Δευτέρα 5 Ιουνίου, Άσπρη Λίμνη – Γεωργιούπολη (281 χλμ)
Πριν το τέλος…
Η μέρα είναι χαλαρή σήμερα, καθώς σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας προλαβαίνουμε άνετα να ολοκληρώσουμε τον γύρο.
Σηκωθήκαμε αξημέρωτα μεν, κωλοβαρέσαμε λίγο δε. Απολαύσαμε την πρωινή νηνεμία…
Κλικ για μεγέθυνση
…φάγαμε χαλαρά το πρωινό μας, μαζέψαμε και τα σκουπίδια που είχαν πετάξει κάποιοι ανεγκέφαλοι στον χώρο, πακετάραμε την πραμάτειά μας, φορτώσαμε και 8:10 πατάμε την μίζα.
Πορεία βόρεια, ακολουθώντας τη δυτική ακτογραμμή, αρχικά από άσφαλτο…
Το χωμάτινο κομμάτι ξεκινά στην παραλία Γύλισμα και συνεχίζει μέχρι να ανηφορίσουμε στο χωριό Κάμπος.
Άσφαλτος και πάλι μέχρι και μετά το Σφηνάρι, όπου μπαίνουμε πάλι σε χώμα με πορεία προς τον Λιμενίσκο πριν τα Φαλάσαρνα…
Η ηρεμία που επικρατεί στην μεγάλη παραλία στα Φαλάσαρνα μας οδηγεί σε μία σύντομη στάση για φωτογραφίες…
Διασχίζουμε τον παραλιακό οικισμό και λίγο πριν τα Αρχαία Φαλάσαρνα ακολουθούμε ένα χωματόδρομο που οδηγεί προς την Καλυβιανή. Η θέα από αυτό το σημείο είναι διαφορετική από ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε…
Κλικ για μεγέθυνση
Σε σύντομο χρόνο διασχίζουμε την Καλυβιανή και τραβάμε προς Μπάλο, πληρώνοντας 1€/άτομο διόδια…
Ο πολύ βατός χωματόδρομος για Μπάλο είναι 8 χιλιόμετρα, με αρκετή κίνηση αλλά όμορφη θέα. Φουλ γκάζι λοιπόν σηκώνοντας ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης, με τους πανικόβλητους οδηγούς των προπορευόμενων αυτοκινήτων να κλείνουν βιαστικά τα τζάμια και να κάνουν στην άκρη!
Παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες στο χώρο στάθμευσης και τραβάμε λίγο ψηλότερα, σε ένα σημείο που έχει όμορφη πανοραμική θέα…
Κλικ για μεγέθυνση
Όταν επιστρέφουμε στις μοτοσυκλέτες, βλέπουμε το παρακάτω θέαμα…
Σας το ‘λεγα εγώ για τον γερμανικό ποιμενικό, τα μάζεψε τα ζα 😉
Επιστροφή προς Καλυβιανή και από εκεί γοργά, παραλιακά και ασφάλτινα προς Κίσσαμο. Η άσφαλτος σταματάει λίγο μετά το χωριό Ροδωπού, όπου εμείς συνεχίζουμε προς ακρωτήριο Σπάθα και παραλία Μένιες.
Πρώτη στάση Μένιες όπου το θέαμα που αντικρίζουμε είναι αποκαρδιωτικό. Οι πολλές βροχές του χειμώνα έχουν καταστρέψει σε μεγάλο βαθμό τους ελάχιστους χώρους για κάμπινγκ που υπάρχουν.
Είμαστε χαλαροί από χρόνο και αποφασίζουμε να ρίξουμε μια βουτιά πριν συνεχίσουμε…
Πάει πακέτο η μηχανή με τα μαγιό-εσώρουχα;
Καμιά ωρίτσα αργότερα καβαλάμε και πάλι τις μοτοσυκλέτες μας και ανηφορίζουμε προς ακρωτήριο Σπάθα.
Αμ δε… 500 μέτρα μετά την διακλάδωση μας σταματάει ένα συρματόσχοινο -από δέντρο σε δέντρο- κλειδωμένο με χοντρό λουκέτο.
