Αρμενίζοντας Ανατολικά

Ημέρα 24η, Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου
Μόνος, οδηγάω μόνος…
Σμύρνη – Cesme – Χίο εγώ (259 χλμ), Αfyon – Cesme – Χίο οι δε (440 χλμ)

Πρωί-πρωί αναχωρούμε για το αεροδρόμιο. Αν και είναι Κυριακή υπάρχει μία ελαφριά κίνηση στους δρόμους. Μισή ώρα αργότερα αποχαιρετώ την Νατάσα και επιστρέφω με αργούς ρυθμούς προς την πόλη. Δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω και πολλά σενάρια γυρίζουν στο μυαλό μου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλω να είμαι γύρω στις 5 το απόγευμα στο Τσεσμέ. Και είναι ακόμα 9:30 το πρωί…

Επίσης η σημερινή μέρα είναι η αιτία να συνειδητοποιήσω ότι έχω συνηθίσει να έχω συνοδηγό την Νατάσα, η οποία τραβάει φωτογραφίες καθ’ οδόν. Για την απουσία φωτογραφιών από τη συγκεκριμένη ημέρα φταίει αποκλειστικά η εν λόγω κυρία που δεν με ακολούθησε και την έκανε αεροπλανικώς. Ευτυχώς την κατάσταση τη σώζει λίγο η helmet camera…

Διασχίζω με αργούς ρυθμούς την παραλιακή της Σμύρνης χαζεύοντας δεξιά και αριστερά. Προσπαθώ να αποφύγω τον αυτοκινητόδρομο προς Τσεσμέ και μπλέκω σε συνεχόμενα φανάρια που όλα είναι κόκκινα. Τι και αν η πόλη είναι σχεδόν άδεια, έχουν αρχίζει να παίζουν τα νεύρα μου με αυτά τα σταμάτα-ξεκίνα κάθε 100 μέτρα. Έχει και μια ανυπόφορη ζέστη που δεν παλεύεται. Φανταστείτε πόσο χρόνο κάνω να διασχίσω την κατά τα άλλα άδεια πόλη που πριν βγω ακόμα στα περίχωρα της, τηλεφωνώ στην Νατάσα η οποία έχει ήδη φτάσει στην Αθήνα…

Και αφού καταφέρνω να ξεμπερδέψω με την ταλαιπωρία της πόλης, βρίσκομαι να κινούμαι παραθαλάσσια προς Urla. Τουριστική περιοχή, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο που όμως με κάνει να συνειδητοποιήσω πόσο μου έχει λείψει η θάλασσα, την οποία έχω να δω καμιά 20ρια μέρες…

Διασχίζοντας το Denizli, βλέπω στα αριστερά μου ένα μικρό νησάκι όπου μια στενή λωρίδα γης οδηγεί προς αυτό. Διαβάζω το όνομα του στον χάρτη και με βάζει σε σκέψεις: Karantina… διαβάζοντας βρήκα πως λειτουργούσε ως νοσοκομείο μεταξύ του 1895 και του 1950. Στο νοσοκομείο τίθονταν σε καραντίνα “επικίνδυνοι” επιβάτες που κατέφθαναν στα γειτονικά λιμάνια.

Ο δρόμος συνεχίζει προς Urla και απ’ ότι δείχνει ο χάρτης μου κυκλώνει τη μικρή χερσόνησο. Αμ πως… λίγο παρακάτω βρίσκομαι μπροστά στην είσοδο ενός στρατοπέδου…

Μεταβολή και επιστροφή στον κεντρικό όπου ακολουθώ πορεία προς Torasan – Icmeler – Gulbahce. Τουριστικά και αδιάφορα χωριά, τα οποία προσπερνώ και συνεχίζω με κατεύθυνση βόρεια προς Balikliova. Ένας καινούργιος δρόμος απλώνεται μπροστά μου ο οποίος αποφεύγει όλα τα παραθαλάσσια χωριά. Έχει όμορφη πανοραμική θέα και γλυκό στροφιλίκι, άλλο ένα πράγμα που μου έχει λείψει, ειδικά στην Τουρκία.

Παίζω με τις στροφές μέχρι και το Mordogan. Από εκεί και πέρα ο δρόμος στενεύει βάζοντας τέλος στο παιχνίδι μου. Συνεχίζω παραλιακά μέχρι το ψαροχώρι του Yeniliman και από εκεί σκαρφαλώνω στο βουνό για να βγω στη δυτική πλευρά της χερσονήσου. Καμμένη γη γύρω μου, με οδηγεί γρήγορα μακριά της.

Για αρκετή ώρα κινούμαι σε χαμηλό υψόμετρο και σιγά-σιγά η Χίος κάνει την εμφάνισή της απέναντί μου. Μαζί της εμφανίζονται και τα συντρίμμια της άλλοτε ελληνικής πόλης Sazak.

