Καταρράκτης του Αμπά

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης & Φωτογραφίες

«Μου κάνετε πλάκα!» ήταν η πρώτη μου αντίδραση, όταν περίπου πριν 6 μήνες μου είπαν πως υπάρχει καταρράκτης 145 μέτρων στην Κρήτη. Τελικά ήταν σοβαρότατοι…Πήρα τις πληροφορίες μου από του προλαλήσαντες, βρήκα στο περίπου την τοποθεσία στον χάρτη, έμαθα και πως η καλύτερη εποχή για να τον επισκεφτείς είναι μετά από έντονη βροχόπτωση και λόγω ότι η εποχή που το έμαθα δεν ήταν η κατάλληλη, το σημείωσα στην λίστα με τα «Θα» μου.

Η βροχερή εβδομάδα της πρωτοχρονιάς έφερε ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μου καθώς για αρκετό καιρό έψαχνα να βρω κατάλληλη στιγμή για να επισκεφτώ τον καταρράκτη του Αμπά. Πρώτη Κυριακή του χρόνου και στο ραντεβού μας καταφθάνουν ο Στράτος με V-Strom 650, ο Σταύρος με Adventure 990, o Στέλιος με V-Strom 650 και φυσικά εγώ με TDM 900.

Η διαδρομή που επιλέχτηκε ήταν να οδεύσουμε μέσω εθνικής οδού μέχρι το Ρέθυμνο και από εκεί να στρίψουμε προς Αρμένους. Από εκεί στρίβουμε προς Καρέ και κυκλώνουμε τον πανέμορφο και χιονισμένο Ψηλορείτη ακολουθώντας τη διαδρομή Μύρθιος – Βισταγή – Λοχριά – Καμάρες. Είναι μια από της αγαπημένες μας διαδρομές την οποία και ακολουθούμε μέχρι και τον Ζαρό. Φυσικά κάνουμε στάση στην πλατεία του Ζαρού, στο καφεστιατόριο της «θρυλικής» Βιβής για καφέ και ζεστό καλιτσούνι, συντροφιά με την Βιβή, τα καθιερωμένα πειράγματα και τις καθιερωμένες μοτοιστορίες μας.

Σημ: Βιβή μην ανησυχείς, μπορεί ο γιος σου να αγόρασε αυτοκίνητο αλλά δεν θα αργήσει να «ξαναπέσει στα μοτοσακά». Όπως λένε και στα χωριά μας, «Το μήλο κάτω απ’ την μηλιά θα πέσει» (εκτός και αν στο άλλαξαν στο μαιευτήριο) 😉

Μετά την μικρή παρένθεση, επιστρέφω στο θέμα μας.

Η μια μοτοιστορία έφερνε την άλλη, ο ένας δίσκος με καλιτσούνια ακολουθούταν από άλλον… σύντομα κατέφθασαν και τα κερασμένα καραφάκια με τσικουδιά και παρ’ ολίγο να ξεχάσουμε για πιο λόγω ξεκινήσαμε την μοτοβόλτα μας σήμερα. Φρένο λοιπόν στις τσικουδιές και στα καλιτσούνια και επανεκκίνηση των μοτοσυκλετών μας.

Κατηφορίζουμε μέχρι το χωριό Χάρακας και από εκεί στρίβουμε προς Παράνυμφους. Δρόμος με πολύ καλή ποιότητας άσφαλτο και καλή χάραξη αλλά προσοχή στα αγροτικά -μην τα θέλουμε και όλα δικά μας-. Η θέα πίσω μας προς Χάρακα αλλά και προς το χωριό Παράνυμφοι είναι καταπληκτική.

Προς Χάρακα

Προς Παράνυμφους

Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσουμε που ακριβώς βρίσκεται ο καταρράκτης. Ακολουθούμε τις χειρόγραφες πινακίδες στην είσοδο του χωριού που οδηγούν προς το χωριό Τρεις Εκκλησιές. Μπαίνουμε σε πολύ καλό χωματόδρομο για καμιά 500αρια μέτρα πριν συναντήσουμε άλλη μια χειρόγραφη πινακίδα που μας οδηγεί προς δυο στενούς και κακούς χωματόδρομους. Ακολουθούμε στην τύχη αυτόν προς τα δεξιά και 200 μέτρα παρακάτω σταματάμε στο τέλος του δρόμου νομίζοντας ότι σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφι, ακολουθήσαμε το λάθος μονοπάτι. Η θέα όμως μπροστά μας, μας κάνει να σβήσουμε τα μηχανάκια μας και να κινηθούμε για να την απολαύσουμε.

Με το που σβήνουμε τους κινητήρες στα αυτιά μας έρχεται ο θόρυβος από τρεχούμενο νερό. Καταρράκτης όμως πουθενά στο ορίζοντα. Το ψάξιμο ή μάλλον η ορειβασία αρχίζει…

Δεν αργούμε να ανακαλύψουμε τον στόχο μας, τον καταρράκτη του Αμπά…

Δεν είχε πολύ νερό αλλά το θέαμα δεν παύει να ήταν εντυπωσιακό. Δυστυχώς δεν υπάρχει καλή γωνία για να αποθανατίσεις τον καταρράκτη, εκτός και αν ασχολείσαι με αναρρίχηση ώστε και να μπορείς να τον αποθανατίσεις από μέσα απ’ το ομώνυμο φαράγγι.

Για αρκετή ώρα περιτριγυρίζουμε στα απόκρημνα βράχια απολαμβάνοντας της θέα και προσπαθώντας -όπως αποδείχτηκε μάταια- να βρούμε καλύτερη οπτική γωνία προς τον καταρράκτη.

Το μαγικό τοπίο μας έχει κρατήσει για αρκετές ώρες κοντά του. Ο ήλιος έχει πάρει την κάθοδο εδώ και αρκετή ώρα και εμείς αποφασίζουμε ότι πρέπει να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Το κρύο τσουχτερό αλλά το μυαλό γεμάτο για ακόμα μια φορά με όμορφες εικόνες…