πρώτη φορά. Ακόμα και ο Γιώργος που έχει μια δόση υψοφοβίας, δεν αισθάνεται άβολα και το απολαμβάνει όσο και εμείς.

Βρισκόμαστε στον ουρανό, πριν ακόμα βγει ο ήλιος και χαζεύουμε το τοπίο κάτω από τα μαγικά χρώματα της ανατολής. Λόγω του ότι η προηγούμενή μου πτήση ήταν μετά το χάραμα, το όλο σκηνικό είναι πρωτόγνωρο και για μένα.

Κλικ για μεγέθυνση

Γύρω μας πετούν δεκάδες αερόστατα σε διάφορα ύψη και αποστάσεις από εμάς. Τόσα πολλά που κάλλιστα μπορούν να κρύψουν τον ορίζοντα.

Κλικ για μεγέθυνση

Η Ανατολή του Ηλίου δίνει μια εντελώς διαφορετική πινελιά σε όλο το σκηνικό. Το φως χτυπάει πάνω στους γυμνούς κωνικούς βράχους, δίνοντας ανεπανάληπτες αποχρώσεις του κόκκινου. Θέαμα μοναδικό!

Η πτήση μας διαρκεί περίπου μία ώρα. Η προσγείωση είναι εξίσου εντυπωσιακή, καθώς ο πιλότος καταφέρνει να προσγειώσει το καλάθι ακριβώς πάνω στο τρέιλερ μεταφοράς που είναι δεμένο πίσω από ένα τζιπ της εταιρείας. Στην προηγούμενη μου εμπειρία ο πιλότος ζορίστηκε αρκετά να το προσγειώσει. Είχε πετάξει σχοινιά και οι υπάλληλοι προσπαθούσαν να τραβήξουν κάτω το αερόστατο. Φυσικά το αερόστατο τους πήγαινε βόλτα…

Κλικ για μεγέθυνση

Μέσα από διάφορες συζητήσεις που κάναμε τις προηγούμενες μέρες, μας είχαν πει ότι οι φθηνές εταιρίες είχαν εκπαιδευόμενους πιλότους με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν του είχαμε δώσει και πολύ βάση, νομίζοντας πως πρόκειται για ένα τρικ για να βγάλουν περισσότερα χρήματα, αλλά μετά τη σημερινή μας πτήση μπορούσα να συγκρίνω τους δύο πιλότους. Μου είχε κάνει εντύπωση την προηγούμενη φορά, το άγχος που φαινόταν στα μάτια του πιλότου και το ότι όταν ανέβηκε σε μεγάλο ύψος άνοιξε η μύτη του! Για την προσγείωση δεν μπορώ να πω και πολλά, ίσως έφταιγε το αεράκι που επικρατούσε, καθώς αρκετά αερόστατα είχαν θέμα.

Ο μαγκιόρος πιλότος αυτή τη φορά όμως, είχε ένα απάνεμο μέρος για να προσγειωθεί, το οποίο περικλειόταν από βράχους και το οποίο όπως είπαμε δεν τον ζόρισε καθόλου. Άρα κατά την ταπεινή μου γνώμη, ισχύει αυτό που λένε για εκπαιδευόμενους και μη πιλότους.

Οι τίτλοι τέλους της πτήσης πέφτουν με μια μικρή εκδήλωση που λαμβάνει χώρα λίγο μετά την αποβίβασή μας. Το έθιμο, όπως μας εξηγεί ο πιλότος, είναι στο τέλος κάθε πτήσης να ανοίγουν σαμπάνια προς τιμήν αυτών που πρωτοπέταξαν με αερόστατο. Ειδικότερα, βάσει αυτών που μας διηγήθηκε, η πρώτη πτήση με πλήρωμα έγινε στις 19 Σεπτεμβρίου 1783. Μόνο που οι πρώτοι επιβάτες ήταν μερικά ζώα από κάποια φάρμα: ένα πρόβατο, μια πάπια και ένας κόκορας! Στις 22 Νοεμβρίου 1783 πραγματοποιήθηκε και η πρώτη πτήση με ανθρώπους για επιβάτες. Ένα αερόστατο φτιαγμένο από χαρτί και μετάξι, από τους αδελφούς Μογκολφιέ, πέταξε για 22 λεπτά πριν προσγειωθεί κοντά σε κάτι αμπελώνες. Οι αγρότες της περιοχής ήταν πολύ καχύποπτοι βλέποντας τον “φλογερό δράκο” να κατεβαίνει από τον ουρανό και ανησύχησαν. Οι πιλότοι τους προσέφεραν σαμπάνια για να τους καθησυχάσουν και να γιορτάσουν την πρώτη ανθρώπινη πτήση. Έτσι το έθιμο του ανοίγματος της σαμπάνιας παραμένει μέχρι και τις μέρες μας…

Μετά τη σαμπάνια που δεν πίνουμε (ούτε στα χειρότερα μας δεν έχουμε πιεί αλκοόλ στις 6:30 το πρωί), μας μοιράζουν ένα πιστοποιητικό πτήσης και στη συνέχεια μας γυρίζουν πίσω στα ξενοδοχεία μας.