Κλικ για μεγέθυνση

Η ονομασία της προέρχεται από την τουρκική λέξη ” Sancak”, η οποία σημαίνει “σημαία” και αναφέρεται φυσικά στη γεωγραφική τοποθεσία της πόλης η οποία βρίσκεται ψηλά σε έναν λόφο και είναι ορατή από τις γύρω περιοχές. Η πόλη εγκαταλείφθηκε εντελώς με την ανταλλαγή πληθυσμού το 1923. Ένα μεγάλο αιολικό πάρκο απλώνεται γύρω της, εξανεμίζοντας οποιεσδήποτε ελπίδες συντήρησής της.

Σταματάω για λίγο χαζολογώντας τη θέα άλλα και την πόλη. Ο δρόμος στον χάρτη δείχνει να κατηφορίζει προς την παραλία και λέω να τον ακολουθήσω και να αράξω σε όποια μου γεμίσει το μάτι.

Σύντομα βρίσκομαι παραλιακά αλλά η πρώτη παραλία που συναντώ δεν είναι καθόλου ελκυστική καθώς έχει πολλά σκουπίδια. Το ίδιο και η δεύτερη αλλά και η τρίτη και ούτω καθεξής…

Χωρίς να το πολυκαταλάβω έχω φτάσει στο Τσεσμέ. Τα παράλιά του είναι τίγκα στα ομπρελοκαθίσματα. Εικόνα γνώριμη από τις “πιασάρικες” παραλίες της Κρήτης, αλλά και κάπως αποκρουστική.

Πηγαίνω στα κεντρικά γραφεία της Erturk Lines για να βάλω ημερομηνία στο ανοιχτό εισιτήριο μου. Ο νεαρός υπάλληλος παιδεύεται και ξαναπαιδεύεται. Έχει τυπώσει 5-6 λάθος εισιτήρια. Σκίζει και ξανατυπώνει μέχρι τελικά να μου δώσει στα χέρια μου το σωστό. Έχω ακόμα χρόνο και μεταφέρομαι σε μια καφετέρια απέναντι από το λιμάνι για να περιμένω τους άλλους.

Τη σκυτάλη παίρνει και πάλι ο Μανώλης: Ξεκινάμε γύρω στις 10 με το σκεπτικό -στον δρόμο μας για τα παράλια- να επισκεφθούμε και τον αρχαιολογικό χώρο των Σάρδεων που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το Salihli. Το βάζουμε στην άκρη του μυαλού μας, όμως το τι θα κάνουμε τελικά εξαρτάται από την ώρα που θα φτάναμε στο Salihli. Σε κάθε περίπτωση, ο συγκεκριμένος αρχαιολογικός χώρος αξίζει μία επίσκεψη, καθώς είναι πάρα πολύ καλά διατηρημένος (από ένα γερμανικό πανεπιστήμιο) και εντυπωσιάζει, προσφέροντας μια εξαιρετική εικόνα του πώς ήταν ο χώρος την εποχή της ακμής του.

Τα χιλιόμετρα είναι κάτι παραπάνω από 400, στο ίδιο μοτίβο σχεδόν με την προηγούμενη μέρα. Επί της ουσίας, δεν έχουμε κάτι καινούριο να δούμε, αφού ξεκινώντας το ταξίδι μας πριν 21 μέρες -για το εσωτερικό της Τουρκίας- ακολουθήσαμε την διαδρομή Cesme – Izmir – Salihli – Afyon, την ίδια ακριβώς δηλαδή, αλλά με αντίθετη κατεύθυνση.

Ο δρόμος μας φαίνεται λιγότερο μονότονος, αλλά ίσως να έχει να κάνει και το γεγονός πως ο καιρός είναι καλύτερος και δεν μας απειλεί με βροχή… κάτι που μας ταλαιπώρησε την προηγούμενη μέρα, πριν μπούμε στην Afyon.

Φτάνοντας στο Salihli, συνειδητοποιούμε πως η ώρα είναι πλέον περασμένη και δεν μας παίρνει να επισκεφτούμε τις Σάρδεις.

Από το Salihli μέχρι την Izmir μας χωρίζουν περί τα 80χλμ. Στόχος μας είναι να μην μπούμε μέσα από την μεγαλούπολη, ώστε να μην μπλέξουμε με μποτιλιάρισμα και καθυστερήσουμε. Θα περάσουμε περιμετρικά της πόλης, όπως ακριβώς είχαμε κάνει την προηγούμενη φορά. Δυστυχώς όμως, κάπου χάνουμε τη σωστή διασταύρωση και πλέον η διάσχιση της Σμύρνης είναι αναπόφευκτη…

Μια κεντρική λεωφόρος ενώνει την είσοδο με το λιμάνι. Για καλή μας τύχη, είναι Κυριακή, με αποτέλεσμα να μην συναντάμε κίνηση στους δρόμους και να τη διασχίζουμε με μια σχετική άνεση. Ακολουθούμε τη σήμανση για Aydin -και μετά για Cesme-, απολαμβάνοντας τη θέα της αμφιθεατρικής δόμησης τμήματος της Σμύρνης. Χαμηλά και πολύχρωμα σπίτια, πυκνά χτισμένα μεταξύ τους, δίνουν ένα όμορφο αποτέλεσμα με μια ιδιόμορφη γοητεία. Το συναίσθημα της μικρής απογοήτευσης για το λάθος μας, δίνει τη θέση του στην ικανοποίηση και εντυπωσιασμό για αυτό που αντικρίζουμε.