Εμείς βρίζουμε και η Κική ρίχνει την μεσημεριανή σιέστα της 😉
Χώρος για να περάσεις από το πλάι δεν υπάρχει και έτσι αναγκαζόμαστε να κάνουμε μεταβολή.
Πίσω λοιπόν απ’ τον δρόμο που ήρθαμε και αφού ακολουθούμε την διαδρομή Ροδωπού – Αστράτηγος – Αφράτα – Κολυμβάρι…
H Μονή Παναγίας Οδηγήτριας Κυρά Γωνιάς στο Κολυμβάρι
…μπαίνουμε στην εθνική οδό μέχρι και τα Χανιά. Πιο συγκεκριμένα βγαίνουμε στον κόμβο της Σούδας για να ρίξουμε μια γυροβολιά στο Ακρωτήρι…
Μικρή στάση στον Καλαθά για να ενυδατωθούμε…
…και συνεχίζουμε προς Χωραφάκια – Τερσανά…
…για να σταματήσουμε στον Σταυρό όπου σύμφωνα με τον χάρτη είναι το βορινότερο -προσβάσιμο- σημείο του Ακρωτηρίου…
Zorba Dust 😉
Παίρνουμε όχι τα βουνά, αλλά τα στενά και περνώντας δίπλα από το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας καταλήγουμε στο Χορδάκι…
Από εκεί τραβάμε προς Ριζόσκλοκο και ανηφορίζουμε στην Σκλόκα. Είπαμε, έχουμε χρόνο και το ‘χουμε ρίξει στον τουρισμό. Δεν είχε ανέβει ποτέ ο Νίκος με την Κική, άρα ευκαιρία…
Κλικ για μεγέθυνση
Κλικ για μεγέθυνση
Αφού απολαύσαμε την 360ο μοιρών θέα, κατηφορίζουμε προς Σειτάν Λιμάνια, πάλι για τουρισμό…
Γίνεται κλασικά της μαυροκακομοίρας…
Ένα μοντέλο ποζάρει δίπλα στο γκρεμό…
Και δύο σκονισμένοι μοτοσυκλετιστές χαλάνε τα πλάνα…
Τι γελάς ρε τέντι μπόι; 😉
Αποφασίζουμε να αναχωρήσουμε όταν βλέπουμε ένα 50αρι σκούτερ με 2½ κοπέλες (η μία έκανε για 2 και η άλλη για μισή) να προσπαθούν να ανέβουν την απότομη ανηφόρα… αλλά το κακόμοιρο το πενηνταράκι έπαιρνε τα ίσια πίσω.
Αρχικά γελάμε, αλλά σύντομα οι κοπέλες μας ζητάνε βοήθεια.
Λέω του Νίκου, πάρε την “διπλή” πάνω (σατανικό σχέδιο) και ανεβάζω το σφούκτερ. Μετά θα αφήσουμε τον πύραυλο στην κοοοοπέλα πάνω και κατεβαίνουμε παρέα. Τη μινιόν μπορώ να την κάτσω πάνω στα μπαγάζια μου για να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο λίγους δρόμους.
