Μένουμε Ελλάδα…

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Νατάσα Σπηλιοπούλου, Γιώργος Παρτσινέβελος

Πάσχα στο χωριό λένε πολλοί, Πάσχα με το μοτοσακό λέμε εμείς. 4 μέρες αργία κολλάμε και την πρωτομαγιά και δυο μερούλες άδεια, έχουμε μια βδομαδούλα να χαρούμε τις ομορφιές της Ελλάδος. Που; Λίγο Στερεά Ελλάδα, μπόλικη Θεσσαλία και λίγο νότια Πίνδο σε προορισμούς που έχουν αραχνιάσει στην “θα πάω” λίστα μου. Συμπέρασμα: Πιο όμορφα πεθαίνεις…

Η αρχική ιδέα ήταν να μαζευτούμε τα παλουκάρια που γράφουν στο Moto Adventures και να πάμε μια βολτούλα όλοι μαζί. Έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα βρε αδελφέ. Γιατί, όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, οι περισσότεροι από εδώ μέσα γνωρίζονται διαδικτυακά ή στην καλύτερη τηλεφωνικά.
Δυστυχώς η ιδέα ναυάγησε γρήγορα καθώς ο μικρός Γιαννάκης μόλις είχε επιστρέψει από Αυστρία, ο Δημήτρης βολόδερνε στο Μαρόκο, ο Μερκούρης έχει καταντήσει χειρότερος και από τον Σκρουτζ μαζεύοντας πενταροδεκάρες μπας και εκπληρώσει ένα όνειρο (θα παραμείνω διακριτικός και δεν θα αποκαλύψω λεπτομέρειες, στο Nordkapp θέλει να πάει), ο Κώστας είχε πήξει στην δουλειά αλλά ίσως και να κατάφερνε να ξεκλέψει λίγο χρόνο και τέλος ο Ιάκωβος και ο Νίκος δεν είχαν σάλιο ούτε για βενζίνα. Ο μόνος επιζών (ελπίζω να μην το μετάνιωσε) ήταν ο Γιώργος παρέα με την κοπέλα του την Άννα, οι οποίοι θα μας ακολουθούσαν για 2 μερούλες στις βουνοκορφές των Αγράφων.

30 Απριλίου, Χανιά – Πειραιάς
Κλασικά πια η πρώτη βραδιά του ταξιδιού περνάει στο καράβι. Παρέα μας ο παλιόφιλος Γιώργος μαζί με την Μαρίνα οι οποίοι θα τραβήξουν προς άλλους προορισμούς, πιο βόρεια από εμάς.
Μπυρίτσα, κουβεντούλα και χάζεμα χαρτών όπου και τα φιλαράκια αποφασίζουν να ανεβούν παρέα μας μέχρι και την Λιβαδειά. Από κοινού τα δάκτυλα μας δείχνουν στο χάρτη την παλαιά εθνική οδό. Σούπερ, θα έχουμε και παρέα στο δρόμο. Πάμε για νάνι όμως γιατί το καράβι δένει πουρνό-πουρνό.

1 Μαίου, Πειραιάς – Καρπενήσι (χλμ. 335)

Εφτά παρά είκοσι το πρωί είμαστε ήδη στο δρόμο. Παλιά εθνική μέχρι Θήβα και από εκεί σβέλτα Λιβαδειά. Ψάχνουμε της Πηγές Κρύας και ενώ αρχικά υπάρχει σήμανση στην πορεία εξαφανίζεται με αποτέλεσμα να γυρίζουμε στα στενά της πόλης για αρκετή ώρα. Ρωτάμε, και ξαναρωτάμε μέχρι εν τέλει να βρεθούμε στην αρχή του πεζόδρομου όπου μας καλωσορίζει ένας όμορφος νερόμυλος.

Οι πηγές της Κρύας ή Έρκυνας, είναι πραγματικά μια μικρή όαση στο νότιο άκρο της Λιβαδειάς, αποτελούμενες από νερόμυλους, αιωνόβιους πλατάνους, πέτρινα γεφύρια και μικρούς καταρράκτες.

Μέσα στο ποτάμι υπάρχει μια προτομή της νύμφης Έρκυνας η οποία σύμφωνα με ο μύθο έπαιζε κρυφτό με την φίλη της Περσεφόνη και μια χήνα μέσα στο άλσος. Η χήνα κρύφτηκε σε μια σπηλιά και οι φίλες προσπαθώντας να την βρουν σήκωσαν μια πέτρα. Ένα βουητό ακούστηκε και ο τόπος ξεχείλισε από νερά, με αποτέλεσμα νερά, χήνα και Ερκύνα να γίνουν ένα και να δημιουργηθεί ο ποταμός με το όνομα της νύμφης.

Αράζουμε για καφεδάκι στον πεζόδρομο συζητώντας την συνέχεια του πλάνου μας. Όπως δείχνουν τα πράγματα, οι ρόδες μας θα κυλήσουν παρέα με τον Γιώργο και την Μαρίνα αρχικά προς Αράχωβα, στη συνέχεια προς το χιονοδρομικό και στάση στο Χάνι της Γραβιάς. Πάμε λοιπόν:

Πανόραμα εν κινήσει… Η Νατάσα έχει πάρει το κολάι για τα καλά… Κλικ για μεγέθυνση

Κάνουμε μια ενδιάμεση στάση στο χωριό Επτάλοφος (παλιά Αγοριανή) για να χαιρετήσει ο Γιώργος κάποιους συγγενείς του και για να δροσιστούμε με το παγωμένο νερό που τρέχει από μπρούντζινα λιονταρίσια στόματα που είναι ενσωματωμένα στα δύο αιωνόβια πλατάνια της πλατείας.

