Τα παιδιά των Λουλουδιών

Ημέρα 3η, We got the hippy hippy shake (285 χλμ)
Η μέρα ξημερώνει καταπληκτική. Απάνεμη με υψηλές θερμοκρασίες. Ο χάρτης ανοίγει και πάλι… Για να δούμε, τι θα δούμε σήμερις… Το δάκτυλο ακολουθεί την παράκτια διαδρομή μέχρι τον Τσούτσουρο και από εκεί πορεία βόρεια και παράλληλα με τα Αστερούσια όρη, θα βγούμε στα Μάταλα… Τι λέτε;

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Καμία αντίρρηση Πρωινό καφεδάκι και φύγαμε…

Η ανάβαση στα Αστερούσια από το Τσούτσουρο είναι μια από τις κορυφαίες διαδρομές στην Κρήτη και φυσικά δεν χάνουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε.

Από εκεί και πέρα όμως, η διαδρομή είναι ανιαρή χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Αφού μπερδευόμαστε για ν φορές, εν τέλει τα καταφέρνουμε να βγούμε στα Μάταλα.

Τέλος Οκτωβρίου είπαμε και οι ορδές των τουριστών την έχουν κάνει από το νησί αφήνοντας πίσω τους ένα υπέροχο μέρος προς απόλαυση μας. Είχα πολλά χρόνια να απολαύσω το συγκεκριμένο μέρος…

Κλικ για μεγέθυνση

Για την ιστορία λοιπόν, οι διάσημες σπηλιές είναι λαξευμένες στο βράχο από την νεολιθική εποχή. Στην πορεία, κατά την Ρωμαϊκή κατοχή, χρησιμοποιήθηκαν ως τάφοι. Γύρω στο 1965 στο μέρος άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα παιδιά των λουλουδιών. Η κοινότητα τους αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς και διάφοροι -αργότερα- γνωστοί καλλιτέχνες, βρίσκουν εκεί καταφύγιο. Ο “δικός μας” Πουλικάκος, η Joni Mitchell και ο ζωγράφος Richard Titlebaum ήταν μερικοί από αυτούς.

Οι αντιδράσεις ξεκινούν. Πρωτοπαλίκαρο ένας γραμματικός, ο Μιχαήλ Βάμβουκας όπου σκανδαλίζεται από τα μπικίνι των χίπις και ξεκινά τον αγώνα εναντίον τους. Αρχικά αποτυχαίνει και στρέφεται στην εκκλησία. Καταφέρνει να πείσει τον Μητροπολίτη Τιμόθεο ότι η “ορθοδοξία κινδυνεύει” και αυτός με την σειρά του βγάζει εγκύκλιο (Ιούνιο του 1968) με την οποία κηρύσσει ανένδοτο αγώνα κατά των χίπηδων

Η εγκύκλιος δημοσιεύεται, τα νέα κυκλοφορούν γρήγορα και το παγκόσμιας κυκλοφορίας αμερικάνικο περιοδικό Life, στέλνει δημοσιογράφο για αναλυτικό ρεπορτάζ. Τον Ιούλιο του 1968 τα Μάταλα γίνονται εξώφυλλο στο εν λόγω περιοδικό, στο οποίο φιλοξενείται ένα πολύ καλό ρεπορτάζ του Thomas Thompson που συνοδεύεται από εκπληκτικές φωτογραφίες του Denis Cameron. Οι απανταχού χίπις, πληροφορούνται για τον επίγειο Παράδεισο, για τις προϊστορικές σπηλιές και την υπάρχουσα κοινότητα των συναδέλφων.

Η εφημερίδα “Μεσόγειος” μπαίνει στο παιχνίδι και με πολλαπλά ανώνυμα άρθρα, επιτίθεται οικτρά κατά των παιδιών των λουλουδιών. Η αστυνομία αρχίζει αιφνιδιαστικούς ελέγχουν και καταφέρνει 17 συλλήψεις για ναρκωτικά. Ο πόλεμος όμως δεν σταματάει εκεί… Ακολουθεί ένα ψευδό ρεπορτάζ ότι ετοιμάζεται παγκόσμιο συνέδριο των χίπις στα Μάταλα, το οποίο δημοσιεύεται σε αρκετά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Δεσπότης και το σινάφι του βαράνε κόκκινα…

