Μια βόλτα μέσα σε ένα φθινοπωρινό καμβά…

Σάββατο 31 Οκτωβρίου, Λευκάδα (χλμ. 149)
Στον κάβο της Κυράς…

Η μέρα ξημερώνει και πάλι μουντή με τον δυνατό αέρα να σφυρίζει στα αυτιά μας έντονα. Βροχές δεν δείχνει πάντως και έτσι κατεβαίνουνε για πρωινό και στην συνέχεια ετοιμαζόμαστε για το γύρο του νησιού.

Πρώτη στάση μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη στην μονή Φανερωμένης, η οποία προσφέρει πανοραμική θέα προς την πόλη. Η βλάστηση όμως “ενοχλεί” το φωτογραφικό μας φακό…

Κλικ για μεγέθυνση

Η Παναγιά η Φανερωμένη είναι η προστάτιδα και πολιούχος του νησιού. Η μονή είναι η παλαιότερη και μεγαλύτερη του νησιού και αποτελεί για αιώνες το θρησκευτικό κέντρο του νησιού. Στον χώρο της μονής υπάρχει και ένας μικρός ζωολογικός κήπος, με ελάφια, παγώνια, χήνες, πάπιες κτλπ…

Συνεχίζουμε την πορεία μας με σκοπό να επισκεφτούμε την παραλία Κάθισμα. Κάπου όμως χάνουμε την διασταύρωση και το συνειδητοποιούμε όταν την έχουμε προσπεράσει κατά πολύ. Έτσι συνεχίζουμε προς την παραλία Εγκρεμνοί.

Στο χωριό Αθάνι, λίγο πριν στρίψουμε προς Εγκρεμνούς, συναντάμε ένα περίεργο θέαμα. Ένας φράκτης έχει που στολιστεί με δεκάδες σαγιονάρες…

Σε ένα γρήγορο search στο internet βρήκα μια αναφορά ως “Τα κρεμασμένα θύματα της παραλίας Εγκρεμνοί”, καθώς τα 348 σκαλοπάτια είναι βάρβαρα για οποιοδήποτε πατούμενο…

Τα τελευταία χιλιόμετρα είναι χωμάτινα και απότομα, δικαιολογώντας το όνομα της παραλίας. Οι απόκρημνες ορθοπλαγιές και τα καταγάλανα νερά εμφανίζονται σύντομα μπροστά μας…

Κλικ για μεγέθυνση

Δυστυχώς μετά τον σεισμό των 6,7 ρίχτερ που έγινε, μερικές εβδομάδες αργότερα, στις 18 Νοεμβρίου του 2015, η παραλία υπέστη σοβαρές καταστροφές από τις κατολισθήσεις. Μαζί της και η άλλη διάσημη παραλία του νησιού, το Πόρτο Κατσίκι. Ένα μικρό βίντεο από την ώρα του σεισμού:

Η φύση έχει την τάση να αυτοθεραπεύτεται και ευχόμαστε από καρδιάς να συμβεί το ίδιο και σε αυτήν την περίπτωση.

Ξανά καβάλα στις μοτοσυκλέτες και πορεία λίγο πιο νότια, προς Πόρτο Κατσίκι. Άγριο και αφιλόξενο τοπίο μας συνοδεύει καθ’ όλη τη διαδρομή…

Η πρώτη εικόνα από τα μαγαζιά πάνω από την παραλία είναι απογοητευτική. Δίνεται η εντύπωση ότι τα μαγαζιά έκλεισαν βιαστικά όταν έφυγαν οι ορδές των τουριστών…

Αν εξαιρέσεις τις ανθρώπινες παρεμβάσεις, το τοπίο είναι απλά μαγικό…

Χαζολογάμε για αρκετή ώρα πριν πάρουμε το δρόμο προς το νοτιότερο σημείο του νησιού, στο ακρωτήριο Λευκάτα ή αλλιώς Κάβος της Κυράς…

Σε αυτό το σημείο, κατά την αρχαιότητα, υπήρχε ιερό του Απόλλωνα (το οποίο κατά την μυθολογία λέγεται ότι ίδρυσε ο Λεύκος, σύντροφος του Οδυσσέα) και ονομαζόταν Λευκάς πέτρα ή Λευκάς άκρα. Από αυτό προήλθε και το όνομα του νησιού, η Λευκάδα.

Ονομάζεται και Κάβος της Κυράς (ή της Νηράς) καθώς σύμφωνα με την παράδοση, από εκεί αυτοκτόνησε η Σαπφώ λόγω της ερωτικής απογοήτευσης που είχε από τον Φάωνα.