Πάει να ανέβει η “διπλή απ’ όλα” στο μπεμβέ και αρχίζω να τρίβω τα χέρια μου. Σαν να έπιασαν 9 μποφόρ στην Φαλκονέρα κουνιόταν ο γερμανός. Και πάνω που πήγα να πανηγυρίσω την νίκη μου ο βρομιάρης το σώζει στη βαμβακερή κλωστή, αφού άλλαξε 3 χρώματα (είναι και 2 μέτρα παλικάρι γαμώτη μου)…
Καβαλάω το “ξυλοκοπτικό”, ανοίγω τέρμα το γκάζι και παραμένω στο ίδιο σημείο… σπρώχνω με τα πόδια και κάτι πάει να γίνει…
Το Γερμανικό τρικάβαλο…
Δεν ξέρω πόση ώρα έκανα για να διανύσω το 1,5 περίπου χιλιόμετρο που χωρίζει το πάρκινγκ με το εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ… αλλά όλα μου φάνηκαν να κυλούν αργά… σαν ταινία του Αγγελόπουλου…
Φτάνω πάνω και βλέπω τον Νίκο και πάλι όρθιο… μια δουλειά σωστά δεν μπορεί να κάνει αυτή… τζάμπα της ανέβασα το σφούκτερ…
Πάμε πάλι κάτω και λέω μιας και δεν μπορεί αυτή, θα το κάνω εγώ. Πάω να κατέβω από το μπεμφέ, βρίσκει το πόδι μου στην πίσω μπαγαζιέρα και… το σώνει και πάλι ο κ@ριόλης…
Σοβαρά τώρα… η τελευταία φορά που ανέβηκα συνοδηγός σε μοτοσυκλέτα νομίζω πως ήταν πριν βγάλω δίπλωμα… συγχώρα με Νίκο 😉
Λέω στην νεαρά με τα άπταιστα αγγλικά μου “sit on my baggage”… δεν ξέρω τι κατάλαβε, αλλά με κοίταξε λίγο περίεργα… τελικά όμως συνεννοηθήκαμε. Ανεβαίνει λοιπόν… ούτε που το κατάλαβα, τσέκαρα τον καθρέφτη για να βεβαιωθώ και “τραβάμε την ανηφόρα”. Ωστόσο όπως λέει και η λαϊκή ρήση “οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται” και στην περίπτωση μας η Κική τραβάει αβέρτα φωτογραφίες για να τις στείλει στη Νατάσα…
Δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου…
Δεν το γλιτώνω το τσόκαρο… τουλάχιστον θα πάω ευτυχισμένος μετά από την όλη περιπέτεια του τριημέρου…
Αφήνουμε τα κορίτσια και συνεχίζουμε να κατηφορίζουμε προς Μουζουρά και μετά Μαράθι…
Επιστροφή στη Σούδα, ανεφοδιασμός και συνέχεια προς Καλάμι μέσω της εθνικής οδού. Η πορεία μας περνάει από τα χωριά Καλύβες – Αλμυρίδα – Πλάκα – Κόκκινο Χωριό, για να βρεθούμε στο προτελευταίο “σημείο αναφοράς” του οδοιπορικού μας… το ακρωτήριο Δράπανο…
Πορεία νότια προς Κεφαλά και από εκεί Γεωργιούπολη.
Στάση μπροστά από το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου για μια τελευταία φωτογραφία…
Γιατί φινάλε στη Γεωργιούπολη θα αναρωτηθείτε; Απλά, από Χανιά ό ένας, Ηράκλειο ο άλλος. Θεωρήσαμε ανούσιο να ξαναπάω Ηράκλειο απλά για μια φωτογραφία και μετά να επιστρέψω Χανιά. Έτσι κι αλλιώς τη διαδρομή Γεωργιούπολη (Χανιά για την ακρίβεια) – Ηράκλειο την έκανα την μέρα που ξεκινούσαμε και ο Νίκος θα την κάνει (έστω και καθυστερημένα) τώρα.
Μετά τη φωτογραφία, τραβάμε στην πλατεία της Γεωργιούπολης για τον τελευταίο μας γύρο…
– Τελικά ρε Νίκο, άξιζε ο γύρος;
Εν κατακλείδι…
Σε γενικές γραμμές όλο το εγχείρημα ήταν πάρα πολύ κουραστικό αλλά ταυτόχρονα τόσο μαγευτικό που η κούραση εξαφανιζόταν όσο βρισκόμασταν πάνω στη σέλα. Μιας και το κάνω για δεύτερη φορά μπορώ να πω ότι το απόλαυσα όσο και την πρώτη και ευχαρίστως θα το ξανάκανα, καθώς όταν ανοίξω τον χάρτη, σίγουρα θα βρω κάτι που μας ξέφυγε. Θα προσπαθήσω όμως να το κάνω σε περισσότερες μέρες ώστε να απολαύσω καλύτερα τις ομορφιές του νησιού μου. Γιατί όπως λέει και ο ποιητής:
Νίκο και Κική σας ευχαριστώ για την όμορφη περιπέτεια…
Περί γύρου…
Καταρχάς, δε μας ξέφυγε τίποτα. Άντε να πεις πως δε κατεβήκαμε πάνω κάτω στις Τρεις Εκκλησιές (που τώρα τον ένα κλάδο τον έχουν κάνει από πατημένο χώμα, άσφαλτο και τον άλλο, από ελεεινό πετρόδρομο σε πατημένο χώμα). Εδώ μπαίνουν όμως μερικά ερωτήματα:
– Τι ορίζουμε ως “Γύρο της Κρήτης”;
– Πόσες μέρες χρειάζεται “κανονικά” ένας γύρος της Κρήτης;
– Ποια είναι η ιδανική εποχή για έναν “Γύρο”;
Τι εστί Γύρος;
Όποιος καταφέρει να βγάλει φωτογραφίες στα ακρωτήρια της Κρήτης σε μία βόλτα ή έστω κοντά σε αυτά (π.χ. λόγω περιορισμών αποχής από χώμα) αξίζει να βάλει αυτό το “παράσημο”. Άλλος θα πάει άσφαλτο, άλλος θα βάλει και χώμα, άλλος μπορεί να τον κάνει σχεδόν όλο χώμα (Χμμμ, να μία ιδέα Στέλιο! ).
