Αράδαινα, Φοίνικας και το απέραντο γαλάζιο

<

p style=”text-align:right;”>Κείμενο & Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης

<

p style=”text-align:justify;”>Το θερμόμετρο έχει ανέβει αισθητά. Η ώρα έχει μόλις αλλάξει και αυτή, δίνοντάς μας συν μια ώρα να χαρούμε το φως της ημέρας. Η διάθεση μας δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει αυτήν την ανοδική τάση.
Κώστας (GS 1200), Μήτσος (Adventure 990), Στράτος (V-Strom 650) και η αφεντιά μου με TDM 900 δίνουμε το παρόν στο πρωινό ραντεβού και μετά από σύντομες διαβουλεύσεις ξεκινάμε αρχικά προς Χώρα Σφακίων (να τσεκάρουμε τα νέα τούνελ) και στη συνέχεια προς Αράδαινα.

<

p style=”text-align:justify;”>Η διαδρομή κυλάει γρήγορα μέχρι και την Ίμπρο. Το νέο κομμάτι του οδικού άξονα Ίμπρου-Χώρα Σφακίων μας υποδέχεται και μας εντυπωσιάζει από την όμορφη δουλειά που έχει γίνει. Τρεις από τις παλιές επικίνδυνες στροφές έχουν δώσει την θέση τους σε ισάριθμα μικρά τούνελ, ενώ οι προαναφερόμενες στροφές έχουν πλακοστρωθεί ώστε να μπορεί κάποιος να χαζέψει την θέα.
Οι εργασίες όμως δεν σταμάτησαν μόνο εκεί. Έχει γίνει διαπλάτυνση σχεδόν σε ολόκληρο τον δρόμο που οδηγεί στην «Χώρα», ο οποίος περιβάλεται πια από ένα όμορφο πέτρινο τοιχίο. Ένα κομμάτι του είναι ακόμα υπό κατασκευή αλλά βρίσκεται προς τα τελειώματα.

Εμείς συνεχίζουμε την κατάβαση μας μέσω των συνεχόμενων φουρκετών, φτάνοντας εν τέλει δίπλα στο πιο γαλήνιο Λυβικό πέλαγος που έχουμε συναντήσει ποτέ. Ο καιρός είναι τόσο καθαρός όπου νομίζεις ότι η Γαύδος απέχει μόνο δύο απλωτές…..

Μπροστά μας οι εντυπωσιακές φουρκέτες που οδηγούν στην Αράδαινα.

Η άσφαλτος φρέσκια αλλά με μερικά σκασίματα τα οποία έχουν μαρκαριστεί προς επιδιόρθωση. Ο δρόμος δικός μας. Τα διερχόμενα αυτοκίνητα ελάχιστα.

Κλικ για μεγέθυνση

Το «παιχνίδι» με τις στροφές μας οδηγεί σύντομα δίπλα στην γέφυρα της Αράδαινας.

Στην παρακάτω φωτογραφία διακρίνεται το μονοπάτι που χρησιμοποιούταν πριν κατασκευαστεί η γέφυρα.

Μετά από μικρή στάση για να παίξουμε -όπως θα καταλάβατε- με τους φωτογραφικούς μας φακούς, ξανακαβαλάμε τις σέλες των μοτοσακών μας τραβώντας προς τον Άγιο Ιωάννη μέσω ενός πανέμορφου δάσους. Προσπαθούμε να βρούμε τον δρόμο που οδηγεί στα Κρούσια καταλήγοντας αρχικά στην αυλή μιας οικοδομής, στη συνέχεια στο προαύλιο μιας εκκλησίας και τέλος στην κεντρική πλατεία του χωριού η οποία δεν είχε καμία διέξοδο! Δεν υπάρχει ίχνος ζωής για να πάρουμε πληροφορίες και έτσι κατηφορίζουμε πίσω προς Αράδαινα και στρίβουμε μόλις περάσουμε την γέφυρα προς Λιβανιανά. Η θέα προς το Λυβικό μαγική…

Κλικ για μεγέθυνση

Ο χάρτης δείχνει χωματόδρομο αλλά εμείς βλέπουμε άσφαλτο μπροστά μας. Αν και στο βάθος φαίνεται χώμα, το Λυβικό μας τραβά σαν μαγνήτης. Δεν χρειάζεται να ανταλλάξουμε κουβέντες, κοιτάμε απλά ο ένας τον άλλο και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε. Η άσφαλτος τελειώνει λίγο πριν τα εντυπωσιακά πετρόχτιστα Λιβανιανά και ξαναεμφανίζεται μόλις μπεις μέσα στο χωριό.

Μια χειρόγραφη πινακίδα μας δείχνει το δρόμο προς τον Finix, Φοίνικα ελληνιστί. Ο χωματόδρομος χειροτερεύει αλλά παραμένει βατός. Μετά από περίπου 4 χιλιόμετρα χωματόδρομο παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες μας στην μικρή προβλήτα του έρημου Φοίνικα.

Απολαμβάνουμε για αρκετή ώρα την απόλυτη ησυχία και ηρεμία του τόπου. Λιαζόμαστε, βρίζουμε που δεν πήραμε πετσέτα μαζί μας -το μαγιό δεν θεωρείται απαραίτητο- και αναχωρούμε ακολουθώντας φυσικά την διαδρομή που μας οδήγησε μέχρι τον Φοίνικα. Λίγο πριν βγούμε και πάλι κοντά στην γέφυρα της Αράδαινας συναντάμε ένα εντυπωσιακό σκηνικό. Πάνω από 50 κρητικοί αετοί σηκώνονται δίπλα μας! Η φωτογραφική μηχανή βγήκε βιαστικά από το tang bag και πρόλαβε τις εξής δύο φωτογραφίες….

Κατά την επιστροφή προς την Χώρα Σφακίων κάνω μια στάση για να αποτυπώσω στον φακό μου την εκπληκτική παραλία των Γλυκών Νερών…

Θέλοντας να απολαύσουμε για λίγο ακόμα το ήρεμο Λυβικό, ακολουθούμε την νότια ακτογραμμή μέχρι το χωριό Μύρθιος όπου και σταματάμε σε μια ταβέρνα με καταπληκτική θέα προς τον Πλακιά για να σβήσουμε την πείνα μας.

Χορτασμένοι από όμορφες εικόνες και από φαγητό φυσικά, τραβάμε τον δρόμο της επιστροφής μέσω του φαραγγιού του Κοτσιφού μέχρι Ρέθυμνο και στη συνέχεια μέσω της Εθνικής οδού επιστρέφουμε στα Χανιά.

Αποχαιρετιζόμαστε χαμογελαστοί και οι κλασικές ποια λέξεις ξεπροβάλουν απ’ τα χείλη μας: «Άιντε, και στην επόμενη με καλό….»