Περιπλανούμενες σκιές

Σχέδιο: Ο γύρος της Κρήτης
Πρωταγωνιστούν: Στέλιος Οικονομάκης, Γιώργος Καλαντζάκης, Νίκος Αγγελάκης
Guest Star: Αλέξης Μπολάνης, Γιάννης Κουκουνάκης

Μπορεί να ακούγεται απλό αλλά πιστέψτε με δεν είναι. Ο σκοπός μας ήταν να κυκλώσουμε την Κρήτη από όσο πιο παραλιακά μπορούμε. Δεν θα σας κρύψω πως αρχικά ακουγόταν απλό και στα αυτιά μας. Όταν απλώσαμε τον χάρτη μπροστά μας για να σχεδιάσουμε τη διαδρομή συνειδητοποιήσαμε πως υπάρχουν αρκετές δυσκολίες.

Πρώτον υπήρχαν πολλοί χωματόδρομοι που δεν ξέραμε κατ` πόσο ήταν βατοί απ` τις μοτοσυκλέτες μας (2 Fazer 600 και 1 TDM 900). Το δεύτερο μας κόλλημα άκουγε στο όνομα Αστερούσια όρη. Δεν υπάρχει ούτε ένας δρόμος τις ανθρωπιάς να διασχίζει την νότια πλευρά των Αστερούσιων. Αυτό μας το επιβεβαίωσε και ο φίλος Νίκος που πρόσφατα είχε περάσει από όλα αυτά τα μέρη. Το τρίτο κόλλημα ακούει στο όνομα Λευκά όρη. Μόνο το Ε4 περνάει απ’ την νότια τους πλευρά. Εκεί είχαμε 2 επιλογές. Καραβάκι από Χώρα Σφακίων για Σούγια ή να κυκλώσουμε τα Λευκά όρη απ’ την βορινή τους πλευρά. Προτιμήσαμε τη δεύτερη επιλογή, λόγω ότι δεν θέλαμε να μπλέξουμε με τα ωράρια των δρομολογίων.

Ανοίξαμε και ξανανοίξαμε αρκετές φορές τους χάρτες μας και τα βιβλία μας, μέχρι να καταλήξουμε -περίπου- στην διαδρομή που θα ακολουθήσουμε. Υπήρχαν ακόμα αρκετά «μελανά» σημεία, αλλά όπως λένε στο χωριό μας: «ρωτώντας πας στην πόλη».

Το προκαθορισμένο ραντεβού μας ήταν Παρασκευή 19 Οκτωβρίου και ώρα 15:30, στην πλατεία Δικαστηρίων. Εχθροί μας ο καιρός και η απεργία των βυτιοφόρων. Σύμμαχος μας μόνο η θέληση μας.

Κάτι έκτακτα όμως επαγγελματικά καθήκοντα μας καθυστερούν για λίγο με αποτέλεσμα να αναχωρήσουμε στις 16:20. Μαζί μας ξεκίνησε και ο Αλέξης ο οποίος είχε δηλώσει πως θα αποχωρούσε λόγω ανωτέρας βίας κάποια στιγμή την επόμενη ημέρα. Πορεία δυτικά λοιπόν και αφού περνάμε από το γραφικό κομμάτι Καλάμι, Καλύβες Κόκκινο Χωριό, Κεφαλά, Γεωργιούπολη, (τα οποία και γνωρίζουμε πολύ καλά) συνεχίζουμε από εθνική οδό μέχρι και τα Μάλια. Γεμίζουμε τα ρεζερβουάρ μας πριν αφήσουμε την εθνική οδό και κατευθυνόμαστε προς Μιλάτο ενώ οι πρώτες ακτίνες του ήλιου είχαν αρχίσει να κρύβονται πίσω από τη γη.

Έχει ήδη σουρουπώσει και εμείς κατευθυνόμαστε προς Κουρούνες. Προσπαθούμε τουλάχιστον γιατί δεν μπορούμε να βρούμε με τίποτε τη διασταύρωση με αποτέλεσμα να περιφερόμαστε σαν σκιές σε χαμένα μονοπάτια και σκοτεινούς δρόμους.

Αποτυγχάνουμε δις, με την 1η φορά να βγαίνουμε εθνική οδό και την 2η σε μια -τρομακτική για την περίσταση- στάνη, αλλά επιτυγχάνουμε με την 3η μας προσπάθεια. Ακολουθούμε μια πολύ όμορφη διαδρομή μέχρι το Βρουχτά, αλλά με κακή ποιότητα ασφάλτου σε κάποια σημεία, όπου και υποθέτουμε ότι πρέπει να έχει τρομερή θέα καθώς δεν βλέπουμε την τύφλα μας, για να καταλήξουμε γύρω στις 21:00 στην Ελούντα.

Μια μικρή στάση στην κοσμοπολίτικη Ελούντα για χαλάρωμα και για να τσιμπήσουμε κάτι. Στην Ελούντα η ατμόσφαιρα ήταν μοναδική. Σε αυτό συνετέλεσε και ο λίγος τουρισμός (που είχε απομείνει) αλλά και η εκπληκτική βραδιά. Καθαρός ουρανός και εμείς να καθόμαστε στα παγκάκια του γραφικού λιμανιού τρώγοντας κρέπες και τοστάκια χωρίς να χάνουμε βέβαια ευκαιρία για γέλια και πειράγματα μεταξύ μας.

