Περιπλανούμενες σκιές

Το ξημέρωμα ήταν μαγευτικό. Πρώτος σηκώνεται ο τσιλιαδόρος Στέλιος ο οποίος ξεκίνησε να τραβάει φωτογραφίες σαν τρελός. Ο Νίκος, ακούγοντας το «κλικ» της φωτογραφικής μηχανής (και αφού είχε εξοπλιστεί προσφάτως με μία DSLR) πετάγεται από το sleeping bag σαν τρελός και τρέχει μαζί με τη φωτογραφική μηχανή προς τη θάλασσα. Ξεκινάει ένα κρεσέντο φωτογραφικών λήψεων. Τα υπέροχα χρώματα του ουρανού μας κρατούν στην παραλία πάνω από μία ώρα.

Οι φωτογραφικές μας μηχανές δουλεύουν κατά ριπάς, προσπαθώντας μάταια να πιάσουν κάτι απ’ την απερίγραπτη ομορφιά. Κάποιοι λένε ότι μία φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις. Εμείς συμπληρώνουμε ότι ένα τέτοιο ξημέρωμα ισούται με 1000 φωτογραφίες…

Η όρεξη για οδήγηση έχει ανέβει κατακόρυφα. Το πλάνο για την 2η ημέρα είναι ακόμα πιο δύσκολο από αυτό της πρώτης. Πρέπει να καλύψουμε αρκετά χιλιόμετρα, ορισμένα από αυτά σε χωματόδρομο και δύσκολους δρόμους με σκοπό να φτάσουμε μέχρι το Ροδάκινο. Ο ουρανός έχει αρχίσει να μαζεύει τα πρώτα σύννεφα με απειλητικό ρυθμό και γνωρίζουμε ότι ο καιρός δεν πρόκειται να μας κάνει τη χάρη.

Ξεκινάμε αργά (αφού έπιασε αμόκ τον Αλέξη και άρχισε να καθαρίζει την μηχανή με χαρτομάντιλα -χωρίς να έχει φανταστεί τι τον περιμένει-) αλλά σταθερά. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Βάι, φτάνουμε στο πιο βορειοανατολικό άκρο του νησιού, στο ακρωτήριο Σίδερο.

Η θεά εκπληκτική. Ουσιαστικά βρισκόμαστε περικυκλωμένοι από παράλληλες παραλίες. Το τοπίο ήταν ξερό και αυτό μας δημιούργησε μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Δεν μπορούμε όμως να φτάσουμε στο βορειότερο άκρο του το οποίο γνωρίζουμε ότι είναι πανέμορφο. Η βάση του Πολεμικού Ναυτικού που υπάρχει εκεί μπλοκάρει τα σχέδια μας.

Πορεία νότια λοιπόν προς Ξερόκαμπο με ενδιάμεση στάση στη μαγευτική Κάτω Ζάκρο για πρωινό.

Σταματάμε σε μία από τις ταβέρνες όπου και γνωριζόμαστε με τον πολύ φιλικό και συμπαθητικό ιδιοκτήτη της και την σύζυγό του. Συζητάμε για ταξίδια στο εξωτερικό μιας και απ’ ότι φαίνεται ο φίλος μας έχει ταξιδέψει αρκετά και μετά μας ετοιμάζει τέσσερις παχιές-παχιές και καλό περιποιημένες ομελέτες σπέσιαλ!

Ο Νίκος, ο οποίος δεν είχε ξεχάσει την χθεσινή του πείνα έπεσε με τα μούτρα. Στην αρχή έβγαζε φωτογραφίες τις ομελέτες μιας και του φαινόταν ό,τι ωραιότερο είχε δει στην ζωή του. Δευτερόλεπτα αργότερα οι ομελέτες αναπαυόταν σε κάποια γωνιά των στομαχιών μας…

Ο πρόσφατα ασφαλτοστρωμένος δρόμος που ενώνει την Ζάκρο με τον Ξερόκαμπο μας γλιτώνει από την πρώτη μας υπολογισμένη εντουράδα. Ο δρόμος, καινούργιος και εκπληκτικής πρόσφυσης και χάραξης. Το νοτιοανατολικότερο άκρο της Κρήτης και αυτό μαγευτικό. Κάτασπρη άμμος, παρθένα παραλία και στο βάθος τα νησιά Καβάλοι.

