Αρμενίζοντας Ανατολικά

Ημέρα 5η, Τρίτη 26 Αυγούστου
Τρισάκις ανατολικά…
Erzincan – Akhaltsikhe (542 χλμ)

Επιτέλους σήμερα θα μπούμε Γεωργία μετά από δύο μέρες καθαρής ολοήμερης οδήγησης. Πλούσιο πρωινό πρώτα στο ρετιρέ του ξενοδοχείου με “πιάτο” όλη την πόλη και βουρ πάλι προς ανατολάς.

Πριν αλλάξουμε χώρα όμως, θα ρίξουμε μια ματιά στους καταρράκτες Girlevik, οι οποίοι θεωρούνται από τους πιο εντυπωσιακούς της χώρας. Βρίσκονται μόλις 29 χιλιόμετρα έξω από το Erzincan και περίπου 8 χιλιόμετρα νότια του κεντρικού δρόμου. Η διαδρομή που οδηγεί προς αυτούς μας φορτώνει με νέες, αλλά κάπως αντιφατικές, εικόνες. Αρχικά διασχίζουμε ένα φτωχό χωριό με μια παλιά τουρκική κρήνη και ετοιμόρροπα σπίτια ενώ στη συνέχεια -λίγο πριν τους καταρράκτες- συναντάμε έναν οικοδομικό οργασμό, με τεράστιες ανεγειρόμενες ξενοδοχειακές -μάλλον- μονάδες και πολύ μπετόν. Κάτι ψήνεται εδώ…

Νωρίς το πρωί λοιπόν βρισκόμαστε έξω από τον χώρο, πριν ακόμα σκάσουν άλλοι τουρίστες και πριν οργανωθούν οι εκμεταλλευτές του χώρου. Υπάρχει μία αλάνα η οποία λειτουργεί ως πάρκινγκ -με πληρωμή φυσικά- αλλά εμείς παρκάρουμε ακριβώς έξω από την είσοδο της εγκατάστασης αφού δεν υπάρχει κανείς ακόμα εκεί. Υπάρχει και ένα κισσέ για εισιτήρια, επίσης κλειστό, ίσως και πάλι λόγω του πρωινού της ώρας. Λίγο πιο μέσα υπάρχουν 2 κλειστά καφέ-εστιατόρια, τα οποία προσπερνάμε για να βρεθούμε μπροστά στους καταρράκτες.

Όμορφοι μεν, καθόλου εντυπωσιακοί δε, θα έλεγα. Ίσως τους αδικώ γιατί λόγω της εποχής δεν έχουν αρκετό νερό. Από όσο έχω διαβάσει, τον χειμώνα παγώνουν, δημιουργώντας όμορφους σταλακτίτες και κάνοντας τον χώρο ιδανικό για αναρρίχηση. Επίσης τα νερά είναι πλούσια σε άργιλο, δίνοντας μια εντυπωσιακή αργή ροή στους καταρράκτες.

Χαζεύουμε για αρκετή ώρα και όταν αναχωρούμε παρατηρούμε ότι τα πάντα έχουν ανοίξει και… ο ταβερνιάρης αδειάζει μπροστά μας τα σκουπίδια από την κουζίνα του μέσα στη λιμνούλα που έχουν δημιουργήσει οι καταρράκτες. Το πάρκινγκ έχει ανοίξει και κάποιοι πιτσιρικάδες οδηγούν τα οχήματα προς αυτό, εισπράττωντας τον οβολό των οδηγών μάλλον παράνομα. Αηδιασμένοι την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια…

Μέχρι το Erzurum η διαδρομή είναι όπως και τις προηγούμενες ημέρες: υψίπεδα και οροπέδια πάνω από 1.550μ, απέραντα λιβάδια που τα περισσότερα είναι ακαλλιέργητα και δρόμοι που αποτελούνται -κυρίως- από απέραντες ευθείες. Ίσως να ακούγεται μονότονο, εντούτοις εμπνέει μια γοητεία.