Στον αντίποδα ο Στέλιος Ξαγορακάκης ο οποίος διατηρούσε το θρυλικό τότε Mermaid cafe στα Μάταλα, προσπαθεί να κηρύξει ειρήνη. Μεταβαίνει στο Ηράκλειο, βρίσκει τον εκδότη της εφημερίδας Μεσόγειος και προσπαθεί να τον πείσει τα αυτονόητα. Του εξηγεί ότι υπάρχουν παιδιά μέσα στις σπηλιές που έχουν τελειώσει το Harvard και ότι η προπαγάνδα αυτή μόνο κακό μπορεί να κάνει στο τουρισμό της Κρήτης, καθώς τα παιδιά αυτά ήδη γράφουν γράμματα στις πατρίδες τους για όσα αντιμετωπίζουν. Κατά περίεργο τρόπο, ο εκδότης πείθεται και μέσω της εφημερίδας στις 8 Μαρτίου του 1970 κηρύσσει το παύσατε πυρ.

Η νηνεμία πριν την καταιγίδα γράφεται με τον καλύτερο τρόπο. Ο έρωτας της Joni Mitcell και του Κάρεϋ, ενός χίπι που ζούσε εκεί, αποτελεί έναν από τους ομορφότερους μύθους του ροκ και γέννησε ένα πανέμορφο “λουλουδένιο παιδί”, το τραγούδι Carey…

Η αντίστροφη μέτρηση όμως έχει αρχίσει. Η μέχρι τώρα αμέτοχη Χούντα παίρνει εντολή από το μεγάλο αδελφό (την Αμερική ντε) να κλείσει τα Μάταλα. Ο λόγος κρύβεται στους στοίχους του παραπάνω τραγουδιού:

Let’s have a round for these freaks and these soldiers
A round for these friends of mine

(Ας πιούμε στην υγειά των φρικιών και των στρατιωτών
Στην υγειά αυτών των δικών μου φίλων)

Η Αμερική πιστεύει ότι εκτός από χίπηδες, στα Μάταλα ζουν και στρατιώτες. Στρατιώτες που είχαν κλιθεί να πάνε στο Βιετνάμ αλλά την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια και βρήκαν καταφύγιο στις σπηλιές. Η Χουντική αστυνομία ενεργοποιείται και τον Μάιο του 1970 εμφανίζεται στο Mermaid cafe πληροφορώντας τον ιδιοκτήτη του ότι ένα μέρος του κτίσματος είναι αυθαίρετο και πρέπει να κατεδαφιστεί. Με αυτό τον τρόπο προκαλούν την οργή των χίπηδων, καθώς ο ιδιοκτήτης του καφέ τους είναι ιδιαίτερα αγαπητός.

Πρώτη στον αγώνα η Joni Mitcell βάζει το σώμα της ανάμεσα στους πολισμάνους και το καφέ. Ακολουθεί μακελειό ανάμεσα σε αστυνομικούς και χίπηδες Οι τελευταίοι καταφέρνουν να στήσουν ένα σωμάτινο τοίχος και τραγουδούν:

All we are say is give peace a chance…

Η αντίσταση είναι σθεναρή, επιφέροντας την συμβολή και άλλων αστυνομικών αλλά και στρατιωτικών δυνάμεων. Τελικά, οι «χίπηδες ταραξίες» «πατάσσονται». Οι σπηλιές αδειάζουν. Γίνονται έλεγχοι διαβατηρίων και οι «αρχές» συνεργάζονται με την αμερικανική πρεσβεία. Όσοι χίπηδες διαπιστώνεται ότι είναι λιποτάκτες του Πολέμου στο Βιετνάμ, συλλαμβάνονται και παραδίδονται στους Αμερικανούς για τα περαιτέρω. Ο Ξαγοραράκης, ο ιδιοκτήτης του Mermaid cafe, συλλαμβάνεται επίσης. Αργότερα απογοητευμένος φεύγει για πάντα από την Κρήτη και μετακομίζει στην Αμερική. Το Όνειρο έχει τελειώσει.

* Οι παραπάνω πληροφορίες είναι από το καταπληκτικό άρθρο του δημοσιογράφου Μανώλη Νταλούκα στο mediasoup.gr

Καφεδάκι, μπανάκι στα καταγάλανα νερά και τηλέφωνο στη Βιβή (Βεγγέρα, Ζαρός) να ετοιμάζει τραπέζι για μάσα για 11 πεινασμένους μηχανόβιους.