Σύντομο πέρασμα δίπλα την παραλία και πορεία δυτικά για να ανέβουμε προς Ζίρο.

Η ορεινή διαδρομή που ενώνει τον Ξερόκαμπο με τον Γουδουρά μας χαρίζει όμορφα τοπία με αποτέλεσμα να σταματάμε σαν τους χαζούς τραβώντας ασταμάτητα φωτογραφίες.

Ο Γουδουράς ξεπροβάλει μαζί με τα πρώτα μαύρα σύννεφα στο ορίζοντα…

Συνεχίζουμε παραλιακά. Πανέμορφες ερημικές παραλίες μας κάνουν παρέα μέχρι το χωριό Ανάληψη. Το κεφάλι μας αρνείται πεισματικά να κοιτάξει προς την στεριά. Το άναρχο τσιμέντο και τα πολλά θερμοκήπια καταστρέφουν ότι η φύση δημιούργησε. Η συνέχεια ακόμα χειρότερη. Δρόμοι σαπούνια και τσιμέντο με τα μπούνια μας αφήνουν παντελώς αδιάφορους μέχρι το χωριό Μύρτος όπου πραγματοποιείται η επόμενη στάση για τσιγάρο και νερό.

Ο Νίκος αποφασίζει να θέσει σε λειτουργία το σύστημα καταγραφής βίντεο που έχει τοποθετήσει στη μηχανή του αλλά αυτό αρνείται πεισματικά να λειτουργήσει. Ο λόγος; Καμένη ασφάλεια του συστήματος. Ξεκινάει ένα τρελό οδοιπορικό καλύπτοντας όλο το χωριό προς αναζήτηση μίας αναθεματισμένης ασφάλειας αλλά μάταια. Τελικά αποφασίζουμε να τυλίξουμε την καμένη ασφάλεια με αλουμινόχαρτο κι ότι γίνει. Το πείραμα πετυχαίνει προς στιγμήν. Η κάμερα δουλεύει και η καταγραφή φαίνεται ότι θα συνεχιστεί κανονικά. Ξαφνικά όμως η εικόνα χάνεται. Το καμεράκι καίγεται και η συνέχεια είναι ακατάλληλη για ανήλικους…

Ας συνεχίζουμε όμως με το εκδρομικό μας. Όταν σχεδιάζαμε την διαδρομή κολλήσαμε ακριβώς σε αυτό το σημείο γιατί δεν ξέραμε πια κομμάτια ήταν ασφάλτινα και ποιοι χωματόδρομοι ήταν βατοί. Ρωτάμε ένα χωρικό και παίρνουμε την κατάλληλη πληροφορία. Ο δρόμος είναι βατός μέχρι Τσούτσουρο με λίγα χωμάτινα κομμάτια.

Τα Λασηθιώτικα όρη που απλώνονται από πάνω μας θυμίζουν έντονα τοπίο βγαλμένο από ταινίες του Φαρ Ουέστ. Εντυπωσιακά μοναστήρια αιωρούνται πάνω στα απόκρημνα βουνά, ανάμεσα από γραφικές παραλίες και τουριστικά χωριουδάκια.

Ο χωματόδρομος αρχίζει μαζί με την βροχή. Μπορεί να βρεχόμαστε αλλά δεν σκονιζόμαστε.