Στρίβουμε βόρεια λοιπόν, προς Tortum όπου μια μεγάλη ευθεία οδηγεί προς τους ορεινούς όγκους, πάνω από τους οποίους στέκονται σκούρα, φορτωμένα σύννεφα… εκεί συνειδητοποιούμε πως τελείωσε για εμάς η «στεγνή» περίοδος!

Φτάνοντας στο Tortum και ενώ έχουμε ήδη αρχίσει να ανεβαίνουμε υψομετρικά (κοντά στα 2.000μ) συναντώντας βραχώδεις, γυμνές εκτάσεις, αρχίζει να βρέχει. Η αρχική σκέψη είναι «…μπόρα είναι, θα περάσει…», αλλά η βροχή συνεχίζει δυνατά και ασταμάτητα.

Μετά την Tortum το τοπίο γίνεται εντυπωσιακότερο, ειδικότερα περνώντας ένα πέρασμα στα 2.400μ. Η θέα είναι μοναδική και παρά τα διαστήματα έντονης βροχής, απολαμβάνουμε το σκηνικό. Με οδηγούς τις πινακίδες για Oltu και Ardahan συνεχίζουμε την ανάβαση με το τοπίο να “οργιάζει” δίπλα μας.

Πριν το Ardahan βρισκόμαστε σε ένα τεράστιο οροπέδιο στα 2.000μ που το μάτι σου χάνεται όπου και να κοιτάξεις. Σου δίνεται η εντύπωση πως βρίσκεσαι σε μια απέραντη πεδινή έκταση. Λίγο παρακάτω συναντάμε τμήματα του δρόμου που πραγματοποιούνται έργα, οπότε η ταχύτητα πέφτει ενώ χρειάζεται και αρκετή προσοχή καθώς αρχίζει να φυσά δυνατός αέρας.

Αφού περνάμε ακόμα ένα ορεινό πέρασμα στα 2.100μ, αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς το Ardahan το οποίο περνάμε περιφερειακά όπου μας περιμένει το μοναδικό μπλόκο για σήμερα. Καθώς όμως δεν μιλάμε τουρκικά ή γερμανικά (!) μας κάνουν νόημα να συνεχίσουμε…

Στη συνέχεια συναντάμε ένα από τα ελάχιστα κομβόι μοτοσυκλετών που συναντήσαμε στο ταξίδι μας. Όλοι με γαλλικές πινακίδες…

Και λίγο παρακάτω ένα γερό ατύχημα όπου ένα επιβατικό έχει καρφωθεί πάνω σε ένα τρακτέρ, όπου και η στρατιωτική αστυνομία έχει κλείσει τον δρόμο. Ευτυχώς για λίγη ώρα μόνο…

Η πρώτες πινακίδες που δείχνουν την κατεύθυνση προς Gurcistan (Γεωργία στα τουρκικά) κάνουν την εμφάνιση τους, κάνοντας τα χείλη μας να χαμογελάσουν καθώς ο σκοπός μας -να μπούμε Γεωργία σε τρεις μέρες- πρόκειται σύντομα να επιτευχθεί.

Για μια ακόμα φορά το τοπίο μας επιφυλάσσει μοναδικές ομορφιές που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Παρά το γεγονός πως βρισκόμαστε εδώ και τόσα χιλιόμετρα πάνω στα βουνά, το σκηνικό αλλάζει συνεχώς και η ποικιλία του φυσικού τοπίου είναι ανεπανάληπτη. Λίγο πριν το Damal συναντάμε ένα τεράστιο ελατόδασος σε υψόμετρο 2.450μ. Είναι το τέλειο σημείο για μια ολιγόλεπτη στάση προκειμένου να απολαύσουμε το κολατσιό μας αλλά και την φραπεδούμπα μας. Η διάθεση μας είναι στα ύψη καθώς ανυπομονούμε να μπούμε στην Γεωργία. Το μοναδικό αρνητικό σημείο είναι ο καιρός που φαίνεται πως θα συναντήσουμε. Μπουμπουνητά και κεραυνοί φαίνονται προς την κατεύθυνση που θα κινηθούμε, παρόλα αυτά, μετά από όσα έχουμε συναντήσει μέχρι τώρα, ο καιρός είναι το τελευταίο πράγμα που μας ανησυχεί.