Εμείς; Εμείς κάναμε αυτήν τη διαδρομή:
Ιδανικός χρόνος;
Άλλος θα τον κάνει μονορούφι, άλλος θα χρειαστεί δυο βδομάδες. Όπως του αρέσει του καθένα. Για εμένα; Αν και ήταν αρκετά κουραστική βόλτα και προσωπικά μου θύμισε μαραθώνιο, μου άρεσε αυτός ο φρενήρης, συνεχής και χωρίς ξεκούραση ρυθμός!
Ιδανική εποχή;
Πάλι, ιδανικό δεν υπάρχει. Κάθε μία μπορεί να προσφέρει τις δικές της έντονες συγκινήσεις και δυσκολίες που μπορεί να μείνουν βαθιά χαραγμένες στο μυαλό όσων συμμετάσχουν. “Βολική” θα έλεγα εποχή είναι τέλος της άνοιξης που πήγαμε εμείς, μιας και δεν έχει ιδιαίτερη ζέστη ακόμα, μπορείς να κάνεις μπάνιο, έχει ακόμα η φύση πράσινο και υπάρχει μικρή πιθανότητα να σε πιάσει δυνατή κακοκαιρία. Μία τέτοια κακοκαιρία παρεμπιπτόντως είναι ικανή να σε βγάλει τελείως εκτός προγράμματος! Βέβαια, πολύ θα ήθελα να βγω για έναν χειμωνιάτικο γύρο, μόνο που σε αυτήν την περίπτωση καθοριστικό ρόλο θα παίζουν οι Αλκυονίδες μέρες. Τι νόημα έχει να τριγυρνάς στα βουνά για 4-5 μέρες υπό βροχή;
Εν κατακλείδι;
Κάντο!
Δοκίμασέ το!
Τόλμησέ το!
Η Κρήτη, με τη φύση και τους ανθρώπους της, έχει να σου προσφέρει πολλές, ΕΝΤΟΝΕΣ συγκινήσεις που θα κάνουν κάθε γύρο μοναδικό.
Γι’ αυτό, Στέλιο, Κική και, γιατί όχι, Νατάσα…
Και στην επόμενη με το καλό!
Εξαιρετικη περιγραφη και φωτογραφιες!Με τα “γαιδουραγκαθα” οπου βασικος πλοηγος ηταν ο Νικος,ειχα την τυχη να δω ενα μικρο κομματι απο τον υπεροχο αυτο τοπο.Να ειστε καλα να κανετε απειρα τετοια χιλιομετρα!!
Τάσο μια συμβουλή… μην λες καλό λόγο για τον Νίκο. Θα νομίζει πως σας αρέσει και στα επόμενα άγκαθα τον βλέπω να βάζει κομμάτια από το Ε4… Είναι σαν να το βλέπω μπροστά μου:
– Μα τι λέτε που δεν περνάει… να πιάστε 2 τον μπροστινό τροχό, άλλοι τρεις από πίσω και πάμε ανάταση… 3 χιλιόμετρα είναι τα δύσκολα μόνο…
– Mα είναι Goldwing…
– Ε και… δεν σας καταλαβαίνω…
Καλούς “ανώμαλους” δρόμους να ‘χουμε 😉
Χαχαχαχα λες;;Κατι πηρα μυρωδια απο τα προηγουμενα 🙂 🙂 🙂