Alps reloaded

Κείμενο & Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Ιάκωβος Σουργουτσίδης
με μερικές προσθήκες φωτό των υπόλοιπων συνταξιδευτών

Συνταγή για περιπέτεια:
Σιγοβράζουμε για 12 ημέρες 12 κουζουλούς και 2 θεόμουρλες. Προσθέτουμε μερικούς τόνους βρόχινο νερό, κάμποσο χιόνι, 17 ορεινά περάσματα, 2 λάστιχα στα λινά, μια πόρτα αυτοκινήτου στη μούρη, μία οδική βοήθεια και μία πρόταση γάμου. Τέλος ρίχνουμε μερικές σταγόνες από Βενετία, Ίνσμπρουκ και γαρνίρουμε με ένα μουσείο Moto Guzzi. Θα γλείφετε και τα δάκτυλα των ποδιών σας…

Δυο λόγια πριν μπούμε στο κυρίως πιάτο
Η απόφαση για τη φετινή μας εξόρμηση στις Άλπεις είχε βγει πριν καλά-καλά επιστρέψουμε από το περυσινό μας ταξίδι στο Mugello. Η παρέα -σε σχέση με πέρυσι- λαβωμένη και συγχρόνως ανανεωμένη. Στο φετινό γκρουπάκι επικρατούσε μια BMW-Yamahoκρατία. Το ευρωπαϊκό γκρουπ αποτελούνταν από: τον Πατέρα (Μανώλη) συνοδευόμενος φέτος από την Μητέρα (Κούλα) με GS 1200, τον Μητσάρα (Δημήτρη) επίσης με GS 1200, τον Γίγαντα (Κάρλο) με GS 1200 Adventure, τον Γκατζετάκια (Γρηγόρη) επίσης με GS 1200 Adventure, τον Chuck Norris (Γιάννη) με F800ST και τον Μικρό (Ηλία) με S 1000 RR. Το ιαπωνικό γκρουπ αποτελούνταν από: τον Κομπιουτεράκια (Κώστα) με XJ6 600, τον Τραπεζίτη (Γιάννη) με Fazer 600, τον Άι-χέιτ-μπεμβέ (Μερκούρη) με TDM 900, την αφεντιά μου, Ναβιγκέητορ μαν ή Ρέησινγκ φωτόγκραφερ, επίσης με TDM 900 και την Ηλεκτρική Σκούπα ή Τύφλα-να-χει-ο-Κουντέλκα (Ιάκωβο) με Fazer 600. Μόνη παρασπονδία στην BMW-Yamahoκρατία ο Νεαρός (Ορέστης) συνοδευόμενος από τη Νεαρά (Ρούλα) με Suzuki GSX1400.
Ως συνήθως, η σχεδίαση μας κράτησε απασχολημένους για πάνω από 6 μήνες και πριν καλά-καλά το καταλάβουμε, συγκεντρωθήκαμε έξω από το κατάστημα GAS πανέτοιμοι για αναχώρηση.

Παραταχθήκαμε, φωτογραφηθήκαμε (ούτε αποστολή του National Geographic δεν θα έβγαζε τόσες φωτογραφίες) και αναχωρήσαμε για να διανύσουμε τα λιγοστά χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με το λιμάνι της Σούδας.
Οι κλασσικές ευχές για καλό ταξίδι έγιναν με τη συνοδεία μαύρης και ξανθιάς Ρεθυμνιακής μπύρας. Και ενώ οι μπύρες διαδεχόταν η μία την άλλη, κάποιοι (ονόματα δεν λέμε, ε Ιάκωβε) αποσύρθηκαν στην καμπίνα τους για κάποια επίδειξη τάπερ…

Όπου βλέπετε αυτή τη διαφορετική γραμματοσειρά, σημαίνει ότι δεν γράφει ο Στέλιος αλλά εγώ. Και ποιος είμαι εγώ; Ο Ιάκωβος, ο συνταξιδιώτης, η Σκούπα που έμενε πάντα πίσω, σχεδόν πάντα δηλαδή-όχι στα γρήγορα κομμάτια, εκεί έμενε ο Γρηγόρης. Θέλω να καταγγείλω ότι με κορόιδευαν που κουβαλούσα ταπεράκια με φαγητό που μου είχε δώσει η κοπέλα μου για το πρώτο βράδυ στο καράβι, αλλά όταν πλήρωσαν τουλάχιστον 15 ευρώ έκαστος για το #$@φαγητό του καραβιού τους κόπηκαν οι πλάκες. Το μπουρέκι και η σαλατούλα μου ήταν σπιτική και σούπερ και την απόλαυσα με την συντροφιά του Κάρλος που έφαγε το μισό. Και είχε και γλυκό με μαύρο αλεύρι και μαύρη ζάχαρη. Όχι παίζουμε…

