Alps reloaded

10 Ιουνίου, Ίνσμπρουκ μπάι φουτ
Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στο όμορφο Ίνσμπρουκ. Είναι τόσα πολλά τα αξιοθέατα που διαθέτει, που μια μέρα δεν είναι αρκετή. Η παρέα και πάλι χωρίζει. Άλλοι θέλουν λιγότερο σάιτ-σίινγκ και άλλοι περισσότερο. Ανήκω στους δεύτερους έτσι θα αφηγηθώ πρώτα την δικιά μας περιπέτεια.
Αποφασίζουμε να αγοράσουμε την Innsbruck Card της οποίας το κόστος είναι 29€ για μία μέρα. Σας ακούγεται ακριβό, όπως ακριβώς ακούστηκε και σε εμάς, αλλά πιστέψτε με, βγάζει τα λεφτά της. Στο τέλος της ημέρας κάναμε κοστολόγιο το πόσο θα πληρώναμε αν δεν είχαμε πάρει την κάρτα και το σύνολο βγήκε στα 57,80€! Για να μην γίνω κουραστικός επαναλαμβάνοντας το τι περιλαμβάνει η κάρτα, ξεκαθαρίζω πως οτιδήποτε επισκεφτήκαμε περιλαμβανόταν σε αυτήν και δίπλα από κάθε τι που θα περιγράψω παρακάτω, θα αναφέρω απλά την τιμή του για να κάνει ο καθένας το κουμάντο του.
Αρχικά λοιπόν κατηφορίζουμε ποδαράτα στο κέντρο της παλαιάς πόλης χαζεύοντας καθοδόν. Πρώτη στάση στη διάσημη Χρυσή Στέγη, το έμβλημα του Ίνσμπρουκ, που βρίσκεται στην πεζοδρομημένη Herzog-Friedrich Strasse.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της “Χρυσής Στέγης” αποτελούν τα 2.657 επιχρυσωμένα κεραμίδια που κοσμούν το γοτθικής αρχιτεκτονικής μπαλκόνι απ’ όπου παρακολουθούσε τα δρώμενα της πόλης ο αυτοκράτορας Μαξιμιλιανός Α΄. Στο ίδιο κτίριο φιλοξενείται ένα μικρό αλλά αξιόλογο μουσείο αφιερωμένο στον προαναφερόμενο αυτοκράτορα. Κόστος εισόδου 4€ μαζί με audio guide.

Συνεχίζουμε την περιήγηση μας στην πεζοδρομημένη παλαιά πόλη, για να βρεθούμε έξω από τον μεγαλοπρεπή ναό του Αγίου Ιακώβου. (Ωραίος Άγιος αυτός!)

Λίγο παραπέρα επιβιβαζόμαστε στο τουριστικό λεωφορείο. Με ημερήσιο εισιτήριο (6€) και με στάσεις έξω από όλα τα αξιοθέατα είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να γυρίσεις την πόλη. Στάση πρώτη, στην πίστα ski-jump Bergisel (είσοδος 8,50€).

Είναι μία από τις μεγαλύτερες πίστες ski-jump στο κόσμο με την ιδιαιτερότητα ότι οι αθλητές που ετοιμάζονται για το άλμα, έχουν θέα ένα νεκροταφείο…

Το εστιατόριο στην κορυφή εκτός του καταπληκτικού φαγητού, προσφέρει μοναδική θέα προς την πόλη.

Κλικ για μεγέθυνση...

Κατηφορίζουμε πίσω στο πάρκο και επιβιβαζόμαστε ξανά στο λεωφορείο για να επισκεφτούμε το Schloss Ambras (είσοδος 12€), ένα μεσαιωνικό κάστρο που μετέτρεψε σε παλάτι ο αρχιδούκας Φερδινάνδος B’, όταν έγινε κυβερνήτης του Τιρόλο το 1564.

Στο εσωτερικό του, εκτός από την “Ισπανική Αίθουσα” με το ξυλόγλυπτο ταβάνι, μπορείτε να θαυμάσετε επίσης τις μοναδικές συλλογές Πανοπλίας, Τέχνης και Παράξενων Αντικειμένων, καθώς και σπάνια πορτρέτα των Αψβούργων. Κατά περίεργο τρόπο, η φωτογραφία επιτρεπόταν…

Δυστυχώς η δυνατή βροχή μας απέτρεψε να κάνουμε βόλτα στους διάσημους κήπους του παλατιού. Επιβίβαση λοιπόν ξανά στο λεωφορείο και επιστροφή στην παλαιά πόλη από όπου ξεκινάει το τελεφερίκ για τις κορυφές των Άλπεων (κόστος για ένα τραινάκι και ένα τελεφερίκ 24.30€). Στην μοντέρνα είσοδο του σταθμού συναντιόμαστε με τους υπόλοιπους της παρέας οι οποίοι είχαν ήδη ανέβει πάνω και μερικοί από αυτούς είχαν επιλέξει να κατέβουν με mountain bikes.

