Alps reloaded

7 Ιουνίου, Βενετία ή ο βρεγμένος βροχή δεν φοβάται

Πρωινό ξύπνημα για να απολαύσουμε την Βενετία μέσα από το βαπόρι, καθώς η διαδρομή που ακολουθεί περνάει δίπλα από τα κυριότερα αξιοθέατα. Ο καιρός μουντός αλλά δεν βρέχει…

Κλικ για μεγέθυνση...

Η βροχή ξεκινά με το άνοιγμα της μπουκαπόρτας και τα αδιάβροχα βγαίνουν πάλι στην επιφάνεια. Το ξενοδοχείο (Tritone) που έχουμε κλείσει απέχει 9 χιλ. από το λιμάνι και βρίσκεται στην πόλη του Mestre, δηλαδή στην χερσαία πλευρά της Βενετίας. Παρκάρουμε της μοτοσυκλέτες στο παραπλήσιο φυλασσόμενο αλλά ακριβούτσικο πάρκινγκ (12€), αφήνουμε τα πράγματα μας σε φυλασσόμενο χώρο του ξενοδοχείου -καθώς είναι αρκετά νωρίς και τα δωμάτια μας δεν είναι ακόμα διαθέσιμα-, τσιμπολογάμε παράνομα από τον μπουφέ του πρωινού και τραβάμε για να επισκεφτούμε την Βενετία. Το λεωφορείο αναχωρεί ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο μας και το κόστος του είναι 1,20€.
Κατεβαίνουνε στο τέλος της γραμμής, μπροστά στην γέφυρα του Καλατράβα, ή κοινώς Ponte della Costituzione.

Με σχήμα που θυμίζει έντονα ψάρι, είναι η πρώτη σύγχρονη γέφυρα που χτίζεται στην Βενετία τα τελευταία 70 χρόνια. Επιλέγουμε να πάρουμε το βαπορέτο (κόστος 6€) μέχρι την πλατεία του Αγίου Μάρκου και από εκεί να ξεκινήσουμε την περιήγηση μας στην πόλη. Το βαπορέτο κινείται προς 2 κατευθύνσεις και εμείς λανθασμένα επιλέγουμε αυτή που δεν περνάει από κανένα αξιοθέατο, αλλά διασχίζει το επιβατικό λιμάνι της Βενετίας. Ευτυχώς το παίρνουμε χαμπάρι γρήγορα και η Ιταλόφωνη “Μητέρα” αναλαμβάνει να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Αλλάζουμε βαπορέτο με το ίδιο εισιτήριο και κατευθυνόμαστε προς την πλατεία του Αγίου Μάρκου θαυμάζοντας τα αξιοθέατα καθοδόν.

Η επιβλητική πλατεία μας αφήνει με τα στόματα ανοιχτά.

Ο κόσμος αδιανόητος. Με δυσκολία καταφέρνουμε να μην χαθούμε μεταξύ μας και κινούμαστε προς το μουσείο Κορρέρ το οποίο έχει κοινό εισιτήριο με το παλάτι των Δόγηδων (12€). Πλησιάζοντας στην είσοδο του μουσείου, η σύμβαση μας με τον καιρό τελειώνει και οι ουρανοί ανοίγουν. Η πλατεία εκκενώνεται σε χρόνο ντε-τε…

Caffe Florian, τo μυθικό καφενείο της Βενετίας όπου σύχναζαν ο Μπάιρον, ο Γκαίτε, ο Προυστ, ο Γκολντόνι, ο Καζανόβα και ο Βάγκνερ

Στο μουσείο μπορεί να θαυμάσει κανείς αγάλματα, περγαμηνές, χάρτες, όπλα, πανοπλίες και διάφορα άλλα ιστορικά εκθέματα της Βενετίας. Οι φωτογραφίες γενικά απαγορεύονται αλλά… στο πιο όμορφο δωμάτιο του μουσείου, η υπάλληλος/φύλακας μας επέτρεψε να φωτογραφίσουμε χωρίς φλας. Ευτυχώς είχα το μικρό τρίποδο μαζί μου…

Αράζουμε για λίγο στο καφέ του μουσείου για να πληρώσουμε χρυσάφι την πρωινή πείνα μας, πειράζουμε την σερβιτόρα η οποία μιλούσε λίγα ελληνικά καθώς ο πρώην της ήταν πατριώτης μας και αναχωρούμε για το παλάτι των Δόγηδων.

Το παλάτι αποτελούσε την οικεία του Δόγη και πήρε τη σημερινή του μορφή έπειτα από δραστικές αλλαγές που έγιναν κατά τη διάρκεια του 14ου με 16ου αιώνα. Σε αυτό μπορεί κανείς να θαυμάσει τα δικαστήρια, τις φυλακές, ένα μικρό αλλά κατατοπιστικό μουσείο με οπλικά εκθέματα και την εντυπωσιακή αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου η οποία φιλοξενεί ένα από τους μεγαλύτερους πίνακες ζωγραφικής στο κόσμο, τον Παράδεισο, έργο του Τιντορέτο. Η φωτογραφία φυσικά απαγορεύεται στους εσωτερικούς χώρους αλλά το παλάτι διαθέτει και αρκετούς εξωτερικούς.

Ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα του παλατιού, είναι η γέφυρα των στεναγμών (Ponte dei Sospiri). Σχεδιάστηκε από τον Αntonio Kontino στις αρχές του 17ου αιώνα. και ενώνει την παλιά φυλακή και τα δωμάτια των ανακρίσεων του παλατιού του Δόγη, με τη νέα φυλακή που βρισκόταν ακριβώς απέναντι. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την ονομασία της γέφυρας αλλά η επικρατέστερη υποστηρίζει ότι το όνομά της το πήρε από τους στεναγμούς των καταδίκων, οι οποίοι διασχίζοντας την γέφυρα έβλεπαν για τελευταία φορά τον έξω κόσμο. Η δομή της είναι τέτοια που επιτρέπει σε αυτόν που την διασχίζει να βλέπει έξω, αλλά δεν επιτρέπει το ανάποδο.

Όσο επιβλητική είναι η μέσα πλευρά, άλλο τόσο αηδιαστική είναι η έξω. Τεράστιες διαφημίσεις μεγάλων φιρμών σου φέρνουν εμετικές τάσεις, πράγμα που δυστυχώς συμβαίνει σε αρκετά αξιοθέατα της πόλης.

Τέλος παλατιού, τέλος βροχής… ούτε σύμβαση να είχαμε… Ώρα για περίπατο στα στενά της πόλης. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να χαθείς στα σοκάκια της Βενετίας, αλλά ταυτόχρονα είναι και ο καλύτερος τρόπος για να την απολαύσεις.

Κάπου στην πορεία η παρέα χωρίζει με τους μισούς να θέλουν να απολαύσουν μια βόλτα με την γόνδολα και τους υπόλοιπους να συνεχίζουν την ποδαράδα.

Οι ποδαράτοι μπαίνουν σε ένα μαγαζί με σουβενίρ. Η ξινή πωλήτρια μας γεμίζει αηδία. Κατευθυνόμαστε προς το εστιατόριο που έχουμε επιλέξει. Είναι ακόμα κλειστό και καθόμαστε στο παραπλήσιο καφέ. Το μαγαζί είναι γεμάτο μέσα και οι σερβιτόρες αρνούνται να μας στρώσουν έξω. Τις υποχρεώνει το αφεντικό και μερικά λεπτά αργότερα όλα τα τραπέζια γεμίζουν.

Ωραία λοιπόν το επιβεβαιώνω: Το μέρος αυτό δεν υπάρχει. Αυτό που έχετε δει σε καρτ ποστάλ, φωτογραφίες, ντοκιμαντέρ και ταινίες αποτυπώνει ένα κλάσμα της παραμυθένιας ομορφιάς της. Το λένε όλοι αλλά είναι πραγματικά απερίγραπτο. Ευχόμαστε σε όλους σας να πάτε με το ταίρι σας και να γιορτάσετε τον έρωτά σας. Προσοχή όμως γιατί δεν είναι όλα ρόδινα: Η έννοια “ποιοτική εξυπηρέτηση πελατών” δεν υπάρχει για τους ντόπιους καταστηματάρχες. Θα πείτε “καλά, σε τόσο τουριστικό μέρος δεν μπορεί να είναι τόσο χάλια” αλλά σας διαβεβαιώνουμε ότι είναι. Επειδή είναι η τουριστικότερη πόλη του κόσμου, έχει τουρίστες όλο το χρόνο βρέξει χιονίσει και νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον Πάπα από τα παπάκια του; Δεν ξέρω αλλά είναι αγενείς, θρασύτατοι, αγέλαστοι, σου κάνουν τη χάρη να σε εξυπηρετήσουν εάν θέλουν, και φυσικά όταν το κάνουν σου πιάνουν τον κώλο με χέρια, πόδια και ότι άλλο έχουν.
Εγώ ήμουν στο γκρουπ των περπατητών και το κατευχαριστήθηκα. Όπως πρότεινε το Lonely Planet -τι φανταστικός οδηγός- περπατήσαμε από την πλατεία του Αγίου Μάρκου μέχρι την αγορά του Rialto και πήραμε μια πολύ καλή γεύση της πόλης χαζεύοντας πολλά αξιοθέατα. Οι υπόλοιποι προτίμησαν να πάνε βόλτα με τη γόνδολα -εντάξει ρε παιδιά ο Ορέστης με τη Ρούλα αλλά οι άλλοι 4 μαντράχαλοι τι δουλειά είχατε στη γόνδολα; Πιάσατε και χεράκια; Μην στεναχωριέστε, δεν πρόκειται να σας προδώσω ποτέ Κάρλος, Μήτσο, Ηλία και Γρηγόρη, εγώ ρουφιάνος δεν ήμουν και δεν θα γίνω ποτές.

Πηγαίνουμε στο προτεινόμενο εστιατόριο (Ae Oche) και μας τοποθετούν στο χειρότερο σημείο του μαγαζιού. Ζητάμε να μας αλλάξουν τραπέζι και ενώ το μαγαζί είναι άδειο μας λένε ότι δεν γίνεται. Τους απειλούμε ότι θα γράψουμε κακές κριτικές για αυτούς και ως δια μαγείας βρίσκεται τραπέζι. Κατά τα άλλα το φαγητό ήταν καταπληκτικό σε πολύ καλές τιμές για τα δεδομένα της ακριβής Βενετίας.
Στο λεωφορείο της επιστροφής, συναντιόμαστε με τους υπολοίπους της παρέας και όλοι μαζί τραβάμε για τακτοποίηση και ξεκούραση στο ξενοδοχείο. Αύριο μας περιμένουν οι Δολομιτικές Άλπεις.