Περιπλανούμενες σκιές

Η επόμενη μέρα ξημερώνει ηλιόλουστη διαψεύδοντας όλα τα προγνωστικά της ΕΜΥ που μιλούσε για ακραία καιρικά φαινόμενα. Γρήγορο πρωινό από πλούσιο μπουφέ και άμεση αναχώρηση. Δεν ξέρουμε πόσο δυνατή ήταν η χτεσινή βροχή, αλλά η κατάσταση στο οδικό μας δίκτυο είναι απαράδεκτη. Η χτεσινοβραδινή εντουράδα ήταν πιο ήπια…

Καταφέρνουμε να επιζήσουμε αποφεύγοντας πέτρες, χώματα, λάσπες και κινούμενα πρόβατα και σαν γνήσιες «περιπλανούμενες σκιές» -ακα δροσουλίτες- σταματάμε μπροστά απ’ το κάστρο του Φραγκοκάστελου για φωτογραφίες.

Φτάνοντας στην Χώρα Σφακίων βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμη αδιαπέραστο εμπόδιο που ακούει στο όνομα Λευκά όρη. Δεν υπάρχει δρόμος να διασχίζει τη νότια του πλευρά εκτός από το μονοπάτι Ε4 όπως προαναφέραμε. Τραβάμε λοιπόν για να τα κυκλώσουμε από την βορινή τους πλευρά και να κατεβούμε στο ύψος της Σούγιας.

Ανηφορίζουμε από την όμορφη στριφτερή διαδρομή αρχικά προς Βρύσες όπου και μας περιμένει ο Γιάννης. Παρέα λοιπόν με τον Γιάννη (ο οποίος και μας ακολούθησε μέχρι το τέλος της διαδρομής) συνεχίζουμε από μια αργή διαδρομή όπου περνάει από τα χωριά Νίπος, Βαφές, Τζιτζιφές, Φρες, Πεμόνια με απολαυστική θέα του κρητικού πελάγους.

Συνεχίζουμε προς Παϊδοχώρι, Ραμνή, Πλατυβόλα, Θέρισο απολαμβάνοντας καταπληκτικά στροφιλίκια. Καταπληκτικά μεν, επικίνδυνα δεν. Οποιαδήποτε έξοδο σε στροφή καταλήγει σε γκρεμό… Μεγάλη προσοχή πρέπει να δώσετε και στα αδέσποτα κοπάδια με πρόβατα… και στο δέντρο…

Έχετε πέσει ποτέ με την μοτοσυκλέτα σας απ’ τα γέλια; Ο Στέλιος τα κατάφερε… Τον έπιασαν σπαστικά γέλια όταν ήρθε μούρη με μούρη με το παραπάνω δέντρο της φωτογραφίας και ενώ το απέφυγε δεν πρόσεξε πως η άσφαλτος ήταν υπερβολικά κατηφορική με αποτέλεσμα το πόδι του να πατήσει αέρα. Ευτυχώς κατάφερε να κρατήσει την μηχανή για αρκετή ώρα αφήνοντας την απλά να ακουμπήσει στο σωτήριο μανιτάρι.

Λίγο πριν το Θέρισο στρίβουμε για Ζούρβα και από εκεί τραβάμε για Μεσκλά. Αν κάποιος μπορούσε να βαθμολογήσει τις επικίνδυνες διαδρομές στην Κρήτη αυτή θα έπαιρνε με διαφορά το 1ο βραβείο. Οι πεινασμένοι οδηγοί των αυτοκινήτων, καταβροχθίζουν για μεζέ μοτοσυκλετιστές, πριν σβήσουν την πείνα τους σε κάποια ταβέρνα της περιοχής. Ο υπερβολικά στενός δρόμος δεν σου δίνει περιθώρια να τους αποφύγεις και αρκετές φορές βρεθήκαμε εκτός δρόμου. Τι και αν κατεβαίναμε με 10 χιλιόμετρα και την κόρνα πατημένη, αυτοί δεν μας έδιναν καμία μα καμία σημασία…

Αφού επιβιώνουμε και αυτής της δοκιμασίας συνεχίζουμε προς Ομαλό και ακολουθούμε τον Σεληνιώτικο Γύρο πριν κατηφορίσουμε προς Σούγια. Κοιτάζοντας τα ρολόγια μας, μας πήρε γύρω στις 3 ώρες για να κυκλώσουμε τα Λευκά όρη!

Πορεία λοιπόν ξανά δυτικά προς Παλαιόχωρα. Από τα Παπαδιανά στρίβουμε στο πρόσφατα ασφαλτοστρωμένο δρόμο που οδηγεί στο Προδρόμι.