Μικρή παρένθεση για να εξηγήσω την δικιά τους ιστορία. Μπαίνοντας στο γραφείο ενοικιάσεως ποδηλάτων ακολουθεί ο εξής διάλογος:
– Γειά σας, θα θέλαμε να νοικιάσουμε 3 mountain bikes.
– Πόσο καιρό ασχολείστε με το άθλημα;
– Είναι η πρώτη φορά που θα κάνουμε…
– Αντίο σας, δεν μπορούμε νοικιάσουμε ποδήλατα…
– Μα… μην ανησυχείτε δεν πρόκειται να πάθουμε τίποτα….
– Η πίστα της κατάβασης κύριοι είναι για έμπειρους αναβάτες…
Μετά από αρκετή πίεση ο πωλητής λυγίζει. Τους απαγορεύει να μπουν στην διαδρομή για έμπειρους και τους υποδεικνύει τον εύκολο δρόμο… που μόνο εύκολος δεν ήταν. Και τελειώνει με το:
– Θα καλέσω τις πρώτες βοήθειες να σας περιμένουν στην έξοδο.

Οι τρεις ποδηλάτες μας λοιπόν ήταν μέσα στις λάσπες αλλά στα πρόσωπα τους ήταν ζωγραφισμένο ένα τεράστιο χαμόγελο, έχοντας φάει και μια κα-τα-πλη-κτι-κή τούμπα την οποία υπόσχομαι να ανεβάσω μόλις βρω χρόνο να επεξεργαστώ τα βίντεο της εκδρομής. Ας είναι καλά ο Νεαρός που έπιασε την βιντεοκάμερα στο κράνος του με ταινία…

Χωρίζουμε πάλι και παίρνοντας ένα τραινάκι και ένα τελεφερίκ φτάνουμε στο πιο ψηλό σημείο. Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον καθώς όπως πληροφορηθήκαμε αργότερα από τους υπόλοιπους υπάρχει και ψηλότερο, το οποίο μπορείς να επισκεφτείς παίρνοντας ένα ακόμα τελεφερίκ. Οι φωτογραφίες είναι από τους ρέστους που είδαν ότι εμείς δεν είδαμε.

Η πυκνή ομίχλη που επικρατούσε μας οδήγησε γοργά πίσω στην πόλη για μια τελευταία βόλτα στα σοκάκια της. Ανεβαίνουμε στον πύργο-ρολόι Stadtturm (3€) ο οποίος βρίσκεται παραδίπλα από την Χρυσή Στέγη για να χαζέψουμε την παλιά πόλη από ψηλά.

148 σκαλοπάτια σε οδηγούν στην κορυφή, όπου απολαμβάνεις καταπληκτική θέα, θαυμάζοντας το πόσο περιποιημένες είναι μέχρι και οι ταράτσες της παλιάς πόλης. Ούτε μία κεραία στον ορίζοντα να χαλάει αυτό το αρμονικό σύμπλεγμα κτιρίων.

Για φινάλε περπατήσαμε τον όμορφο εμπορικό πεζόδρομο Maria Theresien Strasse το οποίο κοσμεί η Στήλη της Αγίας Άννας (Αnnasaule), ένα μνημείο που ανεγέρθηκε το 1704 σε ανάμνηση της σθεναρής αντίστασης των κατοίκων του Τιρόλο σε μια εισβολή του βαυαρικού στρατού.

Η βραδιά κλείνει στο ίδιο εστιατόριο που επισκεφτήκαμε και χτες, απολαμβάνοντας τις τοπικές λιχουδιές σε φιλικότατη ατμόσφαιρα.
Οι ρέστοι (είπαμε η παρέα ήταν σε 2 κομμάτια) πήγαν για μάσα σε ένα μοναδικό μπριζολάδικο ονόματι Flojos. Όλα στο τσιγκέλι και οι μερίδες μικρές όπως βλέπετε και στην φώτο που ακολουθεί.