Ο “ανώμαλος” γύρος της Κρήτης

Κυριακή 4 Ιουνίου, Καλοί Λιμένες – Άσπρη Λίμνη (358 χλμ)
Εκεί στο νότο…

“Θα κοιμηθώ νωρίς, θα σηκωθώ νωρίς” λέει το άσμα… έτσι πράξαμε και εμείς. Οκτώ παρά δέκα έχουμε ήδη φορτώσει και ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια του οδοιπορικού μας.

Ακολουθούμε τον χωματόδρομο που οδηγεί από Καλούς Λιμένες προς μονή Οδηγητρίας…

…και μόλις πιάνουμε άσφαλτο -στο ύψος της μονής- στρίβουμε αριστερά ξανά σε χώμα προς το όρος Κεφάλι στο Ακρωτήριο Λίθινο (διακρίνεται στο βάθος της φώτο)…

Το ακρωτήριο Λίθινο είναι αναμφίβολα το νοτιότερο σημείο της Κρήτης. Το όρος Κεφάλι ορθώνεται στα 390μ πάνω από την μύτη του ακρωτηρίου, προσφέροντας απαράμιλλη θέα…

Στο βάθος τα Παξιμάδια (Κλικ για μεγέθυνση)

Στον λόφο υπάρχουν και τα ερείπια ενός γερμανικού πολυβολείου…

Η μαγική θέα μας κρατάει για αρκετή ώρα στο λόφο όπου βρίσκουμε και την ευκαιρία να επισκευάσουμε τη διαλυμένη μπότα μου.

Μόνο με εγχείριση έβγαινε η μπότα μετά…

Η εγχείριση πέτυχε και αφού ο ασθενής δεν απεβίωσε, κατηφορίζουμε πάλι προς τη μονή Οδηγητρίας…

Από εκεί συνεχίζουμε ασφάλτινα προς Τυμπάκι – Αγία Γαλήνη, ανηφορίζουμε προς Μέλαμπες και περίπου στα μέσα της διαδρομής στρίβουμε προς τον παραλιακό οικισμό του Αγίου Γεωργίου.

Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένας υποτυπώδης παραλιακός δρόμος που οδηγεί προς Άγιο Παύλο, αλλά όσες φορές και αν είχαμε δοκιμάσει να τον διασχίσουμε στο παρελθόν, ήταν κλειστός λόγω κατολισθήσεων. Για να δούμε αυτήν την φορά…

Για καλή μας τύχη περνάει (το να το κυκλώναμε θα μας πρόσθετε πολλά παραπανίσια χιλιόμετρα και χαμένο πολύτιμο χρόνο) και συνεχίζουμε παραλιακά απολαμβάνοντας τις όμορφες παραλίες του νότιου Ρεθύμνου…

Δυτική παραλία Αγίου Παύλου

Μικρή Τριόπετρα

Λίγκρες

Μετά από αρκετή ζέστη και σκόνη φτάνουμε στην πίσω Πρέβελη.

Στάση για να ρίξουμε λίγο την θερμοκρασία και να αναπληρώσουμε υγρά όπου… το τηλέφωνο γλιστράει από τα χέρια του Νίκου και αποκτάει κοντινές επαφές με κάτι πέτρες. 2-2 λοιπόν το σκορ και δεν ακούω κουβέντα 😉

Ουυυ, πουλημένος ο διαιτητής…

Πριν ξανακαβαλήσουμε δύο αμερικάνες μας ρωτάν πως μπορούν να πάνε Πλακιά. Τους δείχνουμε το δρόμο βόρεια και αυτές κουνάν αρνητικά το κεφάλι τους και ψιλό-τρομοκρατημένες μας λένε ότι από εδώ ήρθαν και ο δρόμος είναι χάλια… Μήπως απ’ την άλλη έχει άσφαλτο συνεχίζουν;

Αφήνω τον Νίκο να τους εξηγήσει, όντας σίγουρος ότι αύριο θα τις διαβάσω σε άμπερ αλέρτ…

Καβάλα και πάλι λοιπόν και πορεία στον “επικίνδυνο” χωματόδρομο…

…μέχρι να πιάσουμε τον ασφάλτινο δρόμο στο γεφύρι της Πρέβελης.

Συνεχίζουμε με πορεία προς την μονή Πρέβελης και λίγο πριν την μονή ανηφορίζουμε έναν χωματόδρομο προς Γιαννιού…

…και συνεχίζουμε ασφάλτινα προς Πλακιά – Σούδα.