5 Ιουνίου, Τουρ ντε Πελοπονίζ (χλμ. 342)

Το καράβι για Βενετία έφευγε στις 23:59 (που λέει ο λόγος δηλαδή) και εμείς έπρεπε να γεμίσουμε κάπως τη μέρα (γιατί τι θα κάναμε στην Πάτρα εάν ξεκινούσαμε κατευθείαν από τον Πειραιά στις 6 το πρωί και φτάναμε εκεί στις 9; Έλα μου ντε). Μία βολτούλα στην Πελοπόννησο δε μας χαλούσε καθόλου. Ευκαιρία να επισκεφτούμε κάποια μέρη τα οποία είχαν αραχνιάσει στην “πρέπει να πάω” λίστα μας. Πρώτος προορισμός η Λίμνη Τσιβλού αφού πρώτα κάνουμε μία μικρή στάση για πρωινό στα ΣΕΑ Μεγάρων και αφότου πληρώσουμε τα τσουχτερά διόδια… 2,20€ οι μοτοσυκλέτες, έλεος ρε παιδιά… (ελληνικό παράδοξο: πληρώνεις διόδια στην Ολυμπία Οδός και καλά, για να ΜΑΖΕΨΟΥΝ λεφτά και να φτιάξουν υποτίθεται το δρόμο. Αυτά που εισέπρατταν τόσα χρόνια τι τα έκαναν; Και πως θα ξέρουμε πότε μάζεψαν αρκετά για να τον τελειώσουν;)
Φτάνοντας στο ύψος της Ακράτας, αφήνουμε την ελληνοστράντα και τραβάμε νότια μέσω μιας γραφικής διαδρομής προς Λίμνη Τσιβλού. Σε σύντομο χρόνο βρισκόμαστε να κυκλώνουμε την λίμνη από χωματόδρομο υποχρεώνοντας τον Ηλία σε μια όχι τόσο ευχάριστη διαδρομή για την μοτοσυκλέτα του. (Γιατί Ηλία παιδί μου, δεν ήταν ωραίο το εντούρο με το S1000RR και τα λάστιχα-γόμες; Ακούγεται μούρλια).

Κλικ για μεγέθυνση...

Μερικές τζούρες καφεΐνης και μερικά κιλά κεράσια (Ιάκωβε σταμάτα επιτέλους) (εντάξει, δεν έφαγα και πολλά – έχω φάει και περισσότερα στο παρελθόν αλλά είχα στουμπώσει για μια βδομάδα και τώρα τα έχω μειώσει στα τρία κιλά τη φορά) στο παραλίμνιο καφέ-εστιατόριο ο “Παράδεισος” ήταν αρκετά για να γεμίσουν οι μπαταρίες μας.

Επόμενός μας σταθμός το σπήλαιο των Λιμνών. Μοναδικό στο είδος του, με αλλεπάλληλες κλιμακωτές λίμνες οι οποίες απλώνονται σε τρία επίπεδα και πλαισιώνονται από λαβυρινθώδεις διαδρόμους και παράξενους σταλακτιτικούς σχηματισμούς.
Ανακαλύφθηκε τυχαία το 1964 όταν κάτοικοι του γειτονικού χωριού Καστριά ανέβηκαν με ανεμόσκαλες από ένα καταρράκτη ύψους 9 μέτρων και βρέθηκαν στο 2ο επίπεδο του σπηλαίου. Το επισκέψιμο μέρος του σπηλαίου ανέρχεται στα 500 μέτρα ενώ οι εργασίες αξιοποίησής του συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Οι φωτογραφίες φυσικά απαγορεύονται και οι παρακάτω είναι παρμένες από την ιστοσελίδα του σπηλαίου.

Μελανό σημείο το ακριβό εισιτήριο (9€) καθώς και οι διάδρομοι από τσιμέντο οι οποίοι χαλάνε την κατά τ’ άλλα όμορφη εικόνα του σπηλαίου.