Φτάνουμε στην παραλιακή ζώνη της πόλης, σε μηδενικό υψόμετρο μετά από 22 μέρες ταξιδιού και στη συνέχεια μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο των 60χλμ μέχρι το λιμάνι του Τσεσμέ. Χρησιμοποιούμε τις κάρτες αυτόματης διέλευσης HGS και συνεχίζουμε. Να αναφέρω πως οι κάρτες σημειώνουν το σημείο εισόδου στον αυτοκινητόδρομο, ώστε να γίνει η χρέωση (από τα χρήματα που διαθέτει η κάρτα) στην έξοδο. Το αντίτιμο είναι 1,8TL. Τελικά είχαμε χρεωθεί 45TL για να πληρώσουμε 4,05ΤL ο καθένας στο σύνολο!

Κάπου μετά τις 4:00μμ φτάνουμε στο Τσεσμέ όπου ουσιαστικά σηματοδοτούσε το τέλος του οδικού μέρους του ταξιδιού και τραβάμε προς τα κεντρικά γραφεία της ακτοπλοϊκής εταιρίας Erturk, για να κάνουμε check-in στα εισιτήρια που είχαμε βγάλει από την Χίο. Ο υπάλληλος μας λέει πως χρειάζεται να πληρώσουμε +3€ ο καθένας, ως φόρο. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει ή όχι, καθώς -όπως μαθαίνουμε εκ των υστέρων- ο Στέλιος δεν είχε πληρώσει…

Κατά τις 5:00μμ συναντιόμαστε και με τον Στέλιο ο οποίος τυχαίνει να έχει και τα γενέθλιά του. Τι ωραίο πράγμα η μέρα των γενεθλίων σου να σε βρίσκει να ταξιδεύεις. Το καλύτερο δώρο… η καλύτερη ευχή…

Ευχαριστώ παίδες! Κερνάω κεμπάμπ… εεεε… σουβλάκι στην απέναντι όχθη. Πάμε όμως πρώτα να ξεμπερδέψουμε με τα τελωνειακά όπου αυτή τη φορά αποδεικνύονται πιο εύκολα. Με κινήσεις ντε-τε έχουμε περάσει τον έλεγχο διαβατηρίων, τον έλεγχο οχημάτων και έχουμε απαλλαγεί από τον μοτοσυκλετιστικό μας ρουχισμό καθώς από εδώ και πέρα ακολουθεί “κρουαζιέρα στο Αιγαίο”.

Κατά τις 7:30μμ κλείνει η καταπακτή του μικρού τουρκικού οχηματαγωγού. Ο ουρανός έχει φορέσει τα καλύτερά του χρώματα με τον ήλιο να ρίχνει τις τελευταίες ηλιαχτίδες του στο όμορφο φρούριο του Cesme…

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη, τίτλοι τέλους κτλ… μπα… δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω πως αυτό το ταξίδι δεν έχει τελειωμό. Είναι από τις ελάχιστες φορές -ίσως και η μοναδική- που γυρίζω τόσο γεμάτος από ένα ταξίδι. Το γιατί θα το συνειδητοποιήσω αρκετό καιρό αργότερα, όταν το μυαλό μου καταφέρει επιτέλους να επιστρέψει (έχουμε και επίλογο, μην τα λέμε όλα τώρα).

Λίγο αργότερα αποβιβαζόμαστε στα πάτρια εδάφη. Ξεμπερδεύουμε τσακ-μπαμ με τα τελωνειακά και τραβάμε σε ένα σουβλατζίδικο παρέα με τον Σιδερή. Όλοι γύρω μας βλέπουν ποδόσφαιρο στη γιγαντοοθόνη του καταστήματος. Όλοι εκτός από πέντε περίεργους τύπους που διηγούνται ιστορίες και γελάνε, ζώντας στον δικό τους κόσμο μακριά από τις φωνές και τα γιουχαρίσματα των υπόλοιπων θαμώνων.

Δώδεκα παρά κάτι μεταφερόμαστε στο κατάμεστο καράβι. Η σκέψη να πάρουμε μια καμπινούλα να λιώσουμε, μοιάζει με φανταστική ιστορία. Βγάζουμε τους υπνόσακους από τις αποσκευές και ψάχνουμε γωνία για να κοιμηθούμε. Μάταια όμως… δεν πέφτει ούτε καρφίτσα. Με το ζόρι στριμωχνόμαστε στις αεροπορικές για να ξαποστάσουμε όσο αυτό είναι δυνατόν.