Ήρθε η ώρα των αδιάβροχων μιας και είχε αρχίσει να ανεβάζει ρυθμό η βροχόπτωση. Μετά από 10-15 βασανιστικά λεπτά μέχρι να βάλουμε τα αδιάβροχα σετ και γκέτες ο νόμος του Μέρφυ επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά και η βροχή κοπάζει τόσο πολύ, που ποια πέφτουν μόνο λίγες ψιχάλες. Αποφασίζουμε να μην βγάλουμε τα αδιάβροχα μιας και θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι θα συναντήσουμε μπόρα. Ο «αγώνας» έχει κριθεί βρόχινος.

Τα χρώματα του ουρανού μοναδικά… σαν να βγήκαν από κάποιο πίνακα ζωγραφικής…

Φτάνοντας Τσούτσουρο η βροχή σταματάει. Φυσάει όμως υπερβολικά και εμείς έχουμε μπροστά μας το εμπόδιο που ακούει στο όνομα Αστερούσια όρη.

Ξαναρωτάμε για το τι μας περιμένει στη συνέχεια.

-Μπάρμπα, είναι δυνατό να τραβήξουμε από παέ μέχρι Λέντα;

Η απάντηση ήταν αρνητική, απάντηση όμως που την περιμέναμε. Η εναλλακτική μας ήταν να διασχίσουμε τα Αστερούσια από την βορινή τους πλευρά.

Ο Αλέξης μας χαιρετά. Όπως προανεφέραμε έπρεπε να επιστρέψει Χανιά. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε ακολουθώντας την καταπληκτική διαδρομή -έστω και υπό βροχής- από Τσούτσουρο προς Κάτω Καστελιανά.

Από εκεί η ρότα μας τραβάει δυτικά μέχρι Μάταλα, με δεκάδες γραφικά χωριουδάκια να μας κάνουν παρέα. Στην πλατεία του χωριού Απεσωκάρι συναντάμε ένα αντιαεροπορικό του 2ου παγκοσμίου πολέμου όπου και σταματάμε για φωτογραφίες.

Το σούρουπο μας πιάνει στην Αγία Γαλήνη όπου ακούστηκαν οι πρώτες φωνές διαμαρτυρίας από τον Νίκο, ο οποίος ζητούσε να παρακάμψουμε το σχέδιο και να διανυκτερεύσουμε εκεί. Τελικά επικράτησε η φωνή της λογικής (στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτή ήταν η φωνή του Γιώργου) και συνεχίσαμε ακάθεκτοι. Το ψιλόβροχο και η ομίχλη μας συντροφεύουν στην πορεία μας για Άγιο Παύλο. Η ομίχλη ήταν τόσο πυκνή που ο ρυθμός οδήγησης έπεσε στο ελάχιστο ενώ τα βατράχια έκαναν πάρτι πάνω στην άσφαλτο. Το νέο οδικό κομμάτι που ενώνει τον Άγιο Παύλο με την Αγία Φωτεινή μας γλιτώνει από πολλά χιλιόμετρα. Ξέρουμε πως υπάρχει ένας βατός χωματόδρομος που οδηγεί στην Πρέβελη αλλά δεν ξέρουμε από που ξεκινά. Ακολουθούμε ένα στην τύχη ο οποίος γρήγορα γίνεται τσιμέντο και σύντομα άσφαλτος. Από το χωριό Δρυμίσκος βλέπουμε μια πινακίδα Πρέβελη. Την ακολουθούμε και σύντομα βρισκόμαστε ξανά σε χώμα. Δέκα χιλιόμετρα νυκτερινής εντουράδας φροντίζουν να μας κρατήσουν ξύπνιους για τα καλά.

Ακολουθεί ένα απίστευτο κοντράστ συναισθημάτων. Πλησιάζοντας το Ενετικό γεφύρι λίγο πιο πάνω απ’ την Πρέβελη, πανηγυρίζουμε που βλέπουμε άσφαλτο κορνάροντας και φωνάζοντας σαν παιδιά αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιούμε πως ο φουσκωμένος και ορμητικός ποταμός έχει πλημμυρίσει τον δρόμο που τον διασχίζει, προσγειώνοντας μας απότομα.