Επόμενος σταθμός, το ιστορικό Χάνι της Γραβιάς. Κλειστό φυσικά λόγω της πρωτομαγιάς. Το ξέραμε αλλά είπαμε να το χαζέψουμε απ’ έξω.

Για όσους δεν τα πήγαιναν καλά με την ιστορία λοιπόν (όπως η αφεντιά μου), στο Χάνι της Γραβιάς (πανδοχείο τότε) στις 8 Μαίου του 1821 οχυρώθηκε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος μαζί με 120 άντρες και αντιμετώπισε νικηφόρα τον πολυάριθμο στρατό του Ομέρ Βρυώνη.

“Για χάν` μ` είχαν χτίσει
μα ο γιος τ` Αντρούτσου
μ` έκανε της δόξας ρημοκκλήσι”

Τελειώνοντας την ξενάγηση συναντάμε ένα Γάλλο τουρίστα που προσπαθούσε να ζέψει τον γάιδαρο του -ναι καλά διαβάσατε, τον γάιδαρο του- με ένα ειδικό αλουμινένιο σαμάρι στο οποίο στη συνέχεια προσάρμοσε κάτι σάκους της Northface! Η προσπάθεια επικοινωνίας μας έπεσε στο κενό καθώς από γαλλικά -και πιάνο- δεν σκαμπάζουμε. Συγκρατήστε όμως αυτή τη φιγούρα γιατί το στόρι θα έχει συνέχεια…

Τραβάμε μια τελευταία αναμνηστική φωτογραφία με τον Γιώργο και την Μαρίνα καθώς οι δρόμοι μας θα χωρίσουν μετά το ανέβασμα στον Μπράλο.

Τα παιδιά θα συνέχιζαν βόρεια ενώ εμείς είδαμε στο χάρτη την γέφυρα του Γοργοποτάμου και είπαμε να ρίξουμε μια ματιά.

Ιστορικά, στις 25 Νοεμβρίου του 1942 ενωμένες αντιστασιακές δυνάμεις του ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα και του ΕΛΑΣ του Άρη Βελουχιώτη, με τη συνεργασία Άγγλων πρακτόρων ανατίναξαν την σιδηροδρομική γέφυρα του Γοργοποτάμου, την οποία υπερασπιζόταν μία φρουρά αποτελούμενη από εκατό Ιταλούς στρατιώτες και πέντε Γερμανούς, οι οποίοι διέθεταν βαρύ οπλισμό. Η επιχείρηση της γέφυρας του Γοργοποτάμου αποτελεί μία από τις σημαντικότερες πράξεις αντίστασης, στην κατεχόμενη Ευρώπη την περίοδο του 2ου παγκοσμίου πολέμου, καθώς με την ανατίναξη της προκαλέθηκε μεγάλη καθυστέρηση στην διέλευση των Γερμανών που πίεζαν τους συμμάχους στην Αφρική.

Η αποπνικτική ζέστη σε συνδυασμό με την λανθασμένη μας επιλογή του χειμερινού εξοπλισμού, μας κάνει να αναχωρήσουμε ταχέως και να αναζητήσουμε δροσιά στον όμορφα διαμορφωμένο χώρο που βρίσκεται λίγο πριν την γέφυρα. Το παγωμένο νερό της πηγής ενεργεί θετικά στην ρύθμιση της θερμοκρασία μας και σύντομα ξαναβρισκόμαστε στο δρόμο με πορεία προς το Καρπενήσι.

Λίγο παρακάτω συναντάμε το γνωστό μνημείο με το μαχητικό F5 που βρίσκεται στο χωριό Άγιος Γεώργιος.

Συνεχίζουμε με το υψόμετρο να ανεβαίνει κατακόρυφα, η θερμοκρασία να πέφτει ευχάριστα και το τοπίο να βάζει την ολοκληρωτική πινελιά στην ομορφιά της διαδρομής.

Το Καρπενήσι εμφανίζεται μπροστά μας και αφού παιδευόμαστε λίγο με τους μονόδρομους, καταφέρνουμε να βρούμε το δρόμο που οδηγεί στο ξενοδοχείο μας, στα Διαμερίσματα Λάππας. Άψογο σε όλα του και ταυτόχρονα φτηνό.
Μπανάκι και βουρ για περπάτημα στην μικρή πόλη.

Μπα… την βρήκες την πόρτα λεβέντη μ` !!!

Η μικρή πλατεία είναι το κέντρο του σύμπαντος, καθώς εκεί διαδραματίζονται τα πάντα.

Καφεδάκι και μετακομίζουμε ένα στενό πιο βόρεια στο εστιατόριο Εν Ελλάδι. Νόστιμο φαγητό σε λογικότατες τιμές. Ο κατάλογος στον τοίχο ήταν όλα τα λεφτά:

Η κούραση κάνει την εμφάνισή της νωρίς, καθώς η πρωινή ώρα έγερσης -του καραβιού ντε- ήταν ολίγον βάρβαρη. Πίσω στο ξενοδοχείο λοιπόν για να βρεθούμε σύντομα στην αγκαλιά του Μορφέα.

Επόμενη Σελίδα »