Από εκεί πατάμε και πάλι χώμα για να κατευθυνθούμε παραλιακά προς Ροδάκινο…

…και συνεχίζουμε ακολουθώντας την ακτογραμμή μέχρι το Φραγκοκάστελλο όπου κάνουμε στάση για φωτογραφία:

Φανερά η Κική μας τρολάρει… τα ‘χει δει όλα η κοπελιά με τους ψωνισμένους που έχει μπλέξει. Βγάλε μας φωτό εδώ… εκεί… παραπέρα…

Καβάλα και πάλι ασφάλτινα προς Χώρα Σφακίων. Μπροστά μας ορθώνονται τα απροσπέλαστα από την νότια πλευρά Λευκά Όρη, έτσι η μόνη μας επιλογή είναι να τα κυκλώσουμε από τον βορρά για να ξαναβγούμε και πάλι νότια στην Παλαιόχωρα.

Ανάβαση λοιπόν προς Ασκύφου…

…και συνέχεια προς Εμπρόσνερο. Στάση στην εντυπωσιακή γέφυρα του Κουτσού για μια φωτογραφία…

Η γέφυρα του Κουτσού χτίστηκε κατά την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα από ντόπιους μάστορες. Το περίεργο όνομά της το πήρε από τον ιδιοκτήτη του νερόμυλου, που ακόμα και σήμερα στέκει στο πλάι της γέφυρας στην δυτική όχθη του, ο οποίος ήταν κουτσός…

…και συνεχίζουμε να κυκλώνουμε τα Λευκά Όρη μέχρι να φτάσουμε στο Θέρισο…

…όπου και κάνουμε μια ανάπαυλα για να γεμίσουμε λίγο τα στομάχια με ξηρά τροφή…

Ακολουθεί πορεία προς Ζούρβα-Μεσκλά και ανάβαση Ομαλού.

Στάση στην είσοδο του φαραγγιού για μια ακόμα φωτογραφία…

Η έξοδος μας από το οροπέδιο γίνεται από τη δυτική του πλευρά ακολουθώντας τον πάντα εντυπωσιακό Σελινιώτικο Γύρο…

Πορεία νότια προς Ροδοβάνι και στη συνέχεια προς Προδόμι όπου ένα εκκλησάκι σε καίρια τοποθεσία, τραβάει το βλέμμα μας και μας οδηγεί σε στάση για μια φωτογραφία με φόντο τον ορεινό όγκο των Λευκών Ορέων…

Η διαδρομή μέχρι το χωριό Άνυδροι είναι απολαυστικότατη…

Στο βάθος διακρίνεται η Γαύδος

…και σε σύντομο χρόνο διασχίζουμε το μικρό αλλά εντυπωσιακό ομώνυμο φαράγγι…

…για να καταλήξουμε στην Παλαιόχωρα.

Το ρολόι δείχνει έξι παρά δέκα και έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά μας. Φουλάρουμε τα ρεζερβουάρ και τραβάμε δυτικά προς Κουντούρα και στη συνέχεια ανηφορίζουμε προς Σκλαβοπούλα.

Από το χωριό Σκλαβοπούλα μπαίνουμε σε χωματόδρομο με πορεία προς το Ελαφονήσι.

Κάπου στα μέσα της διαδρομής ένας τσιμεντόδρομος μας οδηγεί ψηλά πάνω σε μια κεραία με απίστευτη θέα προς τη νοτιοδυτική Κρήτη…

Φτάνουμε στο Ελαφονήσι, τραβάμε τη “συμβολική” φωτογραφία…

Κλικ για μεγέθυνση

…και κατηφορίζουμε προς Χρυσοσκαλίτισσα για να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας με κάμποσους πεντανόστιμους γύρους!

Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει όταν φτάνουμε εν τέλει στην Άσπρη Λίμνη.

Στήνουμε τάχιστα εκμεταλλευόμενοι το τελευταίο φως και το ρίχνουμε στη φωτογραφία…

Φυσάει αρκετά και παρά τη “δροσιά” που τρώμε για αρκετή ώρα, δεν μας κάθεται καμιά καλή φώτο…

Με αυτά κι με αυτά δεν αργούμε να “μπουσουλήσουμε” στη θαλπωρή των σκηνών μας…