Παίδες το σπήλαιο ήταν μαμιστερό. Μην το χάσετε με τίποτα εάν ποτέ βρεθείτε στα πέριξ. Τις όμορφες εικόνες διέκοπταν οι περίπλοκες ανώμαλες ιστορίες του Κάρλος με κάτι αγόρια τότε που ήταν φαντάρος. Το τι άκουσα παιδιά αυτές τις μέρες του ταξιδιού δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Ή μάλλον θα σας τα πω για να με λυπηθείτε και να με συμπονέσετε…
Next stop Πλανητέρο, ένα όμορφο χωριό καλά κρυμμένο σε ένα δάσος από καρυδιές και πλατάνια. Το μοναδικό τοπίο συμπληρώνουν δεκάδες ποταμάκια με ορμητικά νερά από της Πηγές του Aροάνιου ποταμού.

Είναι γεμάτο με γραφικά ταβερνάκια, τα οποία φημίζονται για την πέστροφά τους, η οποία προέρχεται κατευθείαν από τα τοπικά εκτροφεία. Στάση λοιπόν στην ταβέρνα “Πηγές” για να απολαύσουμε την τοπική λιχουδιά αλλά και για να δούμε τα GP που διεξάγονταν στην Καταλονία.

Στα GP δεν λέει να βρέξει αλλά στο Πλανητέρο ανοίγουν οι ουρανοί μόλις αποθέτουμε τα πιρούνια μας. Ναι μεν είχαν πάρει φωτιά αλλά το νερό που έριξε έφτανε για να ξεπλύνει ακόμα και το πενταβρώμικο Fazer του Ιάκωβου.

Μην ακούτε το συκοφάντη και με περάσετε για γρουσούζη, το πλένω το μηχανάκι μου τουλάχιστον 4 (τέσσερις) φορές το χρόνο. Ήταν πεντακάθαρο και γυάλιζε όταν φύγαμε αλλά με τη βρόχα που φάγαμε έγινε πουτάνα. Έχω και φωτογραφίες πριν και μετά για απόδειξη.

Περιμένουμε υπομονετικά να κόψει η βροχή, φοράμε τα αδιάβροχα μας και ξεκινάμε προς Καλάβρυτα. Σε σύντομο χρόνο βρισκόμαστε να παρκάρουμε μπροστά από την ιστορική εκκλησία της πόλης.

Ο Μητροπολιτικός Ναός των Καλαβρύτων, χτίστηκε την περίοδο 1730 – 1750 αλλά στη συνέχεια πυρπολήθηκε από τον Ιμπραήμ, το 1827. Ανοικοδομήθηκε, αλλά καταστράφηκε και πάλι από τους Γερμανούς το 1943. Το ρολόι στο αριστερό κωδωνοστάσιο του, είναι σταματημένο στην ώρα της ναζιστικής θηριωδίας, ενώ στο δεξιό, ένα καινούργιο ρολόι μετρά το χρόνο από την Απελευθέρωση από τους Γερμανούς και μετά.

Απολαμβάνουμε τον καφέ μας σε παραπλήσια καφετέρια, δοκιμάζουμε το γνωστό τους “γαλακτομπούρικο” (προσωπικά θεωρώ των Χανίων ανώτερο… αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…).

Να σημειωθεί εδώ ότι ο Γρηγόρης στην αρχή έκανε δηλώσεις του τύπου “μην τα τρώτε αυτά,” “δεν είναι υγιεινά γιατί έχουνε πολλές θερμίδες,” “δεν σας κάνουν καλό” και κάτι τέτοια. Δεν άντεξε όμως πολύ να μας βλέπει να τρώμε και πήγε και χτύπησε 4 (ναι, τέσσερα) για την πλάκα του. Με τέτοιους τύπους κάνουμε παρέα: πάνω απ’ όλα πάντα σταθερούς στις απόψεις τους. Βράχοι ακλόνητοι βρε παιδί μου.

Συνεχίζουμε να περπατάμε τα σοκάκια της πόλης για να βρεθούμε στον ιστορικό σταθμό του οδοντωτού σιδηρόδρομου.

Είναι έργο του Χαρίλαου Τρικούπη και η κατασκευή του ξεκίνησε το 1889 από Γάλλους τεχνικούς, για να ολοκληρωθεί 7 χρόνια μετά. Η γραφική διαδρομή ξεκινά από το Διακοπτό, διασχίζει το φαράγγι του Βουραϊκού περνά το χωριό Ζαχλωρού και καταλήγει στα Καλάβρυτα. Έχει δε το μικρότερο πλάτος γραμμών στην Ευρώπη (0,75μ).