Σε σύντομο χρόνο απολαμβάνουμε τις νοστιμιές της μαμάς της Βιβής καθώς η ίδια δεν κατεβαίνει από τα αεροπλάνα γνωστής φτηνής εταιρείας που δραστηριοποιείται στην Κρήτη…

Ο χάρτης ξαναβγαίνει στο τραπέζι… Επιλογές για επιστροφή στα Χανιά δύο. Η μια ασφάλτινη και η άλλη χωμάτινη. Ο Θοδωρής με την Ελένη πρέπει να γυρίσουν πίσω γοργά λόγω δουλειάς και θα τον ακολουθήσουν ο Γιώργος με την Μαρίνα και ο Μιχάλης. Μένουμε 5 μοτοσακά που πατάν χώμα, άρα η απόφαση μονόδρομος ή καλύτερα χωματόδρομος: Δάσος του Ρούβα…

Καβαλάμε και τραβάμε μέχρι Γέργερη και από εκεί ανηφορίζουμε τον Ψηλορείτη. Μαγική διαδρομή με υπέροχη θέα.

Κερασάκι στην τούρτα, το καταπληκτικό ασφάλτινο κομμάτι που φτάνει πια μέχρι την διασταύρωση για το εκκλησάκι του Αι Γιάννη του Ρούβα για τους γνώστες.

Από εκεί και για τα υπόλοιπα ~10 χιλιόμετρα διασχίζουμε από χώμα το πανέμορφο δάσος. Άγριες εικόνες εκπληκτικής ομορφιάς…

Ο χωματόδρομος τελειώνει και ο δρόμος προς αστεροσκοπείο Σκίνακα εμφανίζεται στα δεξιά μας. Ένα γνέψιμο μέσα από το κράνος αρκούσε για να καταλάβω ότι οι συνοδοιπόροι μου διψάνε ακόμα για περιπέτεια.

Και ένα βίντεο από την διαδρομή Γέργερη – Δάσος Ρούβα – Αστεροσκοπείο:

Στην κορυφή επικρατεί δυνατός αέρας και τσουχτερό κρύο. Όμως είναι ο πιο καθαρός καιρός που έχω συναντήσει ποτέ. Κοιτάς βόρεια και αγναντεύεις το Αιγαίο…

Κλικ για μεγέθυνση

Κοιτάς νότια και η ματιά σου φτάνει μέχρι το Λιβυκό…

Κλικ για μεγέθυνση

Μερικά κλικ και τραβάμε προς Ανώγεια και από εκεί επιστροφή στα σπίτια μας.

Αποφασίζω να κάνω πιο ενδιαφέρουσα αυτά τα διαδικαστικά χιλιόμετρα. Κάνω νόημα στον Κωστή και δοκιμάζω για λίγο τον καινούργιο “τίγρη” του. Η αίσθηση είναι όμορφη, καινούργια μοτοσυκλέτα βλέπεις, αλλά δεν είναι η μοτοσυκλέτα που μου ταιριάζει. Περνώντας τα Ανώγεια ο Θανάσης μου κάνει νόημα να πάρω το Explorer. Μου λέει φύγε και θα τα πούμε στην έξοδο για εθνική. Μπερδεύουμε τις εξόδους λόγω κακής συνεννόησης και βρίσκομαι να οδηγάω την μοτοσυκλέτα μέχρι τα Χανιά. Ενθουσιάζομαι τόσο πολύ που μου μπαίνουν ψύλλοι, πολλοί ψύλλοι…

Ενάμισι μήνα αργότερα βρίσκομαι στη σέλα μιας παρόμοιας μοτοσυκλέτας. Με την μόνη διαφορά πως αυτή η μοτοσυκλέτα είναι δικιά μου…

…Συνεχίζεται… με τις “Περιπέτειες του εξερευνητή”.

ΥΓ: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην όμορφη παρέα που ο καθένας έβαλε την δικιά του πινελιά στο μικρό αυτό οδοιπορικό. Δάσκαλε, Κάτμαν, Τεό, Συνοδηγάκι, Βουκολάο, Μαρινιό, Μητσάο, Κουρέα και Θανάση, να ‘σται πάντα καλά και να σμίγουμε ταξιδευόντας…

« Προηγούμενη Σελίδα