Στο νησί της Αφροδίτης

Παρασκευή 13 Απριλίου, Τρόοδος (χλμ. 164)

Μόρνινγκ-μόρνινγκ φορτώνουμε την μοτοσυκλέτα και αναχωρούμε προς το όρος Τρόοδο. Η μπαγαζιέρα τιγκάρει με την πραμάτειά μας και ότι περισσεύει δένεται από πάνω με ένα χταπόδι-δύχτι που κουβαλάω μαζί μου.

Πριν αφήσουμε την Λευκωσία κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια μπας και πετύχουμε πουθενά το Lonely Planet. Στεκόμαστε τυχεροί και με τον Μοναχικό Κόσμο αγκαλιά, ξεκινάμε προς Αστρομερίτη μέσω εθνικής οδού αρχικά. Σύντομα όμως αφήνουμε πίσω την βαρετή εθνική ακολουθώντας ένα ακόμα αδιάφορο -όπως αποδείχτηκε- δρόμο. Κίνηση και ζέστη κάνουν την πορεία μας ένα αργό μαρτύριο, αλλά πριν προλάβω να αρχίσω τα κλασικά καντήλια μία συνεχής κόρνα μου επισημάνει ότι η τσάντα με τα έξτρα πράγματα που έχω δέσει πάνω από την μπαγαζιέρα, σέρνεται σαν θαλάσσιος σκιέρ πίσω από την μοτοσυκλέτα… Η αυτοψία έδειξε σάπιο χταπόδι, το οποίο αντικαταστάθηκε στο επόμενο βενζινάδικο.

Με “μάχιμη” τσάντα-σουρωτήρι συνεχίζουμε την αδιάφορη πορεία μας μέχρι τον Αστρομερίτη και στη συνέχεια “παίρνουμε τα βουνά”. Το τοπίο γίνεται απολαυστικό, η ποιότητα της ασφάλτου βελτιώνεται αισθητά και το παιχνίδι με τις στροφές αρχίζει.

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω σταματάμε στο παρατηρητήριο παύλα εκκλησάκι του Αγίου Σωζόμενου, λίγο μετά το χωριό Γερακιές.

Αφού απολαμβάνουμε τη θέα αναχωρούμε για το μοναστήρι του Κύκκου. Η διαδρομή παραμένει υπέροχη.

Το Μοναστήρι του Κύκκου είναι το πλουσιότερο από τα μοναστήρια της Κύπρου και είναι αφιερωμένο στην Παναγία. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.318 μέτρα και κατέχει μια από τις τρεις εικόνες που αποδίδονται στον Άγιο Λουκά τον Ευαγγελιστή.

Σύμφωνα με την παράδοση παύλα παραμύθι, ιδρυτής του μοναστηριού ήταν ο ερημίτης Ησαίας που ζούσε σε μία σπηλιά του βουνού. Αφού βασανίστηκε, θεράπευσε τον βασανιστή του, ζητώντας του ως αντάλλαγμα -γιατί ήταν θέλημα θεού- την εικόνα της Θεοτόκου που φυλαγόταν στον παλάτι του Αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Αυτοκράτορας αρχικά αρνήθηκε αλλά στη συνέχεια μετάνιωσε καθώς και η θυγατέρα του προσβλήθηκε από την ίδια ασθένεια. Χρηματοδότησε λοιπόν την ανέγερση του μοναστηριού και η εικόνα κατέφθασε στην Κύπρο με τις ανάλογες τιμές. Με τα δέντρα να προσκυνούν ευλαβικά, τα κοχύλια να βγαίνουν από τη θάλασσα (και να ακολουθούν την λιτανεία) και τα πουλιά να τραγουδούν χαρμόσυνα.

Μετά το σύντομο διάλειμμα για παραμύθια, επιστρέφουμε στην όμορφη στριφτερή διαδρομή προς το Σταυρό της Ψώκας.

Στην πορεία μας συναντάμε ένα ζευγάρι Άγγλων, των οποίων το ενοικιαστικό αυτοκίνητο έχει παραδώσει λουρί. Σαν καλά προσκοπάκια, δίνουμε ένα χέρι βοηθείας, καθώς το κινητό τους τηλέφωνο δεν είχε σήμα, τους ευχόμαστε καλή τύχη και συνεχίζουμε την πορεία μας.

