Τα παιδιά των Λουλουδιών

Ημέρα 2η, Γύρου-γύρου στο Λασίθι (251 χλμ)
Όσες φορές και αν έχει δει κάποιος την ανατολή του ηλίου στην ανατολική Κρήτη -με τον ήλιο να βγαίνει μέσα από τη θάλασσα- δεν την χορταίνει. Έτσι οι πρώτες πρωινές ώρες μας βρίσκουν πίσω από το ματάκι της φωτογραφικής μηχανής, προσπαθώντας να καδράρουμε την επόμενη επιφάνεια εργασίας μας.

Πρωινός καφές στα χρώματα της ανατολής…

Η ομορφιά του τοπίου μας κρατάει σαν μαγνήτης για αρκετή ώρα…

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Πρωινό μπανάκι, ντουζάκι, φόρτωμα των αποσκευών και άνοιγμα πάλι του χάρτη. Το παρεάκι θα μεγάλωνε σήμερα, καθώς κάποιοι πατριώτες θα ξεκινούσαν από τα Χανιά για να μας συναντήσουν κάπου στο δρόμο. Έτσι λοιπόν σχεδιάζουμε τους κύκλους μας για να “γεμίσουμε” τον χρόνο μέχρι την συνάντηση με τους ρέστους της παρέας.

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Ο χάρτης δείχνει ένα ελικοδρόμιο κάπου ψηλά στο ακρωτήριο Σίδερο και μιας και κανένας μας δεν έχει πάει προς τα εκεί, λέμε να ρίξουμε μια ματιά. Πριν πάμε εκεί όμως σταματάμε στην μικρή αλλά όμορφη παραλία δίπλα στον αρχαιολογικό χώρου της Ιτάνου.

Δυο φωτογραφικά κλικ αργότερα ανηφορίζουμε την άγρια διαδρομή που οδηγεί στο ελικοδρόμιο. Ο δυνατός αέρας που επικρατεί στην περιοχή την κάνει ολίγον επικίνδυνη.

Σύντομα όμως, μια καγκελόπορτα με πινακίδα του Πολεμικού Ναυτικού μας αναγκάζει σε μεταβολή.

Πορεία νότια και τραβάμε να “μοιράσουμε γράμματα”, όπως πολύ εύστοχα είπε ο φίλος Γιάννης. Τι εννοούσε; Ότι όπου βλέπαμε πινακίδα προς παραλία την ακολουθούσαμε…

Πρώτη παράκαμψη η παραλία Μαριδάτη. Ένας τσιμέντο-χωματόδρομος 2,5 περίπου χιλιομέτρων μας οδηγεί σε αυτήν.

Κλικ για μεγέθυνση

Η παραλία με βότσαλο απλώνεται ανάμεσα σε δύο μεγάλα βράχια. Υπάρχουν αρκετά αλμυρίκια για ίσκιο και ένα μικρό ξενοδοχείο λίγο πιο πάνω.

Λίγο πιο κάτω ακολουθούμε μια πινακίδα προς την παραλία του Κουρεμένου. Οργανωμένη με χαρακτηριστικό της τον συχνό και πολύ δυνατό αέρα, πόλος έλξης για τους λάτρεις της ιστιοσανίδας και του kite surfing.

Συνεχίζουμε παραλιακά και μέσα από κάτι χωματόδρομους καταφέρνουμε να βγούμε στην παραλία της Χιώνας.

Κλικ για μεγέθυνση

Οργανωμένη και αυτή, με όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις μας οδηγεί σε γρήγορη μεταβολή προς το κοντινό Παλαιόκαστρο και από εκεί τραβάμε προς Ζάκρο.

Μιας και ο χρόνος μας παίρνει λέμε να πεταχτούμε μέχρι την Κάτω Ζάκρο. Μια υπέροχη διαδρομή που δεν την χορταίνεις όσες φορές και αν την κάνεις.

Κλικ για μεγέθυνση

Από εκεί επιστρέφουμε προς το χωριό Αδραβάστοι, όπου ακολουθούμε μια στριφτερή ορεινή διαδρομή με καταπληκτική θέα…

Συνηθισμένα «εμπόδια» στα βουνά της Κρήτης…

Περνάμε διαδοχικά από τα χωριά Καρύδι, Σίτανος, Κατσιδώνι, Ζου, για να βρεθούμε στο Πισκοκέφαλο όπου και ψάχνουμε κάποιο καφέ πάνω στον κεντρικό για να περιμένουμε τους άλλους. Δεν βρίσκουμε όμως και οδηγούμαστε στην κοντινή Σητεία όπου και αράζουμε σε παραπλήσια καφετέρια με φόντο το λιμάνι.