Στο σημείο που υπήρχε το ιερό του Απόλλωνα, υπάρχει τώρα ο φάρος Δουκάτο. Το αφιλόξενο τοπίο που τον περιβάλει, δίνει μια άγρια ομορφιά που παρά το δυνατό αέρα, μας κρατά για αρκετή ώρα…

Κλικ για μεγέθυνση

Επιστροφή απ’ τον ίδιο δρόμο μέχρι το χωριό Κομήλιο και από εκεί πορεία πάλι νότια προς Βασιλική.

Ο στοίχος “μοναξιά του σχοινοβάτη” χαρακτηρίζει απόλυτα τα παντελώς έρημα χωριά που συναντάμε στο διάβα μας. Πραγματικά, όπως προανέφερα, ο τόπος μοιάζει σαν να έχει εγκαταλειφθεί βιαστικά…

Κάνουμε μια παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο για να να πιούμε ένα καφεδάκι -λέμε- στα Σύβοτα.

Στο χωριό πραγματικά δεν κινείται τίποτα…

“Καφέ στο Νυδρί” λέμε, αλλά πρώτα ας ρίξουμε μια ματιά στους καταρράκτες του Νυδριού. Τους βρίσκουμε εύκολα καθώς υπάρχει ικανοποιητική σήμανση προς αυτούς. Παρκάρουμε στην είσοδο του φαραγγιού Δημοσάρι, κοντά σε μια κλειστή καφετέρια όπου απέναντι της υπάρχει ένας μικρός καταρράκτης.

Οι πινακίδες σε στέλνουν εντός του κατάφυτου εντυπωσιακού φαραγγιού…

Η εγκατάλειψή του όμως είναι εμφανής. Κατολισθήσεις, κακοσυντηρημένα, δύσβατα μονοπάτια δυσκολεύουν αρκετά την πορεία μας. Πολλές φορές είπαμε μέχρι εδώ, πάμε πίσω…

Η επιμονή μας όμως δικαιώνεται με το αντίκρισμα του μικρού -λόγω εποχής- αλλά εντυπωσιακού καταρράκτη που ρίχνει τα νερά του στον κάθετο βράχο από 12 μέτρα ύψος…

Επιστροφή στις μοτοσυκλέτες και κατηφορίζουμε προς το Νυδρί όπου σταματάμε για καφεδάκι. Είναι το πιο γνωστό κοσμοπολίτικο θέρετρο του νησιού, αλλά είπαμε, αυτήν την εποχή δεν κυκλοφορεί ούτε μύγα.

Το χωριό έγινε ιδιαίτερα γνωστό, όταν το 1963 o εφοπλιστής Αριστοτέλης Ωνάσης αγόρασε την αντικρινή νησίδα Σκορπιός έναντι του ποσού των 3 εκατομμυρίων δραχμών. Λέγεται ότι ο Ωνάσης ενδιαφερόταν από το 1959 να αγοράσει κάποιο νησί από το σύμπλεγμα των Πριγκιπονήσων. Φημολογείται δε, ότι αρχικά είχε βάλει στο μάτι την νήσο Μαδουρή, η οποία ανήκει στην οικογένεια Βαλαωρίτη. Η λευκή επιταγή που τους έδωσε, δεν στάθηκε όμως αρκετή για την απόκτηση της.

Στο λιμάνι του χωριού υπάρχει το άγαλμα του Ωνάση, με χαραγμένo πάνω της το γνωστό απόφθεγμα του: “Οι άντρες φτιάχνουν την μοίρα τους”…

Όπως προανέφερα, απέναντι από το Νυδρί βρίσκεται και η νήσος Μαδουρή, η οποία ανήκει στη οικογένεια Βαλαωρίτη. Εκεί μεγάλωσε και έζησε ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης ενώ σήμερα η νήσος Μαδουρή βρίσκεται στην ιδιοκτησία των δισέγγονων του. Ορατό με το μάτι είναι το επιβλητικό αρχοντικό της οικογενείας.

Η ώρα περνάει, ο καφές τελειώνει και ξανακαβαλάμε τις μοτοσυκλέτες για να επιστρέψουμε στην πρωτεύουσα. Τακτοποιούμαστε και τραβάμε να βρούμε πιτσαρία (Roma) την οποία και ανακαλύπτουμε σε κάποια γωνιά της πλατείας στον πεζόδρομο. Τρώμε τον αγλέουρα και επιστρέφουμε στον ξενοδοχείο προς ξεκούραση. Αύριο θα πάρουμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής…