Ημέρα 4η, Λευκωσία – Πάφος και πίσω Χανιά (165 χιλ.)
Μόνος, οδηγάω μόνος…
Ξημερώνει η τελευταία μου μέρα στην Κύπρο. Ναι μεν η πτήση μου αναχωρεί το μεσημέρι, εγώ όμως θέλω να ρουφήξω όσες περισσότερες εικόνες μπορώ πριν επιστρέψω σπίτι. Έτσι νωρίς το πρωί αποχαιρετώ τους οικοδεσπότες μου και τραβάω να ακολουθήσω τη διαδρομή που μου πρότεινε χτες ο Αχιλλέας.
Αρχικά περνάω από τα ίδια μέρη που περάσαμε χτες πριν ανηφορίσω στο Τρόοδος, την ψηλότερη οροσειρά της Κύπρου.
Η πρώτη στάση δεν αργεί και αυτή γίνεται στο χωριό Πάνω Λεύκαρα. Τα Λεύκαρα είναι η πατρίδα του κυπριακού παραδοσιακού κεντήματος, του ονομαστού «λευκαρίτικου». Λέγεται ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης της Αναγέννησης, Λεονάρτο ντα Βίντσι, επισκέφτηκε την Κύπρο στα τέλη του 15ου αιώνα, ήρθε στα Λεύκαρα και αγόρασε ένα μεγάλο ολόπλουμο τραπεζομάντηλο που δώρισε στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου.
Η ονομασία τους οφείλεται στο χρώμα των ασβεστολιθικών πετρωμάτων που υπάρχουν στην περιοχή, τα οποία δημιουργούν λευκόχρωμο, τραχύ ασβεστολιθικό και πυριτολιθικό τοπίο.
Η ομορφιά του επόμενου χωριού, «Κάτω Δρυς», με κατεβάζει από τη σέλα για μια φωτογραφία…
…πριν συνεχίσω μέσα από μια στριφτερή και γεμάτη αμπελώνες διαδρομή. Στάση κάτω από κάποια ψηλά δέντρα για νερό… για να ανακαλύψω ότι το ξέχασα στο σπίτι του Αχιλλέα.
Αναχωρώ σκεπτόμενος ότι σύντομα θα μπω σε κάποιο χωριό ή θα βρω κάποια πηγή, αλλά πριν ολοκληρώσω την σκέψη μου -στην είσοδο του χωριού Άγιος Μάμας- μπαίνω σε χώμα.
Κλικ για μεγέθυνση
Η χωμάτινη διαδρομή με ανεβάζει στα 775 μέτρα υψόμετρο όπου βρίσκεται μια εκκλησία (Παναγιά του Βαλανά) μ’ έναν όμορφα διαμορφωμένο χώρο ανάπαυσης.
Σταματάω και βλέπω μια πηγή… πλησιάζω αλλά τζίφος, δεν τρέχει σταγόνα…
Μια πινακίδα με ενημερώνει ότι μπροστά μου εκτείνεται η κοιλάδα του Κούρρη όπου κυριαρχεί η καλλιέργεια της αμπέλου και συγκεκριμένα των γηγενών ποικιλιών «Ξυνιστέρι» και «Μαύρο» από τις οποίες παράγεται ο παραδοσιακός γλυκός οίνος της Κύπρου, η «Κουμανδαρία».
Κατηφορίζω και ενθυμούμενος τα λόγια του Αχιλλέα στρίβω στο τσιμεντένιο δρόμο. Κάπου όμως τα κάνω μαντάρα με αποτέλεσμα να ξαναβρεθώ σε χώμα πάνω από το χωριό Λάνεια. Δεν με χαλάει όμως καθώς το θέαμα που αντικρίζω είναι πολύ όμορφο μεν, αλλά δεν με κατεβάζει από τη σέλα για φωτογραφία δε.
Από άσφαλτο πια συνεχίζω και σύντομα μια πηγή στην είσοδο του χωριού Λόφου με κατεβάζει από τη σέλα.
Ο Αχιλλέας μου είχε επισημάνει να περάσω μέσα από τη Λόφου καθώς πρόκειται για ένα παραδοσιακό πετρόκτιστο χωριό… πράγμα που κάνω…
Πανέμορφο μεν έρημο δε, μάλλον λόγω της εποχής
Η διαδρομή συνεχίζει στριφτερή και όμορφη…
…οδηγώντας με στην σιδερένια γέφυρα της Τρόζενας, πάνω από το ποταμό Διάριζο, έργο του Βασιλικού Μηχανικού επί Αγγλοκρατίας.
Λίγο παρακάτω συναντώ τους εντυπωσιακούς καταρράκτες των Παραδισείων…
Οι καταρράκτες δεν είναι ορατοί όλο το χρόνο, αλλά λόγω της εποχής (αρχές Φεβρουαρίου) και λόγω του όγκου της φετινής βροχόπτωσης είναι άκρως εντυπωσιακοί…
Η ώρα έχει κυλήσει για τα καλά και έχω και μια πτήση να προλάβω. Έτσι βάζω το κεφάλι κάτω και οδηγώντας δίπλα στον ποταμό Διάριζο κατευθύνομαι προς την Πάφο. Σε σύντομο χρόνο παρκάρω την μοτοσυκλέτα στο χώρο στάθμευσης του ξενοδοχείου Φίτος, όπως είχα συνεννοηθεί και τραβάω για να βρω τη στάση του λεωφορείου για το αεροδρόμιο.
Την βρίσκω εύκολα μεν, αλλά λεωφορείο πουθενά δε…
Περνάει πάνω από μισή ώρα και αρχίζω να ανησυχώ. Δεν περνάει και τίποτα από εδώ, ταξί με τίποτα και πιο σπάνια κάποιο αυτοκίνητο. Ένας διερχόμενο αυτοκίνητο σταματά και ο οδηγός του με ρωτάει τι κάνω εδώ. Του λέω ότι περιμένω το λεωφορείο και τον ρωτάω αν περνάει το 612 από εδώ. Μου λέει δεν ξέρω και προτίθεται να με πάει στο αεροδρόμιο… αλλά να του πληρώσω τη βενζίνη…
Στο χωριό μου λένε «κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό», έτσι αρνούμαι ευγενικά και προτιμώ να ταλαιπωρηθώ παρά να κάνω κάτι που δεν με αντιπροσωπεύει.
Αρχίζω λοιπόν το περπάτημα προς τα σπίτια που έβλεπα στο βάθος. Τρία χιλιόμετρα μου βγάζει ο γούγλης ότι περπάτησα, φορτωμένος με τα μπαγάζια μου, μέχρι να βγω στο κεντρικό δρόμο όπου βρίσκω μια στάση και ένα σταθμευμένο λεωφορείο. Ρωτάω τον οδηγό αν περνάει από εδώ λεωφορείο για αεροδρόμιο και μου λέει ναι… αλλά και πάλι το λεωφορείο πουθενά…
Έχω μια ώρα και κάτι ακόμα μέχρι την απογείωση και δεν πάει άλλο. Ψάχνω στο κινητό κάποιο τηλέφωνο ταξί και πριν προλάβω να βρω, βλέπω ένα ταξί να περνάει. Του κάνω νόημα, μπαίνω μέσα και σε σύντομο χρόνο βρίσκομαι στο αεροδρόμιο, πληρώνοντας μεγαλύτερο αντίτιμο απ’ ότι μου κόστισε ο ναύλος της πτήσης…
Περνάω τάχιστα τον έλεγχο και επιβιβάζομαι σχεδόν τελευταία στιγμή. Η πτήση διαρκεί κάτι παραπάνω από μια ώρα και προσγειώνεται στα βροχερά Χανιά.
Τόσες μέρες δεν έβαλα αδιάβροχα, αλλά θα τα βάλω για να κάνω τη διαδρομή αεροδρόμιο-σπίτι…
Επίλογος
Έχω επισκεφτεί την Κύπρο άλλες δύο φορές στο παρελθόν και όμως πάλι έχω την αίσθηση ότι δεν έχω δει τίποτα. Έχει μια μυστηριώδη ομορφιά η οποία με τραβάει σαν μαγνήτης, επιβάλλοντας μου να ξαναεπιστρέψω για περισσότερες μέρες και περισσότερη εξερεύνηση.
Αχιλλέα σε ευχαριστώ για το κάλεσμα, τη φιλοξενία, την ξενάγηση, αλλά και την ευκαιρία να γνωρίσω ακόμα καλύτερα τον τόπο σου.
Εις στο επανιδείν…