Η διάβαση του αδύνατη. Ανάμικτα τα συναισθήματα και πολλές οι σκέψεις: «Σταματάμε εδώ και κατασκηνώνουμε δίπλα στον ποταμό με κίνδυνο να ξυπνήσουμε με ρευματικά; Επιστρέφουμε πίσω περνώντας από τα δέκα εκείνα (ανηφορικά όμως αυτή τη φορά) χωμάτινα χιλιόμετρα επιλέγοντας την πιο μακρινή διαδρομή; Ή περνάμε πάνω από την γέφυρα;» Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίζουμε την τρίτη επιλογή. Η διάσχιση της φαίνεται δύσκολη. Αποφασίζουμε να κατέβουμε από τις μοτοσυκλέτες και να την περάσουμε ένας-ένας ενώ οι υπόλοιποι από πίσω θα κρατάνε την ουρά της μηχανής για να μην γλιστρήσει. Ο Στέλιος όμως πετάγεται σαν αετός και αποφασίζει -για αδιευκρίνιστο λόγο- να την περάσει μόνος. Στην κορυφή της γέφυρας γλιστράει το μπροστά, γλιστράει το πίσω, γλιστράει ολόκληρος, γλιστράει και η ψυχή μας βλέποντας τον να τον παίρνει πίσω η μηχανή και να οδεύει προς το τρεχούμενο και γάργαρο νερό. Ο Γιώργος εκείνη την στιγμή μιλούσε με τον Αλέξη ο οποίος φώναζε και ωρυόταν για την καταρρακτώδη βροχή που συνάντησε σε όλη την διαδρομή από Ηράκλειο προς Χανιά. Ο Νίκος φωνάζει στον Γιώργο να κλείσει τον Αλέξη να αφήσει ό,τι κάνει και να τρέξει για βοήθεια προς τον Στέλιο. Πεταγόμαστε από τις μηχανές και βοηθάμε τον Στέλιο να περάσει πρώτος την γέφυρα. Αφού ο Στέλιος έκανε την πρώτη αναγνωριστική διάβαση της γέφυρας ο δρόμος για τους Νίκο και Γιώργο «ήταν ανοικτός» περνώντας με λιγότερη δυσκολία.

Τα γλιστρήματα πολλά μιας και η γέφυρα είναι από χοντρά βότσαλα και επ ουδενί κατάλληλη για διάβαση οχημάτων (ουσιαστικά και άνθρωπος να περνούσε θα γλιστρούσε από αυτό το πράγμα). Μετά από συντονισμένες προσπάθειες και λουσμένοι από ιδρώτα καταφέρνουμε να βρεθούμε στην απέναντι όχθη μετά από περίπου είκοσι μαρτυρικά λεπτά και έντονους πανηγυρισμούς (και δύο burn out).

Προορισμός μας ο Πλακιάς, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Φτάνουμε γύρω στις 21:00 κλείνοντας δωδεκάωρο στον δρόμο. Ο παλιόκαιρος σε συνδυασμό με τη δυσοσμία μας, μας οδηγεί στο να ψάξουμε ξενοδοχείο για διανυκτέρευση. Βρίσκουμε εύκολα στην τιμήν των 55€ (και για τους τρεις) με πρωινό και φροντίζουμε να τακτοποιηθούμε τάχιστα. Μετά δυσκολίας -λόγω κούρασης- καταφέρνουμε να γεμίσουμε τα στομάχια μας πριν προσπαθήσουμε να βολευτούμε στα πιο άβολα στρώματα που έχουμε ξαπλώσει ποτέ στη ζωή μας. Η κούραση μας υπερνικά χαλαρά τα άβολα στρώματα και δεν αργούμε να λιώσουμε στον ύπνο.