Αρμενίζοντας Ανατολικά

Ημέρα 3η, Κυριακή 24 Αυγούστου
Highway to the East…
Τσεσμέ – Golbasi (695 χλμ)

Το ξενοδοχείο δεν διαθέτει πρωινό (μάλλον διαθέτει αλλά είναι ακριβό) κι έτσι βολευόμαστε με τις χθεσινοβράδινες προμήθειες. Φορτώνουμε και 7:30 το πρωί πατάμε την 1η μιζιά, με πορεία ανατολικά.

Μπαίνουμε στον άδειο αυτοκινητόδρομο και μετά από μερικές δεκάδες χιλιόμετρα φτάνουμε στον 1ο σταθμό διοδίων. Οι πληροφορίες μας έλεγαν λανθασμένα ότι μπορούσαμε να πάρουμε κάρτες διοδίων από ένα πρατήριο της Shell πάνω στον αυτοκινητόδρομο. Από εκεί, όμως, μας στέλνουν στο ταχυδρομείο ακριβώς δίπλα στον σταθμό διοδίων.

Φυσικά ο υπάλληλος δεν μιλάει γρι αγγλικά και μετά από αρκετά ραβασάκια και παντομίμα, μας υποδεικνύει ότι πρέπει να πάρουμε την HGS (High Speed Toll) κάρτα η οποία κοστίζει 45 λίρες (15 αξία έκδοσης κάρτας και 30 περιεχόμενο). Προσπαθούμε να μάθουμε μέσα σε πόσο διάστημα θα πρέπει να την καταναλώσουμε και πόσο κοστίζει κάθε διέλευση, αλλά τζίφος. Συνεννόηση μπουζούκι…
Από όσα καταφέρνουμε να καταλάβουμε, υπάρχει ακόμα μία κάρτα διέλευσης, η OGS, η οποία δεν είναι διαθέσιμη αλλά αν καταλάβαμε καλά είναι και πιο ακριβή. Αλήθεια ή ψέματα τώρα, ποιος ξέρει…
Η HGS λοιπόν λειτουργεί ασύρματα. Απλώς έχετε την κάρτα σε κάποιο εμφανές σημείο (πχ tankbag στις μοτοσυκλέτες) και όταν περνάτε από σταθμό διοδίων η κάρτα σκανάρεται και χρεώνεται με το ανάλογο αντίτιμο. Το ποσό που πληρώσαμε φτάνει για πάνω από 10 περάσματα και εμείς θα περάσουμε το πολύ 2 φορές. Μη έχοντας άλλη επιλογή, καθώς δεν υπάρχει κάρτα μικρότερου κόστους, πλερώνουμε το τσουχτερό αντίτιμο και συνεχίζουμε γοργά προς Σμύρνη.

Στην πόλη της Σμύρνης αφήνουμε την εθνική και συνεχίζουμε από κεντρικό μεν (2 λωρίδες ανά κατεύθυνση), πιο αργό δε δρόμο. Τα μπλόκα πολλά, συνολικά 4 σε όλη μας την πορεία, άρα το γκάζι μένει κάτω από τα 110 χλμ και η διαδρομή μοιάζει ατελείωτη…

Για να σπάσουμε τη μονοτονία της διαδρομής, κάνουμε μια στάση στους βραχώδεις σχηματισμούς κοντά στην πόλη Kula.

Κλικ για μεγέθυνση

Τα ηφαιστειογενή πετρώματα βρίσκονται μερικές εκατοντάδες μέτρα από τον κεντρικό δρόμο και θυμίζουν έντονα Καππαδοκία. Η περιοχή αναφέρεται και ως Καππαδοκία του Αιγαίου ή Yanikyore που σημαίνει Καμένη Γη στα τουρκικά, ή Katakekaumene το οποίο προέρχεται από την συνώνυμη ελληνική λέξη.

Είναι μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και αποτελείται από περίπου 80 γεωλογικούς σχηματισμούς, με τους περισσότερους να μοιάζουν σαν καμινάδες.