Καβάλα ξανά και για μια ακόμα φορά βρισκόμαστε σε ένα οροπέδιο, όπου με χαρά διαπιστώνουμε πως ο καιρός έχει καθαρίσει μπροστά μας. Όλα λειτουργούν υπέρ μας τελικά.

Λίγο μετά το χωριό Damal, ο δρόμος δεν είναι σε τόσο καλή κατάσταση. Λακκούβες και σημεία με χωματόδρομο, μας κάνουν να ρίξουμε τους ρυθμούς μας και να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί πού πατούν οι ρόδες μας, παρά του να απολαύσουμε το τοπίο…

Συνεχίζοντας και πάλι ανεβαίνουμε υψομετρικά στα 2.500μ με τη βροχή να μας επισκέπτεται ακόμα μια φορά… ευτυχώς για τόσο λίγο που δεν χρειάζεται να βάλουμε αδιάβροχα. Περνάμε στην άλλη πλευρά του βουνού και μπροστά μας εμφανίζεται μια περιοχή που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε αν είναι τουρκικό ή γεωργιανό έδαφος. Το σίγουρο είναι πως τα σύνορα απέχουν μόνο 15χλμ.

Κάποιος μας τσεκάρει από ψηλά…

Μετά την Posof o δρόμος είναι στρωμένος με χαλίκι μέχρι και την Turkgozu, την τελευταία πόλη της Τουρκίας.

Τα σύνορα επιτέλους εμφανίζονται μπροστά μας, γεμίζοντάς μας με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια χαρά που ο σκοπός μας επετεύχθη και από την άλλη αβεβαιότητα καθώς κανείς από εμάς δεν είχε επισκεφθεί αυτή τη χώρα στο παρελθόν. Καιρό είχαμε να νιώσουμε αυτό το συναίσθημα…

Στα σύνορα μας περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη. Στην τουρκική πλευρά όλοι οι υπάλληλοι είναι ευγενέστατοι, μιλούν άριστα αγγλικά και μας κερνούν συσκευασμένα νεράκια!

Το ίδιο και από την γεωργιανή πλευρά. Εξυπηρετικοί, μιλούν άπταιστα αγγλικά και κάνουν χιούμορ μαζί μας. Σε 10 λεπτά το πολύ έχουμε ξεμπερδέψει!

Πορεία λοιπόν για τον τελικό μας προορισμό, την πόλη Akhaltsikhe, η οποία βρίσκεται περίπου 25 χλμ από τα σύνορα. Το τοπίο παραμένει όμορφο, ορεινό. Το μόνο που αλλάζει είναι η προσθήκη των αγωγών φυσικού αερίου που ακολουθούν την περίφραξη των σπιτιών και τα σοβιετικού τύπου οικοδομήματα. Μια διαφορετική πινελιά που θα μας ακολουθεί καθημερινά από εδώ και πέρα.

Η άσφαλτος είναι σε πολύ καλά επίπεδα, με συνέπεια να απολαμβάνουμε το γλυκό στροφιλίκι. Ένα αυτοκίνητο είναι μπροστά μου – παρένθεσις: όπου αυτοκίνητο σε Γεωργία και Αρμενία, ίσον με Lada, συγκεκριμένα το 90% των οχημάτων είναι Lada και το άλλο 10% πολυτελείς λιμουζίνες, κλείνει η παρένθεσις – και προσπαθώ να το προσπεράσω. Ξαφνικά κάτω από το αυτοκίνητο αποκαλύπτεται μια τρύπα στο οδόστρωμα σαν φρεάτιο. Δεν προλαβαίνω καν να αντιδράσω, παρά μόνο να ανοίξω το γκάζι μπας και καταφέρει να σηκωθεί το βαρύ θηρίο… καμία τύχη φυσικά και η ανάρτηση τερματίζει στη βαθιά λακκούβα με αποτέλεσμα να στραβώσουν και οι δύο ζάντες…