Εδώ οι δρόμοι μας με τα υπόλοιπα παιδιά χωρίζουν. Η Νατάσα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων θα πετάξει αεροπορικά από την Σμύρνη αύριο το πρωί, ενώ εγώ θα ξανασυναντήσω τα παιδιά αύριο το απόγευμα στο Τσεσμέ. Τα 800 περίπου χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με την Σμύρνη είναι ολίγον βάρβαρα και οι ρέστοι αφού δεν είναι υποχρεωμένοι να τα κάνουν, αποφασίζουν -ορθώς- να τα σπάσουν στα δύο. Μέχρι την Afyon σήμερα και Τσεσμέ αύριο…

Τρώμε με γοργές κινήσεις πρωινό, φορτώνουμε τη μοτοσυκλέτα και ξεκινάμε για το μακρύ ταξίδι της επιστροφής. Απέραντες άνυδρες ευθείες μας συντροφεύουν μέχρι και την Konya (Ικόνιο). Ευτυχώς έχει μια ελαφριά συννεφιά η οποία κρατάει το θερμόμετρο σε ανεκτά επίπεδα.

Διασχίζουμε το Ικόνιο στο οποίο επικρατεί ένας οικοδομικός οργασμός. Ένα αεροπλάνο στο πλάι του δρόμου μας κεντρίζει το ενδιαφέρον.

Η απορία μας λύνεται σύντομα καθώς ακολουθούν πινακίδες για Havalimani, δηλαδή αεροδρόμιο (Hava=αέρας, λιμάνι του αέρα δηλαδή, έτσι για να εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας).

Συνεχίζουμε με στάσεις μόνο για βενζίνα και με αυξημένη την προσοχή λόγω των πολλών μπλόκων. Συναντάμε συνολικά 8(!), από τα οποία στα 3 μας ειδοποιούν με αναβόσβημα φώτων, ενώ τα υπόλοιπα καταφέρνω να τα δω εγκαίρως και να ελαττώσω ταχύτητα…

Φτάνουμε στην Σμύρνη γύρω στις 6:00μμ με την κούραση να κάνει την εμφάνιση της μόλις κατεβαίνουμε από τη μοτοσυκλέτα. Είχαμε κλείσει δωμάτιο, πριν αναχωρήσουμε από την Καππαδοκία, σε ένα παλιό μου γνώριμο ξενοδοχείο, στο Τempo Residence Comfort. Άνετα, καθαρά δωμάτια στα οποία λιώνουμε πραγματικά. Δεν έχουμε δύναμη ούτε να βγούμε έξω για φαγητό. Με τη βοήθεια του ξενοδόχου παραγγέλνουμε delivery…

Ο Μανώλης, ο Στράτος και ο Γιώργος αναχωρούν κατά τις 10:00πμ για Afyon.

Τη σκυτάλη στην αφήγηση παίρνει ο Μανώλης: Η διαδρομή Nevsehir – Aksaray – Konya – Afyon είναι μια διαδρομή που διασχίζει οροπέδια. Σε γενικές γραμμές, ίσως και να είναι από τις πιο μονότονες του συγκεκριμένου ταξιδιού, ιδίως το τμήμα Aksaray – Konya. Κάνουμε μια ολιγόλεπτη στάση στο Cervansaray του Sultanhani. Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο, πέτρινο μικρό φρούριο-παλάτι, χτισμένο με σελτζούκικο στυλ που χρησιμοποιήθηκε ως Cervansaray, δηλαδή ως σταθμό ξεκούρασης ταξιδιωτών. Διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση και αξίζει να το επισκεφθεί όποιος περνάει από τη συγκεκριμένη διαδρομή. Τιμή εισιτηρίου 5TL.

Μετά από περίπου 200χλμ περνάμε έξω από την Konya (Ικόνιο), η οποία αποτελεί μια από τις σημαντικότερες πόλεις της χώρας. Αν και διαθέτει αρκετά αξιοθέατα στο ιστορικό κέντρο της, δυστυχώς δεν έχουμε τον χρόνο για να την επισκεφθούμε. Η πόλη είναι αρκετά τακτοποιημένη, πράγμα που το διαπιστώνεις ακόμα και όταν οδηγείς στον περιφερειακό δρόμο της.

Περίπου 80χλμ πριν την Afyon μας πιάνει λίγη βροχή. Η κούραση έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της, κυρίως λόγω του πρωινού ξυπνήματος και τα χιλιόμετρα μοιάζουν ατελείωτα. Κατά τις 4:00μμ -επιτέλους- μπαίνουμε στην Afyon με τον καιρό να έχει κλεισει για τα καλά…

Η επιλογή του ξενοδοχείου Oreko Express (55€/τρίκλινο) αποδεικνύεται αρκετά καλή, καθώς τα δωμάτια είναι καθαρά και μπορούμε να παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο. Το βρίσκουμε σχετικά εύκολα, αφού είναι σε κεντρικό σημείο. Κάνουμε ένα μπάνιο και βγαίνουμε για φαγητό.

Τα λημέρια τα γνωρίζουμε, οπότε και κατευθυνόμαστε απευθείας προς το ιστορικό κέντρο. Καταλήγουμε σε ένα εστιατόριο, ακριβώς απέναντι από το Soydan Hotel. Στεκόμαστε άτυχοι, καθώς είναι κομμένο το ρεύμα στην περιοχή. Έτσι λοιπόν κάνουμε μια βόλτα και τελικά προτιμάμε το Numan Usta το οποίο έχει γκάζι και ξύλα για να ψήνει.

Το φαγητό είναι καλό και μετά το γεύμα μας, ξεκινάμε για μια βολτίτσα στην παλιά πόλη. Δυστυχώς οι στομαχικές-εντερικές διαταραχές εμφανίζονται και πάλι, κάνοντάς μας να επιστρέψουμε προς το κατάλυμα.