Συνεχίζουμε την πορεία μας ακολουθώντας ατελείωτες ευθείες, οι οποίες διασχίζουν οροπέδια σε υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρων. Παρέα μας, αχανείς πεδιάδες με χαμηλή βλάστηση, “βαμμένες” με ένα απαλό κίτρινο-καφέ χρώμα. Οι στάσεις μας ελάχιστες. Μια για ανεφοδιασμό και άλλη μία όταν μας σταματούν σε ένα μπλόκο… απλά για να μας χαιρετήσουν. Και αφού συνεννοούμαστε στην άπταιστη νοηματική, συνεχίζουμε την πορεία μας ψάχνοντας ίσκιο για να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα. Αμ πως… δέντρο πουθενά στον ορίζοντα…

Και αφού είδαμε και αποείδαμε, επιτέλους κάνουν την εμφάνιση τους 3 πεύκα στην είσοδο ενός βενζινάδικου. Ξαπλάρουμε από κάτω τους, χτυπώντας το φραπεδάκι μας και παίρνοντας ανάσες δροσιάς…

Το αραλίκι μας έχει και γούστο καθώς στην περιοχή υπάρχουν πολλά νταμάρια με θηριώδη οχήματα. Ένα τέτοιο όχημα το οποίο φοράει αλυσίδες κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο, προσπαθεί να μπει για εφοδιασμό στο βενζινάδικο. Στο διάβα του καταστρέφει το τσιμέντο που πατάει και οι υπάλληλοι τρέχουν αλαφιασμένοι να το σταματήσουν. Και αφού το εφοδιάσουν μεταφέροντας ένα ντεπόζιτο στην καρότσα ενός αγροτικού, επιστρέφει προς το νταμάρι μπαίνοντας ανάποδα στο ρεύμα του κύριου οδικού άξονα!
Στη συνέχεια βέβαια παρατηρούμε δεκάδες ακόμα οχήματα να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα μετά τον ανεφοδιασμό τους στο πρατήριο. Ο λόγος της παρανομίας είναι ένας κόμβος στα 500 μέτρα, όπου για να τον πλησιάσουν νόμιμα πρέπει να διανύσουν μια απόσταση τουλάχιστον 4 χιλιομέτρων…

Στο δρόμο μας πάλι. Ντουγρού και βαρεμάρα όσο δεν πάει άλλο και με τον Κεμάλ να προτάσσει το χέρι του για να σταματήσει τον εχθρό…

Εχθροί δεν είμαστε, όσο και αν προσπαθούν να μας το επιβάλλουν οι συμφεροντολόγοι δικτάτορες των εθνών…

Περνώντας λοιπόν ένα ύψωμα, ξεπροβάλει μπροστά μας η «απλωμένη» πρωτεύουσα της χώρας. Ο ορίζοντας είναι τόσο θολός που με δυσκολία μπορείς να δεις τα όρια της πόλης. Από κάποια σημεία της, ξεπροβάλλουν ουρανοξύστες, ενώ διάφοροι δρόμοι διακλαδίζονται πριν την είσοδό της.

Έχουμε προαποφασίσει να ψάξουμε για διαμονή κάπου το Golbasi, έτσι ακολουθούμε τον περιφερειακό και στρίβουμε νότια ακολουθώντας τις πινακίδες. Μέσα στην πόλη δεν βρίσκουμε τίποτα κι έτσι την προσπερνάμε όπου και πέφτουμε πάνω σε ένα μεγαθήριο όπου μας φάνηκε ακριβό. Υπάρχουν 2-3 σε κοντινή απόσταση, άρα χωριζόμαστε για να τα τσεκάρουμε. Τελικά καταλήγουμε στο Ulasan, το οποίο κάποτε είχε ένδοξες ημέρες. Όχι πως είναι κακό, αλλά φαίνεται πως πια είναι παραμελημένο.

Όπως συνηθίζουμε, η Νατάσα κανονίζει τα διαδικαστικά στο ξενοδοχείο και εγώ ξεφορτώνω την μοτοσυκλέτα. Ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου ζητάει να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας σε μια κατάσταση, αλλά δυσανασχετεί όταν πιάνει να τα συμπληρώσει η Νατάσα, καθώς μάλλον αυτές είναι αντρικές δουλειές. Μην ξεχνάμε ότι τώρα βρισκόμαστε στην ενδοχώρα και τα πράγματα διαφέρουν αρκετά από τα παράλια. Όταν δε, ήρθε η ώρα της πληρωμής και η Νατάσα έβγαλε την κάρτα από το πορτοφόλι της να πληρώσει, ο υπεύθυνος γούρλωσε τα μάτια του ρωτώντας τι στο καλό κάνει ο άντρας. Νομίζω πως η αποστομωτική απάντηση της Νατάσας τον προσγείωσε απότομα: “Οδηγάει…”

Τακτοποιούμαστε, μπανιαριζόμαστε και απλά μεταφερόμαστε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου με θέα την λίμνη Mogan για να αναπληρώσουμε τις θερμίδες που χάσαμε όλη μέρα. Το γκουρμέ φαγητό του, με το ζόρι καταφέρνει να καλύψει το κενό των στομαχιών μας…