Αφού τα ακούμε κανονικά από κάποιον αγενή κάτοικο για το παράνομο παρκάρισμα των μοτοσυκλετών μας, αντιθέτως με τον δήμαρχο (μάλλον) ο οποίος μας ζήτησε ευγενέστατα να τις μετακινήσουμε, αναχωρούμε για να διανύσουμε την γραφική διαδρομή που μας χωρίζει με την πόλη της Πάτρας. Η κίνηση της μεγαλούπολης μας προσγειώνει απότομα και σημειωτόν οδηγούμαστε για check in στο λιμάνι.
Σε σύντομο χρόνο βρισκόμαστε εντός του πλοίου, τσουγκρίζοντας τις τελευταίες μπύρες επί Ελληνικού εδάφους.

6 Ιουνίου, Κρουαζιέρα θα σε πάω
Θα μπορούσα κάλλιστα να γράψω ολόκληρο βιβλίο με τίτλο “Πως να επιβιώσετε 32 ώρες στην γραμμή Πάτρα-Βενετία” αλλά θα περιοριστώ σε μερικές λέξεις: μαμ, κακά και νάνι…..Ευτυχώς το “27 πανσέληνοι στην ανατολή” του Ηλία Βροχίδη έσωσε αρκετά την άθλια κατάσταση για την οποία αφήνω τον Ιάκωβο να σας την περιγράψει…

Είπαμε να τα λέμε όλα και θα τα πούμε γιατί έτσι πρέπει κι ας μην γουστάρουν μερικοί μερικοί. Να ξέρετε λοιπόν ότι το καράβι, το πλήρωμα και το service του Σοφοκλής Βενιζέλος της ΑΝΕΚ ήταν ανεκδιήγητα. Σε πλήρη αντίθεση με πέρυσι όπου είχαμε πάει στην Τοσκάνη για Mugello και λοιπά και η ΑΝΕΚ ήταν άψογη σε όλα, φέτος δεν τα πήγε καθόλου μα καθόλου καλά. Τα εισιτήρια ακρίβυναν. Το καράβι ήταν παλιό. Οι καμπίνες τραγικές. Μετά από χίλια παράπονα μας άλλαξαν καμπίνες διότι πραγματικά δεν είναι καθόλου αστείο το θέαμα του γίγαντα Κάρλος και του Μήτσου όταν πέφτουν να ξαπλώσουν σε παιδικό κρεβατάκι πεντάχρονου. Για να μπεις στο μπάνιο έπρεπε να φύγουν οι υπόλοιποι 3 συγκάτοικοι από την καμπίνα, ενώ το να αλλάξεις ρούχα ή να βγάλεις κάτι από την τσάντα σου απαιτούσε χρόνια εξάσκησης σε γιόγκα και πιλάτες. Αααα, και δεν τους άλλαξαν όλους αλλά μόνο τους μπρατσαράδες που παραπονέθηκαν. Οι υπόλοιποι τον πούλο. Το φαγητό ήταν θλιβερό και πανάκριβο: ένα πιάτο γιουβέτσι με μοσχάρι και μία μικρή χωριάτικη μου κόστισαν 17€! Ο Πατέρας για δύο μοσχάρια και δύο μπίρες 43€!! Τι να πεις…
Ευτυχώς ο Πατέρας διατηρεί το αστείρευτο χιούμορ του -χωρίς τις περσινές σαχλαμάρες- και παίρνει δώρο στον Μερκούρη μια μινιατούρα BMW R1200GS Adventure.

Ο οποίος Μερκούρης πραγματικά σιχαίνεται και μισεί μέχρι θανάτου τα δικύλινδρα μπόξερ αλλά τι να κάνει στην προκειμένη περίπτωση; Το πήρε με χαρά και συνέχισε την πλάκα αλλά ο θεός ξέρει τώρα σε ποιον υπόνομο βρίσκεται η καημένη η μινιατούρα. Πρόσεχε κακομοίρη μου Μερκούρη γιατί τα ίδια κι ακόμα χειρότερα έλεγε πέρυσι ο Γρηγόρης και τα έθαβε συνεχώς και αδιαλείπτως και είδες τι έπαθε: με το που γύρισε πίσω την επόμενη το είχε αγοράσει!

Επόμενη Σελίδα »