Και συνεχίζουμε μέσω του γραφικότατου φαραγγιού των Ανύδρων…

Για να καταλήξουμε στην Παλαιόχωρα όπου και κάνουμε στάση για καφεδάκι…

Απλώνουμε το χάρτη μας πάνω στο τραπεζάκι της καφετέριας σχεδιάζοντας την συνέχεια της διαδρομής μας. Ο σερβιτόρος που έρχεται για να μας πάρει παραγγελία μας τσακώνει πάνω απ’ το χάρτη και ερωτά:

-Από που έρχεστε παιδιά;

Κοιτάμε ο ένας τον άλλον και ξεσπάμε σε γέλια. Τι να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση; Μένει με το στόμα ανοιχτό όταν του δείχνουμε την πορεία που έχουμε διαγράψει…

Πίνουμε στα όρθια σχεδόν τον καφέ μας και προχωράμε προς Κουντούρα. Από εκεί τραβάμε βόρεια μέχρι την Σκλαβοπούλα όπου και συναντάμε πινακίδα για Ελαφονήσι. Ξέρουμε πως είναι χωματόδρομος αλλά δεν ξέρουμε την κατάσταση του. Κοιτιόμαστε μεταξύ μας και πριν προλάβουμε να πάρουμε απόφαση, δέκα Γερμανοί με τα εντουράκια τους -οι οποίοι μόλις έχουν διασχίσει το κομμάτι που σκεφτόμαστε να περάσουμε- σταματάνε μπροστά μας. Ρωτάμε τον επικεφαλή τους αν μπορούμε να περάσουμε από εκεί που ήρθαν. Κοιτάει τρεις φορές από πάνω έως κάτω εμάς και τα μηχανάκια μας. Αλλάζουμε τον τρόπο που θέσαμε την ερώτηση μιας και δεν ήξερε με τι είχε να κάνει και έπρεπε να του δώσουμε να καταλάβει…

<

p align=”justify”>-Έχει μεγάλες κοτρόνες ο δρόμος;
-Όχι, μας απαντά.

Χωρίς περαιτέρω συζητήσεις, τον ευχαριστούμε και ξεκινάμε για την εντουράδα μας υπό τα άφωνα βλέμματα των Γερμανών εντουράδων.

Η θέα προς Κεδρόδασος και Ελαφόνησο καταπληκτική.

Μετά από 13 χιλιόμετρα βατού χωματόδρομου καταφθάνουμε λίγο πιο πάνω από την Ελαφόνησο και κατευθυνόμαστε άμεσα προς την παραλία.

Στάση για φωτογραφίες στην Ελαφόνησο και πορεία βόρια προς Φαλάσαρνα μέσω Σφηνάρι. Ο δρόμος απλώνεται μερικές εκατοντάδες μέτρα πάνω από το πέλαγος χαρίζοντας μας απλόχερα μοναδικές εικόνες.

Η άσφαλτος είναι Ευρωπαϊκού επιπέδου και τα γκάζια ανεβαίνουν κατακόρυφα. Το κομβόι των 10+ δικάβαλων μοτοσυκλετών (με πινακίδες από διάφορα μέρη της Ελλάδος) που προσπεράσαμε και ανταπέδωσε εγκάρδια τον χαιρετισμό μας, μας κάνουν για ακόμα μια φορά πανευτυχείς που ανήκουμε σε αυτό τον χώρο που ονομάζεται μοτοσυκλετισμός.

Τα Φαλάσαρνα δεν αργούν να ξεμυτίσουν μπροστά μας.

Σύντομη στάση για φωτογραφίες και γρήγορη αναχώρηση προς την χερσόνησο Ροδωπού. Ακολουθούμε την διαδρομή Καμάρα, Άσπρα Νερά, Αστράτηγος με κορυφαίο το φρεσκοστρωμένο κομμάτι Αφράτα προς Κολυμπάρι.

Ακολουθούμε την εθνική Κισάμου – Χανίων όπου βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν μανιακό αυτοκινητιστή -άρχοντα των δρόμων- που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Κάνουμε το τραγικό λάθος να τον προσπεράσουμε και αυτός αρχίζει να μας καταδιώκει σε απόσταση εκατοστού. Ο Νίκος που βρισκόταν στα 10 μέτρα από πίσω του, αναβόσβηνε αδιάκοπα τα φώτα και κόρναρε αλλά αυτός ήταν αποφασισμένος να «μας δώσει ένα μάθημα» απ’ ότι φαινόταν. Ο Στέλιος -που σε αυτόν είχε κολλήσει- έκανε τέρμα δεξιά αφήνοντας τον να περάσει και να κερδίσει αυτός την «καρό σημαία»…

<

p align=”justify”>Και είμαστε ακόμα ζωντανοί… στη σκηνή… σα ροκ συγκρότημα…
Νομίζετε ότι τελειώσαμε; Αμ δε….

Βγαίνοντας απ’ τον κόμβο της Σούδας η χερσόνησος του Ακρωτηρίου μας κοιτά παραπονεμένα σαν να μας λέει: «Γυρίσατε όλη την Κρήτη και εμένα με ξεχάσατε».

-Δεν σε ξεχάσαμε, ερχόμαστε τώρα...