Αξιολογώντας τη ζημιά, νευριάζω… αλλά από την άλλη νιώθω τυχερός που παρόλη τη μεγάλη ζημιά, τα ελαστικά δεν χάνουν αέρα, άρα μπορώ να συνεχίσω το ταξίδι μου και ας έχω από εδώ και πέρα ένα σπαστικό τρέμουλο στο τιμόνι μου. Τυχερός μέσα στην ατυχία μου λοιπόν…

Λίγο παρακάτω μπαίνουμε στο Akhaltsikhe όπου το όνομα του σημαίνει «νέο κάστρο». Πρόκειται για μια πόλη 20.000 κατοίκων που διαθέτει ένα εντυπωσιακό -φυσικά- κάστρο. Είναι πολύ καλά συντηρημένο και η θέση του προσφέρει μια εντυπωσιακή θέα της ευρύτερης περιοχής. Ο μικρός ποταμός Potskhovi χωρίζει την πόλη στο παλαιό τμήμα της στα βόρεια και στο νέο τμήμα της στα νότια.

Οδηγούμαστε σε ένα μικρό μοτέλ (Tourist) για το οποίο είχα διαβάσει στο νετ καλά λόγια. Πίσω από την βαριά ξύλινη πόρτα κρύβεται ένας μικρός παράδεισος… και με 30 Lari (~13€) το άτομο δεν σηκώνει ούτε καν παζάρι.

Παρκάρουμε μέσα στη μικρή αυλή, τακτοποιούμαστε κάνουμε μπανάκι και ακολουθούμε τη συμβουλή της ιδιοκτήτριας για φαγητό στο εστιατόριο Dubli. Διασχίζουμε την πόλη την οποία στολίζει το φωταγωγημένο κάστρο.

Ζοριζόμαστε να βρούμε το εστιατόριο, καθώς όλες οι πινακίδες είναι στη γλώσσα τους. Ρωτάμε και ξαναρωτάμε για να βρεθούμε εν τέλει σε ένα όμορφα διαμορφωμένο χώρο. Καθόμαστε σε ένα μεγάλο πάγκο, ανοίγουμε τον κατάλογο και παθαίνουμε σοκ! 0.40€ τα 500ml μπύρα! Δεν χρειάζεται να αναφέρω καν τα υπόλοιπα. Τρώμε ωσάν λύκοι δοκιμάζοντας όλα τα τοπικά πιάτα, πίνουμε όλη την κάβα τοπικής μπύρας, δοκιμάζουμε και το υπέροχο γλυκό κόκκινο κρασί τους, για να πληρώσουμε το υπέρογκο ποσό των 80 Lari (~36€)!

Σημείωση: Το αγαπημένο μας πιάτο έμελλε να είναι το Χατσαπούρι, μια πεντανόστιμη πίτα με ξινό τυρί (suluguni).

Μετά το δείπνο μας παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, περνώντας ξανά από το κέντρο της πόλης. Συναντούμε αρκετούς ανθρώπους, οι περισσότεροι άντρες, άλλοι μεθυσμένοι και άλλοι που έπιναν. Η παρουσία της αστυνομίας είναι αρκετά έντονη. Παρόλο που όλα φαίνονται σχετικά ήρεμα, κάτι περίεργο φαίνεται να συμβαίνει. Ίσως να έχει να κάνει πως βρισκόμαστε σε μια χώρα που δεν γνωρίζουμε, αλλά έχουμε ακούσει «διάφορα» γι’ αυτήν…