Στο βάθος η Σητεία…

Σε σύντομο χρόνο καταφθάνουν και οι ρέστοι της παρέας. Ο Μήτσος με το KTM Adventure 1190, ο Θοδωρής με την Ελένη με το BMW K1300R, ο Μιχάλης με το Honda CBR 1100XX, ο Γιώργος με την Μαρίνα με το BMW K1200S και ο Θανάσης με το Triumph Explorer 1200. Γέλια, πειράγματα και εν τέλει… πορεία νότια…

Η διαδρομή υπέροχη και σβέλτη, διασχίζει από τον βορρά προς στο νότο όλο τον νομό Λασιθίου.

Λίγη ώρα αργότερα συναντάμε το Λιβυκό πέλαγος στο Μακρύ Γιαλό και συνεχίζουμε παραλιακά, δυτικά προς Ιεράπετρα. Προς έκπληξή μας ο δρόμος είναι πρόσφατα ασφαλτοστρωμένος και σε συνδυασμό με την μηδαμινή κίνηση, μας παρασύρει σε ένα όμορφο στριφτερό παιχνίδι.

Φτάνοντας στην Ιεράπετρα τηλεφωνώ στον φίλο Μανώλη ο οποίος με ενημερώνει ότι είναι στο χωριό του, την Ανατολή, και σήμερα έχουν ρακοκάζανο. Και φυσικά είμαστε καλεσμένοι…

– Ρε Μανώλη είμαστε 11 νομά…
– Ε και; Είπα ελάτε, σας περιμένω…

Ο χάρτης ανοίγει και πάλι και οι γραμμές του μου υπενθυμίζουν μια όμορφη διαδρομή που είχα κάνει πριν μερικά χρόνια. Μεσελέροι – Πρίνα – Καλαμαύκα – Ανατολή, με θέα την τεχνητή λίμνη Μπραμιανών αλλά και το Λιβυκό πέλαγος. Λέτσοι γκόου…

Ακολουθεί “εισβολή” 8 μοτοσυκλετών στο γραφικό χωριό όπου ο φιλόξενος πάντα Μανώλης μας οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες στο τραπέζι μας, για να απολαύσουμε τις πεντανόστιμες λιχουδιές, συνοδεία φυσικά της δυνατής τσικουδιάς, την οποία πίναμε με μέτρο γιατί είχαμε και άλλο δρόμο μπροστά μας.

Αφού τα ‘παμε με τον Μανώλη και μιας και ο ήλιος άρχισε να γέρνει επικίνδυνα προς δυσμάς, παίρνουμε την δύσκολη απόφαση να αποχωριστούμε από την όμορφη παρέα. Το “πλάνο μας” λέει να τραβήξουμε νότια, κάπου στα όρια του νομού Ηρακλείου και να βρούμε κάποια παραλία να στήσουμε τις σκηνές μας. Παίρνουμε ένα μπουκαλάκι τσικουδιά για να μας κάνει παρέα το κρύο βράδυ και αναχωρούμε με βαριά την καρδιά.

Αρχικά κινούμαστε ορεινά και με την πρώτη ασφάλτινη ευκαιρία (ρε που με καταντήσαvε οι στριτάδες) τραβάμε ακόμα πιο νότια για να συναντήσουμε το Λιβυκό, στον Ξερόκαμπο.

Από εκεί συνεχίζουμε παραλιακά μέχρι την ερημική παραλία Δέρματος, αλλά ο δυνατός αέρας που έπνεε μας έκανε να επιστρέψουμε στον Κερατόκαμπο.

Στήνουμε τις σκηνές μας κάτω από κάτι αλμυρίκια και τραβάμε σε παραπλήσια ταβέρνα. Δεν πεινούσαμε λέει, αλλά τσακίσαμε τα άπαντα του καταλόγου…

Το βραδάκι κυλάει με ιστορίες, ρακόμελο και τσικουδιά δίπλα στις σκηνές μας… Το τσουχτερό όμως κρύο μας ανάγκασε σε άτακτη υποχώρηση στα “πολλών αστέρων” δωμάτια μας.