Ένα μικρό κύκλο λοιπόν και από Αεροδρόμιο, Χωραφάκια, Καλαθά, Κουνουπιδιανά πριν επιστρέφουμε στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε πριν 2 μέρες και 4 ώρες. Κλείνοντας έντεκα ώρες πάνω στις μηχανές για την τελευταία ημέρα φτάνουμε κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι στη Νομαρχία Χανίων, το σημείο εκκίνησης και τερματισμού.

Η σύμβαση που είχαμε κάνει με τον καιρό τελειώνει και το ψιλόβροχο αρχίζει. Βγάζουμε βιαστικά της τελευταίες μας αναμνηστικές φωτογραφίες και χωρίζουμε γεμάτοι χαμόγελα για το μικρό μας κατόρθωμα.

<

p align=”justify”>Στατιστικά

Download route: Google Earth format, Mapsource format

Υ.Γ. Δυστυχώς η μνήμη του navigator γέμισε κάπου κοντά στον Ομαλό και αναγκαστικά σχεδιάσαμε τα υπόλοιπα track μέχρι την επιστροφή μας στα Χανιά ακολουθώντας τις διαδρομές του χάρτη. Λόγω όμως της απουσίας κάποιων δρόμων το track δεν είναι 100% σωστό. Αυτό μπορεί να φανεί και στο Google Earth format. Επίσης το track log, περιέχει και τα μικρά λάθη που κάναμε στην πορεία μας, ψάχνοντας τις σωστές διασταυρώσεις.

Τα παρακάτω στατιστικά πάρθηκαν από το navigator το οποίο φιλοξενούταν στο τιμόνι του TDM. Για εξοικονόμηση μπαταρίας, το navigator έκλεινε στις μεγάλες μας στάσεις. Με ένα πρόχειρο υπολογισμό, ο συνολικός χρόνος μαζί με τις στάσεις πρέπει να ήταν γύρω στις 29:00 με 30:00 ώρες. Το navigator λοιπόν έδειξε τα εξής:

Χιλιόμετρα: 1143,40
Γενική μέση ωριαία: 39,7
Μέση ωριαία: 51,7
Μέγιστη ταχύτητα: 154
Συνολικός χρόνος: 27:30
Εν κινήσει: 21:08
Εν στάση: 6:22

<

p align=”justify”>Επίλογος
Κλείνοντας να πούμε ότι μια τέτοια προσπάθεια δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η πίεση του χρόνου σε συνδυασμό με τις ακραίες -ανά διαστήματα- συνθήκες, δημιουργούσαν ανά καιρούς αισθήματα δυσφορίας, εκνευρισμό και παράπονα από όλους. Αυτό που μας κράτησε ενωμένους και καταφέραμε να ολοκληρώσουμε αυτή την διαδρομή ήταν η αποφασιστικότητα μας που απόρρεει από την αγάπη μας για την μοτοσυκλέτα και τα ταξίδια με αυτή, καθώς και το κουράγιο που έδινε ο ένας στον άλλον. Όχι τόσο με λόγια όσο με εικόνες που σήμαιναν πολλά. Ένα άνοιγμα του γκαζιού, μία κόρνα, μία κίνηση ή ένα νεύμα αρκούσε για να σε κάνει να συνεχίσεις…σαν ομάδα. Το σημαντικότερο σε αυτές τις διαδρομές είναι η ομάδα. Η χημεία που υπάρχει μέσα σε αυτή καθώς και ο χαρακτήρας της.

Η αγάπη μας για τις μοτοσυκλέτες και τα ταξίδια με αυτές είναι ατελείωτη. Εμείς που ζούμε στην Κρήτη νοιώθουμε περιορισμένοι από την ίδια την θάλασσα που δεν μας αφήνει να ξεχυθούμε σε άλλα μέρη του κόσμου τόσο εύκολα όσο άλλοι. Όσο και αν μας περιορίζει όμως αυτή η θάλασσα, άλλο τόσο αχανείς μας φαίνεται η Κρήτη. Όσο καλά και αν νομίζουμε πως την ξέρουμε, άλλο τόσο άγνωστη μας φαίνεται όταν ταξιδεύουμε σε αυτήν. Όλο και κάτι θα βρεθεί που θα μας ξαφνιάσει ευχάριστα, θα μας κάνει να την αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο.

Κλείνουμε με μια μαντινάδα που έγραψε ο Στέλιος πάνω στη σέλα της μοτοσυκλέτας του κατά τη διάρκεια του μικρού οδοιπορικού μας. Αφιερωμένη σε όλες αυτές τις «σκιές» που περιπλανούνται σε αυτό το μικρό, αλλά και τόσο μεγάλο, νησί. Αφιερωμένη σε όλα αυτά τα παιδικά, αθώα και σπινθηροβόλα βλέμματα, που είναι επιμελώς κρυμμένα πίσω από μια ζελατίνα κράνους:

Περιπλανούμενες σκιές
γλακούν μα δε λυγίζουν
τσι Κρήτης τον περίβολο
μονάχες αλωνίζουν

« Προηγούμενη Σελίδα