Λίγο πριν φτάσουμε στο προαναφερόμενο χωριό, στρίβουμε προς Γιαλιά. Μία δεύτερη πινακίδα μας στέλνει από χωματόδρομο και δίχως δεύτερη σκέψη βουτάμε εντός του.

Είναι γνωστή η “λατρεία” που τρέφω για τις χωμάτινες διαδρομές και ο συνδυασμός του βατού χωματόδρομου, ανύπαρκτης κίνησης, άριστης σηματοδότησης (ναι ακόμα και στους χωματόδρομους) και του παραδεισένιου τοπίου με κάνει να πλέω σε πελάγη ευτυχίας.

Μετά από 15 απολαυστικά χιλιόμετρα πιάνουμε παραλία και συνεχίζουμε δυτικά μέχρι την Πόλις ή Πόλη ή Πόλη Χρυσοχούς. Λίγο έξω από την πόλη βρίσκεται και το ξενοδοχείο που έχουμε κλείσει (Souli). Επιεικώς απαράδεκτο… ο διάδρομος βρωμάει ποδαρίλα, το δωμάτιο έχει 2 δάχτυλα σκόνη, στην λεκάνη κάνουν πάρτι κάτι τρίχες και η πόρτα του δωματίου δεν κλειδώνει. Προσπαθώ να ηρεμήσω την Νατάσα από το σοκ, ψάχνουμε μια καθαρή γωνία για να αφήσουμε την πραμάτεια μας και την κάνουμε για τα λουτρά της Αφροδίτης.

Τα λουτρά είναι ένα φυσικό σπήλαιο, περιστοιχισμένο από πράσινο όπου σύμφωνα με την παράδοση, η Θεά του Έρωτα έκανε εκεί το λουτρό της. Ο μύθος επίσης λέει ότι εκεί η Αφροδίτη συνάντησε τον εραστή της, τον όμορφο Άδωνη, όταν αυτός σε ένα διάλειμμα από το κυνήγι του, σταμάτησε για να πιει νερό. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος.

Πέρα από τους μύθος τώρα, ο χώρος που φιλοξενούνται τα λουτρά είναι όμορφα διατηρημένος, με εξαιρετική σήμανση για τα μονοπάτια που ξεκινούν προς την άγρια χερσόνησο του Ακάμα και πληροφορίες για όλη την πανίδα που συναντάει κανείς στο διάβα του. Και πάνω από όλα ήταν δωρεάν.

Αφού χαζολογήσαμε λίγο, επιστρέψαμε στην μοτοσυκλέτα και βάλαμε ρότα για την χερσόνησο του Ακάμα. Είδα χωματόδρομο και γυάλισε πάλι το μάτι μου…

Δυστυχώς όμως σύντομα αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την προσπάθεια μου για ένα καλό τουρ στην χερσόνησο, λόγω του πολύ κακού χωμάτινου δρόμου. Βαθιά νεροφαγώματα, λάσπες και κροκάλες, έκαναν την πορεία του δικάβαλου Transalpακιού μαρτύριο. Πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής αράζουμε σε μια όμορφη και ερημική παραλία.

Όμορφη μεν αλλά τα σκουπίδια πήγαιναν σύννεφο. Σκουπιδο-θέμα έχουμε και στην Κρήτη. Πας στην πιο απόμερη παραλία και είναι στολισμένη με το πλαστικό από το φραπουτσίνο με σημαία το σακουλάκι του κρουασάν. Τα αδέλφια όμως στην Κύπρο μας βάζουν τα γυαλιά. Βάλτε στην παραπάνω εικόνα μπαταρίες, κομμάτια από λάστιχο, αναπτήρες και χίλια μύρια σκουπιδο-κύμματα. Anyway, ας ασχοληθώ με το οδοιπορικό μας και μην ανοίξω τον οχετό μου για την παιδεία μας…

Επιστρέφουμε στον πολιτισμό με τα στομάχια μας να γουργουρίζουν έντονα. Το Lonely Planet προτείνει 2-3 ταβέρνες στην περιοχή. Επιλέγουμε την πιο κοντινή (Yiangos & Peter Taverna) και τραβάμε προς αυτή. Το φαγητό άψογο σβήνει εύκολα την πείνα μας. Μερικές νυκτερινές φωτογραφίες και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.