Σε αυτό το σημείο όμως, και αφού είχαμε τελειώσει το μίνι φαγοπότι μας χτύπησε απότομα η κούραση. Κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας και ξάφνου ακούγεται ο Στέλιος: «Έχουμε ακόμα δρόμο μέχρι το Βάι. Πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε». Το προσχέδιο είχε κανονιστεί για πρώτη διανυκτέρευση οπωσδήποτε στο Φοινικόδασος. Σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύαμε να βγούμε εντελώς εκτός χρονοδιαγράμματος και να μην προλάβουμε να ολοκληρώσουμε τον γύρο μέχρι την Κυριακή το βράδυ. Ακολούθησε μία μικρή σύσκεψη, όπου αποφασίστηκε ομόφωνα, πάση θυσία να συνεχίσουμε μέχρι το Φοινικόδασος.

Ως δια μαγείας η κούραση εξαφανίζετε με το που καβαλάμε τις μοτοσυκλέτες μας. Πορεία προς Σητεία με οδηγό σε αυτό το κομμάτι του δρόμου τον Αλέξη. Για αδιευκρίνιστο λόγο ο Αλέξης κόλλησε πίσω από Ι.Χ. που προχωρούσαν με εγκληματικά χαμηλή ταχύτητα. Ο Γιώργος δεν άντεχε. Κατεβάζει ταχύτητα, ανάβει φλας και προσπερνάει τους πάντες. Οι υπόλοιποι αποδεχτήκαμε την κίνηση του σαν σανίδα σωτηρίας μιας και ο αργός ρυθμός σε συνδυασμό με την κούραση θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος.

Ο δρόμος απαράδεκτος. Τα χιλιόμετρα βασανιστικά. Τα μαλακά μας μόρια έχουν αρχίσει να διαμαρτύρονται. Η Σητεία διακρίνετε στο βάθος και εμείς πανηγυρίζουμε που τέλειωσε το οδιγικό μας μαρτύριο.

Ο σημερινός μας προορισμός, το Βάι, βρίσκεται 30 περίπου χιλιόμετρα μακριά μας. Φτάνουμε στις 23:45 και 5 λεπτά αργότερα έχουμε ήδη στήσει τις σκηνές μας. Ξαφνικά, ακούγεται ο Νίκος με φωνή σπαρακτική: «Πεινάαωωωω, τι θα φάμε;». Απαντάει ο Στέλιος: «Να φας; Μα αφού έφαγες στην Ελούντα»

Νίκος: «Μα είστε σοβαροί ρε παιδιά; Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ έτσι. Πρέπει να φάω».
Στέλιος: «Μα δεν έχει τίποτα εδώ κοντά»
Νίκος: «Είδα μια ταβέρνα όπως ερχόμασταν πολύ κοντά»
Στέλιος: «Είσαι τρελός; Σπίτι ήταν. Πήγαινε κι άμα φας να με…»

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ξεφορτώνει ο Νίκος τη μηχανή, καβαλάει, παίρνει παρέα και τον Αλέξη (με το έτσι θέλω ουσιαστικά) και ξεκινάνε για αναζήτηση τροφής μέσα στο άγριο σκοτάδι και την απόλυτη ερημιά.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και ο Νίκος επέστρεψε με άδεια χέρια και άδειο στομάχι για να συνεχίσει να παραπονιέται μέχρι που τον πήρε ο λυτρωτικός ύπνος.

Η νύχτα κατά τ’ άλλα ήταν μαγική. Φανταστείτε να βρίσκεστε σε ένα περιβάλλον όπου θυμίζει τροπικό παράδεισο. Κατασκηνώσαμε κάτω από τεράστιους φοίνικες με μουσική υπόκρουση τον απαλό παφλασμό της θάλασσας και το σφύριγμα του απαλού αέρα.

Μπαίνουμε στις σκηνές όπου ετοιμαζόμαστε για ύπνο όταν άρχισε ο Αλέξης τα τρελά του: «Παιδιά, είναι κανά ζωύφιο έξω; Κάτι χτυπάει τη σκηνή» για να του απαντήσουμε όλοι οι υπόλοιποι με μια φωνή: «Ο αέρας είναι Αλέξη, κοιμήσου αντράκι μου». Αυτό το βιολί συνέχισε για περίπου 15 λεπτά ανά τακτά χρονικά διαστήματα ώσπου κατάλαβε ότι όλες οι προσπάθειες του θα ήταν απολύτως μάταιες.

Αν εξαιρέσουμε τις περιστασιακές επισκέψεις από μικρό-κάγκουρες Ι.Χήδες της περιοχής κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια εκτός από τον άγρυπνο Στέλιο όπου σε κάθε επίσκεψη αυτοκινήτου πεταγόταν όρθιος και τέντωνε τα αυτιά του. Ο καλύτερος από όλους μας ήταν ο Γιώργος ο οποίος φρόντισε να έχει προμηθευτεί με ένα καλό σετ ωτοασπίδες.

Επόμενη Σελίδα »